De boekenwereld van Hahn blijft boeien al is het tijdsbeeld wat op de achtergrond geraakt. Rudi Dutschke komt er aan. Het is nu meer wat je een 'Bildungsroman' noemt. En dat naar mijn idee enigszins op de spits gedreven. Maatschappelijk hadden de beide hoofdpersonen niet verder uit elkaar kunnen liggen en beiden hebben een jeugd achter zich die op mij bijna karikaturaal overkomt.
In beide gevallen is een grootvader de belangrijkste persoon geweest in hun jonge leven. Hildegard heeft achtereenvolgend een alcoholverslaving, een verkrachting te overbruggen gehad en nu een maatschappelijke kloof. Hij, Hugo, is geboren met een bochel, heeft een vader die hem op z'n tiende dwong zijn knuffel in de Rijn te gooien om eindelijk eens man te worden en leeft in een wereld van geld en pretenties die hem helemaal niet aan staat.
En dan het voortdurend verkeren in een wereld van woorden en ideeën, schrijvers, dichters en filosofen. Een studie Germanistiek zou aan te bevelen zijn, voordat je je waagt aan dit derde deel. Ik probeer het, mn vanwege de wijze van beschrijven, te volgen, maar het zijn niet de pakkende delen van het boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten