Opgedroogd?

 Een eind weg schrijven zou ik nu wel willen. Van de hak op de tak associëren. Van het een naar het ander of natuurlijk iets met een lijn erin. Waar bij menig schrijver het ene na het andere boek uit de computer rolt, ontbreekt het mij aan inspiratie. Het lijkt er meer op, dat de bodem van mijn inspiratiebron zichtbaar begint te worden. Het is meer schrapen dan scheppen.

 Nu ben ik om te beginnen geen schrijver, voel het ook niet zo, maar schrijven wil ik wel, dat is namelijk een erg prettige bezigheid. Beetje op die toetsen rammelen, opslaan en publiceren. Dat laatste is een groot woord voor het op het internet gooien van het woordbreisel. Dat ik op het ogenblik nauwelijks iets meemaak zou je als oorzaak kunnen zien, terwijl het net een reden zou moeten zijn voor alles wat in mijn grijze massa ligt opgeslagen aan dromen, gedachten, fantasiën, bedenksels, overwegingen, etc om in beweging te komen, het voetlicht op te zoeken. Helaas is het schraalhans. Vrees voor de spotlights? Alles een beetje tè zorgvuldig opgeborgen cq weggestopt? Ik vrg het me weleens af.

 Als ik het van mijn herinneringen moet hebben, mag ik die eerst wel opweken. Ingedroogde herinneringen. Nemen minder plaats in beslag. Ik zou me er toe in staat achten. Voorbij is voorbij, geweest is geweest. Maar dan hebben of hadden we altijd nog zoiets als fantasie. Waar is die gebleven? Verleerd? Kan dat? Wat een vrgn allemaal. Misschien eens mee bezig zijn.