Als ik het me goed herinner, was het in de derde klas, voordat ik van mijn ouders naar een klassenavond mocht. Ik moet het terug kunnen 'zoeken' want Maassen, leraar Engels, was er bij en volgens mij was het vanaf de vierde Handels, die ons het Engels probeerde te leren. Maar maakt niet uit. Klassenavond.... Muziek, die thuis nooit gedraaid werd, gedempte lichten, meisjes waar je iets mee moest en vooral ook wilde maar helemaal niks mee durfde, tenminste ik niet.
Vaag staat me bij dat het me uiteindelijk wel gelukt is om te schuifelen ... Ja, ja dat was, waar het om ging. Een beetje los van elkaar wilde bewegingen maken, was niet het punt. Als de muziek het tempo liet zakken, als vanzelf begon te zuchten en te steunen, dan moest je erbij zijn. De intentie van "Je t'aime .. moi non plus" was me direct duidelijk. De woorden heb ik pas in 2003 of 4 voor het eerst begrepen, toen het begrip van de Franse taal al die magische chansons in een klap devalueerde tot smartlappen. Maar daar was ik toen niet mee bezig. Het ging om schuifelen, je ongegeneerd (tenminste die indruk wilde je wekken) tegen het lijf van een vrouwelijke klasgenote aan te drukken. Ach, het heeft jaren geduurd, voordat ik dat fatsoenlijk onder de knie had. Sindsdien hou ik me, op heel wat minder uitgesproken nummers meer bezig met het aan de dag leggen van de gewenste terughoudendheid. Je kunt tenslotte niet met de vrouw van elke baas het bed in duiken.
(Restant reünie-blog)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten