Oefening baart kunst. En voor iedere kunstje moet je oefenen. Er zijn kunsten, waar je je qua oefening helemaal in het zweet moet werken, voordat van een bruikbaar resultaat sprake is. Er zijn kunsten, die je je ogenschijnlijk vanzelf eigen maakt maar ook kunsten waarvan de vaardigheden je ongewild opgedrongen worden. En er zijn vast nog andere kunsten.
Die oefening en het eruit volgende kunststukje interesseren me niet zo. Het is het baren wat me bezighoudt. Baren is dè kunst die oefening vereist. Baren doe je zelden uit vrije wil, maar meestal lucht het ernorm op. Hoewel de kunst ogenschijnlijk aan vrouwen voorbehouden lijkt, baar je als man heel wat af. Baren is een kwestie van (ge)tijden. Het golft af en aan. Ze zijn woelig die baren. Het treitert en bevrijdt.
De kunst, die ik onlangs zeer tot mijn leedwezen met minimale oefening heb mogen baren, bestrijkt terreinen, die wat mij betreft onontgonnen hadden mogen blijven. Maar dat is zo'n gebaar van het baren, naar je voorkeur vergeet het te vragen. Nu is de vraag of ik voldoende geoefend heb cq. het kunstwerk heb voltooid of me nog op menig gekreun en gesteun mag verheugen. Het idee baart me zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten