Vrijheid. Kunnen doen en laten wat je wilt zonder een ander tot last (of zoiets) te zijn. Waar ooit de nadruk lag op het kunnen doen en laten, ligt die tegenwoordig veel meer op het niet tot last zijn en de steeds ruimere interpretatie van wat die last dan wel mag zijn. Het verhaal dat inmiddels de zwakste schakel belangrijker is dan de sterkte van de ketting. Dat iedere afwijking bijna gekoesterd moet worden en als je niks hebt of jezelf toedicht, dat inmiddels leidt tot uitsluiting.
Een vrees die ik al decennia heb. Een hellend vlak dat inmiddels meer op een steilwand lijkt. Domme eigenheid manipuleert de kudde. Een kudde die moeiteloos inlevert in de hoop verder met rust gelaten te worden, niet ziend dat de bewegingsvrijheid stap voor stap verder beperkt wordt. Als het zo doorgaat, duurt het niet lang meer, aleer geen voor of achteruit meer mogelijk is.
Waar is de eigen verantwoordelijkheid gebleven? Waarom het heft uit handen geven? Alles moet in regels vastgelegd worden. Pagina's en soms boekwerken vullende regels zodat je je nergens meer mee hoeft bezig te houden. Dat is verder aan de overheid. Een overheid die allang voorbij de voordeur is en nog steeds geen strobreed in de weg gelegd krijgt. Sterker nog de roep om regels, meer regels neemt eerder toe dan af. De gemiddelde burger trekt de strop, die om z'n nek is gelegd, vrijwillig steeds weer een stukje strakker. Verwondering, verbazing en afkeer roept die grenzeloze domheid op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten