Uitwerpen

(12-02-2002) Honden maken je aktief! Ons winterseizoen is dit jaar geheel anders verlopen als de beide winters die daaraan vooraf zijn gegaan. Weer of geen weer de beesten heb recht op hun ontlastingsrondje, dat hebben we ze tenslotte zelf geleerd. Zo zie je dat de seizoenen letterlijk door het bos heen trekken. En niet de seizoenen alleen, maar ook bijvoorbeeld de herten en de reeën.

 Onze honden hebben van het moment dat ze als ukkepukken bij ons zijn gekomen een kennel als verblijfplaats voor de nacht en als wij niet buiten zijn. Een van de belangrijkste redenen hiervoor was het onder controle krijgen van hun poepaktiviteiten. Regelmaat is een schoon iets en als er één gewoontedier is, dan is dat wel een hond. ‘Geen poep in de kennel' duurde enige weken, waarna een afwijking van het uitlaatschema direct beloond werd met een drol binnen de omheining.

 Maar ‘niet in de kennel' betekent nog lang niet ‘alleen maar op de poepplek'.... Tussen beide plekken liggen zo'n 200 à 300 meter en erg veel ruimte om een drol te drukken. Eerst was iedere meter van de kennel vandaan een meter winst, maar op een gegeven moment moesten we de beestjes toch duidelijk maken, dat daar het doel nog niet mee was bereikt. Die poepplek wordt nu meestal wel bereikt, alleen ‘s ochtends wil dat nog weleens problemen geven. De volgende stap is nu de dijk schoonhouden en pas in het bos hun vervolgbehoefte doen. De een snapt dat wat beter dan de ander, dus voorlopig zal het nog wel extra meters maken blijven bij het ruimen van hun drollen.

 Over het algemeen lopen we tweemaal per dag ongeveer een uur met ze en nog een of twee keer beduidend minder. Iedere keer zijn ze even enthousiast om mee te gaan, zelfs als ze de hele middag buiten de kennel bezig zijn geweest. Als wij in de benen komen gaat hun energieverbruik in een hogere versnelling. Dollend, rennend, elkaar overhoop gooiend gaan ze met ons of een van ons mee op hun welbekende rondje. En toch lijkt het voor hen iedere keer weer nieuw.

 Ze snuffelen op zo'n tour heel wat af. Dat is toch een heel andere wereld. Wij kijken en zij ruiken. Af en toe sprinten ze dan ineens weg om soms pas een half uur later weer te verschijnen. Dat moeten we ze echt afleren, al is het maar omdat je als achterblijvend baasje toch dik voor jan-met-de-korte-achternaam staat. En dat niet alleen als het regent. Voor de verdere rest gaat het luisteren heel aardig en vooral nog steeds beter. Misschien hoeven ze straks met gasten niet eens de heel dag in hun kennel te blijven. Alleen moet voor die tijd het enthousiaste gespring tijdens hun begroetingsritueel dan wel wat minder zijn.