Hoe ik de afgelopen jaren door die zeeën van tijd heen ben gekomen, vraag ik me toch serieus af. Alhoewel ik denk, dat ik het helemaal niet wil weten. Ik ben nou iedere dag wel ergens mee bezig, waar ik me voorheen niet aan dergelijke bezigheden heb bezondigd. Met regelmaat constateer ik, dat ik tijd en handen tekort kom en toch blijft ik me voor mijn gevoel vooral voor mijn voeten lopen. Doe mij dat maar eens na.
Waar ik toen mijn stoel niet uitkwam of mijn ogen niet van het Pc-scherm wist te halen, gaat het nu van afwas naar wasmachine, van ruimen naar poetsen, van snoeien naar dreggen, van zagen naar branden, van plannen naar bestellen. En toch, toch is het het niet. Het is als het wegstrepen op een to-do-lijstje, wat door een ander is samengesteld. Steeds weer die 'hik' met "En wat nu?" Het is wandelen volgens een verplichte route, waarbij ieder kruispunt, iedere wegsplitsing je dwingt om de kaart te raadplegen, ipv heerlijk het veld in te struinen en de kaart te bewaren voor het zeldzame moment, dat je na een paar uur niet vanzelf op een wegwijzer stuit.
Het is het nog niet. Het is en blijft een golfbeweging samengesteld uit meerdere golven. Het houdt elkaar tegenwoordig aardig in evenwicht maar een evenwicht waaraan de zin ontbreekt. Trouwens, nu we het toch over golven hebben .... het wordt weer tijd om een balletje te slaan!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten