(20/01/2009) (17.41) Afgewassen, notaris gebeld ivm boekhouder en successie, honden & katten verzorgd, mezelf op een goed glas wijn getrakteerd en nu “effe zitte”. De avond ligt aan mijn voeten, maar maakt helaas niet de indruk van een verleidelijke vrouw, die onuitgesproken vraagt om veroverd te worden. Het is meer iets van “Wat mot ik ermee?” Ik ben de hele, maar dan ook werkelijk de hele dag zenuwachtig geweest. Soms wat meer, dan wat minder (of misschien let ik er soms wat meer op en dan weer niet, wie weet) maar dat gevoel, dat ik iets moet doen, waar ik tegenop zie, is de hele tijd aanwezig en natuurlijk niet alleen vandaag maar al sinds de dood van Yoland en waarschijnlijk al eerder.
De ellende hing al wat langer in de lucht. Ik was er toen alleen niet zo mee bezig. Maar voorjaar 2007 al menigmaal na en tijdens het werk in de moestuin op irritante wijze last had van mijn maag en darmen. Ik heb toen alleen in een heel andere richting gezocht, namelijk last van mijn maag agv de medicijnen en dat is het gewoon niet geweest. Alles wat toen medisch gezien gedaan is, maakte niks uit, het zette allemaal geen zoden aan de dijk. Na de dood van Yoland is het gevoel of veel sterker geworden of overschaduwd door iets wat veel sterker was (??) en noemde ik het eerst onrust en daarna paniek.
Beide begrippen zijn steeds minder van toepassing, wat overblijft is (weer?) dat permanent aanwezige, zenuwachtige gevoel. Alsof ik morgen een belangrijk sollicitatiegesprek heb, de baan heel erg graag wil, maar weet, dat mijn kansen klein zijn. Iets in elk geval wat mij het gevoel geeft, dat er veel, zo niet alles van afhangt en ik er niet of nauwelijks invloed op heb.
Angst? Misschien. D’r is wel zoiets als angst. Het idee dat ieder ogenblik van de dag kan langs komen en ook langs komt: overvallen worden door een hartstilstand. Boem dood!! Da’s “gewoon” de deuk, die de dood van Yoland me heeft opgeleverd en die, naar ik vrees, helaas moet slijten en misschien nooit of nooit helemaal zal verdwijnen. Ik geloof niet in vormgegeven angsten, die je troost en comfortabel wegzet. En de rest is veel meer weerzin, weerstand, afkeer of iets dergelijks.
Ik heb met en voor Yoland hard gewerkt aan een toekomst die een droom benaderde, heeft bereikt of tenminste heel dicht in de buurt gekomen, meer dan alleen d’r aan gesnuffeld of ervan geproefd en ben daarvoor zwaar afgestraft. Dat gevoel! Eerst de relatie naar de klote en toen ook nog eens zoiets definitiefs als de dood van Yoland. Doorgaan, de draad weer oppakken, het voelt allemaal zo ontzettend fout aan. Is heel iets anders gaan doen de oplossing? Portugal, appartement in Porto? Weg van het platteland en weg uit het leven van opknappen & herstellen? Wat is dan het alternatief? Schrijven? Schilderen? Of vind ik, dat ik eigenlijk geen recht meer heb op een voortbestaan?? Zelfkastijding? Is dat niet een beetje overdreven??
Ik kalmeer. Wil dat zeggen, dat er iets waars zit in deze redenatie?? Het voelt zonder gekheid aan alsof een last van/langs mijn lijf afzakt, iets traags en taais als taaie modder maar duidelijk voelbaar. Helaas is het gevoel slechts van korte duur en herkrijgen de zenuwen de overhand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten