Iets van grip heb ik weer. Iets! Ik ontloop nog meer dan me lief is. De wachtrij van wat gedaan moet worden krijgt een steeds deprimerendere lengte. De aangroei gaat harder dan het wegstrepen. Waar het het eerste opvalt is de tuin. Was ik bijna waar ik wezen wilde, schiet na een paar dagen minder activiteit en voldoende regen ineens het onkruid weer aan bijna alle kanten omhoog. Het ene perceel, dat nog ontdaan moest worden van een hoeveelheid onkruid, die ik hopeloos noemde, is de overtreffende trappen ruim gepasseerd.
Behalve doen is het inmiddels weer mn een kwestie van intern motiveren. Aanzetten of eigenlijk aanduwen. Overtuigd raken van de zin. Zoeken naar de smaak. En meer van die weinig concrete toestanden. Dat ik aan het einde van een weinig vlottende dag alsnog een uur in de tuin bezig ben geweest, zou de komende dagen nog weleens van onschatbare waard kunnen blijken.
Draden moeten opgepakt. Achter stokkende zaken aan gezeten. Klaar staan om mezelf desnoods in het nekvel te grijpen. Ik zou de bodem gehad kunnen hebben. Laat ik het hopen. Morgen de laatste mindere maar niet verkeerde dag voor een periode van een dikke week met mooi, warm en droog weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten