Zorgen

 Ik doe het graag, maar krijg iets kriebeligs als iemand zich op mij wil uitleven. Alles, zoals altijd, vast weer een kwestie van vorm en inhoud. Ik ben niet in de wieg gelegd voor verpleegster. Het hele mantelzorgidee ketst op mij af als een vogel die in een enthousiaste duikvlucht een glaswand denkt te doorklieven. Dat soort zorg is niet aan mij besteed. Niet om het te geven en ook het vooruitzicht er ooit aan overgeleverd te zijn heeft weinig aantrekkelijks. Boem - weg, dat lijkt me straks nog altijd het beste alternatief.

 Maar dit is geen stukje met een palliatieve inslag noch ondertoon. Nee, mijn zorgbehoefte zit qua geven en nemen meer op het niveau van horeca-activiteiten en dan liefst in de privé-sfeer. "Verwennen" is een betere benaming dan verzorgen. Het "Bien-être" wat je in hotelarrangementen kunt tegenkomen en qua vorm en inhoud pas werkelijk tot zijn recht komt, als je bereid bent goed diep in je buidel te tasten. In alle andere gevallen blijft het aanbod steken in intenties, die, als je geluk hebt, het niveau van goedbedoeld gekungel halen maar vaker niet verder komen dan een dun laagje pretentie over ordinaire geldgier.

 Maar ook de serviceverlenende kant is niet de richting die ik op wil. Waar ik al wat langer mee loop te spelen is de vraag waarom persoonlijke aandacht me vaker irriteert dan plezier doet. Zo snel verwennen iets van verzorgen krijgt wordt het zorgelijk. Dan sluipt een element van afhankelijkheid binnen en krijgt de bezigheid iets ongelijkwaardigs. Iets waar ik van griezel. Toch vaker dan eens meegemaakt, dat het net die vorm van verzorging is, die in een relatie hunkerend zoekt naar de kwetsbaarheid van de ander. "Verwennen" wordt dan "Bemoederen" en ik hol gillend weg!