Vier maanden grof bezien, vier maanden sinds de laatste keer. Een dip, geen dipje. Nee, even goed diep door die knieën hartgronding het bestaan vervloekend moedeloos bij de pakken neergezeten. De druppel en de emmer, zowaar zonder toedoen van het zwakke geslacht. Ieder onderdeel apart bekeken zou het de moeite van het benoemen niet eens waard geweest zijn. Op een hoop geveegd ziet het effect ietsje anders uit.
Na de duikvlucht met ongewilde kamikaze-afsluiting alweer twee dagen bezig met scherven ruimen. Het valt tegen, zoals het altijd tegen is gevallen. Het valt net iets harder tegen dan gewend omdat je dacht deze geintjes inmiddels voor te kunnen zijn. En als het dan tegen alles in wat zich ertegen verzet toch helemaal op zwart gaat, echt zwart, dan besef je weer hoe smal die richel is tussen doorgaan en opgeven.
Scherven, dus. Voornamelijk figuurlijk maar de werkelijkheid draagt ook een steentje bij. In een weekend is (onbedoeld!) meer kapot gevallen dan normaal in een jaar. Zonde altijd weer, nog afgezien van de rommel die het geeft. Ruimen is de opgave. De massa uiteenrafelen, neutraliseren. Het zal nog wel wat dagen kosten. Zien wanneer we de wip gekiept krijgen en aan de grote levenskunsttruc kunnen beginnen: Jezelf aan je haren uit het moeras trekken!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten