Leven

 Openstaan voor en over de volle breedte van het leven is een behoorlijk verwarrende bezigheid en naar mijn idee maar weinigen gegeven. Het leven, zelfs dat van alle dag zou tropisch kunnen sprankelen als de meesten zich niet op of af zouden sluiten in hun eigen, tot hun angsten en zelfopgelegde beperkingen ingekrompen versie. Jammer is het, dat ze hun kunne en begripsvermogen vrijwillig inleveren voor een veilig en overzichtelijk bestaan.

 Voor paarden uitgevonden in de tijd dat de vervoersmiddelen de biologische paardenkrachten ontgroeiden, legt men tegenwoordig als mens vaak vrijwillig de oogkleppen aan. Het is zondermeer een probaat middel om de hoeveelheid indrukken, die op je afkomen te beperken en ongewenste onrust te voorkomen. Maar wat bij het trekpaard nodig was om het dier zonder kleerscheuren terug op het thuishonk te krijgen, werkt bij de mens vooral camouflerend naar z'n eigenbeeld. Om met het trekpaard te spreken, wenst men het beeld van die bijzondere Volbloed niet verstoort te zien door bemoeienissen uit de brutale buitenwereld.

  Nu was een Homo Universalis een paar eeuwen geleden al een uitzondering en is -zeker in de Westerse Wereld- de veelheid aan facetten waaruit het leven bestaat nauwelijks nog te bevatten. Je hoeft echter niet in alles een genie te zijn om een zinnige bijdrage aan het geheel te leveren ipv de werkelijkheid te ontvluchten. "Ken je beperkingen" is heel iets anders dan jezelf beperken!

 Stilletjes, noem het stiekem, hoop ik, dat de manier, waarop ik me in het leven opstel, alle deuren openhoudt voor wat op vele niveau's om me heen gebeurt en uit alle denkbare richtingen op me afkomt. Steeds weer opzoek naar reactie, directe of indirecte reactie van die Anderen, die niet de door mij gebaande paden volgen.