(06/02/2009) De rest van de avond verder gelezen in het boek “De denker, de danser en de dromer”. Het boek trok me gistermiddag door de titel en de voorkant. Dat het over iemand ging die zijn vrouw verloren was en in diep rouw verkeerde maakte me een beetje huiverig. Gisteravond ben ik op een bepaald moment ook gestopt met lezen, omdat ik het voor het moment voldoende vond. Ik voelde mezelf steeds onrustiger worden en wilde niet dat het boek me onderuit zou tikken.
Na even gelegen te hebben met de O-Cd aan toch verder gelezen en ik zat direct in het stuk waar de dood en m.n. de eerste verwerking daarvan beschreven wordt. Aangrijpend! Het snoerde mijn keel. Diep vanuit mijn binnenste kwam een heftige pijn omhoog. Mijn lijf wilde huilen en wrong zich in alle bochten om de tranen naar buiten te werken. Slechts een paar aarzelende tranen rolden over mijn wangen. De behoefte naar meer schokte door mijn lijf maar de barrières, drempels waren te hoog. Het water kwam er niet overheen.
Tot op dat moment had ik ademloos het zeer consistente verhaal gelezen en was onder de indruk van de verwoording van iets, dat heel dicht tegen mijn ervaring met Yoland aan lag. Een goed uur later was ik ontnuchterd, teleurgesteld, ik voelde me in feite verneukt. De laatste 35 van de 355 pagina’s geven het boek een onverwachte en voor het voorafgaande ongewenste en onnodige draai en sluiten het geheel onevenwichtig af. Ineens gaat het niet meer om de verwerking van de plotselinge dood van een geliefde en hoe verder te gaan met het leven, maar lijkt het de ontknoping van een detective. Alsof de schrijver er anders geen fatsoenlijk eind aan gebreid kreeg. Ontnuchterd naar bed, dat is weereens wat anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten