Hoe je zo van de ene op de ander dag van normaal, het tegenwoordige normaal actief kunt vervallen in een onvermogen om meer te doen dan met je oogleden te knipperen. Van daar af komt dan successievelijk steeds iets meer leven in het lijf. Het kost aardig wat energie maar het komt er weer. Waarbij ik me af en toe afvraag of ik wel op het oude niveau terugkeer en niet er net iets onder blijf hangen. Kortom steeds weer iets 'leven' inlever. Het zou de gestage achteruitgang van mijn conditie in de afgelopen 2-3 jaar kunnen verklaren.
Ik hoop dat ergens de komende tijd meer helderheid in dit gedoe komt. En dan liefst op een manier, dat er iets aan te doen is. Gericht graag en niet weer een ongerichte portie antibiotica. Maar goed, het kan ook makkelijk erger. Ik ben er de persoon niet naar om mijn kop in het zand te steken. Geen hypogonder, gewoon realistisch alle mogelijkheden op een rijtje proberen te krijgen. Ik ben inmiddels wel zover, dat een naampje cq duidelijkheid belangrijker is dan wat dat verder voor consequenties heeft. Lamgeslagen mag je het noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten