Iemand wandelt op een zekere dag, meer of minder onbedoeld en desnoods met mooi weer je leven binnen. Aangezien mij pedofiele behoeftes geheel vreemd zijn, zal die persoon een zekere leeftijd hebben, jeugd slechts een onderdeel uitmaken van zijn of haar herinneringen en de meegesjouwde baggage bestaan uit zaken zoals wensen, verlangens en ingesleten gewoontes. Het is alles behalve verbazend dat zo iemand niet ineens alles in de plomp flikkert en zich naadloos zal kunnen en willen aanpassen aan de nieuwe situatie.
Of het nou met eten, slapen, vrije tijdsbesteding, muziek of een van al die andere mogelijkheden betreft, waarin mensen kunnen verschillen. Het lijkt me normaal dat je daar niet gedwongen en vooral ongewenst in gaat veranderen. Is vaak ook niet de bedoeling. Maaaaaaar .... dan komen we op hetzelfde of parallel hieraan gelegen vlak van de vrijheid terecht en voor je het weet wordt iets opgeëist, wat niet gegeven wordt. Net zo min als degene die jouw leven binnen is gewandeld niet aan de deur alle ervaringen, behoeftes en gewoontes hoeft achter te laten, is het niet aan jou om je op alle mogelijke vlakken weg te cijferen om de gewenste ruimte te creëren.
"Nee, natuurlijk niet!" Ik hoor het bijna als in koor over de digitale snelweg in mijn richting rollen, maar is dat echt zo natuurlijk cq vanzelfsprekend? Ja, het principe, idee maar de praktische invulling. Waarom dan zo vaak verwijten over en weer. Verwijten, die je soms al na een weekend naar je kop worden geslingerd, maar in vele gevallen jaren en soms decennia zorgvuldig worden bewaard, bijna gekoesterd om ooit als donderslag bij heldere hemel een gelijk te onderbouwen, waar je het zelf nooit hebt gehaald.
Of het helaas is of niet, daar ben ik voor mezelf nog steeds niet uit, maar het leven is een compromis, zolang je met anderen te maken hebt. En aangezien het bezit van een onbewoonde eiland maar weinigen is gegeven, geldt dit voor meer dan 99,9% van de mensheid zeker waar onderwerpen als (persoonlijke) vrijheid en "je gang kunnen gaan" om het hoekje komen kijken. Zonder inleveren, zonder vrijwillige aanpassingen of zelfs beperkingen niks geen vrijheid of aanverwante zaken zonder dat het ten koste gaat van een ander.
Je laat me door dit stukje wel weer nadenken over iets wat me wel vaker bezighoudt. Ik ben zo gewend om alleen te leven dat ik me regelmatig afvraag of ik niet te egoïstisch ben om samen te leven. Met het gegeven erbij dat ik een controlfreak ben, dus er blijft weinig ruimte over. Aan de andere kant kan ik me wegcijferen in het begin van een relatie wat op den duur natuurlijk gaat wringen. Grmbl.... misschien nog een paar beesten erbij en me opsluiten als eenzaam kattenvrouwtje? Ach nee, eenzaam voel ik me meestal niet. Maar toch benik er nog niet uit met dat relatiegedoe.....
BeantwoordenVerwijderen