Een avond om op een terras te verwijlen in goed gezelschap. Niet zozeer die smaakvolle fles maar de 'human touch'. Op de overgang van dag naar avond, van licht naar duister luisteren naar de klank van de woorden en genieten van de begeleidende gebaren. Een mooie, zachte voorjaarsavond in Toscane zou geen afbreuk doen aan het plaatje. Een aarzelende Americano. De eerste van dit jaar en dan graag met ietsje meer martini en citroen ipv sinasappel. Fluitend gevogelte in de omringende, al groene struiken, een bediening die zich met smaak en plezier heeft gekleed, een kaart met veel pasta, groenvoer, saus en knoflook en de keuvelende gezelligheid van tevreden mensen om je heen.
Ondertussen slaat de hagel hier tegen de ramen en buigen de bomen bijna tot in de modder. Snel weg en naar de wiegende, sfeervolle zuidelijkere tonen. De hand op je arm, de wederkerende verbazing, de warmte in de stem, twinkelende ogen en de stilte als het smaakt. Het is misschien niet klein, maar je moet oppassen, wil het je niet ontgaan, het geluk.
De entourage van houten meubilair, het speelse effect van het overdekte, ogenschijnlijk in de middle of nowhere gelegen terras, de enthousiaste ontvangst bespelen moeiteloos de verwondering waarmee je hier terecht bent gekomen. Het gesprek volgt de wonderlijke paden van het leven en keert aan tafel terug als de volgende gang wordt geserveerd. Dit is leven. Dit is delen. Dit is genieten. En dit is straks weer schrikken als de dag begint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten