Iemand wandelt op een zekere dag, meer of minder onbedoeld en desnoods met mooi weer je leven binnen. Aangezien mij pedofiele behoeftes geheel vreemd zijn, zal die persoon een zekere leeftijd hebben, jeugd slechts een onderdeel uitmaken van zijn of haar herinneringen en de meegesjouwde baggage bestaan uit zaken zoals wensen, verlangens en ingesleten gewoontes. Het is alles behalve verbazend dat zo iemand niet ineens alles in de plomp flikkert en zich naadloos zal kunnen en willen aanpassen aan de nieuwe situatie.
Of het nou met eten, slapen, vrije tijdsbesteding, muziek of een van al die andere mogelijkheden betreft, waarin mensen kunnen verschillen. Het lijkt me normaal dat je daar niet gedwongen en vooral ongewenst in gaat veranderen. Is vaak ook niet de bedoeling. Maaaaaaar .... dan komen we op hetzelfde of parallel hieraan gelegen vlak van de vrijheid terecht en voor je het weet wordt iets opgeëist, wat niet gegeven wordt. Net zo min als degene die jouw leven binnen is gewandeld niet aan de deur alle ervaringen, behoeftes en gewoontes hoeft achter te laten, is het niet aan jou om je op alle mogelijke vlakken weg te cijferen om de gewenste ruimte te creëren.
"Nee, natuurlijk niet!" Ik hoor het bijna als in koor over de digitale snelweg in mijn richting rollen, maar is dat echt zo natuurlijk cq vanzelfsprekend? Ja, het principe, idee maar de praktische invulling. Waarom dan zo vaak verwijten over en weer. Verwijten, die je soms al na een weekend naar je kop worden geslingerd, maar in vele gevallen jaren en soms decennia zorgvuldig worden bewaard, bijna gekoesterd om ooit als donderslag bij heldere hemel een gelijk te onderbouwen, waar je het zelf nooit hebt gehaald.
Of het helaas is of niet, daar ben ik voor mezelf nog steeds niet uit, maar het leven is een compromis, zolang je met anderen te maken hebt. En aangezien het bezit van een onbewoonde eiland maar weinigen is gegeven, geldt dit voor meer dan 99,9% van de mensheid zeker waar onderwerpen als (persoonlijke) vrijheid en "je gang kunnen gaan" om het hoekje komen kijken. Zonder inleveren, zonder vrijwillige aanpassingen of zelfs beperkingen niks geen vrijheid of aanverwante zaken zonder dat het ten koste gaat van een ander.
zaterdag 31 maart 2012
vrijdag 30 maart 2012
Vooruitblik
Een kleine persoonlijke testcase met verificatie! Zoals wel vaker bij mijn blogbijdrages komt het moment van schrijven niet perfect overeen met het moment van verschijnen. Zelden doet dat afbreuk aan de inhoud, eigenlijk nooit en ook nu niet. Maar integenstelling tot het oplepelen van een bepaalde ervaring of het wroeten in een gemoedstoestand, die wel een heel specifiek ervaringsmoment kennen, maar de waarde van het gebeuren niet van een bepaalde datum afhangt, heeft dit stukje een zekere voorspellende waarde. Weliswaar aftastend en niet bevestigend, maar toch.
Op het moment van lezen heb ik dik tien dagen geleden geconstateerd, dat voor mijn gevoel voor de zoveelste keer in korte tijd een bladzijde in mijn leven omgeslagen was of werd. Definitief of slechts tijdelijk is dan de vraag. Je hoopt op het eerste maar weet uit ervaring, dat met regelmaat teruggebladerd wordt.
Na die constatering (zie Klik! in Twoggen) aan het begin van de avond even een moment van desoriëntatie en daarna in een zucht, die weliswaar opluchtte maar geen verlichting bracht, het besef, dat in het meest positieve geval nu het aller-, allerlaatste loodje rest: de avonden! De lange, lege, loze en vaak lamlendige avonden die regelmatig te vroeg in bed eindigen bij gebrek aan de behoeft om bezig te zijn.
Het klinkt erg, waarschijnlijk erger dan het is, vergeleken met een gemiddelde persoon, die uit het werk voor de Tv ploft en van de bank het bed inrolt. Bij mij heeft dat echter altijd een beetje anders gewerkt en moest de verstandige kant uiteindelijk het geheel uit een boek, achter de Pc vandaan of van een klus losrukken en de trap op jagen om voor een acceptabel minimuum aan slaapuren zorg te dragen.
Bij vlagen kan ik me nog in een boek of een ander bezigheid verliezen, maar vaak is het ver te zoeken. Ik mis het en zie dat als een goed teken. Ik ben benieuwd of daar in de afgelopen tien dagen verandering in is opgetreden of de bladzijde wat de vooruitgang in dagelijkse bezigheden betreft definitief is omgeslagen en of de avondinvulling ervan meeprofiteert. Áls ik dit weer lees, zal ik het weten.
Op het moment van lezen heb ik dik tien dagen geleden geconstateerd, dat voor mijn gevoel voor de zoveelste keer in korte tijd een bladzijde in mijn leven omgeslagen was of werd. Definitief of slechts tijdelijk is dan de vraag. Je hoopt op het eerste maar weet uit ervaring, dat met regelmaat teruggebladerd wordt.
Na die constatering (zie Klik! in Twoggen) aan het begin van de avond even een moment van desoriëntatie en daarna in een zucht, die weliswaar opluchtte maar geen verlichting bracht, het besef, dat in het meest positieve geval nu het aller-, allerlaatste loodje rest: de avonden! De lange, lege, loze en vaak lamlendige avonden die regelmatig te vroeg in bed eindigen bij gebrek aan de behoeft om bezig te zijn.
Het klinkt erg, waarschijnlijk erger dan het is, vergeleken met een gemiddelde persoon, die uit het werk voor de Tv ploft en van de bank het bed inrolt. Bij mij heeft dat echter altijd een beetje anders gewerkt en moest de verstandige kant uiteindelijk het geheel uit een boek, achter de Pc vandaan of van een klus losrukken en de trap op jagen om voor een acceptabel minimuum aan slaapuren zorg te dragen.
Bij vlagen kan ik me nog in een boek of een ander bezigheid verliezen, maar vaak is het ver te zoeken. Ik mis het en zie dat als een goed teken. Ik ben benieuwd of daar in de afgelopen tien dagen verandering in is opgetreden of de bladzijde wat de vooruitgang in dagelijkse bezigheden betreft definitief is omgeslagen en of de avondinvulling ervan meeprofiteert. Áls ik dit weer lees, zal ik het weten.
donderdag 29 maart 2012
Uitwerpen
(12-02-2002) Honden maken je aktief! Ons winterseizoen is dit jaar geheel anders verlopen als de beide winters die daaraan vooraf zijn gegaan. Weer of geen weer de beesten heb recht op hun ontlastingsrondje, dat hebben we ze tenslotte zelf geleerd. Zo zie je dat de seizoenen letterlijk door het bos heen trekken. En niet de seizoenen alleen, maar ook bijvoorbeeld de herten en de reeën.
Onze honden hebben van het moment dat ze als ukkepukken bij ons zijn gekomen een kennel als verblijfplaats voor de nacht en als wij niet buiten zijn. Een van de belangrijkste redenen hiervoor was het onder controle krijgen van hun poepaktiviteiten. Regelmaat is een schoon iets en als er één gewoontedier is, dan is dat wel een hond. ‘Geen poep in de kennel' duurde enige weken, waarna een afwijking van het uitlaatschema direct beloond werd met een drol binnen de omheining.
Maar ‘niet in de kennel' betekent nog lang niet ‘alleen maar op de poepplek'.... Tussen beide plekken liggen zo'n 200 à 300 meter en erg veel ruimte om een drol te drukken. Eerst was iedere meter van de kennel vandaan een meter winst, maar op een gegeven moment moesten we de beestjes toch duidelijk maken, dat daar het doel nog niet mee was bereikt. Die poepplek wordt nu meestal wel bereikt, alleen ‘s ochtends wil dat nog weleens problemen geven. De volgende stap is nu de dijk schoonhouden en pas in het bos hun vervolgbehoefte doen. De een snapt dat wat beter dan de ander, dus voorlopig zal het nog wel extra meters maken blijven bij het ruimen van hun drollen.
Over het algemeen lopen we tweemaal per dag ongeveer een uur met ze en nog een of twee keer beduidend minder. Iedere keer zijn ze even enthousiast om mee te gaan, zelfs als ze de hele middag buiten de kennel bezig zijn geweest. Als wij in de benen komen gaat hun energieverbruik in een hogere versnelling. Dollend, rennend, elkaar overhoop gooiend gaan ze met ons of een van ons mee op hun welbekende rondje. En toch lijkt het voor hen iedere keer weer nieuw.
Ze snuffelen op zo'n tour heel wat af. Dat is toch een heel andere wereld. Wij kijken en zij ruiken. Af en toe sprinten ze dan ineens weg om soms pas een half uur later weer te verschijnen. Dat moeten we ze echt afleren, al is het maar omdat je als achterblijvend baasje toch dik voor jan-met-de-korte-achternaam staat. En dat niet alleen als het regent. Voor de verdere rest gaat het luisteren heel aardig en vooral nog steeds beter. Misschien hoeven ze straks met gasten niet eens de heel dag in hun kennel te blijven. Alleen moet voor die tijd het enthousiaste gespring tijdens hun begroetingsritueel dan wel wat minder zijn.
woensdag 28 maart 2012
Opruimen
Je zou het van je af willen werpen, wegslaan, losbikken, netjes opvouwen en wegbergen, maakt niet uit, maar je zou van die onvoorspelbare overvallen af willen zijn, ze een plekje in je verleden geven en de leukere verrassingen overhouden voor de dagen en tijden die komen. Maar wel echt los, echt weg, echt afgehandeld niet slechts gecamoufleerd en met pretentie overdekt. "Smiling till dying" is ook een manier maar geen oplossing.
Na de overval is het altijd weer ff goed uitrammelen, doorblazen en afstoffen. Daarna gaat het weer en snel ook steeds beter. Eerst blijf je er nog mee bezig. Je wilt het oplossen of minimaal voorkomen. Maar uiteindelijk vergeet je die nare verrassing en alles gaat verder alsof niks aan de hand is noch ooit is geweest. Tot op een onverwacht moment op je deur wordt geklopt, je nietsvermoedend open doet en vol een knal voor je kanes krijgt. Zo onverwacht, dat er zelfs geen tijd is voor een "O ja!"
Daar helpt geen loslaten, geen accepteren noch een eindeloos gewroet naar de roots van het eeuwig dooretterende "waarom". Daar is maar één adagio en dat is: incasseren!!
Na de overval is het altijd weer ff goed uitrammelen, doorblazen en afstoffen. Daarna gaat het weer en snel ook steeds beter. Eerst blijf je er nog mee bezig. Je wilt het oplossen of minimaal voorkomen. Maar uiteindelijk vergeet je die nare verrassing en alles gaat verder alsof niks aan de hand is noch ooit is geweest. Tot op een onverwacht moment op je deur wordt geklopt, je nietsvermoedend open doet en vol een knal voor je kanes krijgt. Zo onverwacht, dat er zelfs geen tijd is voor een "O ja!"
Daar helpt geen loslaten, geen accepteren noch een eindeloos gewroet naar de roots van het eeuwig dooretterende "waarom". Daar is maar één adagio en dat is: incasseren!!
Melancholia
Na een ronduit beroerde nacht voortvarend aan de dag begonnen. Niks aan de hand. Plan de campagne was opgesteld, denken overbodig, enkel uitvoering gewenst. Aan de slag met huishoudelijke en terreintechnische zaken en ergens in de loop van de ochtend, zonder voortekenen of herkenning begint de machinerie minder soepel te lopen. De vloeiende bewegingen stokken, het doen zonder denken staakt en voordat je het goed en wel beseft staat het hele zooitje stil. Verbaasd kijk je om je heen, zoekt een verandering, een oorzaak maar ziet niks anders dan in de uren daarvoor.
Een "Soit" schiet door je hoofd en je buigt je over de lunch. De honden laten je geen moment uit het oog en blijven verdacht dicht in je buurt. Je pakt een Cd, laat de muziek klinken, staat midden in de keuken en de wereld om je heen brokkelt af als een ijswand in hartje zomer. In een poging tot drama grijp je naar het aanrecht, mist en vloekt alle beesten de deur uit, draait het vuur onder de pan uit en schenkt je een ijskoude witte wijn in.
Hier hoef je verder niet over na te denken. Wat het ook is, dit was het voor vandaag. Je laat de teugels uit je handen glippen, draait de muziek meerdere slagen harder, kruipt tegen de honden aan en laat de dag z'n gang gaan zonder jou.
Een "Soit" schiet door je hoofd en je buigt je over de lunch. De honden laten je geen moment uit het oog en blijven verdacht dicht in je buurt. Je pakt een Cd, laat de muziek klinken, staat midden in de keuken en de wereld om je heen brokkelt af als een ijswand in hartje zomer. In een poging tot drama grijp je naar het aanrecht, mist en vloekt alle beesten de deur uit, draait het vuur onder de pan uit en schenkt je een ijskoude witte wijn in.
Hier hoef je verder niet over na te denken. Wat het ook is, dit was het voor vandaag. Je laat de teugels uit je handen glippen, draait de muziek meerdere slagen harder, kruipt tegen de honden aan en laat de dag z'n gang gaan zonder jou.
I Salari
Het plensde, kletterde met ongemene felheid op het golfplaten foutje van het eeuwenoude huis. Zo’n huis wat om en met z’n bewoners mee is gegroeid. Tegen de helling aangeplakt en aan beide kanten de begane grond op een andere verdieping. De schapenstal met de uitgang op het zuiden en de woonkeuken met de ingang precies aan de andere kant en uitkomend in een nauwelijks anderhalve meter brede steeg, die nu geheel gevuld zal zijn met snelstromend water.
Ik draai me genoegelijk van mijn ene op mijn ander zij en probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als het dak er niet zou zijn. Ik trek het dekbed verder omhoog en doezel weg in de wetenschap, dat mijn douche straks minstens zo hard maar heerlijk warm zal zijn. De regen laat zich door mij niet storen, verliest wat van zijn heftigheid en hamert op gedempte wijze een steeds regelmatiger ritme op de het dak. Het licht in de kamer verandert in een ritmische afwisseling van diverse kleuren. Het geluid krijgt iets van muziek en ik sta midden in een donkere ruimte op een spiegelgladde vloer met schijnwerpers op me gericht. Uit het donker nadert een vrouw in mijn richting en begint dicht in mijn buurt te bewegen op het ritme van de muziek. In mijn linkerooghoek zie ik nog een vrouw in mijn richting lopen en daar blijft het niet bij. Binnen een paar minuten ben ik omringd door mooie, jonge, dansende vrouwen. Ik weet niet waar ik moet kijken of wat ik moet doen. Mijn lijf wordt vochtig, uit alle porieën parelt het zweet in dikke druppels naar beneden.
Een ferme dreun laat de entourage uiteen spatten. De onmiskenbare entree van Magda. Zoals altijd begint beneden me direct het gerommel van potten, pannen, stoelen en emmers. Alles gaat van z’n plek of wordt net teruggezet. Het is niet haar normale dag, maar wel haar normale doen. Het zal wel weer iets met de familie zijn. Het regent ondertussen nog steeds en het is nog lang geen middaguur maar meer dan een uur heb ik niet meer. Wil ik een rustige douche genieten en niet mijn bed uitgejaagd worden, dan moet ik er nu uit.
Ik draai me genoegelijk van mijn ene op mijn ander zij en probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als het dak er niet zou zijn. Ik trek het dekbed verder omhoog en doezel weg in de wetenschap, dat mijn douche straks minstens zo hard maar heerlijk warm zal zijn. De regen laat zich door mij niet storen, verliest wat van zijn heftigheid en hamert op gedempte wijze een steeds regelmatiger ritme op de het dak. Het licht in de kamer verandert in een ritmische afwisseling van diverse kleuren. Het geluid krijgt iets van muziek en ik sta midden in een donkere ruimte op een spiegelgladde vloer met schijnwerpers op me gericht. Uit het donker nadert een vrouw in mijn richting en begint dicht in mijn buurt te bewegen op het ritme van de muziek. In mijn linkerooghoek zie ik nog een vrouw in mijn richting lopen en daar blijft het niet bij. Binnen een paar minuten ben ik omringd door mooie, jonge, dansende vrouwen. Ik weet niet waar ik moet kijken of wat ik moet doen. Mijn lijf wordt vochtig, uit alle porieën parelt het zweet in dikke druppels naar beneden.
Een ferme dreun laat de entourage uiteen spatten. De onmiskenbare entree van Magda. Zoals altijd begint beneden me direct het gerommel van potten, pannen, stoelen en emmers. Alles gaat van z’n plek of wordt net teruggezet. Het is niet haar normale dag, maar wel haar normale doen. Het zal wel weer iets met de familie zijn. Het regent ondertussen nog steeds en het is nog lang geen middaguur maar meer dan een uur heb ik niet meer. Wil ik een rustige douche genieten en niet mijn bed uitgejaagd worden, dan moet ik er nu uit.
dinsdag 27 maart 2012
Inspiratie
(31-01-2002) Benieuwd waar we het dit jaar allemaal over gaan hebben. Het zit er dik in dat we weer met het wisselen van de seizoenen te maken krijgen, bovendien bestaat een kansje dat we het een en ander zullen beleven met de gasten, ook gaan we vast weer iets noemenswaardigs meemaken met onze beesten en heel misschien krijgen zelfs definitief uitsluitsel over het laatste deel van de buren, maar we hopen vooral veel, heel veel te vertellen te hebben over het (voorspoedige) verloop van de geplande verbouwingen.
Tot op heden hebben we niet zoveel (eufemisme voor: geen!) aantekeningen bijgehouden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hier niks is gebeurd!. Uit korte notities -als ze gemaakt zijn- verrijst vaak pas na weken het werkelijk verhaal. Maar mocht het hoofd eens niet zo op reflextie zijn gericht, dan kan het ook gebeuren, dat eenmaal achter het toetsenbord gezeten het gewenste verhaal niet echt wil vlotten. Zoiets als nu ....... om dan ineens (niet nu, dus!) de woorden over elkaar heen te zien vallen alsof de verhaaltjes zich vanzelf schrijven.
Met uitzondering van de meest voor de hand liggende zaken hebben we natuurlijk lang nog niet alles al een keer gehad. Alles wat tot op heden beschreven is zijn momenten geweest, fracties uit een eindeloze aaneenschakeling van meer of minder unieke gebeurtenissen. De enige manier om niets meer op te schrijven te hebben is: alleen nog maar schrijven!
Last van een filosofisch virus? Of slaan uiteindelijk toch de lange winteravonden toe? Het heeft er alle schijn van dat dit stukje eigenlijk niet geschreven had moeten worden. We beloven beterschap.
Tot op heden hebben we niet zoveel (eufemisme voor: geen!) aantekeningen bijgehouden. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat hier niks is gebeurd!. Uit korte notities -als ze gemaakt zijn- verrijst vaak pas na weken het werkelijk verhaal. Maar mocht het hoofd eens niet zo op reflextie zijn gericht, dan kan het ook gebeuren, dat eenmaal achter het toetsenbord gezeten het gewenste verhaal niet echt wil vlotten. Zoiets als nu ....... om dan ineens (niet nu, dus!) de woorden over elkaar heen te zien vallen alsof de verhaaltjes zich vanzelf schrijven.
Met uitzondering van de meest voor de hand liggende zaken hebben we natuurlijk lang nog niet alles al een keer gehad. Alles wat tot op heden beschreven is zijn momenten geweest, fracties uit een eindeloze aaneenschakeling van meer of minder unieke gebeurtenissen. De enige manier om niets meer op te schrijven te hebben is: alleen nog maar schrijven!
Last van een filosofisch virus? Of slaan uiteindelijk toch de lange winteravonden toe? Het heeft er alle schijn van dat dit stukje eigenlijk niet geschreven had moeten worden. We beloven beterschap.
maandag 26 maart 2012
Uitlaten
Hhmmmmm, zin in. Het zat er al wat langer aan te komen, maar als de weersvooruitzichten niet abrupt omslaan, ga ik in de tweede helft van de week maar ff de biezen pakken. Misschien moet ik 'mijn biezen' schrijven, maar over het algemeen ga ik niet op stap met andermans biezen, laat staan die van een vrouw. De stad trekt. De terrassen, het tafelen, het struinen door de straten en als het kan langs kades, neuzen in winkels, je laten verbazen door onvermoede plekken, mensen, gebeurtenissen en het liefst door alles bij elkaar.
Donderdag heen, zondag terug. Mooi een paar drukke dagen meepikken en aansluitend in alle rust terugrollen naar de stilte. Ik geloof dat na lang dubben en twijfelen het bezoeken van de stad me vanuit het platteland beter bevalt dan de trip naar de campagne vanuit de stad. Enerzijds slokt de stad me vele malen gretiger op dan het platteland ooit in staat zal zijn. Anderzijds heeft de rust en ruimte van het buiten zijn iets wat de stad me op geen enkele manier kan geven. Zelfs de afstand tussen beide staat me niet tegen.
Het lijkt een beetje op een van mijn vele baantjes, die ik heb gehad. Het was iets met mestverwerking ergens in een gehucht in de buurt van Eindhoven. Volstrekt oninteressant maar de dagelijkse rit heen en terug fungeerde als een geaccoordeerde overgangsfase van het ene leven naar het andere. 's Morgen verliet ik Utrecht en liet ook werkelijk alles wat met die stad en mijn leven daar te maken had op het spoor achter. Meestal al voor Den Bosch, soms pas net voordat de trein het station van Eindhoven binnen schuurde. Op de weg terug gebeurde het omgekeerde en eenmaal in Utrecht had ik de hele dag gehad, verwerkt, aan de kant gezet en kon ik me open en onbelast in de avond werpen.
Donderdag heen, zondag terug. Mooi een paar drukke dagen meepikken en aansluitend in alle rust terugrollen naar de stilte. Ik geloof dat na lang dubben en twijfelen het bezoeken van de stad me vanuit het platteland beter bevalt dan de trip naar de campagne vanuit de stad. Enerzijds slokt de stad me vele malen gretiger op dan het platteland ooit in staat zal zijn. Anderzijds heeft de rust en ruimte van het buiten zijn iets wat de stad me op geen enkele manier kan geven. Zelfs de afstand tussen beide staat me niet tegen.
Het lijkt een beetje op een van mijn vele baantjes, die ik heb gehad. Het was iets met mestverwerking ergens in een gehucht in de buurt van Eindhoven. Volstrekt oninteressant maar de dagelijkse rit heen en terug fungeerde als een geaccoordeerde overgangsfase van het ene leven naar het andere. 's Morgen verliet ik Utrecht en liet ook werkelijk alles wat met die stad en mijn leven daar te maken had op het spoor achter. Meestal al voor Den Bosch, soms pas net voordat de trein het station van Eindhoven binnen schuurde. Op de weg terug gebeurde het omgekeerde en eenmaal in Utrecht had ik de hele dag gehad, verwerkt, aan de kant gezet en kon ik me open en onbelast in de avond werpen.
Mogen
Na bijna drie maanden dagelijks de ochtend aan schrijven besteed te hebben, blijft iets in me knagen. Nog steeds vind een niet te onderschatten deel van mezelf, dat die bezigheid niet mag, tijdverspilling is, andere zaken mijn aandacht verdienen, etc. Een Calvinistisch randje aan de katholiek zuidelijke inborst? Heeft er alle schijn van.
Gelukkig is de afgelopen weken op meerdere fronten beweging in mijn bezigheden ontstaan. Misschien dat ik daarmee mijn gemoederen kan sussen zonder me monomaan op het klussen te richten. Zou mooi zijn als de omstandigheden zich, als tegenprestatie voor mijn inzet de komende maanden wat toeschietelijker willen opstellen en me verlossen van mijn ketenen.
Als er toch werkelijk een koper tussen de kijkers blijkt te zitten, die bovendien bereid is om de daad bij het woord te voegen, dan ... dan ... dan zal dat niet spoorslags tot mijn realiteitsbesef doordringen. Het idee dat het ooit zover zou kunnen komen, heeft inmiddels al een onwerkelijk tintje. Laat staan, dat ik zou durven hopen, daar op korte termijn echt kleur aan te kunnen geven.
Maar als, als het dit jaar werkelijk zou gaan lukken, zou ik het dan wel van mezelf mogen? 's Ochtend de wereld de wereld laten en met een gerust gemoed naar mezelf luisteren?
Gelukkig is de afgelopen weken op meerdere fronten beweging in mijn bezigheden ontstaan. Misschien dat ik daarmee mijn gemoederen kan sussen zonder me monomaan op het klussen te richten. Zou mooi zijn als de omstandigheden zich, als tegenprestatie voor mijn inzet de komende maanden wat toeschietelijker willen opstellen en me verlossen van mijn ketenen.
Als er toch werkelijk een koper tussen de kijkers blijkt te zitten, die bovendien bereid is om de daad bij het woord te voegen, dan ... dan ... dan zal dat niet spoorslags tot mijn realiteitsbesef doordringen. Het idee dat het ooit zover zou kunnen komen, heeft inmiddels al een onwerkelijk tintje. Laat staan, dat ik zou durven hopen, daar op korte termijn echt kleur aan te kunnen geven.
Maar als, als het dit jaar werkelijk zou gaan lukken, zou ik het dan wel van mezelf mogen? 's Ochtend de wereld de wereld laten en met een gerust gemoed naar mezelf luisteren?
zondag 25 maart 2012
(Zomer) tijd
Hoe ik de afgelopen jaren door die zeeën van tijd heen ben gekomen, vraag ik me toch serieus af. Alhoewel ik denk, dat ik het helemaal niet wil weten. Ik ben nou iedere dag wel ergens mee bezig, waar ik me voorheen niet aan dergelijke bezigheden heb bezondigd. Met regelmaat constateer ik, dat ik tijd en handen tekort kom en toch blijft ik me voor mijn gevoel vooral voor mijn voeten lopen. Doe mij dat maar eens na.
Waar ik toen mijn stoel niet uitkwam of mijn ogen niet van het Pc-scherm wist te halen, gaat het nu van afwas naar wasmachine, van ruimen naar poetsen, van snoeien naar dreggen, van zagen naar branden, van plannen naar bestellen. En toch, toch is het het niet. Het is als het wegstrepen op een to-do-lijstje, wat door een ander is samengesteld. Steeds weer die 'hik' met "En wat nu?" Het is wandelen volgens een verplichte route, waarbij ieder kruispunt, iedere wegsplitsing je dwingt om de kaart te raadplegen, ipv heerlijk het veld in te struinen en de kaart te bewaren voor het zeldzame moment, dat je na een paar uur niet vanzelf op een wegwijzer stuit.
Het is het nog niet. Het is en blijft een golfbeweging samengesteld uit meerdere golven. Het houdt elkaar tegenwoordig aardig in evenwicht maar een evenwicht waaraan de zin ontbreekt. Trouwens, nu we het toch over golven hebben .... het wordt weer tijd om een balletje te slaan!!
Waar ik toen mijn stoel niet uitkwam of mijn ogen niet van het Pc-scherm wist te halen, gaat het nu van afwas naar wasmachine, van ruimen naar poetsen, van snoeien naar dreggen, van zagen naar branden, van plannen naar bestellen. En toch, toch is het het niet. Het is als het wegstrepen op een to-do-lijstje, wat door een ander is samengesteld. Steeds weer die 'hik' met "En wat nu?" Het is wandelen volgens een verplichte route, waarbij ieder kruispunt, iedere wegsplitsing je dwingt om de kaart te raadplegen, ipv heerlijk het veld in te struinen en de kaart te bewaren voor het zeldzame moment, dat je na een paar uur niet vanzelf op een wegwijzer stuit.
Het is het nog niet. Het is en blijft een golfbeweging samengesteld uit meerdere golven. Het houdt elkaar tegenwoordig aardig in evenwicht maar een evenwicht waaraan de zin ontbreekt. Trouwens, nu we het toch over golven hebben .... het wordt weer tijd om een balletje te slaan!!
Zomaar een zondag - 5
De burgemeester, de aannemer, de loodgieter en zijn zoon, de oude buurman, de beheerder van het recycle-park en zowaar de huisarts is in de kroeg verdwaald. Iedereen de hand gegeven, wat kinderen gezoend en gelukkig geen vrouwen in de tent. Dat laatste scheelt een hoop onduidelijkheid over wel of niet zoenen en zo ja, hoe vaak. De barman begroet, mijn drankje voor me neus geschoven gekregen en de zondagseditie van de FAZ ernaast. Wat Nederlandse kranten maar niet wil lukken, presteert deze Duitse krant nu al jaren zonder één enkele misser. Iedere week aanwezig en stipt op tijd!
Na de uitwisseling van wat beleefdheden laat men me met rust. Ik heb door de jaren heen een paar keer geprobeerd om aan die zondagochtendgesprekken deel te nemen, maar merkte al snel, dat ik daarmee de snelheid van het gesprek en de aard van de onderwerpen geen goed deed en beperk me tot 1 op 1 gesprekken. De barman begon weer over mijn oude auto en voor de 27ste keer sinds begin augustus heb ik hem in alle vriendelijkheid duidelijk gemaakt, dat ik die niet wilde verkopen, zelfs niet als hij me een nieuwe 508 cadeau wilde doen. Met een vriendelijk glimlach, waarmee hij duidelijk maakte, dat hij zich nog niet gewonnen gaf, draaide hij zich om naar de slager, die net handenschuddend binnenkwam en een rondje wilde geven. Na mijn tweede glas met de krant onder mijn arm vertrokken. Een algemeen bedoel 'Prettige middag' is dan gelukkig voldoende. Iedereen kijkt even op, wenst me hetzelfde en gaat verder met het doden van de tijd tot moeders klokslag twaalven de zondagse maaltijd op tafel heeft staan. Vijf over twaalf is de kroeg uitgestorven. Het einde van de laatste ronde.
(Restant reünie-blog)
Na de uitwisseling van wat beleefdheden laat men me met rust. Ik heb door de jaren heen een paar keer geprobeerd om aan die zondagochtendgesprekken deel te nemen, maar merkte al snel, dat ik daarmee de snelheid van het gesprek en de aard van de onderwerpen geen goed deed en beperk me tot 1 op 1 gesprekken. De barman begon weer over mijn oude auto en voor de 27ste keer sinds begin augustus heb ik hem in alle vriendelijkheid duidelijk gemaakt, dat ik die niet wilde verkopen, zelfs niet als hij me een nieuwe 508 cadeau wilde doen. Met een vriendelijk glimlach, waarmee hij duidelijk maakte, dat hij zich nog niet gewonnen gaf, draaide hij zich om naar de slager, die net handenschuddend binnenkwam en een rondje wilde geven. Na mijn tweede glas met de krant onder mijn arm vertrokken. Een algemeen bedoel 'Prettige middag' is dan gelukkig voldoende. Iedereen kijkt even op, wenst me hetzelfde en gaat verder met het doden van de tijd tot moeders klokslag twaalven de zondagse maaltijd op tafel heeft staan. Vijf over twaalf is de kroeg uitgestorven. Het einde van de laatste ronde.
(Restant reünie-blog)
zaterdag 24 maart 2012
Ff op
(24/01/2009) Dit is nou gewoon k*t in je eentje: storm, schade, vrees, afwachten, ergernis, troost ….vul maar aan, maar alles, werkelijk alles moet uit jezelf komen. Ik voel een grote moeheid als een deken over me heen zakken. Hoeveel lekkages kan ik nog hebben? Welke rek zit er nog in het incasseren van tegenslagen?? Waarvoor doe ik het allemaal?? Dit is niks, staat nergens voor, levert niks op. Kost alleen geld, ergernis en teleurstelling. Zou ik de inzet en drive nog eens kunnen vinden om de boel aan te pakken, zoals het zou moeten?? De plek verdient het, maar kan ik het geven??
vrijdag 23 maart 2012
Inzichten
(20/01/2009) (17.41) Afgewassen, notaris gebeld ivm boekhouder en successie, honden & katten verzorgd, mezelf op een goed glas wijn getrakteerd en nu “effe zitte”. De avond ligt aan mijn voeten, maar maakt helaas niet de indruk van een verleidelijke vrouw, die onuitgesproken vraagt om veroverd te worden. Het is meer iets van “Wat mot ik ermee?” Ik ben de hele, maar dan ook werkelijk de hele dag zenuwachtig geweest. Soms wat meer, dan wat minder (of misschien let ik er soms wat meer op en dan weer niet, wie weet) maar dat gevoel, dat ik iets moet doen, waar ik tegenop zie, is de hele tijd aanwezig en natuurlijk niet alleen vandaag maar al sinds de dood van Yoland en waarschijnlijk al eerder.
De ellende hing al wat langer in de lucht. Ik was er toen alleen niet zo mee bezig. Maar voorjaar 2007 al menigmaal na en tijdens het werk in de moestuin op irritante wijze last had van mijn maag en darmen. Ik heb toen alleen in een heel andere richting gezocht, namelijk last van mijn maag agv de medicijnen en dat is het gewoon niet geweest. Alles wat toen medisch gezien gedaan is, maakte niks uit, het zette allemaal geen zoden aan de dijk. Na de dood van Yoland is het gevoel of veel sterker geworden of overschaduwd door iets wat veel sterker was (??) en noemde ik het eerst onrust en daarna paniek.
Beide begrippen zijn steeds minder van toepassing, wat overblijft is (weer?) dat permanent aanwezige, zenuwachtige gevoel. Alsof ik morgen een belangrijk sollicitatiegesprek heb, de baan heel erg graag wil, maar weet, dat mijn kansen klein zijn. Iets in elk geval wat mij het gevoel geeft, dat er veel, zo niet alles van afhangt en ik er niet of nauwelijks invloed op heb.
Angst? Misschien. D’r is wel zoiets als angst. Het idee dat ieder ogenblik van de dag kan langs komen en ook langs komt: overvallen worden door een hartstilstand. Boem dood!! Da’s “gewoon” de deuk, die de dood van Yoland me heeft opgeleverd en die, naar ik vrees, helaas moet slijten en misschien nooit of nooit helemaal zal verdwijnen. Ik geloof niet in vormgegeven angsten, die je troost en comfortabel wegzet. En de rest is veel meer weerzin, weerstand, afkeer of iets dergelijks.
Ik heb met en voor Yoland hard gewerkt aan een toekomst die een droom benaderde, heeft bereikt of tenminste heel dicht in de buurt gekomen, meer dan alleen d’r aan gesnuffeld of ervan geproefd en ben daarvoor zwaar afgestraft. Dat gevoel! Eerst de relatie naar de klote en toen ook nog eens zoiets definitiefs als de dood van Yoland. Doorgaan, de draad weer oppakken, het voelt allemaal zo ontzettend fout aan. Is heel iets anders gaan doen de oplossing? Portugal, appartement in Porto? Weg van het platteland en weg uit het leven van opknappen & herstellen? Wat is dan het alternatief? Schrijven? Schilderen? Of vind ik, dat ik eigenlijk geen recht meer heb op een voortbestaan?? Zelfkastijding? Is dat niet een beetje overdreven??
Ik kalmeer. Wil dat zeggen, dat er iets waars zit in deze redenatie?? Het voelt zonder gekheid aan alsof een last van/langs mijn lijf afzakt, iets traags en taais als taaie modder maar duidelijk voelbaar. Helaas is het gevoel slechts van korte duur en herkrijgen de zenuwen de overhand.
De ellende hing al wat langer in de lucht. Ik was er toen alleen niet zo mee bezig. Maar voorjaar 2007 al menigmaal na en tijdens het werk in de moestuin op irritante wijze last had van mijn maag en darmen. Ik heb toen alleen in een heel andere richting gezocht, namelijk last van mijn maag agv de medicijnen en dat is het gewoon niet geweest. Alles wat toen medisch gezien gedaan is, maakte niks uit, het zette allemaal geen zoden aan de dijk. Na de dood van Yoland is het gevoel of veel sterker geworden of overschaduwd door iets wat veel sterker was (??) en noemde ik het eerst onrust en daarna paniek.
Beide begrippen zijn steeds minder van toepassing, wat overblijft is (weer?) dat permanent aanwezige, zenuwachtige gevoel. Alsof ik morgen een belangrijk sollicitatiegesprek heb, de baan heel erg graag wil, maar weet, dat mijn kansen klein zijn. Iets in elk geval wat mij het gevoel geeft, dat er veel, zo niet alles van afhangt en ik er niet of nauwelijks invloed op heb.
Angst? Misschien. D’r is wel zoiets als angst. Het idee dat ieder ogenblik van de dag kan langs komen en ook langs komt: overvallen worden door een hartstilstand. Boem dood!! Da’s “gewoon” de deuk, die de dood van Yoland me heeft opgeleverd en die, naar ik vrees, helaas moet slijten en misschien nooit of nooit helemaal zal verdwijnen. Ik geloof niet in vormgegeven angsten, die je troost en comfortabel wegzet. En de rest is veel meer weerzin, weerstand, afkeer of iets dergelijks.
Ik heb met en voor Yoland hard gewerkt aan een toekomst die een droom benaderde, heeft bereikt of tenminste heel dicht in de buurt gekomen, meer dan alleen d’r aan gesnuffeld of ervan geproefd en ben daarvoor zwaar afgestraft. Dat gevoel! Eerst de relatie naar de klote en toen ook nog eens zoiets definitiefs als de dood van Yoland. Doorgaan, de draad weer oppakken, het voelt allemaal zo ontzettend fout aan. Is heel iets anders gaan doen de oplossing? Portugal, appartement in Porto? Weg van het platteland en weg uit het leven van opknappen & herstellen? Wat is dan het alternatief? Schrijven? Schilderen? Of vind ik, dat ik eigenlijk geen recht meer heb op een voortbestaan?? Zelfkastijding? Is dat niet een beetje overdreven??
Ik kalmeer. Wil dat zeggen, dat er iets waars zit in deze redenatie?? Het voelt zonder gekheid aan alsof een last van/langs mijn lijf afzakt, iets traags en taais als taaie modder maar duidelijk voelbaar. Helaas is het gevoel slechts van korte duur en herkrijgen de zenuwen de overhand.
donderdag 22 maart 2012
Vieren
Verkeerd bekeken zou je het hoog spel kunnen noemen. Voor mij was het een klein voorschot op wat de huid straks gaat opbrengen, als de beer daadwerkelijk is geschoten. Dit kon wel, moest zelfs, zou ik bijna zeggen. Dit moment voorbij laten gaan zou een kans gemist zijn om te genieten van iets moois en dat is tenslotte dom, erg dom. Eindelijk weer mensen getroffen, die deze plek op waarde weten te schatten en zich niet met een gigantisch lul-verhaal over de economisch zware tijden voor een dubbeltje op de eerste rang proberen te kletsen. En omgekeerd ook geen valse mooipraterij of overbodig stroop smeren. De tweede makelaar waarin ik vertrouwen heb, dat hij meer doet dan mensen rondleiden en wachten op hun "Ja" of "Nee, dank je". Eentje met enthousiasme en niet zo'n ongeïnteresseerd iemand, die het eigenlijk volstrekt koud laat wat hij aan wie wel of niet weet te slijten.
Het was onverwacht, erg plezierig en een reden om me een lunch buiten de deur te gunnen. Een lunch op een nieuwe plek. Altijd een risico, hoe overzichtelijk ook maar ook hier geen tegenvaller. Een restaurant waar ik een tijd geleden langs ben gelopen en me opviel vanwege zijn (gebrek aan) grootte en sfeervolle inrichting. Geen doorsnee plek voor de welbekende Franse speed-hap tussen twaalf en twee. Vriendelijke en open ontvangst, geen poging om me op de meest ongunstige plek weg te zetten, een werkelijk zeer smaakvolle en rustgevende inrichting, onfrans prettige muziekkeuze, geen gestresst personeel, goede tot uitstekende wijnen, een aangenaam verzorgingstempo, goed verzorgde gerechten, de juiste porties èn erg, erg smakelijk. Na een kleine twee uur liep ik zeer tevreden, gevuld maar niet vol het stadje in.
Het was onverwacht, erg plezierig en een reden om me een lunch buiten de deur te gunnen. Een lunch op een nieuwe plek. Altijd een risico, hoe overzichtelijk ook maar ook hier geen tegenvaller. Een restaurant waar ik een tijd geleden langs ben gelopen en me opviel vanwege zijn (gebrek aan) grootte en sfeervolle inrichting. Geen doorsnee plek voor de welbekende Franse speed-hap tussen twaalf en twee. Vriendelijke en open ontvangst, geen poging om me op de meest ongunstige plek weg te zetten, een werkelijk zeer smaakvolle en rustgevende inrichting, onfrans prettige muziekkeuze, geen gestresst personeel, goede tot uitstekende wijnen, een aangenaam verzorgingstempo, goed verzorgde gerechten, de juiste porties èn erg, erg smakelijk. Na een kleine twee uur liep ik zeer tevreden, gevuld maar niet vol het stadje in.
Accu
(19/01/2009) Net wat mailtjes ivm de verhuur van de zomer verstuurd, Herman (makelaar) gebeld ivm de stand van zaken mbt de juridische strijd over de grond ….. Langzaam maar zeker gaat het wat beter dan gisteren, waarbij ik me afvraag of dat inactieve, hangerige gedrag op de bank niet meegewerkt heeft aan het lamlendige gevoel. Door de manier waarop de ander haar leven leidt komt op ouderwets en niet meer gewende wijze een enorme claim op het weekeinde te liggen.
Het verschil tussen de dagen van de week ben ik de afgelopen 10-12 jaar meer en meer kwijt geraakt. Alleen de afgelopen jaren heb ik de zondag weer meer en meer tot een dag proberen te maken, waarop geen plaats was voor wekelijkse verplichtingen of beslommeringen. Zondag was “vrij”, in te vullen naar wens en behoefte van het moment. Ik hou niet van helemaal niks doen of alleen maar passief bezig zijn zoals voor de Tv hangen. Actief-zijn is ook de enige oplossing voor mijn volledig gebrek aan energie om dingen te doen. Klinkt tegenstrijdig, maar ik weet zeker, dat het zo zit. Het is letterlijk als bij een lege accu. Het aanduwen kan moeite kosten en soms onmogelijk lijken, maar als de wagen loopt moet ie vooral een tijd in beweging blijven, voordat ie stopt, omdat anders de accu niet voldoende opgeladen is om de volgende keer op eigen kracht opgang te komen. Dat laatste lukt bij mij nog steeds niet. Het is steeds weer duwen en trekken en mezelf voor houden dat in beweging komen, blijven en zijn de enige oplossing is voor, nee tegen de vicieuze cirkel van inactiviteit, waarin ik mezelf heb gevangen.
Het verschil tussen de dagen van de week ben ik de afgelopen 10-12 jaar meer en meer kwijt geraakt. Alleen de afgelopen jaren heb ik de zondag weer meer en meer tot een dag proberen te maken, waarop geen plaats was voor wekelijkse verplichtingen of beslommeringen. Zondag was “vrij”, in te vullen naar wens en behoefte van het moment. Ik hou niet van helemaal niks doen of alleen maar passief bezig zijn zoals voor de Tv hangen. Actief-zijn is ook de enige oplossing voor mijn volledig gebrek aan energie om dingen te doen. Klinkt tegenstrijdig, maar ik weet zeker, dat het zo zit. Het is letterlijk als bij een lege accu. Het aanduwen kan moeite kosten en soms onmogelijk lijken, maar als de wagen loopt moet ie vooral een tijd in beweging blijven, voordat ie stopt, omdat anders de accu niet voldoende opgeladen is om de volgende keer op eigen kracht opgang te komen. Dat laatste lukt bij mij nog steeds niet. Het is steeds weer duwen en trekken en mezelf voor houden dat in beweging komen, blijven en zijn de enige oplossing is voor, nee tegen de vicieuze cirkel van inactiviteit, waarin ik mezelf heb gevangen.
woensdag 21 maart 2012
Vrijheid
De inconsequentie van vrijheid.
Iets in dat begrip, de invulling, interpretatie of bedoeling klopt niet.
Zo'n jeukende irritatie op een plek, waar je niet bij komt, ook niet met behulp van een deurstijl.
Geeft je iemand alle ruimte en als eerste wordt jouw actieradius afgebakend, krijg je verplichtingen opgelegd en moet je de strijd aanbinden met verwachtingen ... Om een paar simpele tegenstrijdigheden met naam te noemen.
"Doe nou eens waar je echt zin in hebt." Daarop trekt de aangesprokene een .44 Magnum uit z'n borstholster en schiet je door je hoofd .... Het is de (gegeven) vrijheid ten top. Maar zeg nou zelf, lullig toch?!
Iets in dat begrip, de invulling, interpretatie of bedoeling klopt niet.
Zo'n jeukende irritatie op een plek, waar je niet bij komt, ook niet met behulp van een deurstijl.
Geeft je iemand alle ruimte en als eerste wordt jouw actieradius afgebakend, krijg je verplichtingen opgelegd en moet je de strijd aanbinden met verwachtingen ... Om een paar simpele tegenstrijdigheden met naam te noemen.
"Doe nou eens waar je echt zin in hebt." Daarop trekt de aangesprokene een .44 Magnum uit z'n borstholster en schiet je door je hoofd .... Het is de (gegeven) vrijheid ten top. Maar zeg nou zelf, lullig toch?!
dinsdag 20 maart 2012
Bedtijd
"Heb je vandaag iets bedacht voor je verjaardag?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Zou me toch zo leuk lijken om ons lekker ergens te laten verwennen."
"Hhhmmmm, hhm"
"Aan zee zou wel mijn voorkeur hebben."
"Ooooo, ja"
"Als de weergoden dan een beetje meewerken en de menukaart niet verkeerd is."
"Hhhmmmm, hhm"
"Weet je nog aan het Lago Maggiore?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Was dat drie jaar geleden?"
"Mmmm, uuh"
"De tijd vliegt."
"Ooo?"
"Je zo lekker van ontbijt tot terug op de rand van het bed laten verzorgen."
"Hhhmmmm, hhm"
"Daarna mag jij ..."
"Ja, ja"
"Het is altijd een mooie tijd, een staartje breien aan de zomer."
"Hhhmmmm, hhm"
"Kan ik me eerst heerlijk uitleven in de uitverkoop."
"Hhhmmmm, hhm"
"Alles nieuw voor een prikkie."
"Hhhmmmm, hhm"
"Of zouden we iets met Rome doen dit jaar?"
"Mmmmmhuh"
"Dat is alweer zolang geleden."
"Hhhmmmm, hhm"
"Het waren nog geen euro's, die we in de fontein hebben gegooid."
"Oo, ja?"
"Denk d'r maar eens rustig over na."
"Hhhmmmm, hhm"
"Ik ga slapen. Kom jij zo ook?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Gooi wel even de katten naar buiten."
"Ja, ja"
......
"Zei je iets?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Zou me toch zo leuk lijken om ons lekker ergens te laten verwennen."
"Hhhmmmm, hhm"
"Aan zee zou wel mijn voorkeur hebben."
"Ooooo, ja"
"Als de weergoden dan een beetje meewerken en de menukaart niet verkeerd is."
"Hhhmmmm, hhm"
"Weet je nog aan het Lago Maggiore?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Was dat drie jaar geleden?"
"Mmmm, uuh"
"De tijd vliegt."
"Ooo?"
"Je zo lekker van ontbijt tot terug op de rand van het bed laten verzorgen."
"Hhhmmmm, hhm"
"Daarna mag jij ..."
"Ja, ja"
"Het is altijd een mooie tijd, een staartje breien aan de zomer."
"Hhhmmmm, hhm"
"Kan ik me eerst heerlijk uitleven in de uitverkoop."
"Hhhmmmm, hhm"
"Alles nieuw voor een prikkie."
"Hhhmmmm, hhm"
"Of zouden we iets met Rome doen dit jaar?"
"Mmmmmhuh"
"Dat is alweer zolang geleden."
"Hhhmmmm, hhm"
"Het waren nog geen euro's, die we in de fontein hebben gegooid."
"Oo, ja?"
"Denk d'r maar eens rustig over na."
"Hhhmmmm, hhm"
"Ik ga slapen. Kom jij zo ook?"
"Hhhmmmm, hhm"
"Gooi wel even de katten naar buiten."
"Ja, ja"
......
"Zei je iets?"
maandag 19 maart 2012
Betrokken
Wat zou je liever hebben? Dat men naar je kijkt en enigszins vertederd, verergerd of wat dan ook denkt "Ach, laat hem/haar ook maar, wat maakt het uit!" Of zou je liever hebben, dat je gadegeslagen wordt en je gevraagd, wat je waarom doet? Wil je getolereerd of serieus genomen worden?
En als je genoegen neemt met tolereren, waar zou dan de betrokkenheid op gebaseerd moeten zijn? Medelijden? Onverschilligheid??
En als je voor het serieus nemen gaat, ben je dan bereid tekst en uitleg te geven, naar de andere standpunten te luisteren zonder over je tenen te klagen en jezelf niet weg te cijferen?
..... Ja, ik wil!
(Het schiet d'r zo uit)
En als je genoegen neemt met tolereren, waar zou dan de betrokkenheid op gebaseerd moeten zijn? Medelijden? Onverschilligheid??
En als je voor het serieus nemen gaat, ben je dan bereid tekst en uitleg te geven, naar de andere standpunten te luisteren zonder over je tenen te klagen en jezelf niet weg te cijferen?
..... Ja, ik wil!
(Het schiet d'r zo uit)
zondag 18 maart 2012
Koffie
Een dag van koffie tot koffie. Van de ene blog naar de andere. Vanmorgen met de vertrouwde moeite onder de dekbedden uit gekropen, zal het straks eenzelfde soort moeite kosten om me er weer tussen te schuiven. Een niet-verkeerde dag vandaag en denkend en doend bedacht ik, dat ik weereens vergeten ben om in de gaten te houden hoe dingen op een haast onmerkbare wijze gestaag vooruit blijven gaan. Ik ben het weer, die dat niet registreert.
De nachten hadden al een tijdje het halfuur op-en-af schema verlaten, maar slaan tegenwoordig ook regelmatig het daarna geïnstalleerde 2 uur's systeem over. Afgelopen week mijn nachten mogen genieten met niet meer dan één enkele tussenstop. Oké, soms een beetje geholpen met een glaasje extra, maar voorheen mocht dat nooit baten.
Vanmorgen was een mooi moment. Plat op mijn rug, met in de linkerooghoek beren en een waterig zonnetje besefte ik, dat het knap vervelend is om in ene niks meer te mopperen te hebben. Alles, werkelijk alles is in beweging en niets wijst op een verkeerde richting. Dat wordt omscholen. Shit!
De nachten hadden al een tijdje het halfuur op-en-af schema verlaten, maar slaan tegenwoordig ook regelmatig het daarna geïnstalleerde 2 uur's systeem over. Afgelopen week mijn nachten mogen genieten met niet meer dan één enkele tussenstop. Oké, soms een beetje geholpen met een glaasje extra, maar voorheen mocht dat nooit baten.
Vanmorgen was een mooi moment. Plat op mijn rug, met in de linkerooghoek beren en een waterig zonnetje besefte ik, dat het knap vervelend is om in ene niks meer te mopperen te hebben. Alles, werkelijk alles is in beweging en niets wijst op een verkeerde richting. Dat wordt omscholen. Shit!
Circus
Net in de stad een heus circus gezien en me bedacht, dat ik nog nooit in mijn leven een circusvoorstelling live heb bijgewoond. Gesteld dat mijn biologische harde schijf geen badsectors heeft, ken ik het circus alleen van film en Tv. Ja, wat jaren geleden naar Cirque du Soleil geweest, maar dat is toch van een andere orde, net als de zomervoorstellingen hier om de hoek in Nexon.
Lijkt me een goed idee daar iets aan te doen voordat de zoveelste kromme vermenselijking van een metier ervoor zorgt dat zogenaamde wilde dieren (of betreft het trouwens alle dieren?) geen aangeleerd gedrag meer mogen vertonen.
Een imposante vertoning alleen al van de buitenkant. Een tent met vier masten in het midden, een vloot aan 18m-trucks er omheen, kermisattracties en een soort dierentuin. Het kan vast groter, maar het is het grootste wat ik me uit de jaren in Frankrijk voor de geest kan halen. Aram als ik me de naam goed herinner. Anders in elk geval dan het circus wat een paar jaar geleden enige dagen hier in de buurt stond. Een grappige verzameling enthousiaste jonge mensen, waarvan ik niet weet of ze ook iets met dieren deden, met een stokoude vrachtwagen, dito bus èn zonder tent. Een openluchtcircus dus! Ik had dat wel willen zien, maar het weer zat tegen .....
Lijkt me een goed idee daar iets aan te doen voordat de zoveelste kromme vermenselijking van een metier ervoor zorgt dat zogenaamde wilde dieren (of betreft het trouwens alle dieren?) geen aangeleerd gedrag meer mogen vertonen.
Een imposante vertoning alleen al van de buitenkant. Een tent met vier masten in het midden, een vloot aan 18m-trucks er omheen, kermisattracties en een soort dierentuin. Het kan vast groter, maar het is het grootste wat ik me uit de jaren in Frankrijk voor de geest kan halen. Aram als ik me de naam goed herinner. Anders in elk geval dan het circus wat een paar jaar geleden enige dagen hier in de buurt stond. Een grappige verzameling enthousiaste jonge mensen, waarvan ik niet weet of ze ook iets met dieren deden, met een stokoude vrachtwagen, dito bus èn zonder tent. Een openluchtcircus dus! Ik had dat wel willen zien, maar het weer zat tegen .....
Winter
(21-12-2001) Begin november begon het al met een prachtige herfst. De bladeren begonnen te kleuren, ochtendnevels trokken over het meer, het gras was bij tijd en wijle licht bevroren en liet zich door de zon weer kleuren. Het was fris, bij tijd en wijle koud maar vooral prachtig helder weer met de welbekende strak blauwe luchten. Bij de eerste passen buiten de deur was het even doorbijten maar na tienen was het in de zon goed toeven. Zondermeer weer om lekker buiten aan de slag te zijn en dat deden we met grote regelmaat. Bijvoorbeeld bladeren vegen en niet vergeten; vuurtje stoken. De eerste vuren hebben alweer gebrand en het zullen zeker niet de laatsten zijn. Onze lunch hebben we de afgelopen weken vaak buiten op het terras genoten.
Maar nu (17-12) heeft Koning Winter in alle hevigheid toegeslagen. Nachten met meer dan tien graden onder nul en ook overdag komt het kwik niet boven het nulpunt uit. Wat begon met glasheldere ijsdruppels aan takjes, die net boven het water hingen, groeide uit tot reuze druppels, die een grote aantrekkingskracht uitoefenden op de honden. Na twee dagen gure kou met een stevige oostenwind is het nu nog wel koud maar de wind is minder. Du moment dat de wind ging liggen (Dat was twee dagen geleden.) was het hele meer in één nacht dicht gevroren.
Het is een prachtig gezicht het centimeters dikke, glasheldere ijs met daaronder het volledig doorzichtige water van het meer. Alle vissen zijn overduidelijk diep de modder ingedoken en laten dit seizoen geheel aan zich voorbij gaan. Je kunt zonder problemen een meter naar beneden kijken. De honden weten nog steeds niet wat hen overkomt, maar vinden het razend interessant. En de katten moeten over het ijs van de vijver tot dichtbij de fontein om te kunnen drinken. Verplaatsingen van en naar het grote huis gebeuren nu simpel ‘in vogelvlucht' .... de kortste weg tussen twee punten is tenslotte de rechte lijn -de relativiteitstheorie even buiten beschouwing latend-.
De keerzijde van deze prachtige weersmedaille zijn een aantal bevroren en deels -helaas- gebarsten waterleidingen ... Gelukkig is het nog allemaal ijs en spuit niet het water alle kanten op.
We hebben enige dagen geaarzeld maar uiteindelijk (19-12) hebben we na diverse ijskoude nachten de stoute schoenen aangetrokken. We zijn naar ons eiland gelopen!! Voetje voor voetje vanaf het eind van het meer over een dikke laag ijs waaronder glashelder de bodem was te zien. Twee dagen ervoor hadden we het al geprobeerd van de boskant, maar toen zakten we gelijk bij de eerste stap al door het ijs (bladeren!). Dat het ijs verder het meer op wel dik genoeg zou zijn leek ons toen niet het risico van een poging waard, maar het idee bleef kriebelen.
Het grootste deel van onze route naar het eiland konden we zonder problemen de bodem zien. In het laatste stuk werd het zicht minder omdat het water daar toch rond de 150 à 175 centimeter diep kan zijn. Daarvoor was de ijslaag beduidend dikker, misschien wel meer dan 15 centimeter. Helaas geen ijsmeester in de buurt om het te controleren.
Bovenop al dit wonderlijks maakt het ijs op het meer muziek! Vooral overdag maar ook's nachts kan het gebeuren dat onbekende geluiden vanuit de richting van het meer naar ons toe galmen. Het geluid is net alsof een gitaarsnaar wordt gespeeld. Het is een spanning die zich toon voor toon opbouwt en af en toe in een lawine van tonen ontlaadt, die haast voelbaar door het ijs heen en weer ketst van oever naar oever. En dat met een beetje echo erbij .... prachtig!, wat een nieuwe dingen allemaal!!.
zaterdag 17 maart 2012
Wachten
Het gevoel tegengehouden te worden met op de achtergrond een sussende stem, die zegt "Nog ff en dan komt het wel goed ......"
Hoe vaak heb ik dat nou al gehad en hoe vaak heeft dat mijn leven een compleet andere draai gegeven.... Maar ja, dat wachten hè ...... niet mijn hobby.
Hoe vaak heb ik dat nou al gehad en hoe vaak heeft dat mijn leven een compleet andere draai gegeven.... Maar ja, dat wachten hè ...... niet mijn hobby.
vrijdag 16 maart 2012
Schuifelen
Als ik het me goed herinner, was het in de derde klas, voordat ik van mijn ouders naar een klassenavond mocht. Ik moet het terug kunnen 'zoeken' want Maassen, leraar Engels, was er bij en volgens mij was het vanaf de vierde Handels, die ons het Engels probeerde te leren. Maar maakt niet uit. Klassenavond.... Muziek, die thuis nooit gedraaid werd, gedempte lichten, meisjes waar je iets mee moest en vooral ook wilde maar helemaal niks mee durfde, tenminste ik niet.
Vaag staat me bij dat het me uiteindelijk wel gelukt is om te schuifelen ... Ja, ja dat was, waar het om ging. Een beetje los van elkaar wilde bewegingen maken, was niet het punt. Als de muziek het tempo liet zakken, als vanzelf begon te zuchten en te steunen, dan moest je erbij zijn. De intentie van "Je t'aime .. moi non plus" was me direct duidelijk. De woorden heb ik pas in 2003 of 4 voor het eerst begrepen, toen het begrip van de Franse taal al die magische chansons in een klap devalueerde tot smartlappen. Maar daar was ik toen niet mee bezig. Het ging om schuifelen, je ongegeneerd (tenminste die indruk wilde je wekken) tegen het lijf van een vrouwelijke klasgenote aan te drukken. Ach, het heeft jaren geduurd, voordat ik dat fatsoenlijk onder de knie had. Sindsdien hou ik me, op heel wat minder uitgesproken nummers meer bezig met het aan de dag leggen van de gewenste terughoudendheid. Je kunt tenslotte niet met de vrouw van elke baas het bed in duiken.
(Restant reünie-blog)
Vaag staat me bij dat het me uiteindelijk wel gelukt is om te schuifelen ... Ja, ja dat was, waar het om ging. Een beetje los van elkaar wilde bewegingen maken, was niet het punt. Als de muziek het tempo liet zakken, als vanzelf begon te zuchten en te steunen, dan moest je erbij zijn. De intentie van "Je t'aime .. moi non plus" was me direct duidelijk. De woorden heb ik pas in 2003 of 4 voor het eerst begrepen, toen het begrip van de Franse taal al die magische chansons in een klap devalueerde tot smartlappen. Maar daar was ik toen niet mee bezig. Het ging om schuifelen, je ongegeneerd (tenminste die indruk wilde je wekken) tegen het lijf van een vrouwelijke klasgenote aan te drukken. Ach, het heeft jaren geduurd, voordat ik dat fatsoenlijk onder de knie had. Sindsdien hou ik me, op heel wat minder uitgesproken nummers meer bezig met het aan de dag leggen van de gewenste terughoudendheid. Je kunt tenslotte niet met de vrouw van elke baas het bed in duiken.
(Restant reünie-blog)
donderdag 15 maart 2012
Bevredigen
Een kip wil dikke, vette wormen pikken, een leeuw een malse zebra verslinden en als het kan op een heerlijk schaduwrijke plek.
Hoe zit dat bij de mens? Worden mensen blijer, tevredener of zelfs gelukkiger als ze een Mcburger, een Dönnerkebab of aan een tafel in een fatsoenlijke restaurant een menu hebben weggewerkt? Ik ken mensen, die worden chagerijnig als hun maag leeg is. Toch heb ik de indruk, dat het niet om de vulling gaat, die het humeur weer oppoets, maar het vullen zelf.
Als ik alleen zou eten op de momenten, dat ik trek heb in voedsel of desnoods alleen iets lekkers, zou mijn lichaam accuut op de barricades springen. Toch zou ik best een paar kilo kunnen missen en die in een mum van tijd kwijt zijn, als ik tafelen niet zo gezellig zou vinden èn, wat waarschijnlijk harder aantikt, alcoholische versnaperingen me tegen zouden staan.
Buikje vol = Tevredenheid.
Hoe zit dat bij de mens? Worden mensen blijer, tevredener of zelfs gelukkiger als ze een Mcburger, een Dönnerkebab of aan een tafel in een fatsoenlijke restaurant een menu hebben weggewerkt? Ik ken mensen, die worden chagerijnig als hun maag leeg is. Toch heb ik de indruk, dat het niet om de vulling gaat, die het humeur weer oppoets, maar het vullen zelf.
Als ik alleen zou eten op de momenten, dat ik trek heb in voedsel of desnoods alleen iets lekkers, zou mijn lichaam accuut op de barricades springen. Toch zou ik best een paar kilo kunnen missen en die in een mum van tijd kwijt zijn, als ik tafelen niet zo gezellig zou vinden èn, wat waarschijnlijk harder aantikt, alcoholische versnaperingen me tegen zouden staan.
woensdag 14 maart 2012
Zorgen
Ik doe het graag, maar krijg iets kriebeligs als iemand zich op mij wil uitleven. Alles, zoals altijd, vast weer een kwestie van vorm en inhoud. Ik ben niet in de wieg gelegd voor verpleegster. Het hele mantelzorgidee ketst op mij af als een vogel die in een enthousiaste duikvlucht een glaswand denkt te doorklieven. Dat soort zorg is niet aan mij besteed. Niet om het te geven en ook het vooruitzicht er ooit aan overgeleverd te zijn heeft weinig aantrekkelijks. Boem - weg, dat lijkt me straks nog altijd het beste alternatief.
Maar dit is geen stukje met een palliatieve inslag noch ondertoon. Nee, mijn zorgbehoefte zit qua geven en nemen meer op het niveau van horeca-activiteiten en dan liefst in de privé-sfeer. "Verwennen" is een betere benaming dan verzorgen. Het "Bien-être" wat je in hotelarrangementen kunt tegenkomen en qua vorm en inhoud pas werkelijk tot zijn recht komt, als je bereid bent goed diep in je buidel te tasten. In alle andere gevallen blijft het aanbod steken in intenties, die, als je geluk hebt, het niveau van goedbedoeld gekungel halen maar vaker niet verder komen dan een dun laagje pretentie over ordinaire geldgier.
Maar ook de serviceverlenende kant is niet de richting die ik op wil. Waar ik al wat langer mee loop te spelen is de vraag waarom persoonlijke aandacht me vaker irriteert dan plezier doet. Zo snel verwennen iets van verzorgen krijgt wordt het zorgelijk. Dan sluipt een element van afhankelijkheid binnen en krijgt de bezigheid iets ongelijkwaardigs. Iets waar ik van griezel. Toch vaker dan eens meegemaakt, dat het net die vorm van verzorging is, die in een relatie hunkerend zoekt naar de kwetsbaarheid van de ander. "Verwennen" wordt dan "Bemoederen" en ik hol gillend weg!
dinsdag 13 maart 2012
Wachten
(15/01/2009) Mijn dag is een wip, die niet weet welke kant hij op wil. Bij het wakker worden en de tijd tot negen uur was het onbestemde in mijn stemming al merkbaar. De overdonderende verrassing over me heen laten gaan en ervan genoten. Na haar vertrek de honden verzorgd, niet met ze gelopen, maar vrij direct met de afwas begonnen. Het is nu kwart over vijf en die afwas is nog niet beëindigd, laat staan dat ik met de administratie ben begonnen. Beide taken had ik me voor vandaag voorgenomen.
Rond het middaguur een pauze in de zon met een glaasje Kir. Dat werden er drie. Toch nog verder opgeruimd en afgewassen maar ergens na tweeën de O-Cd op mijn oren geklemd en op de bank gaan liggen. Geslapen dus! Het enthousiasme om bezig te zijn, houdt niet echt over. Zometeen met de honden rond het meer en alsnog de afwas afmaken en dan de avond in ……… Het “grote afwachten” is door de uitspraak van dinsdag niet direct van het toneel verdwenen.
De uitspraak was positiever dan ik had durven hopen. Ik kan nu weer alles, wat ik zou willen muv de boer van het terrein trappen. Alleen nog een maand duimen, dat Thierry niet in beroep gaat. Desondanks geen vreugde, geen stimulans. Feitelijk doet het me geen ene ruk. Het is één wachtrij minder als Thierry met z’n vingers van het beroep afblijft. Restten nog de centen, de keuze van een plek, de toekomst, relatie, etc.
Allemaal minder apathische wachtpartijen, zelfs deels gewoon een kwestie van initiatief tonen, maar niets heeft ook maar een greintje uitnodigend effect of een uitdagende prikkel. Zelfs het hele seizoen 2009 voelt meer aan als de plicht om een slecht voorbereide marathon te lopen, dan “Kom, dat ga ik eens lekker doen”. Ik had daar van mezelf wat meer enthousiasme verwacht. De website trekt niet. Mbt het idee van gasten ben ik erg dubbel. Ga zo maar verder. Het is dankzij de overstroming een grotere puinzooi dan normaal hier in huis, maar het irriteert me op geen enkele wijze. Ik heb het gewoon geaccepteerd en ga verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is om overal langs, over en omheen te moeten draaien.
Rond het middaguur een pauze in de zon met een glaasje Kir. Dat werden er drie. Toch nog verder opgeruimd en afgewassen maar ergens na tweeën de O-Cd op mijn oren geklemd en op de bank gaan liggen. Geslapen dus! Het enthousiasme om bezig te zijn, houdt niet echt over. Zometeen met de honden rond het meer en alsnog de afwas afmaken en dan de avond in ……… Het “grote afwachten” is door de uitspraak van dinsdag niet direct van het toneel verdwenen.
De uitspraak was positiever dan ik had durven hopen. Ik kan nu weer alles, wat ik zou willen muv de boer van het terrein trappen. Alleen nog een maand duimen, dat Thierry niet in beroep gaat. Desondanks geen vreugde, geen stimulans. Feitelijk doet het me geen ene ruk. Het is één wachtrij minder als Thierry met z’n vingers van het beroep afblijft. Restten nog de centen, de keuze van een plek, de toekomst, relatie, etc.
Allemaal minder apathische wachtpartijen, zelfs deels gewoon een kwestie van initiatief tonen, maar niets heeft ook maar een greintje uitnodigend effect of een uitdagende prikkel. Zelfs het hele seizoen 2009 voelt meer aan als de plicht om een slecht voorbereide marathon te lopen, dan “Kom, dat ga ik eens lekker doen”. Ik had daar van mezelf wat meer enthousiasme verwacht. De website trekt niet. Mbt het idee van gasten ben ik erg dubbel. Ga zo maar verder. Het is dankzij de overstroming een grotere puinzooi dan normaal hier in huis, maar het irriteert me op geen enkele wijze. Ik heb het gewoon geaccepteerd en ga verder alsof het de normaalste zaak van de wereld is om overal langs, over en omheen te moeten draaien.
maandag 12 maart 2012
Spoken
Wat wilde ik hier nou mee? Wat was de achterliggende bedoeling van deze erg kernachtige aantekening? Spoken? Spoken zien? Zelf spoken? Moet al wel iets te maken hebben met dingen zien, die er niet zijn. Misplaatste angsten. Hitchcockachtige verwachtingspatronen. Daar kan ik me gezien de ervaringen in de laatste maanden wel iets bij voorstellen, maar dan niet met mezelf als onderwerp meer als aanleiding. Loont het nog de moeite om daar mee bezig te zijn? Ja, vast, maar niet door mij op deze plek.
Weet uit eigen ervaring dat angsten een slechte leidraad zijn in het leven. Alleen de angst, die je respect laat hebben voor levensgevaarlijke situaties, is een terechte gast. Alles wat je verder op dat vlak zelf vormgeeft cq invult is meestal nergens anders goed voor dan het in stand houden van een nietbestaande dreiging. De befaamde trigger van een self fulfilling prophecy. Een spiegelmomentje. Bij herkenning een uitgelezen ogenblik voor wat persoonlijk graaf- en spitwerk. Maar ja, je zet zelden alle zeilen bij om te herkennen, wat je met inzet van angsten voor jezelf verborgen wilt houden.
zondag 11 maart 2012
Water
(10/01/2009) Waterdweilen!! Losgeschoten waterleiding op zolder. Joepie, joepie! Ik lag op de bank in de kamer naar de O-Cd te luisteren om een mooie, rustige dag te ondersteunen, loopt vriendin binnen met de mededeling, dat mijn keuken overstroomt van bovenaf ……..
......... alle zeilen bijgezet en het ergste water weggewerkt. Helaas weer allerlei bijkomend onbegrip, maar dat heb ik maar ff laten zitten. Zit nu een beetje voor me uit te staren en vraag me af of ik moet huilen of lachen. Moet ik het repareren en laten voor wat het is of is dit sein nummero zoveel, dat ik hier moet gaan doen wat allang gedaan had moeten worden??? Heb mezelf een borrel ingeschonken. Weer een uitdaging erbij! Ik zat me gelukkig te vervelen, dat scheelt!
......... alle zeilen bijgezet en het ergste water weggewerkt. Helaas weer allerlei bijkomend onbegrip, maar dat heb ik maar ff laten zitten. Zit nu een beetje voor me uit te staren en vraag me af of ik moet huilen of lachen. Moet ik het repareren en laten voor wat het is of is dit sein nummero zoveel, dat ik hier moet gaan doen wat allang gedaan had moeten worden??? Heb mezelf een borrel ingeschonken. Weer een uitdaging erbij! Ik zat me gelukkig te vervelen, dat scheelt!
zaterdag 10 maart 2012
Knobbelen
Nog ééntje, niet chronologisch maar wel de laatste. Met het relaas over die spurt op de cijferlijst heb ik ongewild zelf het gras voor mijn voeten weggemaaid. Nu is het wringen en kloppen. Ergens moet toch nog iets te vinden zijn, waar een verhaaltje van te maken is! Heb je zes jaar rondgelopen in een soort bouwkeet, ben je uitgelaten op de tussenliggende betegelde ruimten en mocht je op het laatst zelfs buiten de poort in het gras liggen .... ik kan er geen koek van bakken.
Ja, eens een keer uitgegleden bij een sprong over een van de banken. Eindelijk een knobbel maar geen enkel vak wilde er gebruik van maken. Ook nog eens ruzie lopen maken omdat een stelletje van mijn waarde klasgenoten zonodig met mijn muts moesten spelen. Maar goed, daar word ik nu niet meer warm van. En meisjes? Daar waren er twee en eentje zat niet eens op het Eijkhagen. Armoe troef zou ik bijna zeggen of niks bijzonders of allemaal zo bijzonder, dat het niet meer opvalt.
Het leven is zijn gang gegaan en in die tijd had ik nog het idee, dat ik het in de juiste banen moest leiden. Inmiddels weet ik dat het leven daar zeer wel zelf toe in staat is en of jij met die banen blij of eens bent, zal het leven een worst wezen. Blijkbaar heeft vrijwel niemand van de ruim zestig eindexamenkandidaten Atheneum Eijkhagen jaargang 1974 daar iets zinnigs aan toe te voegen, een eigen kijk op te ventileren, iets leuks over te vermelden of gewoon al filosoferend de behoefte er een andere draai aan te geven. Wat de bedoeling van die reünie is, ontgaat me dan ook geheel. Maar voordat we de deur helemaal sluiten, de doos weer netjes terug zetten -rechtsachter op de plank- nog een paar laatste gedachten, overpeinzingen en souvenirs.
(Restant reünie-blog)
Ja, eens een keer uitgegleden bij een sprong over een van de banken. Eindelijk een knobbel maar geen enkel vak wilde er gebruik van maken. Ook nog eens ruzie lopen maken omdat een stelletje van mijn waarde klasgenoten zonodig met mijn muts moesten spelen. Maar goed, daar word ik nu niet meer warm van. En meisjes? Daar waren er twee en eentje zat niet eens op het Eijkhagen. Armoe troef zou ik bijna zeggen of niks bijzonders of allemaal zo bijzonder, dat het niet meer opvalt.
Het leven is zijn gang gegaan en in die tijd had ik nog het idee, dat ik het in de juiste banen moest leiden. Inmiddels weet ik dat het leven daar zeer wel zelf toe in staat is en of jij met die banen blij of eens bent, zal het leven een worst wezen. Blijkbaar heeft vrijwel niemand van de ruim zestig eindexamenkandidaten Atheneum Eijkhagen jaargang 1974 daar iets zinnigs aan toe te voegen, een eigen kijk op te ventileren, iets leuks over te vermelden of gewoon al filosoferend de behoefte er een andere draai aan te geven. Wat de bedoeling van die reünie is, ontgaat me dan ook geheel. Maar voordat we de deur helemaal sluiten, de doos weer netjes terug zetten -rechtsachter op de plank- nog een paar laatste gedachten, overpeinzingen en souvenirs.
(Restant reünie-blog)
vrijdag 9 maart 2012
Armoe
Jarenlang het tegendeel moeten aanhoren en nooit verder gekomen dan het gevoel, dat geprobeerd wordt me een kat in de zak te verkopen. Maar nu weet ik het toch wel vrij zeker, alhoewel de kans klein is, dat velen het met me eens zullen zijn.
Reizen is geen verrijking maar het verarmt.
Reizen verarmt je fantasie, oblomoviseert je voorstellingsvermogen, nivelleert de verschillen, helpt het bijzondere omzeep, maakt ontevreden en is bovendien slecht voor het milieu. Al zal dat laatste me eigenlijk worst wezen.
donderdag 8 maart 2012
Beweging_2
Mooie dag vandaag. Behalve dat de zon tevoorschijn is gekomen in de loop van de dag, de weersvooruitzichten tot een eind na het weekeinde zonnig zijn, heb ik het zoveelste element in mijn nieuwe bezigheden in beweging gebracht. Een herstart. Een hogere versnelling klinkt mooier. De zijstraat was ik niet vergeten. Kon er alleen nooit de vereiste verontwaardiging voor opbrengen. Ja, soms werkt iets pas als de emoties tegen het kookpunt aanhangen. En vandaag ging het over vrouwen .... Nou, peanuts, zou ik zeggen en dan nog een onzin artikel in de Volkskrant onder ogen krijgen over de ongelijke vertegenwoordiging van vrouwen in DWDD en 1+1 ging ruim over de twee heen. Dan moet er iets uit, zonder dat de vorm waarin gelijk duidelijk is. Nou dat is gelukt, hoewel ik het mooiste commentaar nog steeds de opmerking vind "Er zitten ook best weinig Chinezen aan tafel bij Matthijs. Volgende onderwerp, graag."
Beweging
Net zo makkelijk als mijn leventje zich muurvast weet te draaien, loopt het in ene weer vrij en soepeltjes in de gewenste richting. Moet je in het ene geval je een ongeluk duwen en trekken, even later hang je aan de bumper en probeert uit alle macht de hakken in het zand te zetten. Het is stilstaan of vliegen, niks willen of alles tegelijkertijd.
Het zijn kleine dingen die de knopen ontwarren en de machinerie weer laten lopen en nog kleinere dingen die de boel laten vast lopen, want het weet me steeds weer te overvallen. Hoewel zelden eenduidig weet ik (achteraf) wel aan te geven door welke combinaties mijn vel me ineens beter past. Ik zou er wat voorover hebben om ook het zand en z'n herkomst te kunnen duiden, die de boel krakend en piepend weet stil te leggen.
Eerst achteraf natuurlijk en na veel oppassen, selecteren, controleren en soms forceren heb je dan eindelijk de kwaaie pier of pieren te pakken en kun je aan de slag met het voorkomen van de vastlopers ipv lijdzaam afwachten tot een paar kleine lichtpuntjes de duisternis laten verdwijnen. Dan zou er eindelijk weer iets van controle zijn. Ja, bah vies, maar wel erg makkelijk.
woensdag 7 maart 2012
Voorjaar
Zon
Beloften
Erbarmen
Verdwaalde kou
Geurig licht
Kleurige tonen
Smaakvol gevoel
Alles in paren
Vergaren
Beloften
Erbarmen
Verdwaalde kou
Geurig licht
Kleurige tonen
Smaakvol gevoel
Alles in paren
Vergaren
dinsdag 6 maart 2012
Leven
Openstaan voor en over de volle breedte van het leven is een behoorlijk verwarrende bezigheid en naar mijn idee maar weinigen gegeven. Het leven, zelfs dat van alle dag zou tropisch kunnen sprankelen als de meesten zich niet op of af zouden sluiten in hun eigen, tot hun angsten en zelfopgelegde beperkingen ingekrompen versie. Jammer is het, dat ze hun kunne en begripsvermogen vrijwillig inleveren voor een veilig en overzichtelijk bestaan.
Voor paarden uitgevonden in de tijd dat de vervoersmiddelen de biologische paardenkrachten ontgroeiden, legt men tegenwoordig als mens vaak vrijwillig de oogkleppen aan. Het is zondermeer een probaat middel om de hoeveelheid indrukken, die op je afkomen te beperken en ongewenste onrust te voorkomen. Maar wat bij het trekpaard nodig was om het dier zonder kleerscheuren terug op het thuishonk te krijgen, werkt bij de mens vooral camouflerend naar z'n eigenbeeld. Om met het trekpaard te spreken, wenst men het beeld van die bijzondere Volbloed niet verstoort te zien door bemoeienissen uit de brutale buitenwereld.
Nu was een Homo Universalis een paar eeuwen geleden al een uitzondering en is -zeker in de Westerse Wereld- de veelheid aan facetten waaruit het leven bestaat nauwelijks nog te bevatten. Je hoeft echter niet in alles een genie te zijn om een zinnige bijdrage aan het geheel te leveren ipv de werkelijkheid te ontvluchten. "Ken je beperkingen" is heel iets anders dan jezelf beperken!
Stilletjes, noem het stiekem, hoop ik, dat de manier, waarop ik me in het leven opstel, alle deuren openhoudt voor wat op vele niveau's om me heen gebeurt en uit alle denkbare richtingen op me afkomt. Steeds weer opzoek naar reactie, directe of indirecte reactie van die Anderen, die niet de door mij gebaande paden volgen.
maandag 5 maart 2012
De Ander
De avond was al een eind gevorderd, toen ze de voordeur openduwde. Ondanks de aangename warmte binnen kwam haar een kilte toegemoet kwam. Ze sloot de deur met omzichtheid. Die verplichte achterdocht was ze al jaren niet meer gewend. Alles hier had meerdere sloten. Het had wel iets als je huisdeuren of een auto gewoon onafgesloten achter kon laten.
Ze had in het huis een kamer maar verder was er niemand. De hoofdbewoonster vertoefde ergens in het buitenland en wist niet precies wanneer ze terug zou komen. Jacqueline kon de plek voor een paar maanden gebruiken, een uitvalsbasis in haar zoektocht naar een nieuwe levensplek in de haar vertrouwde stad. Dat het Utrecht zou worden, als ze terug zou keren naar Nederland, was zo ongeveer het enige waar ze niet over had getwijfeld. Een terugkeer naar haar geboortestreek had ze kort overwogen. Ze had het er steeds naar haar zin, als ze weereens bij familie op bezoek ging, maar een verblijf voor langere tijd, het idee er een nieuw leven op te bouwen benauwde haar. Ook Amsterdam was een mogelijke kandidaat geweest maar hier wogen de positieve punten en een jarenlang verblijf niet op tegen haar angst voor anonimiteit en verlatenheid.
Voorlopig had ze zich voorgenomen om de winterperioden in Nederland te verblijven. Ze vond het zelf een bizarre keuze. De winter was nooit haar favoriete jaargetijde geweest. Waar het kon was ze 's winters de stad ontlopen, liefs naar verre tropische oorden. Nu hoopte ze haar leed te halveren door het met anderen, lot- cq stadsgenoten te delen. Met anderen, ja ‘die anderen’ had ze gemist in haar nieuwe leefomgeving. Ze verlangde naar de vanzelfsprekendheid, waarmee mensen elkaar in een stad tegenkomen en opzoeken. Ze wilde dynamiek, genoot ervan maar vond die sprankelende frisheid van het moment nooit als ze iets in haar eentje deed.
’s Zomers verliep het aardig. Altijd mensen om je heen. Interesse, gezelligheid aan tafel, nieuwsgierige kinderen en volop activiteiten in de omliggende dorpen. Maar ’s winters was alleen hij er. Henk had niet zo’n problemen met alleen zijn en kon helemaal opgaan in zijn bezigheden, alsof de wereld niet meer bestond en zij ook niet. Zij voelde zich dan alleen en verlaten. Dan verlangde ze terug naar andere tijden. Maar sinds ze terug was in de stad, had ze de aansluiting met vroeger nog niet gevonden en vroeg ze zich af of het verleden niet verloren was gegaan.
Haar avonden hier verbracht ze meestal alleen, echt alleen. Zonder honden, zonder katten en ook zonder de afwezige aanwezigheid van Henk. Na het enthousiasme, waarmee het verleden haar in de eerste weken van haar terugkeer had ontvangen, was het stil geworden. Het idee weer achter iedereen aan te moeten gaan, maakte haar niet enthousiast. Ze zat nu niet op het Franse platteland. Was niet overgeleverd aan het gezelschap van grassprieten en reeën. Nee, nu zat ze in een dorpse metropool en moest het doen met gesloten deuren.
Ze had in het huis een kamer maar verder was er niemand. De hoofdbewoonster vertoefde ergens in het buitenland en wist niet precies wanneer ze terug zou komen. Jacqueline kon de plek voor een paar maanden gebruiken, een uitvalsbasis in haar zoektocht naar een nieuwe levensplek in de haar vertrouwde stad. Dat het Utrecht zou worden, als ze terug zou keren naar Nederland, was zo ongeveer het enige waar ze niet over had getwijfeld. Een terugkeer naar haar geboortestreek had ze kort overwogen. Ze had het er steeds naar haar zin, als ze weereens bij familie op bezoek ging, maar een verblijf voor langere tijd, het idee er een nieuw leven op te bouwen benauwde haar. Ook Amsterdam was een mogelijke kandidaat geweest maar hier wogen de positieve punten en een jarenlang verblijf niet op tegen haar angst voor anonimiteit en verlatenheid.
Voorlopig had ze zich voorgenomen om de winterperioden in Nederland te verblijven. Ze vond het zelf een bizarre keuze. De winter was nooit haar favoriete jaargetijde geweest. Waar het kon was ze 's winters de stad ontlopen, liefs naar verre tropische oorden. Nu hoopte ze haar leed te halveren door het met anderen, lot- cq stadsgenoten te delen. Met anderen, ja ‘die anderen’ had ze gemist in haar nieuwe leefomgeving. Ze verlangde naar de vanzelfsprekendheid, waarmee mensen elkaar in een stad tegenkomen en opzoeken. Ze wilde dynamiek, genoot ervan maar vond die sprankelende frisheid van het moment nooit als ze iets in haar eentje deed.
’s Zomers verliep het aardig. Altijd mensen om je heen. Interesse, gezelligheid aan tafel, nieuwsgierige kinderen en volop activiteiten in de omliggende dorpen. Maar ’s winters was alleen hij er. Henk had niet zo’n problemen met alleen zijn en kon helemaal opgaan in zijn bezigheden, alsof de wereld niet meer bestond en zij ook niet. Zij voelde zich dan alleen en verlaten. Dan verlangde ze terug naar andere tijden. Maar sinds ze terug was in de stad, had ze de aansluiting met vroeger nog niet gevonden en vroeg ze zich af of het verleden niet verloren was gegaan.
Haar avonden hier verbracht ze meestal alleen, echt alleen. Zonder honden, zonder katten en ook zonder de afwezige aanwezigheid van Henk. Na het enthousiasme, waarmee het verleden haar in de eerste weken van haar terugkeer had ontvangen, was het stil geworden. Het idee weer achter iedereen aan te moeten gaan, maakte haar niet enthousiast. Ze zat nu niet op het Franse platteland. Was niet overgeleverd aan het gezelschap van grassprieten en reeën. Nee, nu zat ze in een dorpse metropool en moest het doen met gesloten deuren.
zondag 4 maart 2012
Baren
Oefening baart kunst. En voor iedere kunstje moet je oefenen. Er zijn kunsten, waar je je qua oefening helemaal in het zweet moet werken, voordat van een bruikbaar resultaat sprake is. Er zijn kunsten, die je je ogenschijnlijk vanzelf eigen maakt maar ook kunsten waarvan de vaardigheden je ongewild opgedrongen worden. En er zijn vast nog andere kunsten.
Die oefening en het eruit volgende kunststukje interesseren me niet zo. Het is het baren wat me bezighoudt. Baren is dè kunst die oefening vereist. Baren doe je zelden uit vrije wil, maar meestal lucht het ernorm op. Hoewel de kunst ogenschijnlijk aan vrouwen voorbehouden lijkt, baar je als man heel wat af. Baren is een kwestie van (ge)tijden. Het golft af en aan. Ze zijn woelig die baren. Het treitert en bevrijdt.
De kunst, die ik onlangs zeer tot mijn leedwezen met minimale oefening heb mogen baren, bestrijkt terreinen, die wat mij betreft onontgonnen hadden mogen blijven. Maar dat is zo'n gebaar van het baren, naar je voorkeur vergeet het te vragen. Nu is de vraag of ik voldoende geoefend heb cq. het kunstwerk heb voltooid of me nog op menig gekreun en gesteun mag verheugen. Het idee baart me zorgen.
Die oefening en het eruit volgende kunststukje interesseren me niet zo. Het is het baren wat me bezighoudt. Baren is dè kunst die oefening vereist. Baren doe je zelden uit vrije wil, maar meestal lucht het ernorm op. Hoewel de kunst ogenschijnlijk aan vrouwen voorbehouden lijkt, baar je als man heel wat af. Baren is een kwestie van (ge)tijden. Het golft af en aan. Ze zijn woelig die baren. Het treitert en bevrijdt.
De kunst, die ik onlangs zeer tot mijn leedwezen met minimale oefening heb mogen baren, bestrijkt terreinen, die wat mij betreft onontgonnen hadden mogen blijven. Maar dat is zo'n gebaar van het baren, naar je voorkeur vergeet het te vragen. Nu is de vraag of ik voldoende geoefend heb cq. het kunstwerk heb voltooid of me nog op menig gekreun en gesteun mag verheugen. Het idee baart me zorgen.
zaterdag 3 maart 2012
Alles
Het onzalige van alles willen hebben, al verder kijken naar het volgende voordat het vorige genoten is, nooit genieten van een gevulde buik maar direct weer die zorgen om de dag van morgen, altijd gluren naar de kersen van de buren en de ander benijden om het mooiere groen van het gras. Ontevredenheid is net als luiheid een van de grotere krachten achter de vaart waarmee het mensenvolk voorwaarts schiet in z'n bestaan. Maar dan wel graag met de goede kant van de medaille in het zicht.
Als het voortjagen naar tevredenheid tot doel op zich verwordt zonder dat de behoefte bestaat die tevredenheid ooit te bereiken, sterker nog, het stadium van tevredenheid steeds weer verder voor je uit te schuiven, die lat steeds weer opnieuw buiten je bereik te plaatsen, voordat je er überhaupt ooit bij bent geweest of van het bereiken hebt genoten, zit je jezelf aardig in de weg.
Het doet me denken aan een stripje van lang, lang geleden. Iets van Gouda's Glorie of zo over een stel, een vis en een omgekeerde Keulse pot die als hun woonstede fungeerde. De vis vervulde hun wensen als dank voor de vrijheid, die hij terugkreeg na gevangen te zijn. Op aandringen van de vrouw ging het manneke steeds weer terug met een nieuw verzoek. De Keulse pot werd een huisje, een villa, een kasteel. De vis werd het een beetje zat en op een dag, na het overbrengen van het zoveelste verzoek, kwam de man thuis en trof een huilende vrouw aan op een krukje voor hun oude Keulse pot .....
Het is een onzalige weg, die ik me stomgenoeg ook ooit heb laten opdringen, omdat ik me niet kon voorstellen, dat iemand nooit tevreden kon zijn met wat ze allemaal bereikt had in haar leven. Maar het kan en ik heb het de afgelopen jaren vaker om me heen gezien, die onmogelijkheid om water bij de wijn te doen en toch steeds meer, liefst alles te willen. Nu is dat water in die wijn ook erg zonde als het letterlijk gebeurd, maar in overdrachtelijke zin is het een weldaad, de smeerolie voor een soepel bestaan. Niet dat domme streven naar die laatste paar procenten extra of blind vasthouden aan wat je je ooit ergens in een in nevelen gehuld verleden hebt voorgenomen. Het zijn vreemd genoeg vaak mensen die hun mond vol hebben van "accepteren" en "los laten" ... maar ja, hoe was het ook weer? Het slechtste leidingenwerk treft je bij de loodgieter thuis, toch??
Als het voortjagen naar tevredenheid tot doel op zich verwordt zonder dat de behoefte bestaat die tevredenheid ooit te bereiken, sterker nog, het stadium van tevredenheid steeds weer verder voor je uit te schuiven, die lat steeds weer opnieuw buiten je bereik te plaatsen, voordat je er überhaupt ooit bij bent geweest of van het bereiken hebt genoten, zit je jezelf aardig in de weg.
Het doet me denken aan een stripje van lang, lang geleden. Iets van Gouda's Glorie of zo over een stel, een vis en een omgekeerde Keulse pot die als hun woonstede fungeerde. De vis vervulde hun wensen als dank voor de vrijheid, die hij terugkreeg na gevangen te zijn. Op aandringen van de vrouw ging het manneke steeds weer terug met een nieuw verzoek. De Keulse pot werd een huisje, een villa, een kasteel. De vis werd het een beetje zat en op een dag, na het overbrengen van het zoveelste verzoek, kwam de man thuis en trof een huilende vrouw aan op een krukje voor hun oude Keulse pot .....
Het is een onzalige weg, die ik me stomgenoeg ook ooit heb laten opdringen, omdat ik me niet kon voorstellen, dat iemand nooit tevreden kon zijn met wat ze allemaal bereikt had in haar leven. Maar het kan en ik heb het de afgelopen jaren vaker om me heen gezien, die onmogelijkheid om water bij de wijn te doen en toch steeds meer, liefst alles te willen. Nu is dat water in die wijn ook erg zonde als het letterlijk gebeurd, maar in overdrachtelijke zin is het een weldaad, de smeerolie voor een soepel bestaan. Niet dat domme streven naar die laatste paar procenten extra of blind vasthouden aan wat je je ooit ergens in een in nevelen gehuld verleden hebt voorgenomen. Het zijn vreemd genoeg vaak mensen die hun mond vol hebben van "accepteren" en "los laten" ... maar ja, hoe was het ook weer? Het slechtste leidingenwerk treft je bij de loodgieter thuis, toch??
vrijdag 2 maart 2012
Baggeren
(06-12-2001) Terwijl heel Nederland bijkomt van pakjesavond zijn wij vanochtend gewapend met diverse scheppen richting het strandje getogen. Al twee jaar hebben we last van een drassig stuk net voorbij het strandje. Het stuk is zo nat, dat een wandeling om het meer alleen vanwege dat stukje niet te doen is zonder laarzen. De vorige eigenaren hebben al eens wat platen neer gelegd maar dat is natuurlijk geen oplossing.
De feitelijke oorzaak ligt in de wei van onze boer. Koeien zijn tamelijk lompe beesten die weinig waarde hechten aan het in stand houden van een beekje. Met hun poten vertrappen ze werkelijk alles waardoor het water gewoon geen duidelijk afvoergeul meer heeft en steeds verder uitwaaiert. Het gevolg is het bekende drassige deel aan onze kant van de omheining dat bovendien steeds breder wordt. De oplossing hadden we vorig jaar al bedacht, maar nu is het er van gekomen: een geul graven aan onze kant.
Het weer is uitstekend voor dergelijke klussen. Droog en absoluut niet koud. Tijdens onze bezigheden brak de zon zelfs door. Een blijk van tevredenheid?? Wij hebben lekker staan ploeteren met de laarzen 20 tot 30 centimeter in water, modder en moerassige rommel voornamelijk bestaand uit bladeren. Het was twee dagen werk. Twee korte winterdagen wel te verstaan, maar het resultaat mag er zijn. Het water stroomt dat het een lieve lust is.
Natuurlijk is nu niet direct alles naast het geultje hartstikke droog. Het water moet wegzakken en zeer waarschijnlijk moeten we het geultje nog zeker een spade verder uitdiepen, maar we hebben goede hoop dat het een mooi droog en bewandelbaar paadje gaat worden.
donderdag 1 maart 2012
Rust
Een welverdiende pas op de plaats. Hoewel links en rechts wat kraakt en piept en ook bepaalde bewegingen al eens soepeler zijn verlopen, is de eerste serieuze lichaamsbeweging in 2012 zonder kleerscheuren doorstaan. Na drie dagen pogen de grenzen van mijn conditie te bereiken, laat ik me vandaag verzorgen door mijn Franse ouders. Na tweemaal de uitnodiging in het midden gelaten te hebben, ben ik bij de laatste reebout door de knieën gegaan.
Ik moet bekennen, ik aarzelde. De kok gaat ergens de komende weken onder het mes. Voor hen een reden mij uit te nodigen, voor mij een reden om terughoudend te zijn. Gisèlle klaagt met enige regelmaat over haar knieën en vooral heupen maar blijft vrolijk doorlopen. En ... ach, dat koken is geen enkel probleem. Zo groot is de keuken niet, dus dat lopen valt wel mee. Wat moet je dan? Precies, straks om kwart voor twaalf is het weer raak en I love it!
Wel ff ergens bloemen scoren en de Champagne niet vergeten.
Ik moet bekennen, ik aarzelde. De kok gaat ergens de komende weken onder het mes. Voor hen een reden mij uit te nodigen, voor mij een reden om terughoudend te zijn. Gisèlle klaagt met enige regelmaat over haar knieën en vooral heupen maar blijft vrolijk doorlopen. En ... ach, dat koken is geen enkel probleem. Zo groot is de keuken niet, dus dat lopen valt wel mee. Wat moet je dan? Precies, straks om kwart voor twaalf is het weer raak en I love it!
Wel ff ergens bloemen scoren en de Champagne niet vergeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)