Overgang

 Het mag overdag nog steeds aangenaam met temperaturen boven de twintig zijn. In de nacht is het gewoon koud, zakt het kwik een eindje beneden de tien graden. Het is in huis te merken. Het gaat te snel om het qua omschakeling van je temperatuurbeleving bij te benen. Het voelt bijna als winter. Het is ieder jaar weer hetzelfde liedje. Je bent er niet op voorbereid. Herinnert het je enkel en alleen, omdat je er weer mee geconfronteerd wordt.

 Voor de dorpelingen is het nu oppassen voor de 'bruma'. Een dusdanige daling van de temperatuur dat het aan de grond onder de vier graden zakt. Dat gaat meestal gepaard met dichte mist. Planten als tomaten, aubergines, pepers, augurken, courgettes, etc. moeten van hun vruchten ontdaan worden, omdat de planten de geest zullen geven en ook de betreffende groentes schade kunnen ondervinden. Mn pepers en tomaten zijn vaak de klos. Zo is er een levendige handel in groene tomaten, als je niet het geduld hebt om ze te laten liggen tot ze hun rode kleur krijgen.

 Mijn tuin heeft er dit jaar geen last van. Geen van de bedreigde groentes staat erin, onkruid stoort zich er niet aan.en kolen zitten eerder op vorst te wachten dan dat ze er tegenop zouden zien.

Roman(tisch?)

 Snap niet, dat Ferrante's cyclus zo geprezen wordt als het verhaal van een vriendschap tussen twee meisjes. Het zijn meer twee verhalen over hoe moeilijk je het jezelf in het leven kunt maken. De een in woord en gedachten, de andere in onbezonneheid en onaangepastheid.

 Net in deel drie begonnen. Het blijft pakkend en leest lekker weg. Het boek heeft nu een snijpunt met Hahn's boeken. De studentenopstanden in Europa en mn Frankrijk. De naam van Rudi Dutschke en Cohn-Bendit valt. Een van beide, inmiddels jonge vrouwen, de tobber, staat op het punt om Napels definitief te verlaten. Waardoor hun wegen zich net zo definitief zullen scheiden.

 In feite lopen ze beide wat te kloten met het leven. De tobber weet niet wat ze met al haar opgedane kennis aan moet. De wildebras is al een tijd op een dood punt aangekomen en ondergaat het leven enkel nog. Geen idee waar dit heen gaat.

Tegenstelling

 Bedacht me vandaag, dat niet zolang geleden werd gepretendeerd: 'The world is your backyard'. De afgelopen tijd was het meer een kwestie van: 'The backyard is your world'.

Afwijkend

 Vandaag bij de huisarts de verwijsbrief opgehaald voor de volgende onderzoeken. Kopieën van de laatste resultaten geven. Hij had er weinig over te zeggen. Bij het verlaten van de spreekkamer zei hij: 'Good luck!'. Weet niet, het klonk me niet erg bemoedigend in mijn oren. Meer alsof ik aan een onderneming begon, waarvan de afloop ongewis is. Normaal gesproken beantwoordt hij mijn 'Prettig dag verder' hooguit met wat gemompel.

 Zoiets gooit mijn middag overhoop. Ik was al moeër dan gisteren, maar nu leek ook de laatste energie op de vlucht geslagen. Lunch verzorgd en vervolgens dik twee uur van de wereld geweest. Wordt het nog een week dwalen? Morgen beter? Zou mooi zijn maar overtuigd ben ik niet.

Retro

 Mensen bellen tegenwoordig steeds meer via het internet, zodat ze je ook daar lastig kunnen vallen waar geen netwerk maar wel wifi is. Bellen ze en heb je de instellingen niet aangepast, willen ze, dat je de camera ingeschakelt, omdat ze je willen zien tijdens het gesprek. Ben je gevaccineerd (en straks ook indien niet) moet je een smartfoon hebben om de gewenste QR-code te laten zien als je een biertje wilt drinken of een hapje eten of de grens over wilt. Facebook, wat ik gelukkig links heb laten liggen was al een ramp. Apple begint het te worden met hun voornemen iPhones te gaan controleren op foto-inhoud. En er is ongetwijfeld meer, waar ik niet tegen aan loop, omdat ik geen Tiktok, geen Instagram en meer van die flauwekul op mijn mobiel heb geladen.

 

 Tijd om een stap terug te doen? Terug naar de GSM. Bellen, sms'n en dat was het? Terug naar de aloude clamshell? Lekker compact en zonder overbodige flauwekul? Ik had mijn oude Nokia niet moeten weggeven.

 Kan ik nog terug? Ook zonder veel gebruik te maken van het ding zijn er apparaatgebonden routines ingesleten. Ff iets naslaan op Google. Aantekeningen in Evernote, die automatisch ook via de laptop bereikbaar zijn. Een blik op het weer of ff door de de actualiteit scrollen. Geen spellen. Geen Twitter. Minimale sociale media. Geen neiging om van iedere scheet een foto of een video te maken. En al helemaal niet om te bellen en ook liever niet gebeld worden.....

Activeren

 De grens tussen slaap en waak passeer je in een fractie van een seconde. De overgang van wakker worden naar opstaan bedraagt een veelvoud daarvan. Eerst verdwijnen de laatste slierten van de droomwereld achter gesloten oogleden. De werkelijkheid wil wel, maar jij niet. Dan gaan die oogleden open. Traag, zwaar, droog als schuurpapier. Je ziet het welbekende plafond, sluit je ogen, rekt je en draait je om.

 Tweede poging. Ogen gaan al wat soepeler open. Plafond onveranderd. Weerwil om op te staan eerder groter dan kleiner geworden. Je rekt je nog eens uit, draait je de andere kant op, sluit de ogen en zakt terug in je kussen. Het is nu hopen dat de honden nog niks door hebben, onrustig worden en beginnen te blaffen. Het geringste geluid moet voorkomen worden.

 Derde poging. Ik zoek blindelings naar de mobiel. Die moet ergens op het bed liggen. Eenmaal gevonden controleer ik de tijd. Voor zevenen mogen de ogen tegenwoordig weer dicht. Na zevenen wringt het besef dat ik er uit moet een wig in het front van de onwil. Ik adem eens diep, probeer de noodzaak om op te staan te ontkennen, sluit de ogen maar die willen niet meer dicht blijven. Ik zucht eens, sla het dekbed terug en hang mijn benen buiten bed. Ik steek ze in mijn slippers en sukkel richting badkamer. De dag is begonnen.

Viraal_84

 Zonder booster cq een derde prik schijn je in Israël vanaf 1 oktober niet meer als 'Gevaccineerd' te gelden!! Zo gaat dat dus. Ik moet zeggen, dat ik er niet enthousiaster op wordt, wat het vaccineren betreft. Na krap an 6 mndn moet de bescherming tegen het virus weer opgekrikt worden. Zie je het al voor je? Elke 6 mndn langs een MacDonalds-achtige drive by voor prik nummero tig. De tenten zullen snel vervangen worden door vaste gebouwen. En natuurlijk de registratie en het bijwerken van je QR-code. Het is te gek voor woorden. Ik kan moeilijk geloven dat het merendeel van de mensen dit als normaal gaat beschouwen. Maar ja, schapen.

 

 Zullen we vanavond naar de kroeg gaan?

 O shit, had gisteren mijn elfde booster moeten laten zetten.

 Zo'n vaart zal het toch niet lopen.

 Nou, mooi wel. Mijn QR-code staat al op rood.

.....

 

 De farmaceuten zijn bezig met het bijbouwen van een extra grote geldkluis, waarin ze in het cadeau gekregen geld kunnen zwemmen à la Dagobert Duck. De overheden zitten met een stijve te bedenken wat ze allemaal voor voordeel kunnen halen uit de massaal in één App geregistreerde bevolking. Waartoe ze iedereen kunnen dwingen en het geld dat ze ermee kunnen verdienen. Het ontstijgt Orwell's voorstellingsvermogen.

Vormgeving

 Het duurde tot bij tweeën maar toen was ik zover ontdooit, dat ik wel een poging in de tuin wilde wagen. Twee uur volgehouden. Had Mariana in haar onhandigheid de honden niet onbedoeld hun vrijheid gegeven, had ik het misschien nog iets langer uitgehouden. Verwonderlijk eigenlijk. De klus waar ik mee bezig ben, is iets waar je je onder normale omstandigheden van afvraagt of het wel zin heeft, laat staan nu. Maar doorgezet en weer een kleine meter pad gedegen onkruid vrijgemaakt.

 Straks het definitief afwerken met worteldoek en -heel Nederlands gedacht- gewassen grindtegels. Formaat 60 bij 40.cm. Hier werkt dat anders. Als ik op google zoek, krijg ik allemaal met grind volgestortte paden te zien en af en toe hier en daar een tegel. Stoeptegelformaat en uiterlijk. Een ander formaat tegel kan natuurlijk, maar ik ga geen los grind storten. Dat wordt een middagje rondneuzen.

Balanceren

 De ochtenden blijven een tweetrapsraket. Eerst de ogen open, honden en koffie. Vervolgens mijn stemming proberen op te kalefateren. Bij de ergernis over de medische wereld slaat me niet meer de stoom uit de oren, maar vrolijk maakt het me ook niet.; Nog steeds niet en dat zal wel zo blijven. Niet in de positie om het op de spits te drijven, maar het laatste woord is er nog niet over gezegd. Troela.

 Zien dat ik me vandaag tot enige afleiding weet aan te zetten. Ferrante boeit, maar hele dagen daarin wegkruipen is weinig anders dan weglopen voor wat gedaan moet worden. De onduidelijkheid en het wachten zijn een initiatief dodende combinatie. In elk geval bij mij. Het zaagt in een handomdraai de poten onder het normale bestaan vandaan. Het maakt je wereld klein. Al wat gedaan kan of moet worden krijgt iets discutabels. Ik pik een of twee dingen uit het rijkelijke aanbod, handel die af en dan heb ik het gehad. Leeg, moe en ongeïnteresseerd in verdere mogelijkheden.

 Dit moet geen weken zo doorgaan. Het jaar was al niet spetterend maar een dergelijk anticlimax in de afsluiting zou zomaar de nekslag voor volgend jaar kunnen zijn. Een opleving in de overgang naar de winter is onontbeerlijk. Ik voorzie anders een record in de putdiepte, die me in de wintermndn te wachten staat.

Verregend

 Tjonge, tjonge. Een verregende F1-race, waar net drie rondjes gereden zijn. Eentje meer dan het minimum vereiste aantal ronden om de uitslag van de wedstrijd enige geldigheid te geven. Wat mij betreft hadden ze de volledige punten gewoon over de eerste tien van de startopstelling kunnen verdelen. De coureurs hebben uren zittend, lopend, spelend het steeds hernieuwde uitstel afgewacht. Ze hadden het wel verdiend. En dan de rest allemaal één punt voor het wachten.

 

 De rijders zaten tenminste droog. Dat kon je van een groot deel van de fans niet zeggen. Alleen zij, die het geld voor een tribuneplek over hadden gehad, zaten onder een afdak. De rest was in plastic gehuld en hield zich onder parapluie's, druk bewegend om de kou te trotseren. Je moet gek zijn om in dit weer zo 'wild' langs een circuit te gaan staan. F1 kan best leuk zijn, maar niet in kou en regen en dan nog bier drinken ook.

 

 Doe mij maar een stream. Illegaal of ter promotie. Een glaasje onder handbereik. Droog, met trui. Ook hier is de temperatuur danig gekelderd. Gezien heb ik de rondjes nieteens. Ik zat net aan tafel. Dacht dat dat wel zou kunnen. Ach ... volgende week Zandvoort. Zien wat voor spektakel ze/de fans er daar van maken

Overdaad

 Nat, natter, het natst. Het was soppen vanochtend en ik heb het me niet aangedaan. De dames er alleen op uit gestuurd in de hoop, bijna zekerheid, dat ze ook niet gecharmeerd waren van de regen. Dat leek in eerste instantie tegen te vallen. Het rende dat het een lieve lust was. Rolden wat over elkaar heen, maar vijf minuten heeft het niet geduurd en de eerste twee kwamen alweer naar binnen. Gevolgd door Bobby, die ook de nacht al op de binnenplaats had doorgebracht. Ik heb soms het idee, dat hij aanvoelt waarneer het een beroerde cq natte nacht gaat worden en de binnenplaats opzoekt voor onderdak.

 Prada liet zich de vrijheid natuurlijk weer een minuutje of wat langer aanleunen, maar kwam al ras naar binnen, toen ze zag, dat ik de poort wilde sluiten. Ik heb ze niet zoveel geleerd, maar het valt me steeds weer op, dat ze ontzettend goed alle routines kennen en weten wat welke handeling of klank tot gevolg gaat hebben. Net zoals hun klokgevoeligheid.

 Na de dames afgedroogd te hebben kon ik aan de koffie. Koffie met de laatste stroopwafels. Die verleiding is alvast weggewerkt. Nu liggen er nog twee pakjes met Belgische wafeltjes. Zolang als ze dicht zijn is niks aan de hand. Mijn koekjesbehoefte is tot hanteerbare proporties gedaald. Geen neiging kortom om een van de pakjes open te scheuren en de koekjes in mijn mond te proppen. Als ik dat wel zou doen en ook het twee pakje zou aanbreken, zou de kans bestaan, dat ik de hele hang naar die zoetigheid de nek om draai. Overvoeren en afgelopen. Helaas ben ik me daar niet 100% zeker van. Gewoon voorlopig maar dicht laten dus.

Gelijkschakeling

 Als het nu een beetje tussen de oren zou willen lukken, kon van normaal gesproken worden. Het hoofd mag zich nog ff de tijd gunnen. Morgen wordt het volgens de voorspellingen een kletsnatte dag. Daarna trekt het bij en na woensdag zou fysiek en psyche beide in goede doen moeten verkeren, zodat ik van het betere weer gebruik kan maken om in elk geval in de tuin verder te ploeteren. Ik zou ook met het hout verder willen en neig daar ook toe. Verbod of geen verbod. Ik weet wat er anders gebeurt. Voor je het weet ligt het d'r in het voorjaar nog. Ongezaagd en niet gespleten.

 Ondanks het vele lezen vandaag niet boven het boek in slaap gevallen noch de behoefte aan een siësta gehad. Dat zijn bemoedigende signalen. Aanrecht is schoon. Koken doet deugd. Het is als het registreren van herkenningspunten op een vaker gereden weg met een einddoel, waar je naar uitkijkt. De zondagse rit naar Brantôme, bijvoorbeeld.

 Nog een uur of wat aan de slag met Lenu & Lila en de rest van de lange rij personages in hun leven, om aansluitend onder de wol te kruipen en te hopen, dat ik vannacht minder ruzie maak en morgen enigermate uitgeslapen aan de dag kan beginnen. Als het dan werkelijk regent kost de start toch al een extra duwtje in de rug. Het gebeurt niet vaak, ondanks alle regen die door het jaar heen valt, maar 's morgens voor de koffie door de regen moeten is een kleine ramp.

Napolitaans?

 Inmiddels in deel 2 beland van Ferrante's vierdelige boekenset. D'r wordt aardig wat af gedacht in die boeken. Geen idee of de boeken (deels) autobiografisch zijn. Voorin (deel 1) wordt geclaimd, dat alles verzonnen is en eventuele gelijkenissen op toeval berusten. Het zou dus eigenlijk niet moeten kunnen. Maar stel wel, nou dan heeft de vertelster de eerste 17 jaar van haar leven (en ws langer, maar dat moet nog blijken) vnl lopen tobben over wat ze nu van zichzelf vond en mn van haar vriendin, haar beweegredenen en daden. Als ik zo mijn leven aangegaan was, was ik gek geworden voor mijn eindexamen.

 Het verhaal boeit nog steeds. Verwonderlijk eigenlijk bij zoveel getob, gefantaseer en geïnterpreteer. Ondertussen neemt ze met wisselend gemak de schoolse kennis op, die haar aangedragen wordt op de diverse schoolniveau's. Vrgt zich naarmate het voortschrijden van het opleidingsniveau af waar ze eigenlijk bijhoort. Bij de wereld van de arbeiderswijk waaruit ze vandaan komt of bij de wereld van de kennis, die ze in toenemende mate opdoet.

 De boeken kennen meerdere verhaallijnen, alle opgehangen aan de rode draad met de twee vriendinnen, die elkaar aantrekken en afstoten. Het is nog net niet zo erg als de Russische romans met al hun driedubbele namen en eindeloze familieverwevenheden.

Strijd

 Een volgende dag vol getob? Ik stoor me danig aan hoe er met me om gesprongen wordt, betwijfel echter of het in het zand zetten van mijn hakken zo slim zou zijn. Het houdt me bezig tot in mijn dromen aan toe. Praktisch gezien ben ik een afgeraffelde zaak net voor de vakantie. Snel ff alles regelen, zodat niks blijft liggen, voordat ze zich in haar vakantie zou storten. Misschien de volgende keer ff vooraf vermelden dat je bijna op vakantie gaat? Ws had ik dan voorgesteld om het gedoe maar over de vakantie heen te tillen om de zaken in alle rust hun voortgang te laten gaan ipv zoals het nu gaat.

 Zo gaat dat dus, als je met iets naar bed gaat en er weer mee opstaat. Mijn dag is in feite al bedorven voordat ie goed en wel begonnen is en dan is het nog geen normale dag ook. Daar staat mijn hoofd al helemaal niet naar. Afleiding zou goed zijn. Maar wil ik dat wel? Ik heb het idee van niet. Er valt nog het een en ander uit te razen. Enkel die kop van jut ontbreekt.

 Dat wordt met de kop tegen de muur totdat tot me door wil dringen, dat die muur het langer zal volhouden dan mijn hoofd. Ik zou zo iemand d'r vakantie willen bederven. Afgezien dat ik niet weet hoe dat zou moeten, vind ik het ook weer wat ver gaan.

Arrogantie

 Ff genoeg begraven. Zien dat we ons weer in de goede banen weten te leiden. Handen vrij om me tegen de ogenschijnlijk onwillige medici aan te bemoeien. D'r worden wat onderzoeken gedaan en ipv de resultaten te bespreken in een fatsoenlijk hoe, waarom en hoe verder gesprek, worden zonder overleg verdere afspraken gemaakt en als ik daar vrgn over heb komen geen antwoorden, want mevrouw is op vakantie.

 Het is nog net niet zo bar als toen in Frankrijk na de hartaanval en (achteraf) eenmalig hartkamerfladderen. Volledig over mij heen zijn toen beslissingen genomen en toen ik enige vrgtkns had bij de uitvoering, werd me een papier onder de neus gestoken met de mededeling "Teken en je kunt gaan". Was het beste moment natuurlijk om een afgewogen beslissing te maken in een fractie van seconden. Zoiets heet een mes op de keel.

 

 Het gevolg is, dat ik nu al bijna 20 jaar een apparaat in mijn lijf heb, dat nooit gefunctioneerd heeft, waarvoor het bedoeld is en enkel voor problemen heeft gezorgd en nog zorgt. Bovendien moet dat spul vervangen worden als de batterij z'n beste tijd heeft gehad en dat is inmiddels 3 keer gebeurd. Dus vier apparaten van ieder weet ik hoeveel duizenden euros per stuk, compleet voor nop.

 Hier is het meer een kwestie van onderzoek omwille van het onderzoeken en niet zozeer vanwege het opsporen van een eenduidige oorzaak. Vrgn over het waarom worden niet beantwoord. Ze doen het voor mijn bestwil .... Ja, amehoela!

Leven

 Een mooie dag .... voor een begrafenis. Qua beeld zou regen voor de vereiste misttroostigheid moeten zorgen, maar droog en een beetje zon is stukken prettiger en praktischer. De familieleden die overal en weet ik vandaan moeten komen, waren gisteren allemaal gearriveerd. Soms heb ik het idee, dat meer Roemenen in het buitenland wonen dan in het land zelf. Het inwonersaantal krimpt dan ook ieder jaar verder. Dat iemand naar Roemenië komt om er te leven, veroorzaakt kortsluiting in de gemiddelde Roemeense logica.

 Maar Ana dus. Het 91 jarige zorgenkindje van Mariana gaat naar haar laatste rustplaats. Vele decennia na haar echtgenoot. Een dapper vrouwtje, dat me, krom als ze was, nauwelijks tot mijn buikhoogte kwam. Voor een normaal gesprek was het aan te raden om te gaan zitten. Dan in elk geval geen problemen met de nekspieren van het omhoog resp. omlaag kijken. Moest dan nog wel het gespreksvolume stevig opschroeven om iets van je woorden tot haar door te laten dringen.

 Oud worden vond ze al een tijdje niks. De slechte dagen overheersten meer en meer de goede. Vele van haar generatiegenoten lagen op het kerkhof ipv regelmatig bij haar langs te wippen. Het alleen-zijn was het ergst. Als ze Mariana zag, was het altijd kloppen op het raam en haar naar binnen loodsen. Met regelmaat vroeg ze Mariana of ze de nacht niet wilde blijven. En ineens was het afgelopen. Wat 91 jaar redelijk probleemloos functioneerde, begint te hakkelen en houdt het plompverloren voor gezien in minder dan vier weken, die ze nog maar deels bewust heeft meegemaakt. Het leed is geleden.

Neerslachtig

 Met mij was geen feestje te vieren vandaag. De begrafenis was niet eens zo emotioneel. Met wat in mijn hoofd rond tolde en nog rond tolt was het net teveel van het goede om de stemming boven het nulpunt te houden. Terwijl de rest van het dorp aan het begin van de middag weer hun normale bezigheden oppakten, liep ik wat met mijn ziel te zeulen.

 Na een redelijk uitgebreide siësta ging en gaat het iets beter. Ik had vanalles in de tuin kunnen doen, maar kon me daar vanochtend niet toe aanzetten en ook nu kom ik niet verder dan een meewarrige blik in de richting. Doelloosheid voert de boventoon. Vragen worden niet beantwoord. Richting ontbreekt. Besluiten krijgen geen vorm. Kunnen niet als gedane arbeid aan de kant worden geschoven.

 Ws zijn het bovendien verwachtingen, die te hoog gegrepen zullen blijken. Antwoord, eventueel zelfs helderheid zal niet als vanzelfsprekend de neerwaartse druk van de hele toestand verlichten. Tot de volgende datum zal onbestemdheid mijn dagelijkse deelgenoot zijn. Wat gaat het worden? Gaat het iets opleveren en zo ja opluchten of deprimeren? Waar staan we, waar gaan we?

Actu's

 Het Afghanistanverhaal loopt op z'n laatste poten. Wie tot nu toe geen heeft gezien om een plekje te bemachtigen in een van de vliegtuigen richting het zg vrije Westen, kan het verder wel vergeten. De vliegveldbestormers mogen hopen, dat de Taliban over een week of wat niet moeilijk gaat doen over het feit dat ze het land liever wilden verlaten. Van de grote woorden van geen vergelding en andere stroop met de slag 'in het kader van de Islam' om de arm, geloof ik niet dat veel terecht komt.

 Waar buigt het nieuws zich volgende week naartoe? Rukt corona weer op naar het middelpunt van de aandacht of weet het klimaatgezever deze plek in beslag te nemen? Corona lijkt me inmiddels wel duidelijk. Zonder een gezonde dosis burgerlijke ongehoorzaamheid sukkelt Europa verder aan de leiband van de grote Pharma-jongens. Derde prik, her-vaccineren, etc. tot op een moment niemand meer echt weet wie, wat en waarvoor.

 Gisteren een opinieverhaal in de VK van een dame, die het belangrijk vond te benadrukken hoe ontzettend ze in het leven stond, maar van de overheid verlangt, dat ze niet-gevaccineerden in hun vrijheid moet beperken om haar, een zg non-responder, iemand waarbij het vaccin nauwelijks effect heeft, te beschermen. Een zielig, egoïstisch en bovendien dom verhaal, want de besmetting kan net zo goed van gevaccineerden komen. Dat mag intussen toch wel duidelijk zijn.

 Over het klimaat is nog weinig duidelijk. Er komen wat meer relativerende verhalen naar het oppervlakt. Of dat de verkokerde blik van de leidinggevende klasse weet te verwijden, is maar de vrg. Een eenmaal ingeslagen weg blijkt steeds nauwelijks verlaten te worden vanwege de vrees voor gezichtsverlies. D'r gaan kortom enorme bedragen over de balk gesmeten worden voor iets wat de mens hooguit iets sneller laat verlopen (de verandering) met z'n CO2-uitstoot. Het mechanisme van de klimaatschommelingen is machtiger, universum gerelateerd en niet te sturen door de mensheid. Aanpassen lijkt me zinvoller dan verzetten.

Feitelijkheden

 Niks niet ff bijkomen. Het hoofd heeft nauwelijks de kans gehad om zich te legen en het loopt alweer over. Het heeft vier wielen, een dak, uitlaat, stuur en koplampen en van meerdere kanten wordt gezegd, dat we zeer ws met een auto te maken hebben. Alleen één persoon blijft stug volhouden, dat het geen auto is. Kan echter niet duidelijk maken waarom ze dat denkt en wat het dan wel is.

 

 Kijk, in feite kun je iedereen en ook mij alles wijsmaken. Je heb daar wel een sluitend verhaal voor nodig. Als het verweer in ideeën blijft steken, schiet je daar weinig mee op. Straks word ik helemaal binnenste buiten gekeerd en blijkt het toch niet zo te zitten als de arts veronderstelde. Wie is dan lek geboord en geprikt? Ikkes. Nee, danke.

 Eerst dus maar dat overtuigende relaas en dan zie ik verder. Met de begrafenissen vandaag en ws morgen staat mijn hoofd toch al niet naar moeilijke zaken. Geef me de feiten, dan beslis ik in het weekeinde. Geen overtuigende feiten? Dan weet ik het zo net nog niet.

Voortzetting

 En we gaan direct verder. Moet ik dat waarderen? Ik weet niet. Als er maar een paar dagen rust aan mijn kop tussen zit. Bovendien mist er nog wel het een en ander aan het hoe en vooral het waarom. Volgens mij heeft zich hier weer iemand in een idee fix vastgebeten en ramt blindelings door. Wil dat tenminste. Het afraffelen van protocollen. En als dat weer niks bijzonders oplevert wat dan?

 Een foto of scan meer of minder, weer een bloedonderzoek, etc. zou me een zorg zijn, maar de onderzoeken worden steeds ongemakkelijker. Ik wil dan wel ff precies weten waarom ik het zou moeten willen. Ze zullen ongetwijfeld met de beste bedoeling aan mijn lijf zitten te klooien, maar graag met tekst en uitleg vooraf, mn qua onderbouwing. Niet het terrein om maar te zien wat ze nou weer bedacht hebben. Ik hou sowieso niet van verrassingen en op dit terrein denk ik niet, dat ik de enige ben.

 Ipv een afspraak en een rustig gesprek met uitleg, gaat het via Whatapp. Het kan, maar verre van ideaal. De compactheid werkt bij afspraken maar nauwelijks bij uitleg. Vanochtend mijn voorlopige vrgn verstuurd. Nu is het wachten op de antwoorden. Waarna ongetwijfeld weer vrgn volgen. Enige voordeel is, dat je alles rustig kunt overdenken. Niet na een uur buiten staat en bedenkt wat je nog allemaal had willen vrgn.

Droef

 Twee begrafenissen deze week ... Waaronder Mariana's troetel- cq zorgenkindje sinds haar moeder's dood: Ana. Negentig net gepasseerd. In een paar weken weggegleden van een actief oudje op twee stokken naar de dood. Slikken. Weer een karakteristiek persoon die uit het straatbeeld en ons leven verdwijnt.

 Net een paar weken geleden haar geld opgehaald, wat ze hier had gestald om het aan het gesnuffel van een kleinkind te onttrekken. We moesten het aan haar zoon geven, had ze gezegd, als haar iets zou overkomen. Dikke duizend euro in Lei, die nu ergens in haar huis verstopt zullen zijn. Vogelvrij voor de snuffel- en inpikzucht van het betreffende kleinkind, omdat ze het alvast wilde hebben voor een bruiloft van een ander kleinkind ergens in september.

 Rare gedachte misschien, maar het zoveelste bewijs voor het feit, dat de werkelijkheid z'n eigen weg bepaalt. Het is als een mobiel hebben voor het geval, dat je iets overkomt, wetend, dat als je iets overkomt, je zeer ws het mobiel niet bij je zult hebben. Op het toilet laten liggen, aan de oplader, bedenk maar wat.

Verstoppertje

 Met een frisse kop en ditto gemoed de uitslag van het onderzoek grotendeels vertaald. Conclusies? Niks bijzonders. Sterke nog, de afwijkingen die er zijn wijzen allemaal in één en dezelfde richting; een infectie. Ze beantwoorden alleen niet de vrg Waar? Stom dat zoiets ogenschijnlijks simpels zo moeilijk te traceren valt. Je weet dat het er is, het wordt tenslotte met regelmaat bevestigd, maar weet niet waar je het zoeken moet. Zo groot lijkt me een lichaam nou toch ook weer niet.

 

 Momenteel gaat mij voor mijn gevoel met mij gewoon goed. Dat staat in feite dus los van hoe het van binnenin gaat. Kan bovendien anders uitpakken voor het eind van de dag of over een dag of wat of bij meer geluk een week of twee, drie. Veel meer dan ondergaan kan ik het op het ogenblik niet. Ik krijg de neiging om een week of zes aan een of andere heftige antibioticum te gaan. Om vervolgens te checken hoe de inwendige stand van zaken dan is.

 Ik ben geen arts, maar die beroepsgroep gokt ook maar wat af, volgens mij. Als hoofd van romp gescheiden is, zijn we aan elkaar gelijk, dan mag ook ik constateren, dat de betreffende persoon het leven heeft gelaten. In alles wat daar aan vooraf gaat, moeten we het koffiedik kijken helaas aan de medici overlaten.

Afgerond?

 Moe. Teveel niks gedaan vandaag? Alles in het teken van het onderzoek en dat was in een kwartier gepiept. Resultaat kreeg ik itt de vorige keer (op een andere plek) direct mee na een nog een kwartiertje wachten. Globale gescanned en volgens mij niks bijzonders. Ga dat morgen nauwkeuriger bekijken en vertalen waar nodig.

 Bij een grote LM, een nog grotere verse jus en een stuk taart de normaliteit proberen te vangen. Lukte maar deels. Ook de traktatie op de aankoop van koekjes was niet de gewenste uitgang uit de tunnel van de afgelopen dagen. Gewoon maar naar huis gegaan. De nacht moet het maar opknappen.

Inzichtig

 Je hoeft het niet altijd zelf te verzinnen, soms treft je iemand, die verwoordt waar jij nog op loopt te herkauwen:

 

 Iedereen is inmiddels zo gewend aan de huidige tyrannieke vorm van besturen dat we niet eens meer terug kunnen naar een gezonde democratie. Waar we ooit nog grondrechten hadden die ons beschermenden tegen massahysterie, hebben we nu een tweewekelijks koffie uurtje met Rutte en de Jong waarbij in samenspraak met ondemocratische clubjes allerlei bizarre maatregelen worden genomen. Ondertussen worden er allerlei wetenschappers (hoi Geert van den Bossche) , hoogleraren (hoi Ira Helsloot) en kamerleden (hoi van Haga) op grove wijze gecensureerd en we lezen er niks over; heel veel mensen weten het niet eens, of het interesseert ze niet, wat nog velen malen erger is. Gelukkig hebben we ons brood, wc papier en onze spelen nog. Wie weet wat daar de houdbaarheidsdatum van is, als je weet dat 80% van de banken in de EU technisch failliet zijn (hoi Deutsche bank). We zijn in interessante tijden geboren beste guurders. Proost!  GS, OuweOuweLekkerMauwe | 24-08-21 | 01:45 | 2

Finale?

 Een paar uur door zien te komen en dat gaat het, tja waar naar toe? De slachtbank? Er nauwelijk mee bezig in mijn hoofd maar mijn maag wringt en vannacht uren wakker gelegen. Toch niet deel van mijn gewoontes. En we zijn er vanmiddag nog niet. Het is een paar dagen wachten op de uitslag.

 Benieuwd trouwens of er dan contact met mij gezocht wordt of dat men veronderstelt, dat ik als vanzelf weer het contact opneem om te zien wat van de resultaten wordt gedacht. Het eerste zou wel netjes zijn. Een vervolgafspraak ligt er niet. Wat opzich al raar is.

 

 Maar oké, dat is voor later. Nu eerst mijn zinnen verzetten en geen kans geven om op hol te slaan. Onkruid trekken is daar de ideale bezig voor. Gelukkig staat er genoeg vuiligheid in mijn tuin.

Vierdelig

 Begonnen in de vierdelige cyclus van Ferrante. Al bij Hahn vroeg ik me af of daar niet een woord voor is net zoals trilogie. Dat is er dus en heet tetralogie. Quadrilogie vind ik zelf mooier en logischer, maar dat blijkt Frans te zijn. Maar dat ter zijde. Waar ik huiverig was voor een libelle-achtig niveau, bevalt het uitstekend op de eerste indruk en ook nog steeds na 150 pagina's.

 

 Het wordt geschreven als een terugblik op het leven nav het verdwijnen van een van die twee vriendinnen op ruim zestig jarige leeftijd. Het verhaal slingert en keert steeds weer terug bij de rode draad, het leven van de tweede vriendinnen gezien, herinnert door één van beide. De onzekere en afhankelijke vertelster en de brutale en slimme vriendin. Alles ingebed in het leven in de wijk Rione in Napels. Ik neem aan dat het een bestaande wijk is. Dat voor wat betreft het eerste deel.

 Het boek is ingedeeld in lekker korte hoofdstukken. Dat maakt het overzichtelijk en makkelijk ff weg te leggen. Het benadrukt ook een beetje het van de hak op de tak springen van de vertelling. Zien of Ferrante dit niveau vier delen weet vol te houden.

Geklungel

 De rode bieten hebben hun vrijheid herwonnen, voordat ze 'm weer helemaal verloren waren. Anderhalfuur bukken, knielen, trekken en opstaan en ik had het wel weer gezien. Een conditie van lik me vestje. Maar goed, dat heeft zo zijn oorzaak of oorzaken. Uit de resultaten tot nog nog is voor de zoveelste keer duidelijk, dat mijn lichaam reageert op een infectie. Een niet-lullige infectie die inmiddels chronisch mag heten.

 Dit gegeven is mij vrijwel van begin af aan duidelijk. Waarom is het zo moeilijk om die bron te lokaliseren? Ook nu weer via de zoveelste omweg vooralsnog geen vinger op de zere plek. Ja, ik kan 'm daar wel leggen. Letterlijk. Vreemd genoeg wordt daar weinig mee gedaan. De interniste beet zich vast op de nieren. De huisarts op de longen. En deze dame heeft weer een ander orgaan op het oog, waarvan bij een kleine info-check direct bleek, dat het nooit de oorzaak kon zijn, hooguit collateral damage. 

 Ik had al niet zo'n hoge pet op van de medische wereld en die krimpt enkel verder. Alle fiches voorlopig op morgenmiddag. Wie weet hebben we eindelijk de jackpot. Dat denk je in het casino ook bij elke ram, die aan het balletje wordt gegeven. Toch is het maar zelden het geval.

Beweging

 Bij de pakken neer zitten, is het niet. Mijn maag begint te wringen. De zenuwen zien hun kans schoon. In de benen, aan de slag, zinnen verzetten, de dag door komen.

Wegkruipen

 De stilte verdiept zich. Kan ik nog verder in mezelf keren? Zo de tuin in. Een perceel opschonen. zorgen dat de rode bieten niet voor de tweede keer overwoekerd worden. De ideale bezigheid voor dit moment. Kan ik me helemaal terugtrekken op en in mezelf. Kan ik me bezig houden met de vrg op het zinnig is, wat ik doe, zonder te onderbreken waarmee ik bezig ben. Dubbel, dat ben ik inmiddels in alles wat ik doe en denk.

 Gaat er een weg terug naar normaal? Krijg ik een nw normaal voor mijn kiezen? Het zoveelste waar je mee moet leren leven? Of zelfs dat niet? Vrgn. Teveel vrgn en mn weinig tot geen antwoorden. Daar hou ik niet van. Sukkel ik zo de winter in? Gaat alles blijven staan, liggen en woekeren? Is al de inzet, het steeds maar weer opnieuw beginnen voor de kat haar weet-je-wel geweest?

 Het wordt allemaal erg zwart. Ik laat het maar ff begaan. Moet eruit, anders blijft het broeien. Geen idee hoeveel licht en lucht er in de vooruitzichten zit. Voor het moment is het zwaar bewolkt in alle richtingen waarin ik probeer te kijken.

Afpalen

 Morgen maandag. Ik zou komende week door willen kunnen scrollen. Hoppa! Doe maar september. Als het resultaat van aanstaande dinsdag zo beroerd is als de resulaten van afgelopen vrijdag, snap ik niet, dat ik hier zit alsof niks aan de hand is. Inwendig een slagveld. Uitwendig geen krasje te zien. Niet op het moment in elk geval.

 Die ziekenhuisopname lijkt me inmiddels tamelijk onvermijdelijk, al voelt mijn lijf zo niet aan. D'r zit blijkbaar een behoorlijke weerstand cq verdediging dan wel incasseringsvermogen, die de innerlijke onorde redelijk op de rails weet te houden. Het heeft iets angstaanjagends. Stilte voor de storm. Alsof de boel ieder moment kan klappen, zonder een idee te hebben uit welke hoek de vloerende rechtse zal komen.

 Ik merk, dat ik er meer en meer mee bezig ben. Het mijn denken in beslag neemt. Wat staat me te wachten? Waar gaat dit naar toe? Überhaupt: wat is het? D'r dreigt iets, maar wat? Vreemd genoeg is daar nog steeds geen duidelijk over. Wat is het, dat me soms uit de baan weet te werpen? Laatste zelfs letterlijk. En niet in de laatste plaats, wat denkt men daar aan te doen??

Belemmerd

 Als het enthousiasme nou een beetje zou willen en de motivatie een duwtje in de rug zou weten te geven, zou het op het oog perfect zijn. De noodzaak om me in te houden maakt het er niet beter op. Als ik toch al vrijwel niks mag, waarom zou ik me dan druk maken over dat beetje wat wel moet kunnen maar ik mooi geen zin in heb?

 Je wilt naar de Andes, desnoodsnoods de Himalaya of als dat allemaal niet kan, doe me dan maar Bali. Nee, nee, nee. Verder dan je neus lang is, is het reizen niet toegestaan. Ga maar lekker naar Agnita. Nou, nee, bedankt. Dan blijf ik net zo lief in bed liggen. Zoiets.

 Verder dan koken en de aardbeienplanten water geven is het vandaag niet gekomen. Een trede van het niets vandaan. Nog één stap terug en de wereld gaat aan mij voorbij en dat onvrijwillig. Morgen de laatste rondom mooie dag en ik aan de zijlijn. Dinsdag weer eindeloos in de rij staan en dan in de dagen erna iets concluderends, mag ik aannemen. Ja, wachten is een leuke tweede.

Slordig

 Af en toe controleer ik of het aantal blogbijdrages per categorie bij elkaar opgeteld overeenkomt met het totaalbedrag. Steeds blijken er dan een paar te missen, hoe strikt ik mezelf ook tussendoor controleer. Het zit 'm dan ik het ontbrekende label. Helaas kun je in blogger niet zoeken of selecteren op 'Geen label'. Scrollen dus. 

 Hoe goed ik het ook bijgehouden dacht te hebben. Kon mooi terug tot 9 mei 2020 voordat ik het laatste ontbrekende label kon corrigeren. Is op zich al een knappe k*t klus, want meer van 1000 bijdrages langs gaan. Stomgenoeg springt het systeem na correctie dan terug naar de dag van vandaag en kun je dus opnieuw naar beneden scrollen.

 Je leert snel. Datum van laatste correctie onthouden en dan domweg het wiel op de muis laten rollen. Blogger kan het dan niet bijhouden. Ben ik sneller dan het programma me volgen kan. Maar ik ben nu weer up-to-date. Beter op de labels letten, jochie.

Verschuiving

 Vrijheid. Kunnen doen en laten wat je wilt zonder een ander tot last (of zoiets) te zijn. Waar ooit de nadruk lag op het kunnen doen en laten, ligt die tegenwoordig veel meer op het niet tot last zijn en de steeds ruimere interpretatie van wat die last dan wel mag zijn. Het verhaal dat inmiddels de zwakste schakel belangrijker is dan de sterkte van de ketting. Dat iedere afwijking bijna gekoesterd moet worden en als je niks hebt of jezelf toedicht, dat inmiddels leidt tot uitsluiting.

 Een vrees die ik al decennia heb. Een hellend vlak dat inmiddels meer op een steilwand lijkt. Domme eigenheid manipuleert de kudde. Een kudde die moeiteloos inlevert in de hoop verder met rust gelaten te worden, niet ziend dat de bewegingsvrijheid stap voor stap verder beperkt wordt. Als het zo doorgaat, duurt het niet lang meer, aleer geen voor of achteruit meer mogelijk is.

 Waar is de eigen verantwoordelijkheid gebleven? Waarom het heft uit handen geven? Alles moet in regels vastgelegd worden. Pagina's en soms boekwerken vullende regels zodat je je nergens meer mee hoeft bezig te houden. Dat is verder aan de overheid. Een overheid die allang voorbij de voordeur is en nog steeds geen strobreed in de weg gelegd krijgt. Sterker nog de roep om regels, meer regels neemt eerder toe dan af. De gemiddelde burger trekt de strop, die om z'n nek is gelegd, vrijwillig steeds weer een stukje strakker. Verwondering, verbazing en afkeer roept die grenzeloze domheid op.

Eigenwijs

 Een eerste dag is inmiddels geen enkel probleem meer. Daarvoor is een tweede direct opeenvolgende dag in alle vrijheid blijkbaar een wereld met andere regels. Ineens geen volgzame dames meer. Sterker nog, geen van de trutten te zien, als ik na de ochtendronde de binnenplaats op loop, absoluut geen enkele reactie op mijn gefluit. Ze eigenen zich dan een stap meer vrijheid toe.

 Geen ramp. Het maakt alleen, dat ik mijn koffie niet in de gewenste rust tot me kan nemen. Het is opletten op geluiden die er op duiden dat een of meer van de dames is teruggekeerd. Iets dat op een enkele vrije dag zelfs niet meer voor Prada geldt. Die komt tegenwoordig nauwelijks later dan de beide anderen terug op het honk. Vandaag ook, maar dan wel alledrie ruimschoots over tijd. Hijgend maar nog steeds bulkend van de energie. Heerlijke eigenzinnigheid.

Zoetigheid

 Slepende dagen. Lunch verzorgd, afwas gedaan en de 40 aardbeienplanten in de grond gestopt. That's it. Nu twijfel ik over koffie en heb last van de moeilijk weerstaanbare drang naar koekjes. Het is soms wat minder. De laatste dagen is het weer een ramp. Het is, dat ik niks in huis heb en de Penny inmiddels is gesloten. Het gaat in me tekeer als een net gevangen wild dier in een bewust te kleine kooi:

 Koekjes. Ik wil koekjes. Liefst de wafeltjes van Delhaize. De stroopwafels is ook goed. Ik heb nog een paar mndn om deze neiging definitief de kop in te drukken, anders vrees ik met grote vreze de aankomende kersttijd. Vliegen de kilo's er weer op, die ik er met veel moeite vanaf heb weten te halen. Je zou je toch afvragen waar het voor staat. Suikertekort? Dat ken ik alleen van mensen met diabetes als hun bloedsuikerspiegel voor de afwisseling 'ns te laag is.

 Ik zoek niet alles af. Ik weet dat het er niet is. Zou dat wel het geval zijn en bijv. Mariana ze weggestopt hebben, dan weet ik het nog niet. Dan zie ik me zo in trommels, potten, kasten, etc. kijken opzoek naar het verlangde zoet. Klinkt als een verslaving. Eentje zonder afkickverschijnselen, enkel met de drang om te scoren. Mijn kingdom voor een koekje.

Nibud'tiaans

 Koffie(bonen) en hondenbrokken, de vaste waarden in onze online bestelwereld. Voor het eerst dat ze samenvallen. Een stevige hap uit het huishoudbudget, wat dit jaar op de een of andere manier maar niet voldoende wil zijn. Een hoop onverwachte extra's. Nu is het nooit verkeerd om op de kleintjes te letten, maar dubbeltjes omkeren is nou ook weer niet de bedoeling.

 Probeer bijvoorbeeld sinds de levering het geld voor de grond in de kasbak aan de aannemer te betalen. Het bedrag heeft hier al diverse malen in de la gelegen en steeds was er weer iets anders dat maakte, dat het geld niet in de richting van de aannemer verdween. Budgetten kun je natuurlijk overschrijden, maar dat haalt het fundament onder het idee van een budget vandaan. Dus schuif je wat heen en weer en laat waar nodig iets of iemand wachten. In dit geval is de aannemer de pineut.

 We eten d'r niet minder kaviaar of drinken er niet minder champagne om. Overdrachtelijk dan. Het is echter een frustrerende bezigheid om het ene gat te vullen door het volgende te maken. Gelukkig heb ik een moeder gehad die een meester was in dit soort zaken. Iedere vrijdagavond werden de uitgaven van week en maand pijnlijk precies nagerekend en stond het huis op stelten als inkomsten en uitgaven niet tot op de cent nauwkeurig kloppend te krijgen waren. Vergeleken daarmee jubel ik de centen met twee handen over de balk.

Besluiteloos

 Het gaat geen prachtige, maar wel een mooie dag worden. Waar gaan we deze dag mee vullen? Met de opgelegde beperkingen, waar ik fysiek geen noodzaak toe voel, wordt het er niet simpeler op. Vanzelfsprekendheden moeten links blijven liggen. De rest moet ik me bedenken waarbij de restricties meewegen in de mogelijkheden.

 Op een krukje plaatsnemen en de dag filosofisch fileren? Moa. Een boek dan maar? Niet weer. Die leiding zit redelijk vol. Daar mag eerst weer wat ruimte komen. Ach, we zien wel. Het is een kwestie van beginnen met het eerste dat me voor mijn voeten komt en dan van het een door rollen naar het ander.

 

 Slapen kan altijd nog. Hoewel ... Ik ben niet moe mijn bed uit gekomen, bedenk ik me nu. Dat is toch alweer een tijdje geleden, dat dat voor het laatst het geval was. Gaat ook vast nog geen gemeengoed worden. Voor vandaag doe ik het ermee.

Werkelijk?

 Van de vervelende onkruidsoorten is de smeerwortel -wat mij betreft- een van de meest hartnekkigsten. Vreemdgenoeg komt die niet in de rijtjes voor, als je op 'vervelend onkruid' zoekt op het internet. De meeste soorten uit onderstaande rijtje (+) komen in de tuin voor. Blij dat mn zevenblad en heermoes tot de afwezigen behoren. Daarvoor heb ik dus smeerwortel. Of ik de gewone of de Russische heb, zou ik niet weten en ik zou ook helegaar niet weten waarom ik dat zou willen weten. Ik weet maar één ding: Weg met die zooi.

 

 1. zevenblad 21,58 % (-)

 2 heermoes 16,40 % (-)

 3 hagewinde 11,50 % (+)

 4 klavers 9,62 % (+)

 5 brandnetel 9,17 % (+)

 6 distel 8,77 % (+)

 7 paardebloem 4,95 % (+)

 8 kleefkruid 4,33 % (+)

 9 peemgras/kweek 3,87 % (+)

 10 vogelmuur 3,87 % (+)

 11 varkensgras 3,25 % (+)

 12 boterbloem 1,59 % (+)

 13 zuring 1,08 % (-)

 Mijn mond viel daarom open, toen ik via een website de Russische versie aangeprezen kreeg als 'de doktor van de moestuin'. Er mag dan een niet woekerende versie (Bocking 14) bestaan, maar dat spul gaat met z'n wortels tot een diepte van een meter of 3. Zover mijn ervaring reikt, is, dat als je het spul hebt, je het nauwelijks meer kwijt raakt. Ieder stukje wortel, wat blijft zitten, begint opnieuw op z'n eigen. Het is bovendien een grote plant met rozetbladeren tot een halve meter toe. Waarom zou je daar een deel van je tuin aan opofferen?? Wat doktert die dan??

 Update: Je kunt het vergieren, verdunnen en dan voor bemesting gebruiken. Waarom zou je je die stank aandoen? Je kunt het gebruiken om te mulchen. Hopeloos woord zonder Nederlands alternatief. Ik denk dat ik daarvoor onkruidfolie ga gebruiken. Het werkt als katalysator in/op de composthoop. Nou, daar kan ik me iets bij voorstellen, maar dan zoek ik het wel op, bijv. in de wei achter de tuin en ga er niet mijn tuin vrijwillig mee verstieren.

Eigenwijs?

 Het voelde  illegaal aan, beetje stiekem maar het deed goed. Vanwege het planten van de tweede ronde niet-doorbloeiers de helft van het aardbeienperceel omgespit. Oei, oei. Deed me denken aan de eerste jaren na de hartaanval. Met regelmaat schoot het toen door mijn hoofd, dat mijn cardiologe d'r hart zou vast houden, als ze wist waar ik mee bezig was.

 Dat vasthouden is nu moeilijker, want onduidelijk, maar hoofdschudden zou het gespit zeker opgeleverd hebben bij haar aanwezigheid. Ja, weer een vrouw. Mannelijke doktoren zijn hier vast aanwezig. Ik kom ze alleen niet tegen, op de huisarts na.

 Het werk in de tuin deed goed. Pijnlijk is alleen, dat het aardbeienperceel in feite het enige perceel is dat tot nog toe de zomer enigszins op orde is doorgekomen. De rest is alweer groen van het onkruid. Het is onbegonnen werken met die ongevraagde onderbrekingen. Normaal gesproken had ik de schade van het koude en natte voorjaar inmiddels lang en breed ingelopen moeten hebben. Wat is normaal tegenwoordig? Waar sta ik? Wat gaat er komen? Hoe gaat het volgende seizoen eruit zien?? Vrgn, vrgn. Steeds meer vrgn.

Divers

 Van het ene klungelklusje naar het volgende. Bezig heet dat. Nog geen tijd voor de tuin gehad. Komt straks. Moet wel, want na bijna vier weken is eindelijk de bestelde partij aardbeienplanten aangekomen. Ziet er stukken veel belovender uit, dan de zooi die ik vorig jaar kreeg  toegestuurd. Beloofd volgend jaar een overvloed aan aardbeien. Moet ik ze wel in de grond stoppen. Dat is voor vanavond. Op het moment staan ze zich vol te zuigen met water. Wat het water geven na planting niet overbodig maakt. In dit weer in tegendeel. Dat wordt minimaal eenmaal per dag water geven. Ze moeten goed aanslaan voor de winterkoud toeslaat.

 De lunch bekijkt het maar even. Van het trio ontbijt-lunch-avondmaaltijd pik ik er per dag twee uit. Bij drie maaltijden per dag zit ik zo weer op het tweede ipv vierde gaatje van de riem. Ook Mariana heeft sinds kort weer een ruimere keuze in kleren, mn jurken.

 

 Nog geen idee wat het vanmiddag gaat worden. Straks de lijst voor dagelijkse doe-dingen bekijken. Ik schat zo in, dat het opruimen van de administratie enige voorkeur geniet. D'r slingert weer het nodige over diverse tafels.. Zowaar bijna zin in.

Twijfelachtig

 Prachtige dag en ik voel me weer een beetje mens. In principe is me verboden om me lichamelijk in te spannen. Me dan maar tot neuspeuteren beperken? Ik zal de kettingzaag voorlopig ff laten rusten, maar ga dat geen weken doen. En dat geldt voor meer van de lopende klussen. Kom eerst maar 'ns op met die duidelijkheid en dan zien we wel wat redelijk is of niet. Nu is het een alles-of-niets verhaal. Het was al een bierkaai-gevecht en nu wordt het iets van erbij staan en hulpeloos toekijken hoe het schip vergaat.

 

 Ook zonder beperkingen is het overheersende wacht-effect al knap demotiverend voor het bezig zijn. Met je ziel onder de arm is het niet prettig rommelen in huis of tuin.

Viraal_83

 Mijn zus stuurt me boeken om het gevaar van de antivirusvaccins te onderstrepen. Een pil van ettelijke honderden pagina's. Net het soort stukken die ik links laat liggen. Ik ben niet tegen vaccineren. Ik heb wel erg veel moeite met hoe het allemaal tot stand is gekomen en gebracht wordt. Nu weer een soort heksenjacht van geprikte tegen ongeprikt mensen. In Nl dan, hier merk ik er weinig van. De informatie is fragmentair en zelden helder, men spreekt zich met regelmaat tegen en loopt voortdurend achter de feiten aan.

 

 Het vaccineren schijnt een ernstig verloop van Covid te voorkomen bij hen die daar gevoelig voor zijn vanwege een niet optimaal werkend immuunsysteen, onderliggend lijden, leeftijd, etc. Als ze zich daar nou 'ns over zouden buigen en die groepen zouden weten te specificeren en selecteren obv onweerlegbare feiten, zou al een hoop gezeik schelen. Men heeft het nu enkel en alleen steeds over aantallen besmettingen. Wat op zich weinig zegt. Wie wordt er ziek en wie niet en hoe kan dat eenvoudig voorkomen worden zonder de panische prikcampagnes.

 

 De pillendraaiers lachen zich de ballen uit de broek. Als dit de insteek blijft krijgt de farma-industrie een vorm van vast inkomen op hun bord. Waarom zouden die moeite doen om het duidelijk en eenvoudiger te maken?? Ik ben ook lang niet de enige die worstelt en soort van gedwongen misschien wel onnodige risico's loopt vanwege de onwil van de politiek om de nuance in het oog te houden.

 

 Het corona-probleem is vooral dat er geen eenduidige betrouwbare informatie beschikbaar is. De ene expert weet het nog beter dan de andere, en bij elkaar weten ze helemaal niets. Ik ben gevaccineerd met Pfizer, en ik heb dat op gevoel gedaan, omdat ik 'vermoed' dat Covid gevaarlijker voor mij is dan een vaccinatie, waarvan niet bekend is wat het doet. Van Covid denk ik te weten dat je er dood van gaat als je 'onderliggende' gezondheidsproblemen hebt, en die heb ik. Maar om mensen die een andere keus maken te criminaliseren gaat mij echt te ver. Ik verzoek de NL bevolking beleefd doch dringend deze heilloze weg te verlaten. Persoonlijke vrijheid is een groot goed, ook als dat betekent dat we in het dagelijks verkeer een beetje rekening met elkaar moeten houden. Als ik per ongeluk iemand besmet die niet gevaccineerd is en daardoor ziek van Covid wordt, bied ik bij voorbaat mijn excuses aan. Want al ben ik gevaccineerd, ik kan nog steeds iemand besmetten, zelfs ook iemand bij wie het vaccin niet goed werkt. Als ik in de winkel een mondkapje moet dragen om anti-vaxxers te beschermen, dan doe ik dat. Als ik ergens niet binnen mag omdat ik geen QR-code kan laten zien, dan doen ze het maar zonder mij. Zo ingewikkeld is het allemaal niet. Wat betreft in het ziekenhuis belanden: Gewoon op volgorde van binnenkomst, vol is vol, en verder niet zeuren. Aisie | 19-08-21 | 15:04 | 6 

  1. Vaccinatie leidt in dit geval niet tot groepsimmuniteit.

  2. Gevaccineerden kunnen het virus net zo goed verspreiden als ongevaccineerden.

  3. Vaccinatie verkleint de kans dat je ernstig ziek wordt.

  Geen reden om als gevaccineerde bang te zijn voor ongevaccineerden. Het zou andersom moeten zijn. In pakweg 2 weken tijd is 90% (!!!) van de volwassen bevolking gevaccineerd, en een kleiner deel van de tieners. Kinderen worden quasi nooit ernstig ziek van covid. Gezonde volwassen mensen liepen al een heel klein risico en nu is dat risico voor het overgrote deel verwaarloosbaar. En mensen in de risicogroep zijn quasi allemaal gevaccineerd. In plaats van een levendig debat binnen de marges van een quasi totalitaire controlemaatschappij moeten we een debat hebben over de fundamenten. Er is gewoonweg geen gezondheidscrisis meer die noopt tot wat voor maatregelen dan ook. Wijs mensen op de risico's en de persoonlijke verantwoordelijkheid en basta. drs. Levi Samsonov | 19-08-21 | 15:31 | 2

  Die verdeeldheid zaaien is inderdaad walgelijk, het kabinet doet daarbij een stevige duit in het zakje. Ik heb mijn 2 prikken gehad, omdat ik hoop minder ziek te worden wanneer ik corona krijg. Ik ben dan ook niet bang voor ongevaccineerde of gevaccineerde personen, ze kunnen het allebei aan mij overdragen, mijn gevaccineerde collega misschien nog wel eerder dan mijn ongevaccineerde collega, omdat de laatste, net als ik, weinig klachten zal hebben en gewoon op het werk verschijnt. Laat de angst nou eens los en laat iedereen in zijn waarde, die polarisatie is stuitend. De meeste gevaccineerde en ongevaccineerde personen zijn doodnormale mensen zoals u en ik. Alleen de ongevaccineerde totale mafkezen krijgen een podium zodat men de rest makkelijk kan afschilderen als gekkies. Een normaal kritisch geluid zullen we nooit horen, dat vind ik pas echt moreel verwerpelijk, de hele media brengt alleen maar dezelfde boodschap, met constant dezelfde koppen. Denk zelf na, en ga niet mee in deze tweedeling, neem de prik zoals ik gedaan heb, of niet, dat is ieders vrije keus, maar laat u niet opnaaien en meegaan in deze walgelijke polarisatie. LonelyWanker | 19-08-21 | 15:31 | 2

Ingrijpend

 Als mijn luisterend oor de ontvangen geluiden goed heeft geduid en ik de voorbijkomende tekenen correct hebt verwerkt, vrees ik over een paar weken op de IC te liggen. Allemaal niks aan de hand wordt in dezelfde adem gezegd, maar een IC is er niet voor mensen die hun grote teen hebben gestoten. Mij ontgaat nog het nodige tussen waarover men het heeft en de klachten die ik voel cq onderga. Zijn we wel met hetzelfde bezig?? Is het een omtrekkende beweging of iets extra's? Voorlopig overheersen vrgn. Volgende week verder.

Organisatie

 Het/een laboratorium weer aan het werk gezet. Aardig wat buisjes gevuld. En zo onervaren als ze leek heeft ze netter geprikt dan veel ervarener lijkende dame van de vorig keeer. Geen, nou ja, minder onderhuidse bloedrestanten. Het heeft wat voeten in de aarde gehad.

 Ik, zei de gek, half zeven uit bed, kwart voor zeven in de auto, iets van tien voor acht aan de bedoelde receptie waar ik mijn papieren zou krijgen voor het verdere onderzoek. Geen papieren, dus. De vriendelijke dame aan de andere kant van de balie probeerde nog op allerlei manieren of ik niet verkeerd zat of gek was, belde uiteindelijk de arts (v), die haar belofte helaas was ontschoten. Ze was de papieren helemaal vergeten achter te laten.

 We zouden ons over een half uur voor het gebouw treffen waar het bloed afgenomen zou worden. Voor mij nog geen 10 minuten lopen, voor haar bijna 3/4 uur voor ze in een auto voor me stopte. Sorry, sorry, sorry. Hier de papieren. Daar moet je zijn. Resulaten krijg ik direct via het internet. En vergeet de scan niet volgende week. Doeii. Leuke jurk had ze aan.

 Het zal kwart voor negen zijn geweest toen ik in de zeer overzichtelijk rij aansloot. Overzichtelijk qua aantal, maar gut, o gut wat ging het langzaam. Nog nooit zo'n trage tantes achter een receptiebalie mogen meemaken. Ik spreek uit ervaring. Heb hier inmiddels toch al menig gezondheidgerelateerde balie mogen frequenteren. Over een kleine week mag ik weer.... Het prikken was zo gepiept en ik kon de stad in opzoek naar een goed verkeerde koffie en wat consistentere maagvulling.

Talibaans

 'Menselijke ledematen aangetroffen in het landingsgestel'. Tja, de bergruimte voor het landingsgestel is niet berekend op passagiers. En dan nog al die mafkezen die aan buitenkant op vleugels op andere verbredingen mee denken te kunnen vliegen. Hoe ver moet je van de werkelijkheid af leven om niet te snappen, dat een vliegtuig geen trein of een bus is, waar je aan kunt hangen of op het dak kruipen? Zelfs als je compleet panisch van de angst bent, en die indruk maken die lui niet, selfie makend op weg naar een gewisse dood, die ze ws net denken te ontvluchten.

 Zooitje is het daar. En dat met dank aan de zg bevrijders en al het voorafgaande gedoe met Britten en Russen. En nu staan de Chinezen weer te azen en met dollars te wapperen. Ik zou mijn neef eens moeten vrgn wat hij er van vindt. Die is er diverse malen geweest. Niet in de frontlinie maar meer op de achtergrond bij de zg 'intelligence'.

 Het enige positieve van het hele verhaal is, dat de Covid-toestand ineens van de voorgrond is verdwenen en dat terwijl toch golf nummero zoveel onverwijld op de Lage Landen schijnt af te rollen. Nieuws ... het is maar hoe je het brengt.

Deel 2

 Het grootste deel van de dag was het slepen met mezelf. Niet het leukste gezelschap op een verjaardag. Na de lunch, om toch iets buiten de deur te doen, trok de toestand langzaam bij. De dag is inmiddels bijna om en ik in de benen. Misplaatste timing. Was ik het niet zelf geweest, dan had het weer wel een streep door de gewenste daginvulling gezet. Maakt het wat uit? Ja, een wereld van verschil. Dan waren we de regen ontvlucht ipv thuis te hokken. Morgen gaat het weer verder.

 Men wil bloed zien. Meer bloed zien. Daarvoor moet ik om 08:00 in Sibiu zijn. Niet de tijd om te stadten. Qua verrijzen maakt het niet zoveel uit. Alleen zijn de honden dan voor Mariana en moet die, knarsen tandend, uren vroeger uit de veren dan normaal.

 Ik mag wel wat eerder ter plekke zijn, want het is weer ergens anders en dat is altijd weer zoeken. Eerst een parkeerplaats en vervolgens het juiste gebouw. Straks zien of ik zoets als een plattegrond uit google maps weet te peuteren. Dat zou een stuk schelen.

Vooruitgang?

 Ff laten bezinken voor we verder zien. Volgens mij is het weer slechts een gevolg van ipv de oorzaak. Ik voel het rechts. Zij zoeken het links. Maar het voelt voor het eerst een beetje gedegen aan wat gedaan wordt. Iets met oorzaak en gevolg, al raken ze dus naar mijn idee niet de kern.

Aftocht

 Puinhoop daar in Afghanistan. Hoe wanhopig (en dom) moet je zijn om je aan de buitenkant van een opstijgend vliegtuig vast te willen klampen of, ietsje slimmer, in de wielkasten kruipen? In het laatste geval heb je een kleine kans als je niet geplet wordt, op 10.000 meter hoogte bevriest (geen idee hoe koud het daar nu is) of bij het landen er alsnog uitkukeld.

 Al de beloften, die de Taliban de wereld in stuurt, worden blijkbaar niet geloofd. Ik zou het ook niet doen, denk ik, maar ik zou ook niet aan een vliegtuig gaan hangen. Het is sneller dan snel gegaan de verovering van het hele land, maar mensen in Kabul, die reden hadden om de Taliban te vrezen hebben een dag of vier gehad om zich uit de voeten te maken. Bijv naar Tadzjikistan of Pakistan.

 Hoe men de nog aanwezige westerlingen, zoals ambassadepersoneel en familieleden denkt op te pikken is me een raadsel. Het is net zo'n toestand als het vertrek van de laatste buitenlanders en collaborateurs uit Saigon. Met de start- en landingsbanen vol met wanhopige Afghanen zal het wel weer iets met helicopters worden. Ergens wordt inmiddels hard aan een filmscript geschreven.

Leegloop

 Was deze periode vorig jaar ook zo'n hangerige toestand? De middagen komen dicht in de buurt van verveling. En dat terwijl er toch meer dan genoeg te doen is. Weinig, eigenlijk geen lopende zaken, maar zat nwe mogelijkheden. Iets zit dat opstarten danig in de weg.

 Vanochtend drie uur met de kettingzaag in de weer geweest en daarna zakt de boel in elkaar als de welbekende soufflé op de tocht. Ik verdenk het afwachten van een initiatief dodend effect. Ik geeft het morgen nog, maar als het in feite afwachten blijft, zal ik me toch in het nekvel moeten pakken en me aan de slag zetten. De lijst van een paar weken terug opzoeken en verder met wegstrepende bezigheden. Ik maak me sterk, dat die lijst afgehandeld is. Het tegendeel is waarschijnlijker.

Bierkaai

 Gisteravond even in de tuin bezig geweest. In feite is om te huilen wat er dit jaar van terecht is komen. Ook de augurken kan ik afschrijven. Ws meeldauw, ondanks het regelmatig water geven. Ik wilde kleine augurken, maar niet zooooooo klein en verder dan een enkel exemplaar is het na al die weken nog steeds niet gekomen. Ondertussen dreigen de rooie bieten alweer in het onkruid te verdwijnen en is dat met het bessenperceel al gebeurd.

 De aardbeien hebben zich inmiddels goed herpakt. De tien vingers ben ik voorbij. Eens in de zoveel dagen kan ik een bakje vol plukken. Te weinig om er iets als jam van te maken, teveel om zo ff weg te snacken. De kolen groeien aardig maar overal doet het onkruid het beter.

 De kas dreigt m'n Waterloo te worden. Het begint kritiek te worden of het dit jaar wel gaat lukken. Het moèt, maar gaat meer en meer van het weer afhangen, als het nog lang duurt.

Wintervoorraad

 Nwe week. Zometeen na de koffie beginnen met een hoop lawaai maken en dat zal ws de rest van de week zo doorgaan. Zagen, splijten en ws doorbijten. Gisteravond op tijd het bed in gedoken om goed uitgerust te zijn. Maar moe als ik ben of kan zijn, maak ik er al weken maar korte nachten van. Had vanochtend zonder problemen om vier uur het bed kunnen verlaten. Het is, dat het dan inmiddels alweer nog steeds donker is. Wintertje, wintertje, blijft nog maar ff weg.

Afloop?

 Gaat het ineens hard(er) achteruit? Kan makkelijk een psychosomatische kwestie zijn. Hoeft niet. Goed dat de volgende étappe, die ongetwijfeld nog steeds geen sluitende opheldering zal geven, geen weken op zich laat wachten. Ergens heb ik het idee, dat we op de goed weg zitten. Wat je 'goed' kunt noemen. Dat ik er zo blij mee ben, kan ik niet zeggen.

 Het is allemaal erg rommelig. In me. Om me. Wat er gebeurd. Mijn inschattingen laten het er ff bij zitten en wachten af. Afwachten. Wachten. Een van de meest vervelende activiteiten die er bestaan. Zou ik die stap verder willen zijn? Ja en Nee. Ik weet, dat ik ergens tegen aan ben geknald, voel alleen nog geen behoefte om de schade in ogenschouw te nemen.

 Of links om of rechtsom. Iets gaat het worden. Champagne of een kratje Duvel en een fles ijskoude wodka.

Bewateren

 Mijn oordopjes opzoeken, iPod aansluiten en de tuin in. Belachelijk, maar het bespaart me een hoop kerkelijk getriggerde ergernis. Hoop ik. En vandaag gaat dat bijna de hele dag zo door. Iets met Maria, 15 augustus, hemelen en zo. Allemaal niks op tegen, als het mooi binnen de muren van het kerkje gehouden zou worden. Wat helaas niet het geval is en ik desondanks wel in de tuin aan de slag wil èn moet.

 Gisteravond de tuinslang verlengd met een ouder exemplaar met kleiner diameter. Water geven is inmiddels noodzaak voor alles wat niet diep genoeg weet te wortelen. Met een slang gaat dat wat simpeler dan met een gieter, die steeds weer gevuld moet worden. Dat had ik me al eerder bedacht, maar zag de noodzaak van de ingreep niet in.

 Voordeel is weinig heen en weer gesleep. Nadeel het onkruid krijgt een boost en dat begon alweer aardig de kop op te steken. Zo om de week een week nauwelijks iets doen is niet de juiste aanpak voor een tuin en al helemaal niet voor de mijne.

Waarheden

 Ok, nog eentje:

Raadgevend

 Het heeft wel wat ...

Astra

 Aangename dag doorgebracht. Ze hebben niet stil gezeten daar. Mn een hoop nwe oude huizen in elkaar gezet. Het kerkje was niet moeilijk terug te vinden, maar een paar fotoplekken waren niet meer, waar ze 6 jaar geleden waren. Tenminste niet op een herkenbare wijze. Verder natuurlijk een hoop traditionele handwerklieden met de resultaten van hun nijverheid uitgespreid op tafels of in kraampjes.

 Ondanks de kilometerslange slang geparkeerde auto's kon je het niet druk noemen. Ze zouden er goed aan doen om iets meer aan horeca te denken. Nu was in een restaurant een baby-party bezig en dus niet toegankelijk voor passanten. Op de plek waar men op traditionele wijze soep en meer in grote ketels boven open vuur aan het bereiden was, waren nauwelijks tafels en stoelen aanwezig. We hebben ons iets te drinken gehaald in een soort automatenhal, waarbij een verkoopster de invoer van munt- dan wel papiergeld verving. Keuze: bier, fris, ijs, chips en popcorn.

 Hier waren wel voldoende stoelen en tafels. Ik had hier wel langer willen zitten en  ook iets eten, onderwijl genietend van het uitzicht over het centrale meer. Voor de innerlijke mens het centrum in getogen.

Afghanistan

 Wat heeft die 20 jaar ongein in Afganistan nu gekost? Geld en mensenlevens. Opgeleverd heeft het niks. De Taliban, die in feite niks met de oorlog van doen hadden, heeft alweer bijna het hele land onder controle. Vietnam 2.0?

 

 Begonnen met het doel al-Qaeda en z'n kopstuk Osama bin Laden uit te schakelen vanwege de aanslag op de twin-towers met iets van 3000 doden. Dodenstand na 20 jaar oorlog: 2400 Amerikanen, 1140 Navo-soldaten, 42.000 vijandelijke strijders en een moeilijk te verifiëren aantal van 40.000 burgerdoden. Zooitje, niet?

 Qua geld heeft de VS 1000 of 2000 miljard dollar verspild. Ik krijg de Navo-onkosten niet helder. Misschien is die 2K miljard een totaal bedrag. Geen idee, maar belachelijk veel geld, vrijwel letterlijk verbrand. Waar had dat niet allemaal beter aan besteed kunnen worden?!

 De Taliban staat bij wijze van spreken voor de poorten van Kabul en het hele Westen heeft het maar over het belang van een gedegen vredesverdrag tussen de reguliere Afghanen, who ever that may be, en de Taliban, terwijl die laatsten de eersten niet erkennen. Veel belovend. En dan wil men (het Westen), dat er een einde komt aan het geweld, mensenrechten geëerbiedigd worden mn voor vrouwen, kinderen en minderheden, de rechtsstaat in stand blijft en het land geen thuishaven meer wordt voor terroristen. Droom lekker verder.

Verlossen

 Zometeen nog eens een ruk aan de kettingzaag gegeven. Hopelijk reageert het ding er grommend en gillend op, anders moeten we daar ook weer wat mee. En dat is langzaam een beetje teveel van het verkeerde. De tuin is inmiddels eerder een stress-gever dan een rustpunt en als ik aan het hout denk, dan zou ik accuut ergens anders willen vertoeven. Ergens onder een parasol met uitzicht op zee. Voor het prachtige weer hoef ik het niet te doen. Augustus is net als juli niet kapot te krijgen (Afkloppen!!). Ook de parasol is niet het wringende punt. Wat ontbreekt is de zee. Een zomerse, rustige, blauw-ogende zee. Geen winterse onstuimigheid.

 Zien of Sibiu de boel een beetje weet op te vrolijken. Iets met handwerk- en ambachtslieden in park Astra, een openlucht museum aan de rand van de stad met allemaal originele, oude huizen/gebouwen uit diverse delen van Transsylvanië. Een deel van onze trouwerij heeft daar plaats gevonden in een oud, houten kerkje.

 Het zou normaal gesproken aan ons voorbij zijn gegaan, als de maker van iets, dat Mariana heeft besteld, niet had voorgesteld het resultaat daar op te halen. Het zal er druk zijn. Onder de mensen. Zien of het bevalt.

Betekenis?

 Vroeg me de afgelopen dagen af of de aanhoudende rust nu een kwestie was van 'Het hele zooitje zal me aan m'n reet roesten' of van vertrouwen in dat het allemaal goed komt. Daar mag een derde optie bij, nl: stilte voor de storm! Het is één groot afwachten. Waar gaat dit heen? Wat gaat dit opleveren?

 De vrg naar de zin van dingen zit me ook zonder het huidige gedoe vaak genoem dwars. Inmiddels is het een alles dempende deken. De wereld staat stil en ik hou m'n adem in. Zoiets.

Gesukkel

 Het hele gedoe bevordert niet het bezig (willen) zijn. Vandaag wel boodschappen gedaan. Dat lukt bijna altijd wel. Aan een lunch bestond alom weinig behoefte. Van die gelegenheid gebruik gemaakt om op bed te kruipen. Uurtje ver, ver weg geweest. Terug gehaald door de honden. Het blaffen maakte duidelijk, dat iemand aan de poort stond. In tweede instantie hoorde ik ook geroep.

 Voordat ik mijn zinnen op een rijtje had, aangekleed en op weg was naar de poort, reed een auto weg. Het zij zo. Als het enig belang had, komt de persoon wel terug, denk ik dan. Niks achtergelaten, dus moeilijk in te schatten wie en waarom dat geweest was.

 Later in de middag, ik vergeet de afwas, de kettingzaag onder handen genomen. Leek me een goed idee om dat te doen, voordat ik feitelijk het geleverde hout te lijf ga. Het ding is nu schoon, maar functioneren wilde het niet echt. Had iets met een knop te maken, waarvan ik nooit heb gesnapt, waar die voor was. Hopelijk krijg ik het ding morgen wel tot leven gebracht. Nog niet echt om met het hout aan de slag te gaan. We moeten iets in Sibiu. Zondag lijkt me ook niet zo'n kettingzaagdag. Dus maandag gaat het beginnen en dinsdag wordt het direct weer onderbroken. Gaat het me in de huidige toestand in een week lukken? Nu vergeet ik ondertussen de tuin niet? Het is qua tijd, energie en bezigheden een zooitje. Meer kan ik er niet van maken.

Vervolg

 Op naar de volgende étappe. Dinsdag zien we verder. Da's betaald. Daarom gaat het zo snel. Misschien cirkelen we het probleem zowaar in. Overtuigd ben ik niet. Naslag op het internet relativeerde wel de vrgtkns, die ik in eerste instantie had. D'r zou iets in elkaar kunnen gaan passen. Of ik daar blij mee ben, is een ander verhaal.

 Hij was echt hèt manneke vandaag. Heb 'm noh nooit zo actief meegemaakt. Het zal de aanwezigheid van een stagiaire zijn geweest, die zijn ego kietelde. Een toegankelijke huisarts was het nog steeds niet. Op naar de volgende 'logie'.

Tegenslag

 Vrijdag de dertiende!! Met integraalhelm op in bed blijven liggen? Daar is het al te laat voor. Dan maar niet onder ladders doorlopen, geen zout morsen en zwarte katten vermijden? Wat hebben we nog meer?

 Een uil die drie keer roept.

 Een haan die ’s avonds kraait.

 Overdag een uil zien.

 Een vleermuis die het huis binnenvliegt.

 Een klavertje vijf.

 Eieren binnen brengen na het donker.

 Over je linkerschouder naar de nieuwe maan kijken.

 Een hoed op het bed leggen.

 Een knoop in het verkeerde knoopsgat doen.

 Je linkerschoen eerder aandoen dan je rechterschoen.

 Je nagels knippen op vrijdag.

 Een paraplu opendoen in huis.

 Zingen voor het ontbijt.

 Je trouwring afdoen.

 Met je linkerbeen uit bed stappen.

 Nou, die trouwring ligt al mndn op mijn toetsenbord, omdat het ding me bij de minste of geringste handeling van mijn vinger glijdt. Tja ....

Aha

 De bloedprikresultaten van het internet geplukt en de ergste uitschieters uitgezocht. Laten die nou allemaal wijzen in de richting van een ontsteking ergens in het lichaam. Gut, wie bedenkt het. Het is als het dna van een koe laten onderzoeken om er achter te komen, dat je met een koe te maken hebt. Dat er iets ontstoken of geïnfecteerd is, lijkt me er meters dik op te liggen. De vrg is WAAR. Gvd.

 

 En die foto's van vandaag leveren volgens mij ook geen ruk op. De medische wartaal in combinatie met het Roemeens gaf me nou niet het idee, dat er schokkende conclusies werden getrokken. Het heeft ook niks met mijn bovenlijf te maken. Iets wat ik de beste man de laatste keer, dacht ik, ruimschoots duidelijk had gemaakt. In het Roemeens notabene. Medicus ... je schijnt er hard voor te moeten studeren. Heb niet het idee, dat er veel van die stof is blijven hangen.

 Maar goed. Van de tien kleine negertjes is er nu een afgevallen. Mag je vast niet meer zeggen tegenwoordig, als rotsblokken al worden weggehaald, als er ooit iemand 'neger' tegen gezegd heeft. De wereld wordt gek op alle fronten.

Gemak

 Hup, de volgende étappe. Niet op nuchtere maag en nauwelijks wakker maar na de koffie, met al wat leven in het lijf.

 

 ...

 

 En we zijn weer thuis. Rond negenen vertrokken, vijf uur retour. Daarvan maar een klein deel, toch een uur of twee op de voorgeschreven handelingen en het resultaat zitten wachten. Mooi dat dat direct afgewacht kon worden. Anders had ik nog een keer die kant op gemoeten. De rest van de tijd heb ik het er -deels gedwongen- van genomen. Vergeten dat de garage er een lunchpauze op na houdt. Had het terrashangen met koffie en gebak beter wat later kunnen doen.

 

 Nu voor de zoveelste keer langs de schappen van de nwe Kaufland geslenterd. Naast die hyper-super, waar ze helaas geen bio-sinaappelsap hebben, ik heb het tenminste nog niet gevonden, zijn ze bezig met iets wat onmiskenbaar een winkelcentrum gaat worden. Zou mooi zijn als we daar alles kunnen krijgen, waar we nu voor naar de andere kant van de stad moeten, als we bij Hornbach zijn geweest. En daar zijn we regelmatig vanwege het hondenvoer. Het ligt net als de grote Kaufland precies tegenover. Hornbach is blijkbaar een grote trekpleister.

Kiezen

 Toe aan een nw boek. Twijfel aan de keuze. Beginnen met Ferrante, iets moderns, humoristisch over de woke waanzin of iets over een hamster? En als ik met Ferrante begin doe ik er dan goed aan om eerst een soort biografie door te nemen of kan ik de vierdelige cyclus beter onbevangen op me af laten komen? Ik heb ook nog een boek van Zafón liggen. Heb begrepen dat daar ook iets van een 'logie' in zit. Om te zien of ik de voorafgaande delen al gehad heb, zou ik door de nog in dozen verpakte boeken moeten ploegen. Dat is het me niet waard. Misschien toch maar die hamster?

Te goed

 Het wordt tijd, dat Mariana leert 'Nee' te zeggen. Augurken van de ene buurvrouw, uien van een ander. Nu weer appels en aubergines èn een pan soep. Klinkt allemaal leuk en aardig bedoeld maar doorkruist ons eigen systeem dat oa door dit soort acties steeds maar tot aan de rand gevuld blijft. Volle diepvriezers. Een voorraad inmaaksels die maar langzaam slinkt. Etc.

 Ik vergeet dan nog ff het buffelvlees wat Mariana toegestopt kreeg, waarbij dan steeds gezegd wordt, dat het speciaal voor mij is bedoeld. Een behoorlijke hoeveelheid vlees. Zo raakt die diepvries vol varkensvlees nooit leeg bij onze inmiddels minimaal te noemen vleesconsumptie. Benieuwd was ik wel, vooral omdat Mariana er vaker bijna lyrisch over vertelt. Ze zou het liefst een half kalf willen hebben voor in de diepvriezer. Welke diepvriezer??

 

 Ik vrg me ook af waar dat op gebaseerd is. Als iets niet aan haar besteed is, is het rood vlees. Het geheel is kortom tot een stoofpot verwerkt. Een bereiding die afhankelijk van de kruiden zelfs het verschil tussen varkensvlees en vlees van een rund wegvaagt, laat staan een verschil proefbaar maakt tussen rund en buffel of waterbuffel.

 Het waren, zoals ook bij het thuisslachten van een varken, onbestemde brokken vlees. Heb er een beetje spijt van dat ik niet een paar mooie delen apart heb gehouden om ze voor mezelf biefstukachtig klaar te maken. Nu eten we er gegarandeerd twee dagen van en zit nog eens zo'n portie in een vrijgekomen gaatje in de diepvries.

 Maar hier wilde ik het helemaal niet over hebben. Het gaat om het feit, dat al die cadeau's behalve ons systeem doorkruisen ook werk opleveren. En wie is dan de klos? Niet degene die zich het spul in haar maag laat splitsen .....

Verwikkelingen

 Het tempo maar vooral het interesse heeft last van een terugval. Alsof de grijze massa nu pas beseft, dat er iets aan het handje is geweest. Niet vooruit te branden vanmiddag en zelfs dat kostte moeite muv van de twee uur slaap. Komt als klap op de vuurpijl aan het eind van de middag de vracht hout, waar we inmiddels een kleine drie mndn op zitten te wachten.

 

 Het had ongelegener gekund maar aangekondigd was leuk geweest. Lossen wilde de beste man namelijk pas als we met de bani over de brug kwamen. Geen enkele reden om de gewenste hoeveelheid geld cash in huis te hebben rondslingeren. Kortom of dat betalen niet ook morgen kan. Nee, En het bleef nee na overleg met z'n baas, de pseudo-vriendelijke schoonzoon van de buurvrouw aan de overkant. Na wat schrapen in broekzakken, lades en portemonnees bleek ook driekwart vooruit betalen niet voldoende. Dus op en neer naar de geldautomaat. Roemenië weer een keer ten voeten uit en voor mij een hoop werk, alsof ik niks te doen heb.

Procesmatig

 Elf uur en alweer meer dan een uur, bijna twee zelfs terug op het honk. Eerste stap in de zoveelste poging om helderheid te krijgen in wat me veel te vaak overvalt. Ben dan inmiddels wel weer terug op het punt van vertrek en ook tussen de oren zit het sneller dan verwacht op een rijtje, maar dat neemt niet weg dat alles waar ik mee bezig ben of zou willen zijn op zo'n moment verre van me wordt gegooid, het verliest zin en betekenis, stoot af, wekt weerzin en eigenlijk bestaat het gewoon niet meer. Verdwenen in dichte mist die langzaam optrekt.

 

 Dan kan de herhaling van herkenen, erkennen en zich eigen maken weer beginnen. Het gaat vloeiend en relatief snel, maar onvermijdelijk. Dan is het oppakken wat liggen is gebleven, de ideeën reanimeren, de smaak aan het doen te pakken krijgen en tenslotte vooruit proberen te kijken. Van op achterstand gezet terug het heft in handen nemen. Waar de obstakels in een niet zover verleden vnl van mentale aard waren, is het nu alweer een tijdje een kwestie van puur fysieke tegenwerking. Voor het uiteindelijk effect maakt het weinig uit. Het blijft aanmodderen

Geneuzel

 Zowaar nog iets paraat gemaakt vandaag. Niks om over naar huis te schrijven, maar gezien de omstandigheden meer dan waar ik me in feite toe in staat had gezien. Wel nog steeds het idee, dat ik me vooruit moet duwen, dan wel ik een pas of wat achter mezelf aan loop. Het gaat wel steeds weer iets beter en met al die uren, die ik sinds de nacht van zondag op maandag heb geslapen, ben ik verhoudingsgewijs aardig fit.

Naamgeving

 Hoe je zo van de ene op de ander dag van normaal, het tegenwoordige normaal actief kunt vervallen in een onvermogen om meer te doen dan met je oogleden te knipperen. Van daar af komt dan successievelijk steeds iets meer leven in het lijf. Het kost aardig wat energie maar het komt er weer. Waarbij ik me af en toe afvraag of ik wel op het oude niveau terugkeer en niet er net iets onder blijf hangen. Kortom steeds weer iets 'leven' inlever. Het zou de gestage achteruitgang van mijn conditie in de afgelopen 2-3 jaar kunnen verklaren.

 Ik hoop dat ergens de komende tijd meer helderheid in dit gedoe komt. En dan liefst op een manier, dat er iets aan te doen is. Gericht graag en niet weer een ongerichte portie antibiotica. Maar goed, het kan ook makkelijk erger. Ik ben er de persoon niet naar om mijn kop in het zand te steken. Geen hypogonder, gewoon realistisch alle mogelijkheden op een rijtje proberen te krijgen. Ik ben inmiddels wel zover, dat een naampje cq duidelijkheid belangrijker is dan wat dat verder voor consequenties heeft. Lamgeslagen mag je het noemen.

Actief

 Enigszins geforceerd, maar we zijn er weer, al is het maar deels. Morgen is het vroeg in de benen, dus vandaag verplicht bijkomen. Tussen mij en de wereld zitten vooralsnog een hoop watten en wazigheid. Ik schat zo in, dat iedere ondernomen activiteit vandaag eindigt op bed.

Klap-bam

  Het is weer mis of raak. Het is wat je wilt. En niet zo zuinig ook. We waren d'r weer net. Het goed gaan lijkt wel een trigger te zijn. Kortom we mogen weer opkrabbelen. Dat lijkt het normaal te worden. Het is te hopen, dat de onderzoeken deze week iets opleveren. Heb twee dagen om van het ergste bij te komen.

Zondagsgebed

 Vanochtend vanaf negen uur het dorp opgeschrikt. Niemand heeft echter over mijn maaien geklaagd. Zullen ze natuurlijk ook nooit rechtstreeks tegen mij doen. Als er commentaar komt, gaat dat via Mariana. Na 2,5 uur vond ik het wel genoeg. Vreemd genoeg hoorde ik in de kleine pauzes, als het machien nwe voeding of draad verlangde geen kerkgeluiden. Vast een vergissing, want vanavond waren ze er weer.

 Niet alles gedaan wat gedaan moet worden. De rest de komende dagen. Ik kan het maaien na een tijdje gewoon goed zat zijn. En 2,5 uur is al langer dan ik het op andere momenten dit jaar uithield. Meer dan een tank, wat vaak het moment was om er mee te kappen.

 Het 14-daagse vooruitzicht blijft vnl mooi weer geven. Door dus met de inhaalrace. Er zijn nog relatief snelle, langzame en haast onmogelijke delen te gaan. Maar geen uitzichtloze toestanden. Maaien doet wat dat betreft wonderen.

Ongeloofwaardig

 'Krass' van ene Moosbacher. Een kras boek. Vertellen en boeien kan de man, maar om nou 4 of 5 naar een deus ex machina neigende toevalligheden in het verhaal nodig te hebben om tot een eind te komen, is niet sterk te noemen. Al je me nou vrgt wat de bedoeling van het boek/verhaal was, kan ik je dat ook niet vertellen. Ja, levens kunnen raar lopen en mensen erg verschillend zijn en een koe schijt meer dan een geit.

 Doe mij maar iets dat meer uit het leven gegrepen is. Waarvan je je kunt voorstellen, dat je er zelf ook mee geconfronteerd kunt worden. Ben benieuwd naar Ferrante. En als je daar van afwijkt doe het dan goed, zoals Carlos Ruiz Zafón. Helaas vorig jaar overleden op relatief jonge leeftijd.

Verrassing

 Soms zie je dingen niet, die er wel zijn en als je oog er wel op valt, is het net alsof iets uit het niets te voorschijn is getoverd. Een van de doorzetters uit de broeibak was een meloenplant. Een type plant waar ik al jaren mee probeer iets te produceren wat op een meloen lijkt. Niet steeds dezelfde plant natuurlijk. Ieder jaar weer opnieuw. Tot voor dit jaar steeds met gekochte plantjes. Grootste resultaat tot nog toe een handbal grote meloen. Dat was afgelopen jaar.

 Nu dus zelf gezaaid èn overleeft. In de tuin geplant. Weer bijna ter ziele en ineens wilde de plant wel groeien. Relatief kleine bladeren, die net als de augurken een geel-bruine aantasting vertonen. Veel bloemen, maar geen vrucht. Tenminste dat idee had ik. Ondanks er met regelmaat naar gekeken en met brandnetelgier besproeid te hebben vanwege die vlekken, is me de groei van een aantal potentiële meloen(tjes?) ontgaan totdat ik ze van de week waarnam. Inmiddels de grootte van een ei voorbij. Had makkelijk op moeten vallen, dus. 

 Spannend. Het zijn in potentie van die meloenen, die het formaat van een handbal nauwelijks overstijgen. Een wit-groene buitenkant met daarop de portieverdeling al aangeven. Dat itt de watermeloen van vorig jaar. Nu hopen dat het wil lukken en ook inwendig alles naar wens verloop en geen smaakloze waterballen het resultaat is.

Fout!!

 Een paar jaar geleden nog een ontzettende heisa maken en niet mee willen werken aan het kraken van een iPhone vanwege het schenden van de privacy en nu programmatuur op hun producten willen installeren die door lokale aanwezigheid de end-to-end encryptie kan omzeilen en gaan neuzen in de bestanden of er iets crimineels, iets mogelijks (!) crimineels tussen zit. Apple heeft z'n verstand verloren.

 

 Privacy hier, privacy daar, privacy vergeet het maar. En natuurlijk geven ze er een draai aan om het verteerbaar te maken. Alles om kinderporno op te sporen .... Kinderporno, de vaseline waarmee iedere privacyschending weer door 's mensens strot wordt geramd. En vervolgens?? Want net als met de Europese gezondheidspas, als het instrument er eenmaal ligt, is het zonde om er niet meer gebruik van te maken. Je kunt erop wachten, maar als dit werkelijk uitgerold wordt, is weer een onmogelijk geachte inbreuk op de privacy een feit. Het gaat hard tegenwoordig. Kinderporno en corona een griezelig duo.

 Ik krijg meer en meer de neiging om die telefoon maar weg te doen. Waarvoor gebruik ik 'm? 1. Als horloge. 2. Om aantekeningen te maken. 3. Af en toe voor een foto. En dan heb je het wel gehad. Dit is geen hellend vlak meer. Dit is een steil wand ingesmeerd met groene zeep!!

Burengerucht

 En daar is ie weer: de zondag. De week zit erop. De relatieve rustdag van gisteren was vandaag meer op z'n plek geweest. Alles verschuift tegenwoordig. Straks maaien. Ongehoord, maar dan hoor ik tenminste de irritante kerkgeluiden niet die hier sinds afgelopen Pasen over het dorp uitgebraakt worden als er een mis is. Als ik zonodig behoefte heb aan kerkgeluiden dan ga ik wel naar de kerk. In mijn tuin wens ik er niet mee geconfronteerd te worden. Iedereen vind het schijnbaar normaal of is er niet mee bezig.

 

 Deze week was het zelfs meermaals in de avond raak. Je zult zitten te bbq'en en dan ongevraagd met een geestelijk sausje overgoten worden. Ergerlijk. Ik ga toch ook niet in de kerk zitten op zondagmorgen of welk ander mismoment, als ik The Smashing Pumpkins willen afspelen. Dat doe ik binnenkamers. Laat de dienaar des Heren zich daar ook aan houden aub.

 Maar maaien dus. Het zou tijd worden. Al het schoon houden van de bedden  heeft weinig effect als het onkruid op de tussenliggende delen alweer de lucht in schiet. Vies worden wordt het. Van top tot teen. Letterlijk.

Verschuivingen

 Rust? Moeheid? Lamgeslagen? Het is een wat dubieus gevoel. Weet niet of ik er zo tevreden mee moet zijn. Was vandaag op de was na niks van plan en heb me daar ook aan gehouden. Een pas op de plaats leek me wel aangebracht. Hoe kan ik dan 's middags drie uur diep en vast slapen? Is nauwelijks nog een siësta te noemen. Al dat 's middags slapen heeft ook tot gevolg, dat het ritme begint te verschuiven. 

 Met een boek dat boeit zonder dat ik, al ruim de helft gepasseerd, een idee heb waar het verhaal naar toe wil en al dat gedut wordt het steeds vaker ruim na twaalven, voordat ik in bed plof met de wetenschap morgenochtend weer ergens rond zessen de ogen te openen. Wakker, echt wakker maar verre van fris en fruitig.

 In feite gaat het niet verkeerd. Ik merk dat aan het steeds nauwer omcirkelen van de op te ruimen, slepende ballast. Dat vereist veerkracht. Tegenslagen zijn onvoorspelbaar èn gegarandeerd onvermijdelijk. Het moet niet zo zijn, dat ik bij de eerste de beste hobbel uit de bocht vlieg. Zolang ik dat gevoel heb, begin ik er niet eens aan. Het soort stevigheid wat ik inmiddels al een kleine eeuwigheid ben kwijt geraakt. Een laatste rest die nog teruggewonnen moet worden. Laat het deze keer raak zijn. Ik zou er niet vies van zijn.