De eerste twee stukken wisten me nog te overtuigen maar het derde deel is gewoon "shit". Wel erg om dat goed twee jaar na dato te moeten constateren. Gelukkig vertrouw ik niet blindelings op mijn ingevingen, zelfs al zijn ze vaak raak en onverbeterlijk als ze spontaan opwellen. Vaak, maar mooi niet altijd dus en het derde hoofdstuk of hoe je het wilt noemen, moet gewoon anders, over. Misschien geeft het me het handvat om een definitieve vorm voor het geheel te vinden.
Dat hele schrijven is niks. Zo snel je meerdere stukjes in een kader wilt plaatsten is het echter ineens een compleet ander verhaal. De boog gespannen houden over meerdere personen en gebeurtenissen heen is mij (nog) niet gegeven. Ben meer voor 'de krenten' dan 'de pap', geloof ik. Loop me in het dagelijkse bestaan ook maar zelden te verwonderen over wat dag-in, dag-uit om me heen te zien is en gestaag verandert. Maar die ene omgevallen boom, ineens aanwezige witte reiger, vreemd geluid of afwijkende geur zijn de zaken die niet aan mijn aandacht ontglippen. Toch kan het eenmalige niet begrepen worden zonder het kader waarin het plaats vindt, het paard niet zonder de wijdsheid van de vlakte waar het in gallopeert en de mens niet zonder de ogenschijnlijk zinloze bagage die hij of zij in het leven heeft verzameld.
Terug dus en over, anders, wroeten naar wat ik eigenlijk zeggen wil en dat ene speciale element naar voren halen zonder het los te wrikken uit de achtergrond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten