Als deze verhaaltjes een rangorde zou hebben, dan zou dit stukje net niet het behalen van mijn diploma overschaduwen en daarmee de eerste plaats slechts nipt mislopen.
We deelden volgens mij aardig wat lessen en toch was de afwezigheid van Jacqueline niet een feit, dat direct in het oog sprong. Jacqueline viel niet op. Niet als ze er was en dus ook niet toen ze er niet was. Schrok ik, toen ik hoorde, dat ze ziek was en niet zomaar ziek? Ik geloof van niet. Er is intensief contact geweest in de tijd, maar dat is langs me heen gegaan zoals veel langs me heen is gegaan. Jacqueline was tijden weg, soms even terug en toen was het feest in de verkeerde betekenis van het woord. Begrafenis. Afscheid van iemand waarmee je nauwelijks kennis hebt gemaakt, maar geen oma of verre oom maar iemand van je eigen leeftijd.
Gelukkig werden we toen nog niet bedolven onder allerlei zinloze psychologische begeleiding en klassikale rouwverwerking. Maar het was wel een pas op de plaats. De voorbereidingen voor de herdenkingsdienst staan me nog helder voor de geest. Ik had me vanalles bedacht, maar kon d'r uiteindelijk niks mee doen. De viering zelf is een blinde vlek. In de jaren na het eindexamen ben ik een aantal keer naar haar graf op het kerkhof aan het Eikske geweest. Achteraf kun je daar met een gerust hart allerlei betekenissen aan toekennen, maar ik weet heel zeker dat mij door het plotselinge vertrek van Jacqueline duidelijk is geworden, dat het leven danig onvoorspelbaar is. Helaas (of gelukkig) vergeet je dat als mens steeds weer.
(Restant reünie-blog)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten