Nog ééntje, niet chronologisch maar wel de laatste. Met het relaas over die spurt op de cijferlijst heb ik ongewild zelf het gras voor mijn voeten weggemaaid. Nu is het wringen en kloppen. Ergens moet toch nog iets te vinden zijn, waar een verhaaltje van te maken is! Heb je zes jaar rondgelopen in een soort bouwkeet, ben je uitgelaten op de tussenliggende betegelde ruimten en mocht je op het laatst zelfs buiten de poort in het gras liggen .... ik kan er geen koek van bakken.
Ja, eens een keer uitgegleden bij een sprong over een van de banken. Eindelijk een knobbel maar geen enkel vak wilde er gebruik van maken. Ook nog eens ruzie lopen maken omdat een stelletje van mijn waarde klasgenoten zonodig met mijn muts moesten spelen. Maar goed, daar word ik nu niet meer warm van. En meisjes? Daar waren er twee en eentje zat niet eens op het Eijkhagen. Armoe troef zou ik bijna zeggen of niks bijzonders of allemaal zo bijzonder, dat het niet meer opvalt.
Het leven is zijn gang gegaan en in die tijd had ik nog het idee, dat ik het in de juiste banen moest leiden. Inmiddels weet ik dat het leven daar zeer wel zelf toe in staat is en of jij met die banen blij of eens bent, zal het leven een worst wezen. Blijkbaar heeft vrijwel niemand van de ruim zestig eindexamenkandidaten Atheneum Eijkhagen jaargang 1974 daar iets zinnigs aan toe te voegen, een eigen kijk op te ventileren, iets leuks over te vermelden of gewoon al filosoferend de behoefte er een andere draai aan te geven. Wat de bedoeling van die reünie is, ontgaat me dan ook geheel. Maar voordat we de deur helemaal sluiten, de doos weer netjes terug zetten -rechtsachter op de plank- nog een paar laatste gedachten, overpeinzingen en souvenirs.
(Restant reünie-blog)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten