Vastloper

 Het had alles om een poepsaaie dag te worden. Optijd opgestaan. Afwas gedaan. Wasmachine aan het werk gezet. En vanmiddag zowaar achter de grasmaaier. Tussendoor wat geschreven, per e-mail een vergeten puntje gecorrigeerd bij de ramen en telefonisch bijgekletst met een oude bekende. Bijzonder in zijn gewoonheid. Lang niet meer gehad. Had al plannen voor het uithangen van de vlag, een gezellige bbq in mijn eentje en het uit laten klinken van de dag onder het genot van Duvelse aroma's.

 Gaat mooi niet door. Op de valreep een streep door mijn rekening. Ff buiten het innerlijke verzet gerekend. Ondanks de relatieve rust in de afgelopen tijd (waren het weken of maanden?) zijn de verzetshaarden niet ontzenuwd. In de laatste meters grepen ze hun kans en lieten in minuten tijd de hele machinerie vastlopen. De mijne, niet die van de grasmaaier. Verkrampt lijf, ademhaling van slag en de gedachten in de verkeerde richtingen. Wat een stimulans. Dat had ik nou echt verdiend. Dank je.

Guillotine

 Ha, de kop is d'r vanaf. Van de week dan wel te verstaan. Qua bezigheden rolt het al vanaf donderdag, al zou je dat misschien niet zeggen. Realiteit en belevening zijn en blijven twee verschillende werelden. Soms water en vuur, soms water en olie, soms water bij de wijn. Maar soit, het aanrecht is geschoond.

 Het rare is, dat ik, maar misschien is het een algemenere afwijking, dan direct aan de slag wil met koken. Gelukkig ontbreekt de trek en kan de focus het aanrecht ontstijgen. De keuken verdient meer, zelfs beter en niet de keuken alleen. Voor het verwijderen van de grijze stoflaag en de vele spinnenwebben (Sorry, jongens.) wacht echter een heel wat vervelendere klus. De zooi! Er zijn spullen die hun plek nooit verlaten, er zijn spullen die iedere keer weer van plaats veranderen en er zijn spullen die nog geen eigen stek toegewezen hebben gekregen.

 De eerste categorie is geen probleem, de tweede een kwestie van hun plek wijzen, de derde categorie is waar de schoen wringt. Waarheen ermee? Gaan we nu nog de best mogelijke plek bedenken, als we dat jaren stug verdomd hebben, omdat het de moeite niet waard was ivm het aanstaande vertrek? That's the question.

Warmlopen

 Een nieuwe week, een nieuw hoofdstuk, hetzelfde verhaal, eens een andere invalshoek proberen? Voorstellen? Wat hoor ik daar? Misschien iets minder lullen en wat meer doen? Een stel doodgeschoten overvallers kan op meer begrip rekenen ...Maar ok, we gaan meer doen. Of dat minder lullen ook lukt, waag ik te betwijfelen. Alles opgehangen aan de drie-eenheid: was, afwas, gras. De triatlon van mijn bestaan.

 Klaar voor een nieuwe ronde olympisch smakende prestaties? Masseur, athleet en opzwepende toeschouwer ineen. Het lastige met anderen is, dat ze je voor de voeten lopen of er niet zijn, als je ze nodig hebt. Vreemd genoeg mist daar die gulden middenweg. Het zal wel aan mij liggen, zoals veel aan jezelf ligt en in mijn leven vaak zelfs meer dan mij lief is.

 In de benen, dus. Maar kalm aan. Zonder haas. Warmlopen en doordieselen. Er zijn malloten die kiezen voor een drievoudige Ironman. Maar dat is vrijwillig ....

Stop

.. Ach ja.
.. Ja, jôa.
.. 'T 's me wat.
.. Na, na.
.. Man, o man.
.. As God bleef.
.. Gut, gut.
.. Spaar me.
.. Neu, nee.
.. Doe maar.
.. Ik zeg niks.
.. Mai, o mai.
.. Sakkerloot.
.. Mie God nee.
.. Da meen je nie.
.. Godmiejaar
.. Dâ deugh nie.

Veranderen

 Het is, dat ik het de honden niet wil aandoen. Bovendien is het niet slim qua onderhoud van het terrein. Maar ik ben toe aan afstand. Overzicht. Relativering. Toulouse. Terrassen. Mensen. Een andere wereld. Opladen. Wegen. Wegstrepen.

 Is het weglopen? Nee, want ik ga het niet doen. Maar de neiging is er wel. Vorig jaar regelmatig aan toegegeven. Nu is anders gewenst. Ik zal het woord 'moeten' niet in mijn mond nemen. Dat wekt meer aggressie in me op, dan een rode lap bij een stier teweeg weet te brengen. Op dit moment eerst andere zaken. Misschien volgende week. Het zooitje moet ter plekke hanteerbaar gemaakt worden. Het moet zonder afstand, met de neus op de feiten. Eerst de beweging, dan de beloning.

 Ik heb mezelf al zovaak duidelijk proberen te maken, waar het fout zit, dat ik uiteindelijk heb besloten de verheldering op te geven. Maar toch. In feite rij ik auto. Een mooie, grote en dus prijzige bak terwijl ik eigenlijk liever zou fietsen of misschien wel mijn voortbeweging tot lopen zou willen beperken. Veel simpeler, goedkoper èn minder afhankelijk van zaken als diesel en onderhoud. Nu kan ik mijn vierwieler wel in de berm duwen, op slot gooien, sleutel in mijn zak steken en gaan lopen. Feitelijk is dat dus niet het probleem. Maar ik laat iets ongebruikt achter, waarvan ik behalve een leuke fiets en dus een grotere bewegingsvrijheid, ook nog andere leuke dingetjes zou kunnen regelen, als .... ALS ik een nieuwe eigenaar voor mijn oude vervoermiddel weet te vinden, die er ook nog wat voor wil neertellen, voor mijn part wat minder. Win - win, beide weg. En dat dan overdrachtelijk ....

Draaien

 Het is weer zover. Accepteren levert niet het gewenste resultaat op, dus wordt het duwen, prikken, zoeken en als het niet gauw wat oplevert, wordt het zelfs trappen. De hete brei is helder en staat zoals gewoonlijk pontificaal in het midden. Wensen en belemmeringen behoeven geen nadere verklaring. Men draait de voorspelbare rondjes, beseft het zinloze van de beweging en draait desondanks door.

 Het gaat niet om de brei. Die brei is een feit en nog heet ook. Het gaat om de rondjes, het draaien van de zinloze rondjes. Het is die tred, die verbroken moet worden. De brei de brei laten en blik en beweging andere richtingen gunnen. Deuren zat. Alle kanten op met als enige kleine nadeeltje, dat ze éénrichting zijn, terugslagklep. Eenmaal gepasseerd, geen weg meer terug. Geen meerdere balletjes in de lucht houden. Het is kiezen, keihard kiezen. Niks eenvoudiger dan dat ....... toch? Ik draai nog ff verder.

Gewichtig

 De laatste loodjes staan op hun strepen. Geen spreekwoordelijke vervuiling. Ze zijn zwaar, willen dat blijven en wensen zo ervaren te worden. Mocht ik daar wat op tegen hebben, dan moet ik het maar anders zien op te lossen. Leuk bedacht, maar een beetje moeilijk uitvoerbaar. Of je wilt of niet, voor je verder kunt, heb je af te sluiten en bij dat afsluiten zijn het steeds die beruchte laatste loodjes, die je de weg versperren. Ik verdenk ze van een sadistisch inslag. Zou ik ze geen loer kunnen draaien? Zoiets als die Belg die zijn begrafeniskoffietafel houdt, voordat hij is gaan hemelen? Dit moet kunnen, maar hoe?

 Hier moet over kaders heen gestapt worden. De platgetreden paden netjes links laten liggen. Kom op, dat zou niet de eerste keer zijn. Uitdaging. Opleving. Verleiding. Verrassen. Doen. Geen nachtkaars-gebeuren en weg met die irritante laatste loodjes. Laat ze gaar koken in hun eigen vet. Niets zo irritant als zelfingenomenheid. Tijd voor een eigen draai. Welke draai? Eigenlijk maakt dat weinig uit, als het maar een draai is en iets feestelijks heeft. Ook hier het initiatief terug waar het hoort. In eigen hand! En energie en gelegenheid gebruiken om er leuke dingen mee doen. Na bijna zeven jaar geleefd te zijn, wordt het tijd om die lijdelijkheid te bedanken voor bewezen diensten. Afscheid nemen, ook hier. Daarover zal ik onder de afwas mijn gedachten de vrije loop laten.

Ijdel

 Allez. Zondag of geen zondag, zien dat we de smaak bij de kladden krijgen. Welke kant ik het of mijzelf ook opdraai, de rotzooi zal toch eens een keertje opgeruimd ipv aan de kant geschoven moeten worden. Ik kan het blijven uitstellen, maar afstel zit er toch niet in. Dubbel werk wel en nog zinloos dubbelwerk ook. Dan hopen maar dat de tussenliggende tijdspanne van zulk korte duur is, dat bij de definitief laatste schoonmaak nog de vruchten van de inspanningen geplukt kunnen worden, waar ik nu zo lekker tegen aan zit te hikken. Als een wezen zichzelf voor de gek kan houden, is het tenslotte de mens wel. Kost wat moeite en minstens twee Brugmannen maar soms lukt het vrij aardig.

 Zien hoelang het duurt voordat de stofdraden, harenkussens, vastgetrapte vuiligheid, spinnenwebben en vliegenpoep mijn onder protest uitgevoerde inspanningen weer te niet hebben gedaan. Ik geef ze drie weken, ok, een maand en dan kan ik me vanwege de verspilde energie voor mijn kop slaan. Toch maar doen? Dat is wel de bedoeling, ondanks alles. Kan ook hier bezig blijven. Op dit niveau is het net zo zinvol of zinloos als poetsen, het geeft alleen net ietsje meer voldoening, zelfs meer dan het veroveren van het aanrecht. Raar misschien, maar waar.

1111

 Als er al momenten zijn, èn die zijn er steeds weer, dan moet je ze tenminste

 benoemen

en het liefst

vieren.

Plaatjes

Het Krabbelen en Brabbelen blijft kriebelen. Nu, bijna een jaar.na mijn laatste plaatje, mis ik bij tijd en wijle nog steeds het er mee bezig zijn . Dat wordt dus reanimeren. De vorm was het niet. Eerst teveel tekst, later zo goed als geen tekst meer. Daar moet of beter wil ik iets mee. Voor de foto's weet ik het niet zo. Eigen plaatjes op het net plempen heeft niet zo mijn voorkeur. Zeker als een duidelijk kader ontbreekt kijk ik liever wat er zoal op het net rondslingert en dat is tenslotte niet bepaald weinig. Weliswaar steeds meer foto's met irritant geplaatste watermerken, maar ook nog voldoende schoon materiaal.

 Ik snap die lui ook niet, die een watermerk door een foto zetten. In het merendeel van de gevallen bederft het de foto compleet en gaat de zin van het plaatsen in feite verloren. Ik denk, als je de foto niet wilt delen, moet je het ding ook niet op het web willen showen. Klopt niet helemaal, maar watermerken is het ook niet. Foto's hebben wel meer nadelen. Zo word ik af en toe ongevraagd geconfronteerd met beelden uit het verleden. Ooit was het 'normaal' dat foto's werden nabesteld. Daar ben ik lang geleden al van afgestapt. Ik ben geen liefhebber van terugkijken naar wat geweest is. Maar de oude kiekjes opeisen gaat me nou net iets te ver.

 Plaatjes dus weer en praatjes misschien. Zin in, maar eerst nog wat (her)kauwen. Niet weer opstarten en hernieuwd afsluiten. Of was ik eigenlijk helemaal niet gestopt? Was het slechts een sabbatical? Tja, lullen gaat me gewoon beter af. Zeker op schrift.

Opklaring

 Zaterdagmiddag. Utrecht. De Zaak. Humeur soort van pestbui, kan tenslotte overal en altijd wel een keer gebeuren. Een koffie-verkeerd op aanvraag. Een "Hallo" hier, een "Hoi" daar. Een paar bekende koppen, vrijblijvende opmerkingen, misschien een aanzet tot een gesprek. Een tosti als bodem voor de niet-caffeïne houdende consumpties. Mensen blijven komen en gaan. Jij blijft zitten. Je gedachten worden andere richtingen opgestuurd. Gewichten verschuiven. In het hoofd klaart het op. De verkeerde bui trekt over. Je rammelt je lijf eens door elkaar en besteld een Duvel met hete pinda's .... Wat was is verdwenen, nieuwsgierig gluur je naar wat gloort. Het is niet de mens die verandert, maar de omstandigheden.

Voort

 There we go again! Been there, seen it, done it. Niks nieuws onder de zon. Déja vues waar je niet wijzer van wordt. Waar je in eerste instantie vrolijk door kunt schuiven, ontstaat altijd weer die weerstand. Ongewenst, bepaald niet onverwacht en mateloos irritant. Een ballon wil uiteindelijk wel knappen. Hier ben ik het die steeds weer teruggeworpen wordt.

 Ok. Prikken en proberen. Ergens moet die doorgang zitten. Ik ben het zoeken meer dan spuugzat. Doe mij maar Myst of The Room, die werelden zijn minder hopeloos. Eerst maar weer een paar stappen terug. De target voor vandaag is binnen. De rest zien we morgen weer. Morgen is weer een dag. Morgen is vandaag gisteren en de ergernis voorbij. Morgen is voorbij de 10. Morgen is opnieuw, verder, relativering. Morgen is er iedere dag weer. Dat scheelt.

Gokje

 Melk, sperziebonnen in blik, brood, appelsap, abrikozensap, bosvruchtensap, iets met extra Magnesium, iets tropisch, 3 soorten sardientjes, een pak rosé, koffie, grote mini-tomaten, komkommer, champignons, courgette, handje garnalen, gerookte kabeljauw, actimel, peren, citroenen, bio- chips, 3 soorten kaas, gehakt, witlof ..... ik geloof, dat ik niks vergeten ben.

 Geen paashaaschocola, geen lekkere witte wijn, geen botten voor de honden, geen verse kabeljauw of gerookte zalm, geen blauwe kaas of extra gevaarlijke camenbert, geen perssinasappelen, geen crême fraîche, geen pizza, geen vers geraspte parmezaan, geen limousin vlees, geen asperges, geen olijven, geen pistache nootjes met peper, geen shampoo of tandpasta en ook geen ontbijtkoek of andere zoete zooi .....

 En toch zat de kassabon een eind boven mijn inschatting. Over de honderd euro; 103,41 om precies te zijn of te wel iets van 225 oude guldens. Soms blijf ik me over dingen als deze verbazen.

Wiebelig

 Het zou ook werkelijk van de pot gerukt zijn geweest, als ik deze keer ongeschonden door het geschakel zou geraken. Maar niet ongeschonden passeren is iets anders als erdoor meegesleurd worden. Dat laatste ga ik simpelweg niet laten gebeuren. Hoe? Ik zou het niet weten. Heb niet het idee, dat ik behalve veel terugworstelen tot op heden ooit iets van een vruchtbare aanpak heb weten toe te passen. Geen zin in! Wil niet! Zoiets moet voldoende zijn, lijkt me. Niet er tegen ingaan, meer een kwestie van aantrekkelijkere alternatieven bedenken. Het bekende omkoop- en verleidingswerk maar dan met een nuttiger sausje dan terrashangen.

 Dat wordt masseren van mijn creativiteit naast het intrappen van een hele riedel opendeuren, zoals 's morgen vroeger het nest uit, rustig opstarten, zorgen voor voldoende variatie, geen wijn bij het water en iedere dag iets wat hout snijdt. Klinkt allemaal heel simpel en zo moeten we het proberen te houden, denk ik. O ja, nou ik het daar over heb .... èn niet teveel nadenken.

Knoop

 Bezig, maar ondanks alles niet van harte, wat weer niet mag verbazen, verbazingwekkend genoeg. Doen zonder denken is behalve moeilijk ook onbevredigend. Als de zin van het doen van dingen het doen niet overstijgt, blijf je steken in bezigheidstherapie. Dan peuter ik liever onder het genot van een goed gekoelde droge witte wijn in mijn neus op een zonnig terras ergens op een drukke boulevard of aan de rand van een levendig plein.

 Met alleen doen, gaat het dus niet lukken. Ook het denken, de zingeving, de wil, de vervulling van verlangens .... gooi d'r de passende omschrijving tegen aan, zonder die meerwaarde gaat het feest niet door. Het had allemaal zo anders gemoeten. 'Tuurlijk gaat het leven door, 'tuurlijk valt er nog een hoop van te maken en natuurlijk had het allemaal nog vele malen slechter, erger en ongewenster kunnen uitvallen. Dat alles neemt niet weg, dat het niet is wat het had moeten zijn en blijkbaar blijft me dat knap dwars zitten.

Lijstig

 Gisteren tussen het geworsteld met mezelf door begonnen aan de lijst der lijsten. Kwam weinig denkwerk bij kijken. Het was voornamelijk het bij elkaar rapen van wat in ruime mate rondslingert in de paar kamers, waarin ik hier mijn leven verslijt. Alleen op het bureau al lag en ligt nog voor maanden aan goedbedoelde voornemens. Soms in lijstvorm, soms als herinnering, vaak in meervoud en regelmatig voorzien van uitroeptekens of andere stimuli.

 De eerste dagen zal de lijst nog aangroeien. Daarna is het echter de bedoeling dat van definitieve krimp sprake zal zijn. Aanpakken, afhandelen en wegstrepen tot op het laatst enkel de langzaam uit het zicht verdwijnende achterlichten zijn overgebleven ergens op een godvergeten vroege zomerochtend.

Warming up

 Gisteren hopelijk in één dag de hele riedel doorgeworsteld, die meestal dagen, vaak weken en soms maanden van mijn tijd in beslag weet te nemen op momenten als deze. Katerig, dat wel, maar dat voelt eerder goed dan verkeerd aan. Ook kat nummero drie heeft zich vanmorgen present gemiauwd. Club compleet dus, taken duidelijk, doel bekend .... nu enkel uitvoeren. Soms ben ik echt grappig.

Aannemers

 Het is het onmogelijkste soort mensen, dat er bestaat. Maakt niet uit of het nu Nederland, Frankrijk, Portugal of Roemenië is. Stront eigenwijs, slordig, schijt aan andermans eigendom en verbluffend vaak onpraktisch om van hun communicatieve vaardigheden, mochten ze de betekenis van die woorden al kennen, maar helemaal te zwijgen.

 Anderhalve week aanwezigheid, meerdere malen werkoverleg t/m de ochtend van het vertrek, tekeningen en herhalingen .... En nauwelijks één dag weg en de eerste blunder op eigen initiatief is alweer gescoord. Ik ga ff buiten gillen ....

Selecteren

 Zon! Dat scheelt. Helder licht op de warboel. Oriënteren. Opzoek naar een functionerend plan van aanpak. De rondslingerende eindjes in de juiste volgorde tot een passend geheel knopen. Punniken, mijn favoriete tijdsverspilling. Waar in de afgelopen jaren geen beeld is willen ontstaan, moet het er nu maar eens van komen. Ook al moet ik het weer zelf doen.

 Passen, meten, schuiven, selecteren en afscheid nemen. Wat ingepakt is, uitpakken en nog weer een keer met de stofkam er doorheen. Welke voorwerpen ga ik meeslepen. Wat heeft nut (keukeninventaris, klusgereedschap), wat is aangenaam (boeken, cd's), wat is zonde (wijn) en wat heeft voldoende sentimentele waarde (........)? De laatste grote selectieslag in mijn leven, die ik voor eigen rekening neem?

 Voorlopig overheerst een gevoel van ongeloof. De wensen en ideeën, hoe concreet ook, missen pootjes in de modderzooi van de werkelijkheid. Alles is steeds zorgvuldig voor me uit geschoven. Altijd weer dat "Als ..... dan ...", waarbij het 'dan' wel wil, maar het 'als' alles in het ongewisse weet te houden. Tijd voor de betere heelmeesters.

Strak

 Hoort het klokje weer eenmalig tikken!!  In een kleine twaalf uur alles weer bij het oude op één nog niet verschenen kat na. Dit keer de teugels niet laten vieren, de machine op stoom houden. Enige druk op de ketel is gewenst. D'r is een hoop te doen. Dat zou tijd worden en het is goed. Blijft jammer en vervelend dat het niet op alle fronten naar wens wil lopen. Dat loopt scheef en schuurt meer dan nodig is. Maar we zijn mens en blijven hopen.

Geschakel

 Het zit er weer aan te komen. Verplaatsen, verwisselen, inruilen, omschakelen. Andere stand van de klok, andere taal, andere verplichtingen, andere vrijheden, bijna alles anders. Anders, niet beter.

Eigens

 Een daggie voor mezelf. Auto "opgeëist" en stedelijke luchten gaan snuiven. Even geen deel uitmaken van een zoete inval noch gezeur aan mijn kop over zaken, die ik al tig keer uit de doeken heb gedaan. Gewoon een eind weg slingeren door het nog steeds overwegend dorre landschap. De ligging van de kuilen en geniepige bochten begin ik te kennen en aan de viervoetige verkeersdeelnemers ben ik bij daglicht inmiddels wel gewend. Nog wat meer routine en de cruisecontrol kan erop.

 Latte macchiato, verse jus en een stuk bijzonder lekkere chocoladetaart. Enige minpuntje was de plek. Een terras in een winkelcentrum is het niet echt en ook hier is het op maandagochtend gewoon maandagochtend. Ik was mijn kanon vergeten, maar die had in alle rust kunnen afschieten. Meer dan glasscherven had dat niet opgeleverd.

 Na mijn aandacht geschonken te hebben aan een puntje op de 'i' in de keuken, betere dozen voor de electra en de beschikbaarheid van onderdelen voor de mogelijke badkamer weer heerlijk terug gereden. Een paar leveranciers blij gemaakt, wat gegeten en nu mag ik me over het bijeen rapen van mijn rotzooi buigen.

Sleeptouw

 Daar gaan we weer. Wat als een zondags bezoekje begon, verwordt tot het rijden van zinloze kilometers in prachtig terraszit- en/of loopweer. Allemaal met de beste bedoelingen maar met een presentatie, die het scenario van een bankoverval niet weet te overstijgen. Of ik wil of niet maar met de omgeving ga ik kennismaken en dat moet je redelijk ruim zien die omgeving. We laten het maar weer zoveel mogelijk over onze kant gaan, maar niet meer totaal. Tijd om langzaam wat strepen te trekken. Voor je het weet slijten de verkeerde indrukken in. Dan zijn we nog verder van huis, dan we al zijn.

Scheiding

 Mannen op de voorgrond en vrouwen achteraf op een kluitje, meisjes op het balkon en jongens hebben blijkbaar vrij want geen plek. De kerk doet ook een duit in mijn zakje. Het wordt steeds aantrekkelijker hier. Niet dat ik het met eigen ogen ben gaan aanschouwen. Het relaas van de vrouw van de Popa was hartverwarmend genoeg. Ik ben niet zo van de gelovige, maar zoiets is te mooi om geen geloof aan te hechten. Kijk je gelijk anders tegen de dingen aan. Alleen al het feit dat orthodox iets met vasthouden aan 'oud en voorbij' heeft en dan geen punt maakt waar Rome al eeuwen over blijft struikelen. Dat die echtgenote dan weer verplicht is, heeft zo z'n lullige kanten voor de homo's onder de Popa's, maar  alles kunnen kan natuurlijk nooit. Over de gehele linie gezien zou er toch van enige overlast minder sprake moeten zijn voor wat de koorknaapjes betreft.

Elektrificatie

 Eindelijk een dag, nou ja een halve dag zonder werklui. Eindelijk rust, ongehinderd werken en in eigen tempo doordieselen. Een genot!! Iets eigens. Iets nieuws. Iets overzichtelijks. Iets waaraan werken zin heeft, geeft. Zelfs stofhappen krijgt dan iets aantrekkelijks.

Normaal?

 Zaterdag. Acht uur in de ochtend. Wederom een prachtige dag. Verder met de electra. Dozen in de muur plaatsen. Altijd verbazingwekkend hoeveel van de dingen in de muren verdwijnen, terwijl het er achteraf vaak nog te weinig zijn en ze ondanks zorgvuldige afweging en overdenken op onpraktische plekken terecht zijn gekomen.. Om over de meters buis en draad die er straks achteraan gaan maar te zwijgen. Dat gaan vele tientallen, zo niet honderden meters worden.

 Je ziet, geen afstand, geen leuke overpeinzing of kromme relativering, alles puur praktisch en nog te vroeg voor de onvermijdelijke ergernissen. Het zou goed zijn om de rest van het voorjaar hier te zijn. Goed voor een foutlozere voortgang van het werk en voor mijn humeur qua weerbeleving. In Frankrijk plenst het inmiddels alweer. De zee heeft wel wat, maar het bijbehorende klimaat in het westelijk deel van Europa een stuk minder.

 Het is tijd voor verandering. Dat was het al, maar nu is niet alleen de richting duidelijk, maar zijn ook de noodzakelijkheden bijna gerealiseerd. Het is als de koffers gepakt hebben, maar nog uren moeten wachten op het vertrek van het vervoer.

Aantrekken

 Vraag me alweer dagen af hoe het mogelijk is om je ergens op je gemak of op je plek te voelen, als je de taal nauwelijks verstaat, absoluut niet kunt lezen en slechter spreekt dan eenTurk Chinees. Waar je bewegingsvrijheid beperkt is tot busvervoer en iedere aanschaf gepaard gaat met handen en voetenwerk en zelden oplevert, wat je feitelijk wilt. Toch is het aangenaam toeven. Heeft de omgeving iets lieflijks, uitnodigends en zelfs onschuldigs. Of word ik bij de neus genomen?

 Misschien is het wel haat en liefde in optima forma. Alles heeft een vervelende en aantrekkelijke kant. Burenhulp cq bemoeizucht. Gemeenschapszin versus sociale controle. Het simpele van het leven afgezet tegen de zoektocht, waar een beetje wens je al snel toe dwingt. Het improvisatietalent tegenover de irritatie van alles laten liggen tot het laatste moment. Het is downgraden en onthaasten over de gehele linie inclusief de terreinen, waarop je er geen behoefte aan hebt.

 Maar de werkelijke aantrekkingskracht zit 'm waarschijnlijk in de nog aanwezige noodzaak om het leven voor elkaar te boksen ipv in alle overdadige luxe te lopen klagen over alles wat anders zou moeten zijn en anderen, vooral anderen beter zouden kunnen doen. Geen doorgeschotenheid. Geen bestaan waarin decadente trekjes alledaagse kost en geen uitzondering zijn.

Landelijk

 Het blijft iets prettigs hebben om in de ochtend uit de nasluimer van de slaap gerukt te worden door een stel concurerende hanen. Bevalt beter dan twee blaffende honden, moet ik bekennen. Al hebben beide de gemeenschappelijke voorkeur om ook op knap onmogelijke tijden de kracht van hun stembanden te testen. En na de ochtend mag voor mij de knop wel om bij die hanen, maar zo werkt dat dan weer niet.

 Zo heb ik ook jaren het idee gehad, dat ik op het platteland woonde. Ik woon dan wel 'en plein campagne' maar toch meer in onverstoorde verlatenheid dan in de zo kenmerkemde bedrijvigheid, die me hier omringt. Kippen en koeien maar ook vlooien en ratten waarbij de meest drukke en storende factor de mens is. Dat schuift en klept maar, loopt overal in en uit, dwingt tot beleefdheid en gastvrij onthalen, plundert koelkast en/of drankvoorraad, bemoeit zich met alles wat je doet en verstoort waarmee je bezig bent. Welkom back in de wereld van de mensen.

Vermoeiend

 Alsmaar maar weer die verzekering dat men het precies kan maken zoals het gewenst wordt, om, zoals de werkelijkheid al meermaals heeft aangetoond, uiteindelijk een interpretatie van het gewenste vorm te geven, die de mijne niet is. Betonvloeren zijn centimeters dikker dan gepland. Regenbeschutting met een folie die verdacht veel lijkt op de vershoudversie uit de keuken. Dubbelwandige buis met de gladde extra laag aan de buiten- ipv de binnenkant. En zo kan ik een kleine boekwerkje vullen. Ik ben al niet een persoon die zonder overtuigende positieve ervaringen overborrelt van vertrouwen in gedane beloftes. Als ik er dan ook nog voor moet betalen, wens ik het geloofselement graag geheel uit te sluiten.

 Daarvoor werd ik door de productieruimtes geloods van het ene voorbeeld naar het andere en dat -gelukkig- naar tevredenheid. Voor de zekerheid werd de directeur er nog bij gesleept. En alhoewel je in deze iets meer op resultaten uit het verleden mag vertrouwen dan bij de gemiddelde beleggingsgok, had ik toch liever iets gezien wat precies overeenkwam met mijn wensen. Maar oké, een beetje risico hoort erbij, denken we dan maar.

 Zaterdag de puntjes op de 'i', volgende week de aanbetaling en dan drie maanden hopen en vrezen mbt het uiteindelijke resultaat en de aansluiting ervan op het geformuleerde wensenpakket. Weer wachten, nog meer wachten, alsmaar wachten. Waarschijnlijk word ik gek als alles ineens naar wens en per omgaande zou kunnen.

Bine

 Foei, foei, foei. Wat ondankbaar om te verdwijnen zonder een spoor van woorden achter te laten. Kan ik dat maken? Domme vraag want de feitelijkheid heeft de hypothese al ruimschoots achter zich gelaten. Verontschuldigingen lijken me wat overdreven, maar een onsje beterschap kan er wel vanaf. Morgen, altijd pas morgen weer meer. Het hoofd aarden en zien in welke modder mijn voeten terecht zijn gekomen. Met een beetje geluk weet ik de inspiratie te benutten voor ik erin verzuip. Misschien is het een idee om 'm in beton te gieten. Past bij het moment en sluit aan bij de misplaatste degelijkheid, waar ik alweer enige dagen mee geconfronteerd word.

 Maar morgen dus, want de kippen zijn al zeker twee uur op stok en voor het geval die wetenschap nog niet tot me doorgedrongen was, zit de hele goegemeente bijna in koor te geeuwen. Wie staat er ook om zes uur of eerder op. Ik niet in elk geval.

Avondje

 Ben ik de feeling met Frankrijk verloren? Half zeven en ik wil eten. Dat is me de afgelopen 25 jaar niet overkomen. Natuurlijk geen enkel restaurant open. Waarom ook? Een normaal mens eet pas na achten. Dat wordt vanaf morgen anders. Ongeacht de tijd van de dag kun je overal alles krijgen, drank, maar dat is ook in Frankrijk, èn eten"!! Tien uur in de ochtend, vier uur 's middags of acht uur's avonds, het maakt niet niet. En je kunt het niet alleen krijgen, je ziet mensen ook op de raarste tijden eten. Raar volk, maar dat zijn Fransen ook, om over de Nederlanders maar te zwijgen.

 Allez. Zin in uiensoep. Dat doet de Franse hoop herleven. Dat er hier geen huisgemaakte verse versie met een scheut droge sherry gereserveerd wordt, verbaast me niet. Maar of de kok de volgende keer tenminste ff de tijd wil nemen om de gedroogde ingrediënten uit het groothandelsblik op z'n minst geheel te laten opweken .... Dat hoort niet pas in mijn maag te gebeuren.

 Volgende gang. Het wordt tijd, dat rundvlees weer echt van runderen komt, die geleefd hebben ipv een beetje aan het leven hebben gelebberd. Dit entrecôte is gewoon kalfsvlees, een contradictio in terminis... Maar de frites, daar is niks mis mee. Goed spul èn goed gebakken. Nou voor de koffie naar  Italië en aansluitend ergens waar ze aangenaam weten te masseren. Nee, niet Thailand, geen masochisme vanavond.

Onderweg

 De lanen in!! Prachtig weer. Saaie maar mooie rit. Geen spanning gevoeld. Geen blokkades. Geen overdreven moeheid, het was gewoon een erg korte nacht voor hedendaagse begrippen. Had beter kunnen blijven om gras te maaien, maar dat zul je natuurlijk altijd zien. De omstandigheden hebben schijt aan je planning. Is al jaren zo trouwens, maar wennen doet het niet. Was ik niet de paden opgegaan, had wel iets anders een stok in de wielen van mijn maaimachientje gestoken. Ik zal dit direct afkloppen. Of het ding probleemloos opstart aan het eind van de maand is sowieso nog afwachten, want ik ben er nog niet in de buurt geweest.

 Een dag van onzinnige mededelingen. Rond Parijs smog en alle electronische mededelingsborden maar flashen, dat de snelheid naar 90 of 70 terug moet vanwege de luchtvervuiling. Borden van 110 of 90 langs de kant en andere info op de schermen, alsof de lucht alleen nu vervuild wordt en (terecht) niemand die zich er iets van aantrekt. Gooi dan de snelheid concreet en permanent naar beneden of leidt alle verkeer over de Franciliene.... Je wordt ziek van die overheid's tic, dat meer regels beter reguleren....

 Onderweg gelezen dat er nou eindelijk een algemeen bruikbare oplader voor mn mobiele telefoons zit aan te komen. Gaat nog jaren duren, maar ok. Leuk dan om te lezen, dat de fabrikanten niet alleen verplicht worden om het ding mee leveren met hun produkt, MAAR dat het ding ook met het produkt te gebruiken moet zijn. Regels .....

Werelden

 De laatste mindernoodzakelijkheden gescoord, de boel een beetje ordenen en de omslag kan van start. Onwerkelijk is het allemaal. Ik zou me net zo goed morgen moeten kunnen melden bij de politie of zonder afspraak opgenomen worden in een ziekenhuis. Drempelvrees?

 Lijkt me niet, ik doe niks raars en al helemaal niks wat ik niet al meerdere malen gedaan heb. Toch voelt het vreemd aan. Een deur door die als terugslagklep fungeert. Niet (willen?) weten tegen beter weten in. Vrijwillig en toch alsof het niet anders kan. Steeds weer dat beeld van die openstaande deur, met (ja ja, heel drama-gevoelig) het felle, binnenvallende licht, de blik naar achteren gericht en toch, al is het aarzelend, doorlopen. Nee, geen droom, gewoon dwars door alles heen wat ik doe. Zoals ook je oren kunnen fluiten of een deel van je lijf losgekoppeld kan lijken van je gevoel.

 Zou het schizofrene in mijn leven zijn tentakels uitgeslagen hebben naar het oriëntatiegevoel? Zou me niet verbazen. Ik zie mezelf niet snel gek worden, maar dat wat gebeurd is, zo z'n sporen heeft achtergelaten, is duidelijk en dat zal bij wat nog speelt niet anders zijn. Verrassingen voor de toekomst. Ongeschonden continuïteit is een illusie, zoals steeds meer illusie is gebleken. Soort van "Tien kleine negertjes ..."

Grapje

 Mijn oma, ze zal inmiddels de 130 gepasseerd zijn, vliegt al jaren door Europa van de ene plek naar de andere uithoek in een poging zicht te houden op het kroost van de uitgewaaierde achter-, achter-, achterkleinkinderen. Het was ff wennen dat vliegen en lukte in het begin zelden zonder mopperen.

 Jaren geleden toen het terrorisme in de mode kwam, was oma het een beetje zat en trok aan de bel bij een familielid met wat meer dan gemiddeld statistisch inzicht. Ze wilde weten hoe groot de kans was, dat ze ooit in een vliegtuig zou zitten, waar terroristen een bom in hadden geplaatst. Na wat denk- en rekenwerk gaf de man aan, dat die kans ruim kleiner was dan 1 op 1,5 miljoen.

 De bedoelde geruststelling bleek het antwoord niet te zijn. Oma hield haar welbekende denkrimpels en vroeg "En hoe groot is de kans, dat er twee bommen in één vliegtuig worden geplaatst?". "Oooo, die kans is verwaarloosbaar, iets van 1 op 10 miljard.", was het antwoord. Sindsdien vliegt oma met een blokje semtex in haar handtas.....

Opklaren

 Geen fanfare, geen vlaggen maar stilzwijgend voort in de zijlijn. Overduidelijk minder zwart. Weer oog voor de 'stukjes blauw'. Ik ga me niet verder bezig houden met het waarom. Niet met het waarom van de afzwaaier en niet met het waarom van de hervonden koers. Moeilijk want irritant dat dingen gebeuren waar je nauwelijks invloed op hebt. Iets wat niet willen wennen en dat ook nooit zal gaan doen. Bovendien eerst maar eens volhouden cq zien hoelang we er van mogen genieten, voordat weer rechtsomkeerd wordt gemaakt.

 Maar soit, voorlopig terug in de baan. Het wordt anders wakker in de morgen, loopt anders door de dag en kruipt met een ander gevoel 's avonds terug in het nest. Nu stap voor stap de kar trachten te belasten. Een delicate bezigheid. Luistert nauwer dan het pakken van een kever voor een gezin met 5 kinderen en vier weken campingvakantie. Zeker als je het ook nog prettig vindt, dat de boel niet uitziet als een 'Marokanenbak', als je dat woord tegenwoordig vergelijkenderwijs mag gebruiken.

 De eerste kerstboom gisteren ging net. Had voordien al de nodige andere zaken gedaan, maar gaande het ruimen voelde ik gewoon, dat het nut van mijn bezigheid me langzaam ontglipte. Standje teruggeschakeld, doorgegaan en het aftuigen afgemaakt. Het opruimen van de tierlantijnen en boom nummer 2 echter doorgeschoven naar vandaag. Het pakken idem.

777

 Het is weer een staaltje beroerde timing, waar je U tegen zegt. Al dat gedoe over de Boeing 777 van de Maleise Luchtvaartmaatschappij. Zit ik straks volkomen ontspannen en gerustgesteld aan de koffie, als de wolken kilometers onder mij voorbij schuiven. Het jaartje vliegen, na decennialang stevig met vier wielen op de weg te hebben gestaan, begon net een beetje in de acceptatie-fase te komen. Niet dat het kans maakte ooit mijn hobby te worden, maar voor een noodzakelijk kwaad was het inmiddels best te doen.

 Nou, dat is dus weer gedaan. Mooi, dank je. Kan ik ook hier weer van voren af aan beginnen. Wat is dat tegenwoordig met overdoen wat met veel moeite tot stand is gekomen? Zit het in de lucht? Heeft het met voorjaarsperikelen te maken? Verkeerde aardstralen of net buitenaardse bemoeienis? Kan hier ergens een streep getrokken worden? Straks moet ik nog aan de slag met een herbeleving van mijn pubertijd of erger? God sta me bij. Laat het leven geen letterlijke kringloop zijn. Hoewel ..... Waar kwam ineens dat luiervisioen vandaan?

Half

.. Hé?
.. Ja?
.. Weet je nog?
.. Wat?
.. Nou ja ...
.. Ooo ja.
.. Nou dan!
.. Werkelijk?
.. Dacht het wel.
.. Echt?
.. Nou zeg.
.. Moet dat?
.. Kom op.
.. Straks.
.. Nee nu
.. Ok, ok.
.. Komt d'r nog wat van?
.. Ja ja.
.. Nee, zeg ..
.. Pfffffff
.. Allez, in de benen!!
.. Het is, dat je het zo vriendelijk vraagt.

Lessen

 D'r zijn slechtere dagen geweest, dus met terughoudende tevredenheid verder. Het voelt een beetje aan alsof ik de afgelopen 7 jaar in twee maanden dunnetjes heb overgedaan. En als je dan net weer een beetje minder plumpuddiger aanvoelt en je leest: "Blijvende seksuele stoornis door antidepressivum." Dan ben ik blij, dat ik me d'r niet met een potje pillen vanaf heb gemaakt. Een opsteker, gratis en voor niks. Kijk, dat is nooit weg op een morgen, die ondanks alles niet overtuigend weet te kiezen.

 Gewoon kalm aan verder op de gisteren ingeslagen weg. Jammer voor de kerstbomen, ze zullen vandaag hun versiering moeten inleveren. Verder niet teveel vooruit kijken, dat loont hier niet de moeite, werkt zoals wederom bewezen averechts. Gewoon door, al krijgt het onbestemde meer en meer onwerkelijke trekjes. Hoelang gaat het nog duren, voordat ik me 's morgens afvraag of ik gedroomd heb of dat de nachtmerrie helaas de werkelijkheid is?? O ja .... en niet meer denken. Ik zou het bijna vergeten.

Rustig

 Overdrijven is een vak, misschien wel een kunst. Een kunst die (of vak dat, dus) wel aan mij besteed is, maar je kunt het ook overdrijven. Dus nu niet in één ruk die afwas, die ik dus weldegelijk weer mooi zelf moet doen, aan de kant werken. Driekwart van de klus is geklaard en in overleg met mezelf, heb ik besloten dat een kleine pauze op z'n plaats is. Welke plaats? In de zon natuurlijk. Glaasje erbij en  ...... tsja, dat mensen kijken zit er niet in. Zo zie je maar weer, dat niks perfect is en overal water bij komt kijken. Soms moet het (Pastiche), soms is het verstandig (wijn) en meestal wordt je niks gevraagd (alle andere gevallen).

 Ondertussen ben ik wel bezig. Waarvan acte! De ene verrijzenis is niet de andere. Hardlopers zijn doodlopers. Niet dat langzame lopers uiteindelijk niet ook de pijp uitgaan, maar zo zal dat wel weer niet bedoeld zijn. Laat ik enige bescheidenheid aan de dag leggen en morgen afwachten voor de feestvreugde met fanfare. Het voelt dan wel aan als lente, maar iets wat op een zwaluw lijkt, heb ik nog niet voorbij zien komen.

 Klik-klak. Prachtig als het zo, als een donderslag bij heldere hemel kan wisselen van nacht naar dag. Toch zou enige controle over het mechanisme me niet verkeerd uitkomen, al is het maar, om het omgekeerde hetzelfde gemak te onthouden.

Update: Afwas gedaan, incl. fornuis. Handtekeningen na sauna en massage.

Verplaatsing

 Tijd om de blik de andere kant op te richten. Figuurlijk, maar vooral toch letterlijk. Andere wereld, weg uit het verleden, initiatief aan mijn kant en toekomstperspectief in het vooruitzicht. Kortom alles wat hier niet klopt of werkt. Het blok aan mijn been is daarmee niet verdwenen, maar er is afstand in alle gewenste betekenissen. Een uitbraak uit mijn luxe kooi, slechts tijdelijk en met alle gevaren vandien bij terugkeer, maar even vrij of vrijer ademen, de ongewenste lasten van mijn schouders en problemen aanpakken waarvan de oplossing in je eigen handen ligt.

 Ondertussen tikte de klok verder  ....... en daar moet ik me nu maar even niet mee bezighouden. Nu, straks gaat het om het dresseren van een aannemer, materialen zoeken, elektriciteit aanleggen en van een leven in alle eenvoud genieten.

 Het voouitzicht maar gelijk tot kapstok promoveren en er het onwillige heden aan opbergen. Er zijn dingen te doen, waarmee ik mezelf bij de neus neem, als ik ze nalaat. Eindelijk ...... een soort van drijfveer.

Magertjes

 Nou, dat mocht geen naam hebben. Of het nu verschijningsvrees of as-angst is geweest, ik zou het niet weten. Ik zal het vragen zo snel de aanwezigheid een overtuigende vorm heeft aangenomen. Niet dat niets is gebeurd. Waar je echter spraakmakend vuurwerk zou verwachten (= fout, ik weet het) kwam het niet eens tot een sterretje. Ok, d'r zijn wat barsten in het zwart verschenen, maar met een beetje goede wil, kun je die best betwijfelen.

 Gisteravond mijn rondzwevende schrijfsels in Word vastgepind. Aantekeningen, opmerkingen en observaties vanaf ergens eind januari dit jaar en ik moet zeggen, ik werd me daar toch een partij niet-vrolijk van. Het had bijna de kracht van de omgekeerde aanpak. Bijna. En hier ter plekke is het weinig beter. Misschien maar concretiseren, wat ik me een maand geleden heb voorgenomen? Stoppen met deze naargeestige blogbijdrages? Of zou ik net alle woordschermutselingen op het blog moet droppen voor het completere beeld, het echt intensieve, bijna levendige zwart? Vandaag maar eens proberen om de gedachten hun eigen weg te laten gaan. Wie weet wat dat oplevert.
 
 De entreebewijzen kunnen trouwens voor terugbetaling geretourneerd worden aan ondergetekende in een aangetekend schrijven onder bijvoeging van de genoten hapjes en drankjes.

Kippig

 Al eens een Feniks uit de as zien herrijzen? Met een beetje geluk moet dat hier lukken vanmiddag. Hoop dat ie, terug in zijn verentooi zo welwillend is om de afwas te doen. Wat zou een acceptabele entreeprijs zijn? Een euro is niet geloofwaardig en dan wordt het me snel te druk. Honderdenelf euro, lijkt me wel wat. Krijg je d'r nog een hapje en een drankje bij. Niet dat ik het voor het geld hoef te doen. Dat speelt sinds vanmorgen geen enkele rol meer. Een vrijgevige goedzak heeft bedacht om in 2014 vijf willekeurige personen te verblijden met een miljoen Engelse ponden pp. Laat ik nou één van die vijf geluksvogels zijn, die door Google managment, whatever that may be, is uitgekozen, noem het rustig uitverkoren.

 Direct natuurlijk op alle bijbehorende linken geklikt, mijn hele hebben en houden qua personalia over de email retour gepompt, telefoonummers er achteraan en voor het gemak maar direct ook alle passwoorden meegezonden. En niet te vergeten de bankrekening op de Kaaimaneilanden, waar het leuke sommetje kan worden gestort.

 Maar goed, dit terzijde. Het ging om het gevogelte tenslotte. Doet me werkelijk deugt, dat ik me verder niet om de afwas hoef te bekommeren. Stoeltje, terras, Duvel, hapjes  ...... zie je de as bewegen?? .... mensen in soorten en vooral maten, geluiden, activiteit .... leven.

Dadelijk

 Tijd om de daad bij het woord te voegen? Me voor de afwisseling eens iets aantrekken van wat ik opschrijf? De afwas is er groot genoeg voor. Bovendien heeft mijn humeur zwartere dagen gekend de afgelopen tijd. Het houdt nog steeds niet over en over medewerking uit die hoek durf ik nieteens te beginnen, maar misschien is de tegenwerking ietsje minder. Dat scheelt dan toch weer een Duvel omkoopinvestering.

 Nou zou het toch zo leuk zijn geweest als er spontaan inzet en energie in me zou opborrelen. Fanfare en polonaise! Misschien ben ik te ongeduldig. Ik zal de vastgeroestte machinerie op de afdeling enthousiasme een ogenblik extra gunnen, al zou enig initieel of intentioneel geknars en gekraak de burger de moed uit de schoenen kunnen laten stijgen. Nu lijkt me moed met zweetvoetenlucht niet het best denkbare alternatief. Dat geeft me eerder visoenen van zompige moeraspartijen, waarin je bedwelmt door kwalijke dampen het spoor sneller bijster bent, dan je jezelf weet terug te vinden.

 Kortom het gaat gegarandeerd geen dag worden, die de analen zal verrijken met daadkracht en resultaten. Toch maar over het Russisch buigen?

Brains

 Denken is slecht. Denken is fout. Verspilde energie. Beroerde timing. Als je begint met denken, denk je voor je het weet na. En als je na gaat denken, dan kun je het wel vergeten. Dan zijn cirkels in feite driehoekig, mosterd iets wat Abraham nooit heeft gevonden en zou een vrouw best een slim wezen kunnen zijn. Dat gaat dus niet werken. Het is alles dank hersenen mogelijk, maar misschien is de wetenschap het belangrijkst, wanneer je je mogelijkheden dient te negeren.

 Minimaal denken. Of beter niet denken. Zo min mogelijk denken. Het gaat om doen. Dom doen. Vooral nergens anders mee bezig zijn dan: Doen!

Genept

Zo kom je nog eens wat te weten. Ervaring heet dat. Niet dat je er veel aan hebt, maar je hoeft je d'r dus vooraf niet mee bezig te houden, laat staan je er druk over te maken: Aan het eind van je latijn, gaat het gewoon verder in Russisch. Denk je d'r vanaf te zijn, sta je voor het volgende hoofdstuk. Of ik het 'nieuw' moet noemen, waag ik te betwijfelen, maar voor ik daar achter ben, zal nog menig lege wodkafles de Wolga af dobberen, Russisch is tenslotte Chinees voor mij.

Oppassen

 Het is dat de honden er zijn, anders ….. Ja, anders wat? Het lijkt een beetje op het gelul van al die mensen met kinderen, die hun leven zouden willen veranderen en maar wat blij zijn, dat ze de kinderen als belemmerende factor ten tonele kunnen voeren. Nee, hoe vaak honden ook met kinderen vergeleken worden, de vergelijking gaat mank. Kinderen groeien op en behalve een enorm aanpassingsvermogen, kiezen ze ook nog eens voor een eigen leven ..... of je trapt ze gelegitimeerd de deur uit op hun 18e. Honden zijn kleuters en blijven dat. Heeft voordelen, maar ook nadelen. De permanente verantwoordelijkheid is een van de mindere punten. Je haalt ze uit een nest en als je fatsoensnormen kloppen, ben jij het ook, die ze in het graf stopt.

 Anders dus dan kinderen, maar .....anders zou het een mooi moment zijn om de hele boel de boel te laten en voor een tijd er tussen uit te wippen. Barcelona, lopen, Ferentillo, weg, vooral weg. Los van wat is geweest, ruimte voor verandering. Het zou Gvd tijd worden. Hier blijf ik vastzitten in verroeste patronen, opgezadeld met ongewenste overblijfsels en omgeven met nog veel meer andere belemmerende zooi. De fuik van het bestaan. Van bezit. Van zinloze bezigheden. Van inhoudsloze pretenties. Van belemmerende verplichtingen. Van maatschappelijke dwang.

 Nog grootse gebaren op gevorderde leeftijd?? Waarom kan het niet gewoon anders?

MM

 Waar blijft ie? Waarom laat het onnodig lang op zich wachten? Weer een foutje, het zoveelste foutje in het scenario? Of is het een systeemtechnische weeffout? De kern van een beproeving zit 'm in het eind ervan. Volharden, doorzetten en later ooit hoofdschuddend terugkijken op een periode, waarvan de zin pas na afloop bedacht kan worden. Moet worden, omdat de zinledigheid van het leven al van dien aard is, dat nog meer loosheid gauw iets ondragelijks krijgt.

 Kortom, rol de rode loper uit! Dit is het moment. Een mooi moment voor een Deus ex machina, die hand van een niet-bestaande God, de menselijke rede ontstijgende machinaties ter verluchtiging èn ontknoping van hopeloos verstrikt ogende, ongewilde complicaties. Mocht dat teveel gevraagd zijn, is een geest in de fles ook goed. Als ie nog maar wat te wensen over heeft. Liefst twee stuks, dan kan ik ook nog iets voor de rest van de wereld betekenen.

Wijs?

 Waar is de tijd gebleven, dat je dit soort stemmingen en triggerende sores verzoop in een riedel Duvels …. en/of het hoofd leegde met een paar honderd gulden in een gokkast?? Serieuzer is misschien verstandiger, maar daarmee lang niet altijd beter laat staan makkelijker.

(Re)capituleren

  Gisteren al overwegend droog en vandaag zelfs zon. Buiten wel te verstaan. Gaan we het over de binnenwereld hebben? Die scherven- en puinzooi van een jaar of zeven geleden? Die wereld, die met overdrachtelijk bloed, veel (angst)zweet en bijna tranen stapje voor stukje zoveel als mogelijk was, is gereconstrueerd tot een herbruikbaar geheel? Nou, die wereld vertoont alweer de nodige barsten en links en rechts flikkeren de brokstukken naar beneden. Is dat het toekomstbeeld? Nooit meer uit de steigers? Een soort van Keulse Dom? Of om het op z'n Frans te houden; een Notre Dame? Wat je links opbouwt, stort rechts in? Een glimmende carrosserie met gammele motor? Aardige decoratie maar verder niet geschikt voor gebruik? Kaartje 'Breekbaar' erbij, sokkel met steuntjes en een koordje er omheen gespannen tussen glimmende messing paaltjes om de gewenste afstand te bewaren ...

 Ergens had ik me dat anders, steviger, vrolijker, actiever, gewoon anders voorgesteld. Het blijft maar slikken, incasseren, uitdeuken, repareren. Nauwelijks tijd voor het echte, structurele werk. Hoe was dat ook weer met die magere en vette jaren? Ik kan langzamerhand wat spek gebruiken.

Rot?

 Het is begonnen met een iPod, de mini versie met maxi scherm. Dat beviel wel. Voor in de auto werd het een iPod classic met meer ruimte voor muziek, dan ik aan cd's heb. Het shuffled niet in de auto, maar als ik daar verder niet moeilijk over doe, heb ik niks te klagen. De iPhone 4 heeft me, met enige moeite moet ik zeggen, de Nokia 8086 laten vergeten en functioneert nu bijna 3 jaar naar wens.

 Zo is Appeltje stap voor stap mijn leven binnen gedrongen. De laatste aanwinst was in september afgelopen jaar de mini iPad. Een wederom door veel gedub gekenmerkte keuze. Airbook of iPad viel steeds in het voordeel van de laptop uit maar weerhield me desondanks van de aankoop. De mini iPad verenigde naar mijn idee het beste van twee werelden en zo verscheen ook het tablet in mijn leven.

 Laat ik nou sindsdien de haat-liefde verhouding met Apple sterk uitgebouwd hebben in de richting "Haat". Batterij-problemen? Kabel-problemen? Aansluitingsproblemen? Adapterproblemen? Vooral problemen en dat met een stevige dosis onduidelijkheid. Het opladen van het ding is een soort verrassingsspel geworden. Krijg ik de batterij gevuld of gaat het me niet lukken?? Controles te over, niets lijkt stuk en toch werkt het niet...... Hé, Steve, draai je eens om!!

Punthoofd

 Dat het weer doet wat het wil. Is knap kl*te, maar weinig of beter helemaal niks aan te doen. Ja, accepteren, de schimmel achter de oren behandelen en de modderen van je schoenen poetsen. Iedere dag weer.

 Dat de verkoop steeds weer de verkeerde nieuwsgierigen trekt, mag nauwelijks beter heten. Maar daar valt misschien nog wat aan te veranderen, achter mijn oren krabbend, als die eindelijk opgedroogd zijn.

 Dat de verbouw iedere keer weer in discussie met de aannemer verzandt, het manneke steeds maar weer niet wil luisteren, mijn keuzes als het in twijfel trekken van zijn kunde worden gezien en hij dan gewoon doet wat hem het beste uitkomt, dat was ik vandaag echter zat. En daar heb ik dan ook iets aan gedaan. Hem namelijk d'r mee laten stoppen! Zonde van al de erin gestoken tijd in de laatste weken, maar goed dat die verspilling van energie en geld ff een pas op de plaats maakt. Hopelijk schikt zijn ego ter plekke wat makkelijker in. En zo niet, dan opzoek naar een ander.

Waterig

 Regen? Ja, regen. Regen, regeN, reGen, RegeN, rEgEn, regEn, rEgen, REgen, rEGen, reGEn, regEN, REgen en reGEN. REGEn, rEGEN. ReGeN. Regen regen èn regen. Meer regen, minder regen, maar vooral regen. Veel regen. Weinig regen. Nog meer regen. Druilerige regen. Miezerige regen. Pijpenstelenregen. Hondenweer. En nog steeds weer meer, en nog meer regen. Regenpauze. Natte intermezzo's. Plenzen. Hozen. Van najaarsregens naar voorjaarsellende zonder winterstop. Al zat? Anders ik wel.

Beeldvorming

 Vanmiddag werd weer een nieuw brok afgeleverd. Altijd weer spannend om die lange oplegger met mee-draaiende achterwielen te zien manoevreren op het niet daartoe geschikte paadje. De kolos werd als gewoonlijk zonder problemen gedropt. Ik had mijn hamer en beitel al in aanslag voor de nieuwe uitdaging met het wegzakken in de modder was gestopt.

 Niet gelijk slaan. Eerst een stapje achteruit. En nog een paar. Een vorsende blik van de ene naar de andere kant en langzaam glijdend rondom. Nog maar een stapje terug en ff een snelle vooruit. Nee, geen barst maar een ader. Heeft de vorm een boodschap? De massa een gepredestineerde vorm?

 Ik duw 'ns. Klop en klap. Veeg wat plekken schoon en krab links en ook rechts. Weer die stap terug. Een diep inademing en bij het loslaten van de lucht zet ik de beitel op de onvermijdelijke plekken. Hak, breek, vloek, kraak en tenslotte zucht. Bijna twee uur werk en het resultaat? We zullen over een paar dagen zien of het wat zou kunnen gaan worden. We laten eerst in alle rust het stof bezinken.

Witten

 Wit witten is al een klus om beter niet aan te beginnen, maar zwart witten .... een hopelozere opgave bestaat nauwelijks, vooral als grijs niet tot je favorieten behoort.