De laatste mindernoodzakelijkheden gescoord, de boel een beetje ordenen en de omslag kan van start. Onwerkelijk is het allemaal. Ik zou me net zo goed morgen moeten kunnen melden bij de politie of zonder afspraak opgenomen worden in een ziekenhuis. Drempelvrees?
Lijkt me niet, ik doe niks raars en al helemaal niks wat ik niet al meerdere malen gedaan heb. Toch voelt het vreemd aan. Een deur door die als terugslagklep fungeert. Niet (willen?) weten tegen beter weten in. Vrijwillig en toch alsof het niet anders kan. Steeds weer dat beeld van die openstaande deur, met (ja ja, heel drama-gevoelig) het felle, binnenvallende licht, de blik naar achteren gericht en toch, al is het aarzelend, doorlopen. Nee, geen droom, gewoon dwars door alles heen wat ik doe. Zoals ook je oren kunnen fluiten of een deel van je lijf losgekoppeld kan lijken van je gevoel.
Zou het schizofrene in mijn leven zijn tentakels uitgeslagen hebben naar het oriëntatiegevoel? Zou me niet verbazen. Ik zie mezelf niet snel gek worden, maar dat wat gebeurd is, zo z'n sporen heeft achtergelaten, is duidelijk en dat zal bij wat nog speelt niet anders zijn. Verrassingen voor de toekomst. Ongeschonden continuïteit is een illusie, zoals steeds meer illusie is gebleken. Soort van "Tien kleine negertjes ..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten