Het is, dat ik het de honden niet wil aandoen. Bovendien is het niet slim qua onderhoud van het terrein. Maar ik ben toe aan afstand. Overzicht. Relativering. Toulouse. Terrassen. Mensen. Een andere wereld. Opladen. Wegen. Wegstrepen.
Is het weglopen? Nee, want ik ga het niet doen. Maar de neiging is er wel. Vorig jaar regelmatig aan toegegeven. Nu is anders gewenst. Ik zal het woord 'moeten' niet in mijn mond nemen. Dat wekt meer aggressie in me op, dan een rode lap bij een stier teweeg weet te brengen. Op dit moment eerst andere zaken. Misschien volgende week. Het zooitje moet ter plekke hanteerbaar gemaakt worden. Het moet zonder afstand, met de neus op de feiten. Eerst de beweging, dan de beloning.
Ik heb mezelf al zovaak duidelijk proberen te maken, waar het fout zit, dat ik uiteindelijk heb besloten de verheldering op te geven. Maar toch. In feite rij ik auto. Een mooie, grote en dus prijzige bak terwijl ik eigenlijk liever zou fietsen of misschien wel mijn voortbeweging tot lopen zou willen beperken. Veel simpeler, goedkoper èn minder afhankelijk van zaken als diesel en onderhoud. Nu kan ik mijn vierwieler wel in de berm duwen, op slot gooien, sleutel in mijn zak steken en gaan lopen. Feitelijk is dat dus niet het probleem. Maar ik laat iets ongebruikt achter, waarvan ik behalve een leuke fiets en dus een grotere bewegingsvrijheid, ook nog andere leuke dingetjes zou kunnen regelen, als .... ALS ik een nieuwe eigenaar voor mijn oude vervoermiddel weet te vinden, die er ook nog wat voor wil neertellen, voor mijn part wat minder. Win - win, beide weg. En dat dan overdrachtelijk ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten