Sterft het blog een stille dood? Lijkt me prematuur om dat te stellen, maar het heeft er wel de schijn van. Nou bedriegt schijn met regelmaat. Hoop dat dat nu ook het geval is. Niet dat ik zoveel te melden heb. Het is meer, dat ik de bezigheid van woordrijgen zou missen. Terug naar de schrijfsels? Zou mooi zijn, maar die bron staat al wat langer droog. Nu lijkt het leven te volgen.
Het hoeft allemaal nog steeds niet zo. Achterstand waar ik ook kijk. De zoektocht naar een dosis enthousiasme verloopt stroefjes. Tegenzin overheerst. Opgeven zit in de overweging. Het schuurt, kraakt, piept, zucht en gaat er weer bij liggen. Jaloers op de katten, die wat rondhangen, 20 van 24 uur slapen en het naar hun zin lijken te hebben.
Het is weer scherven rapen. Het weer steunt me in de rug en trekt langzaam bij. Waar of illusior er gloren mooie dagen in het vooruitzicht. Warm, zonnig, droog. Vast ook weer niet goed als het eenmaal zover is. Laat ik zien, dat ik met de grootste scherven weer iets van een gewenste vorm weet te fabrieken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten