Winter

(21-12-2001) Begin november begon het al met een prachtige herfst. De bladeren begonnen te kleuren, ochtendnevels trokken over het meer, het gras was bij tijd en wijle licht bevroren en liet zich door de zon weer kleuren. Het was fris, bij tijd en wijle koud maar vooral prachtig helder weer met de welbekende strak blauwe luchten. Bij de eerste passen buiten de deur was het even doorbijten maar na tienen was het in de zon goed toeven. Zondermeer weer om lekker buiten aan de slag te zijn en dat deden we met grote regelmaat. Bijvoorbeeld bladeren vegen en niet vergeten; vuurtje stoken. De eerste vuren hebben alweer gebrand en het zullen zeker niet de laatsten zijn. Onze lunch hebben we de afgelopen weken vaak buiten op het terras genoten.

 Maar nu (17-12) heeft Koning Winter in alle hevigheid toegeslagen. Nachten met meer dan tien graden onder nul en ook overdag komt het kwik niet boven het nulpunt uit. Wat begon met glasheldere ijsdruppels aan takjes, die net boven het water hingen, groeide uit tot reuze druppels, die een grote aantrekkingskracht uitoefenden op de honden. Na twee dagen gure kou met een stevige oostenwind is het nu nog wel koud maar de wind is minder. Du moment dat de wind ging liggen (Dat was twee dagen geleden.) was het hele meer in één nacht dicht gevroren.

 Het is een prachtig gezicht het centimeters dikke, glasheldere ijs met daaronder het volledig doorzichtige water van het meer. Alle vissen zijn overduidelijk diep de modder ingedoken en laten dit seizoen geheel aan zich voorbij gaan. Je kunt zonder problemen een meter naar beneden kijken. De honden weten nog steeds niet wat hen overkomt, maar vinden het razend interessant. En de katten moeten over het ijs van de vijver tot dichtbij de fontein om te kunnen drinken. Verplaatsingen van en naar het grote huis gebeuren nu simpel ‘in vogelvlucht' .... de kortste weg tussen twee punten is tenslotte de rechte lijn -de relativiteitstheorie even buiten beschouwing latend-.

 De keerzijde van deze prachtige weersmedaille zijn een aantal bevroren en deels -helaas- gebarsten waterleidingen ... Gelukkig is het nog allemaal ijs en spuit niet het water alle kanten op.

 We hebben enige dagen geaarzeld maar uiteindelijk (19-12) hebben we na diverse ijskoude nachten de stoute schoenen aangetrokken. We zijn naar ons eiland gelopen!! Voetje voor voetje vanaf het eind van het meer over een dikke laag ijs waaronder glashelder de bodem was te zien. Twee dagen ervoor hadden we het al geprobeerd van de boskant, maar toen zakten we gelijk bij de eerste stap al door het ijs (bladeren!). Dat het ijs verder het meer op wel dik genoeg zou zijn leek ons toen niet het risico van een poging waard, maar het idee bleef kriebelen.

 Het grootste deel van onze route naar het eiland konden we zonder problemen de bodem zien. In het laatste stuk werd het zicht minder omdat het water daar toch rond de 150 à 175 centimeter diep kan zijn. Daarvoor was de ijslaag beduidend dikker, misschien wel meer dan 15 centimeter. Helaas geen ijsmeester in de buurt om het te controleren.

Bovenop al dit wonderlijks maakt het ijs op het meer muziek! Vooral overdag maar ook's nachts kan het gebeuren dat onbekende geluiden vanuit de richting van het meer naar ons toe galmen. Het geluid is net alsof een gitaarsnaar wordt gespeeld. Het is een spanning die zich toon voor toon opbouwt en af en toe in een lawine van tonen ontlaadt, die haast voelbaar door het ijs heen en weer ketst van oever naar oever. En dat met een beetje echo erbij .... prachtig!, wat een nieuwe dingen allemaal!!.