Gisteren al overwegend droog en vandaag zelfs zon. Buiten wel te verstaan. Gaan we het over de binnenwereld hebben? Die scherven- en puinzooi van een jaar of zeven geleden? Die wereld, die met overdrachtelijk bloed, veel (angst)zweet en bijna tranen stapje voor stukje zoveel als mogelijk was, is gereconstrueerd tot een herbruikbaar geheel? Nou, die wereld vertoont alweer de nodige barsten en links en rechts flikkeren de brokstukken naar beneden. Is dat het toekomstbeeld? Nooit meer uit de steigers? Een soort van Keulse Dom? Of om het op z'n Frans te houden; een Notre Dame? Wat je links opbouwt, stort rechts in? Een glimmende carrosserie met gammele motor? Aardige decoratie maar verder niet geschikt voor gebruik? Kaartje 'Breekbaar' erbij, sokkel met steuntjes en een koordje er omheen gespannen tussen glimmende messing paaltjes om de gewenste afstand te bewaren ...
Ergens had ik me dat anders, steviger, vrolijker, actiever, gewoon anders voorgesteld. Het blijft maar slikken, incasseren, uitdeuken, repareren. Nauwelijks tijd voor het echte, structurele werk. Hoe was dat ook weer met die magere en vette jaren? Ik kan langzamerhand wat spek gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten