Tuininrichting

(12-03-2002)
Naast de normale onderhoudsklussen hebben we dit jaar het voornemen om meer met de omgeving rond het grote huis en de kleine huisjes te doen. We willen iets met de bestaande tuinen, tuintjes en andere open dan wel kale vlekken. Yoland is bezig om aan de hand van gewenste kleurenschema's een soort beplantingsplan op te stellen.

 Eenmaal bezig kom je er snel achter, dat er heel wat meer bij komt kijken dan ‘het moet paars/rood/blauw zijn'. Planten verschillen in hoogte, bloeien in redelijk vastomlijnde perioden, hebben zo hun eisen met betrekking tot de zon en de bodem, zijn één-, twee- of meerjarig, kruipen, klimmen of moeten ondersteund worden en hebben soms een grondige hekel aan een bepaalde andere plant. En dit is geen uitputtende opsomming van te verwachten complicaties.

 De ‘rotonde' op het plein bij de huisjes staat hoog, zo niet één op de lijst van aan te pakken plekken. De oude kar die nu het zicht van de ene naar de andere kant belemmert gaat verdwijnen. We willen daar een aantal bomen de kans geven met aan hun voet om te beginnen wat bloeiende planten en later misschien wel een aantal bankjes. En wie weet ooit iets met water. Aan ideeën tenslotte geen gebrek.

Voorteken?

 En toen was het feest! Volgens mij hebben we het eindexamen begoten, voordat de uitslagen bekend waren. Iets in de trant van niemand buiten sluiten. Ieder zal het wel voor zichzelf geweten hebben. Na de schoolonderzoeken had ik toch minstens niet aanwezig moeten zijn op het centraal schriftelijk, had het nog mis willen gaan. Dat zat dus wel snor. Enkel de cijferlijst was nog een beetje spannend. Een avond met z'n allen bij elkaar, natuurlijk ook de leerkrachten en bier, heel veel bier. Aan het eind van een avond, waar niks van is blijven hangen, herinner ik me wel de tafels volgepropt met glazen bier. Ergens tussen mijn vertrek uit de noodgebouwen van het Eijkhagen en het ontwaken in mijn bed, omgeven door een zure stinkende brei, is het licht uitgegaan. Coma-zuipen avant la lettre!! Een van mijn oudere zussen is een deel van de nacht bezig geweest met het opruimen van het kotsspoor vanaf de voordeur tot in mijn bed. Ik weet nog dat het slot van die deur moeilijk volgbare kronkels maakte, toen ik mijn sleutel erin wilde steken. De rest van het verhaal heb ik me in de daarop volgende jaren stukje bij beetje bijeen mogen sprokkelen als thuis het onderwerp alcohol ter sprake kwam.

(Restant reünie-blog)

De Ander

 Daar liep ze met haar nieuwe koffer op wieltjes, verliet het platteland en gooide de toekomst open. Niet alleen de hare maar ook de mijne. Over vier uur in Parijs en nog een uur of vier later bijna in Utrecht. Voor mijn gevoel een terug-naar-af maar daar dacht zij anders over. Zoals ze de afgelopen maanden ineens over een hoop dingen anders dacht of in elk geval anders probeerde te denken.

 De deur van het stationsgebouw sloot achter haar, ik startte de auto en reed weg. Geen uitzwaaien, geen afscheid. We hadden inmiddels al zo vaak in zoveel varianten afscheid van elkaar genomen. Ik kon het nauwelijks nog serieus nemen. Ik verliet het dorp en sloeg de weg in naar huis. Ik zag haar wachten op de trein, die haar  zou wegvoeren uit het land, waar ze mij mee naar toe had gesleept. De gedachten lieten het rijden over aan de ingesleten automatismen en dwaalden af naar de weken, maanden, jaren die we samen hadden doorgebracht.

 Ze ging in Utrecht opzoek naar tijdelijke woonruimte, werk en zichzelf. De afspraak was, dat ik de voorbereidingen voor het seizoen zou afhandelen en zij voor de aankomst van de eerste vakantiegasten zou terugkeren. Het voorstel had voor mij niks gehad wat in de buurt van aantrekkelijk kwam. Ik was de eeuwige discussie over de centen al een tijd zat en zag de zin er niet van in om daarvoor ook nog toneel te gaan spelen.. De boel stond te koop en als het een beetje mee zou zitten, was dit het laatste seizoen in alle betekenissen van het woord. "Geen kamers, alleen de huisjes" was de pleister, die ik koos voor mijn wond.

 Zonder het in de gaten te hebben gehad, draaide ik de oprit op en reed de honderden meters onverharde weg richting de vakantiehuisjes. De blik, het uitzicht, de ruimte heeft voor mij niks verloren van de kracht, waarmee het toesloeg toen we in de auto van de makelaar voor het eerst deze weg opreden. Niks is veranderd en toch is alles anders.

Kopers

 Soms, heel soms geef ik me over aan het idee, dat het zaakje rond is. Niet alleen een koper en alle gewenste papieren ondertekend maar ook de mogelijke beren van de weg geruimd. Terechtgekomen in de administratieve periode tussen de ondertekende intentie en het definitieve contract.

 Ik durf daar nauwelijks aan te denken en weet zeker, dat ik in het geval het ooit zover komt, mezelf zal manen tot terughoudendheid. Wat niet wegneemt, dat ik menig vreugdedansje zal plegen. Eindelijk, eindelijk, na al die jaren zou het initiatief terug vallen waar het hoort: bij mij! De toekomst herwint z'n perspectief en mogelijkheden hebben eindelijk eenduidige grenzen. Het lot in de lotto zonder toevalsfactor maar met doorzettingsplicht.

 Dan zouden de komende maanden in een rap tempo gevuld worden met bouwplanningen, inrichtingsbesoignes, tuinaanleg en parkontwerp. Nog drie à vier jaar hard doorzetten en deels ook werken en dan eindelijk onderuit zakken en genieten, rustig verder kijken wat ik wil ..... misschien wel verkopen en wegwezen, maar dan omdat ik wil en niet omdat het moet. Dat ene kleine, doorslaggegevende verschilletje.

Kijkers

 In de loop van de middag mensen, die bij een van de verkopende makelaars heeft aangegeven, dat ze geïnteresseerd zijn in deze plek. Geïnteresseerd zijn om de plek te zien. Op zoek naar 'íets groots'. De manier waarop dat gaat begint me inmiddels mateloos te irriteren. Van alle betrokken schijnt het altijd weer op mijn schouders neer te komen om de wensen van de rest te vervullen. De makelaar verstrekt geen informatie tenzij ik trek, duw en hamer, waardoor ik absoluut geen idee heb wat op me afkomt. De potentiële koper wil de ene keer weken van te voren weten, dat ik op het gewenste moment netjes op hem of haar ga zitten wachten of -wat meer regel dan uitzondering is- laat pas op het allerlaatste moment weten dat ze langskomen en verwachten, dat ik me in iedere gewenste bocht draai om dat mogelijk te maken.

 Ik snap ook wel dat mensen hier niet met een bod onder de arm binnenlopen, maar het percentage dombo's, dat hier moet rondlopen om tot de conclusie te komen, dat dit 'het' niet is, ontgaat me toch ook wel een beetje. Met de huidige communicatiemiddelen en bij alles wat qua info wordt aangeboden, mag je nauwelijks meer van een verrassing spreken als mensen uiteindelijk hier ter plekke verschijnen.

 Ik ga deze middag nog over me heen laten komen en daarna gaat de hele zooi over een andere boeg. Als mensen dit willen, hebben ze er maar wat voor over. Niet alleen de prijs, die in mijn optiek inmiddels meer een fooi dan een redelijke waarde vertegenwoordigt, maar ook mijn manier van met elkaar omgaan ipv "Ik kom en jij springt!". Fuck off.

Weer het weer

 Wanneer is het weer omgeslagen? Drie weken geleden? Vier? Alles is stil gevallen en hoewel het bezig zijn hier niet meer tot mijn favoriete hobby's behoort, wordt de gedwongen pas op de plaats langzaam vervelend. Het is met het weer altijd weer of te weinig of teveel. Mocht het komende week opklaren en vooral droog worden, kan ik er niet van genieten maar moet als de sodemieter en met zwaarder materieel dan gewenst tegen het gras aan gaan. Dan piept snel Nederland ergens om de hoek en voor je het weet is het juni.

 Het voorjaar heeft iets onevenwichtigs. Of dat alleen hier is of ook elders zo verloopt, zou ik niet weten. Terugdenkend aan mijn diverse moestuinen, lijkt het een algemener verschijnsel. Het is hollen, veel hollen of duimen draaien en tandenknarsend toezien. Je ziet de bomen met de dag verder verdwijnen achter het blad en het gras groeien terwijl je erbij staat.

 De echte kei of verplichte loonslaaf zou nu op de steiger staan en aan de daken doen wat gedaan moet worden. Die tijd, heb ik voor mezelf besloten, heb ik gehad. In storm en ondanks de bliksem dwars tegen het neerplenzende water vanaf een gammele steiger of gezeten op de nok een zeil over het dak trekken, de boel strak trekken en zo goed en zo kwaad als het kan verankeren. Ik heb het gedaan, maar doe het niet meer. Morgen weer, of volgende week als het het weer eindelijk behaagt zich iets droger te presenteren.

Shot

 Ontdaan van alle denkbare camouflerende middelen van illusies via hopen tegen beter weten in tot zoiets simpels als een beetje zon, blijft van het bestaan niet eens een uitgeklede versie over. Nee, dan blijkt het bestaan gefileerd en meer dan dat. Dan kijk je wat vreemd tegen een skelet aan en vraagt je af hoe je ooit al dat vlees en spek erop bedacht hebt gekregen. Dan kom je tot het inzicht dat een zinloos ritje naar het 10 km verderop gelegen regio-nest je meer geeft en zegt dan de met veel moeite opgeruimde en toonbaar gemaakte voormalige eetruimte, een perfect georganiseerde administratie of het vooruitzicht van een lekvrij dak.

 Heb je net het met tegenzin hervonden weekdierstadium verlaten en ben je blij met de rudimentaire aanwijzigingen voor het ontstaan van zoiets als een ruggegraat, trakteert je eeuwig en altijd analyserende geest je op dit magere kadootje. Helaas is het nog waar ook, alleen oninteressant zolang niet die ene allesbevrijdende oplossing uit mijn grijze massa omhoog plopt of van buitenaf wordt aangedragen.

 Vanmiddag dus maar weer kalm dat geraamte optuigen met de gewenste en vooral rustgevende versiering en de ogen sluiten voor inzichten die niet bijdragen aan het verteerbaar houden van die taaie appel, waar ik nog steeds voor kies om doorheen te bijten. Een smeuiige cocktail, witte streepjes of hallucinerende blaadjes hebben me nooit getrokken. Ik beperk mijn shot maar weer tot een welgemikte trap onder mijn kont.

Helaas

 In de loop van de middag volgden de buien elkaar steeds langzamer op, heb ik de stoute laarzen aangestrokken en de schep in de grond gestoken inzoverre de keien dat toelieten. In een combinatie van krabben, hakken en scheppen het bovenste deel van de put/kijkgat aan twee kanten vrijgelegd. Een beetje trekken en duwen en mbv een touw en mijn rug kwam het betonnen deel los en kon ik het verplaatsen.

 Nog steeds tamelijk onhandig maar bereikbaar zonder claustrofobische hersenspinsels geprobeerd om het onderdeel, waar een afsluiter uit verdwenen was, te verwijderen. Gewapend met waterpomptang en Engelse sleutel lukte het me niet om enige beweging in de onderdelen te krijgen. In een tweede poging het zaakje in elk geval te dichten, de afsluiter, die er nog zat, losgeschroeft en op de plek waar de ander verdwenen was terug proberen te zetten, maar dat wilde voor geen meter. Schroefdraad waarschijnlijk aan gort en zinloos om opzoek te gaan naar vervanging. Driemaal is scheepsrecht. Dus terug naar het verwijderen van het geheel, maar ook in de tweede aanloop geen enkele hoopgevende beweging.

 Helaas .... dat wordt een leuk klusje voor de loodgieter uit het dorp. Een jong persoon, vast krachtig maar grofgeschat drie keer mijn formaat. Ben benieuwd hoe hij deze klus gaat klaren. Maar dat zien we morgen weer. Vandaag geen gedoe meer. De modder zo goed en zo kwaad als het gaat van mijn lijf verwijderen en genieten van de ineens verschenen zon. Je zou ze toch ....

Toscane

 Een avond om op een terras te verwijlen in goed gezelschap. Niet zozeer die smaakvolle fles maar de 'human touch'. Op de overgang van dag naar avond, van licht naar duister luisteren naar de klank van de woorden en genieten van de begeleidende gebaren. Een mooie, zachte voorjaarsavond in Toscane zou geen afbreuk doen aan het plaatje. Een aarzelende Americano. De eerste van dit jaar en dan graag met ietsje meer martini en citroen ipv sinasappel. Fluitend gevogelte in de omringende, al groene struiken, een bediening die zich met smaak en plezier heeft gekleed, een kaart met veel pasta, groenvoer, saus en knoflook en de keuvelende gezelligheid van tevreden mensen om je heen.

 Ondertussen slaat de hagel hier tegen de ramen en buigen de bomen bijna tot in de modder. Snel weg en naar de wiegende, sfeervolle zuidelijkere tonen. De hand op je arm, de wederkerende verbazing, de warmte in de stem, twinkelende ogen en de stilte als het smaakt. Het is misschien niet klein, maar je moet oppassen, wil het je niet ontgaan, het geluk.

 De entourage van houten meubilair, het speelse effect van het overdekte, ogenschijnlijk in de middle of nowhere gelegen terras, de enthousiaste ontvangst bespelen moeiteloos de verwondering waarmee je hier terecht bent gekomen. Het gesprek volgt de wonderlijke paden van het leven en keert aan tafel terug als de volgende gang wordt geserveerd. Dit is leven. Dit is delen. Dit is genieten. En dit is straks weer schrikken als de dag begint.

Pakken

 Vier maanden grof bezien, vier maanden sinds de laatste keer. Een dip, geen dipje. Nee, even goed diep door die knieën hartgronding het bestaan vervloekend moedeloos bij de pakken neergezeten. De druppel en de emmer, zowaar zonder toedoen van het zwakke geslacht. Ieder onderdeel apart bekeken zou het de moeite van het benoemen niet eens waard geweest zijn. Op een hoop geveegd ziet het effect ietsje anders uit.

 Na de duikvlucht met ongewilde kamikaze-afsluiting alweer twee dagen bezig met scherven ruimen. Het valt tegen, zoals het altijd tegen is gevallen. Het valt net iets harder tegen dan gewend omdat je dacht deze geintjes inmiddels voor te kunnen zijn. En als het dan tegen alles in wat zich ertegen verzet toch helemaal op zwart gaat, echt zwart, dan besef je weer hoe smal die richel is tussen doorgaan en opgeven.

 Scherven, dus. Voornamelijk figuurlijk maar de werkelijkheid draagt ook een steentje bij. In een weekend is (onbedoeld!) meer kapot gevallen dan normaal in een jaar. Zonde altijd weer, nog afgezien van de rommel die het geeft. Ruimen is de opgave. De massa uiteenrafelen, neutraliseren. Het zal nog wel wat dagen kosten. Zien wanneer we de wip gekiept krijgen en aan de grote levenskunsttruc kunnen beginnen: Jezelf aan je haren uit het moeras trekken!!

I Salari

 In het felle licht van de opkomende zon dampte de omgeving van het huis als een pan versgekookte pasta. De nattigheid van gisteren zal niet lang stand houden. Waarschijnlijk zijn voor zevenen al de meeste sporen verdwenen. De natuur heeft nog een kleine twee uur om van die vochtige openheid te genieten. Alles wat bewegen kan beweegt, kruipt, zoemt, zuigt, vliegt of fladdert, geniet van de weldaad van deze paradijselijke ochtend. De schapen blaten een eind weg, een slang ligt al op een stapel stenen in de zon. Kevers, mieren, motten, vlinders, vliegen, bijen, bijna alles maakt geluid, alleen de krekels zwijgen.

 Een buurman liep een half uur geleden brommend langs me in het steegje waar de voordeur op uitkomt en dat de hele dag in de schaduw blijft liggen. Steeds als de ochtend nat en vochtig is loopt de buurman omhoog naar een verwilderde helling met lang gras en een hoop struiken in de schaduw van wat bomen en de huizen van het gehucht. Een paar uur later komt hij naar beneden met twee van die eindeloos uitrekkende boodschappennetjes. Beide bomvol met slakken. Tevreden over het resultaat of eindelijk wakker is hij dan een stuk vrolijker en bied me vaak een portie van z’n vangst aan in de wetenschap dat ik zijn aanbod beleefd maar resoluut afwijs. Wat hij niet met mijn borrel doet. Die neemt hij gretig aan en klokt ‘m in een teug naar binnen zonder staan te blijven. Hij tikt aan z’n pet en loopt glibberend over de keien het steegje verder naar beneden.

 Ik had vanochtend de deur opengezet om de laatste benauwdheid van gisteravond de ruimte te geven en de frisse ochtend binnen te laten. In de aanloop naar de eerste regendruppels tussen de razende donder en felle bliksemflitsen leek het gisteravond alsof ik met huis en haard werd platgedrukt tegen de helling. Deuren en ramen opengooien had net zo weinig effect als het knopje van je boord losmaken in een ongemakkelijke situatie. De daarop volgende tropische ontlading keerde de beweging om. In de eerste paar minuten zoog alles de frisheid van de lucht en het water op als een spons. Maar al snel was het teveel, liep het water over het oppervlak naar lagere delen en moest ik de deuren en ramen sluiten voor ze uit de voegen werden geslagen.

Slaap

"Slaap je?"
"Zzzzzzz ........"
"Slaap je echt?"
"Ja..."
"O, gelukkig"
"Wat is d'r?"
"Ik zou het zo vervelend hebben gevonden, als ik je gewekt had."
"Ja ja"
"Nee, echt!"
"Hoelaat is het in godsnaam?"
"Ik maak iemand die slaapt toch niet wakker."
"Nee, nee."
"Ik had je eigenlijk ook niet willen storen."
"Het is midden in de nacht."
"Moest ineens aan gisteren denken."
"Sodeju"
"Had dat werkelijk niet anders gekund?"
"Het is half drie!!"
"Zo kort door de bocht."
"Dank!"
"Ik snapte d'r helemaal niks van."
"Waar heb je het over?"
"Je wist nieteens wat gebeurd was."
"Wat heb ik nu weer gedaan?"
"Het kan de beste overkomen, niet alleen mij."
"De aangebakken aardappels?"
"Maar nu begrijp ik het wel een beetje"
"Die bedorven vis laatst was erger."
"Nee, gekkie, geen aardappels."
"Ik ga slapen."
"Toch zou ik het anders doen."
"Zet die wekker maar een uur later."
"Je zou het eens moeten proberen."
"Vast."
"Kan toch geen kwaad?"
"Truste."
"Ga je slapen?"
"Neeeeeee"

Achterop

 Yak, weg schone schijn. Onder al dat stof, vet en haren komt de harde werkelijkheid weer te voorschijn, dat wat je niet wilt weten en geen zin meer hebt om iets aan te doen. Weg ineens, die mooie egale grijsgrauwe samenbindende filter die rustte over het weinig aantrekkelijke interieur. Dat wordt weer maanden tandknarsen en nagelbijtend jezelf afhouden van de neiging er iets leuks van te maken cq. alles eruit gooien. Alsof ik al niet genoeg tegenstrijdigheden aan mijn kop heb.

 Nu heeft schoon wel wat. Het is niet het eindresultaat dat me tegen borst stuit, het is het gegeven dat het over twee weken weer uitziet alsof ik allergisch zou zijn voor schoon en schoonmaakmiddelen. Was het rondje toiletten, douches, keuken en al die andere kamers in een dagdeel te doen, zoals ik ooit mijn vierkamerflat in een ochtend aan de kant kreeg, zou het een volstrekt ander verhaal zijn. Wil je dit stofdweilen goed doen, en daar gaat toch stilletjes mijn voorkeur naar uit, is het een dagtaak voor meerdere dagen per week.

 ..... en dan vergeet ik iets, geloof ik. Oja, er liggen nog wat andere dagtaken, die ieder voor zich zo zonder problemen een slordige werkweek weten te vullen. Terrein, gebouwen, auto's, tractoren, maai-, zaag- en hakapparatuur om de eerste de beste te noemen, die me te binnen schieten. De meer gewenste zaken laat ik gemakshalve maar buiten beschouwing.

 Niks zo frustrerend als een achterstand wegwerken, laat staan als het wegwerken voor jouw gevoel iets overmatig onnodigs, zelfs overbodigs heeft.

Dilemma

 Laten we gelijk duidelijk zijn: dilemma's bestaan niet! Je heb meer of minder vervelende keuzes en je hebt keuzes, die je liever niet zou maken. Wordt je daarbij tot een keuze gedwongen door iets of iemand, wordt het er vaak niet prettiger op, maar je hèbt een keuze! Zonder keuze, niks om over te vertwijfelen, kortom geen dilemma!! Vervelende keuzes zijn er zat, keuzes die je liever niet zou maken zijn er altijd meer dan je lief is, maar keuzes die je van buitenaf, door de omstandigheden opgedrongen worden zijn gelukkig net zo in de minderheid als het jammer is dat er niet meer prettige keuzes zijn tussen dingen, die je het liefst allebei zou willen.

 Nu het definitief, want dat mag ik ondanks alles wel stellen, beter met me gaat, zit ik in een wat stomme situatie, dat ik steeds beter weet wat ik wel wil, maar daar niet of nauwelijks vorm aan kan geven, omdat ik opgeslokt word door dingen waarvan ik eigenlijk vind, dat ik ze moet doen maar waar me meer en meer de zin van ontgaat. Het resultaat is, dat ik noch het een noch het ander doe en me per saldo dubbel lullig voel. Stom hè?!

 Zal wel een evenwichtskwestie zijn, zoals alles altijd weer een evenwichtstoestand is en mn de verstoring daarvan.

Gedachten

Gezeten op een kei je gedachten de vrije loop laten. Ze mee laten deinen met de rimpels op het meer. Traag vervloeien en tot slot verliezen in de leegte. Wat zou het handig zijn om je op die manier van je gedachten te bevrijden. Niet van alle en misschien ook niet voor altijd, maar wel de groep, die je bezighoudt, zonder dat je er iets mee kunt. Laten ze de wereld in trekken en terugkeren als ze het bijpassende antwoord zijn tegengekomen.

 Loop je op een ochtend nietsvermoedend je hondenrondje langs het meer en in je linkerooghoek zie een rimpeling in het wateroppervlakt die je verwondert. De kringbeweging gaat naar binnen ipv naar het niets. De golfjes worden golven en ineens, pats klapt een verloren gewaande gedachte je voor je kop. Ik zou, geloof ik, wel effe godverren. Hopelijk weet zo'n gedachte snel duidelijk te maken dat de terugkeer niet met lege handen is.

 Een soort flessenpost waarvan je nooit weet wanneer en van waar je antwoord krijgt. Mag wel hopen dat antwoorden binnen een redelijke termijn gevonden worden anders mogen de gedachten wat mij betreft hun eigen leven gaan leiden.

Lezen

(06/02/2009) De rest van de avond verder gelezen in het boek “De denker, de danser en de dromer”. Het boek trok me gistermiddag door de titel en de voorkant. Dat het over iemand ging die zijn vrouw verloren was en in diep rouw verkeerde maakte me een beetje huiverig. Gisteravond ben ik op een bepaald moment ook gestopt met lezen, omdat ik het voor het moment voldoende vond. Ik voelde mezelf steeds onrustiger worden en wilde niet dat het boek me onderuit zou tikken.

 Na even gelegen te hebben met de O-Cd aan toch verder gelezen en ik zat direct in het stuk waar de dood en m.n. de eerste verwerking daarvan beschreven wordt. Aangrijpend! Het snoerde mijn keel. Diep vanuit mijn binnenste kwam een heftige pijn omhoog. Mijn lijf wilde huilen en wrong zich in alle bochten om de tranen naar buiten te werken. Slechts een paar aarzelende tranen rolden over mijn wangen. De behoefte naar meer schokte door mijn lijf maar de barrières, drempels waren te hoog. Het water kwam er niet overheen.

 Tot op dat moment had ik ademloos het zeer consistente verhaal gelezen en was onder de indruk van de verwoording van iets, dat heel dicht tegen mijn ervaring met Yoland aan lag. Een goed uur later was ik ontnuchterd, teleurgesteld, ik voelde me in feite verneukt. De laatste 35 van de 355 pagina’s geven het boek een onverwachte en voor het voorafgaande ongewenste en onnodige draai en sluiten het geheel onevenwichtig af. Ineens gaat het niet meer om de verwerking van de plotselinge dood van een geliefde en hoe verder te gaan met het leven, maar lijkt het de ontknoping van een detective. Alsof de schrijver er anders geen fatsoenlijk eind aan gebreid kreeg. Ontnuchterd naar bed, dat is weereens wat anders.

Paperassen

(10-03-2002) Na de koopakte, de oprichting van een SARL, de dranklicentie, een huurcontract tussen ons en de SARL is alweer een administratieve hobbel met bijbehorende papiermolen aan de horizon verschenen. Ons trouwen!!

 Na een hoop gedub en eindeloos wikken en wegen hadden we eind vorig jaar voor onszelf besloten om het hele feestidee (3 dagen lang) rond de trouwpartij te laten varen en het geheel te beperken tot wat het in feite was: een administratieve aangelegenheid. Omdat de Franse wet op het terrein van ‘samenwonen en vererving' nog lang niet op het niveau is, wat we in Nederland normaal vinden, ontkom je hier feitelijk niet aan een trouwpartij als je je partner, levensgezel, vriendin, etc. goed verzorgd achter wil laten. En dat laatste onderwerp had sinds september iets akelig aktueels.

 Nou, dan doen we dat effe .... Dat moet je dus nooit denken in Frankrijk. We hadden al snel door, dat we wederom in een moeizame papierwinkel terecht zouden komen. Begin december is het verzamelen begonnen: Uitreksel uit het geboorteregister niet ouder dan 6 maanden (daarna schijnt de kans te bestaan, dat iets aan je geboorte is gewijzigd?????), uitreksel uit de burgerlijke stand met uitdrukkelijk vermelding van de burgerlijke staat, gezondheidsverklaringen van de huisarts en als extraatje voor ons buitenlanders moest de Nederlandse ambassade in Parijs een document opstellen waarin ze onze burgerlijke staat bevestigen en het Nederlandse huwelijksrecht kort uiteen zetten .... zeggen dat het in principe hetzelfde is als het Franse.

 De laatste stap nam de meeste tijd in beslag omdat ik op mijn uitreksel van de burgerlijke stand had staan dat ik gescheiden was. Prompt moest er nog een uitreksel erbij, namelijk dat uit het huwelijksregister ..... uit de plaats van trouwen. Dus even diep nadenken, want dat is tenslotte al zoiets als twintig jaar geleden. Ja hoor: Hoensbroek, tegenwoordig gemeente Heerlen. De exacte trouwdatum en alle voornamen van de bruid waren gelukkig niet echt noodzakelijk, want dan had ik toch door mijn nog niet geheel uitgepakte verhuisrommel moeten woelen, opzoek naar de delen die ik al uit mijn geheugen had geband.

 Dan is het inmiddels maart en zijn de gezondheidsverklaringen reeds verlopen en moeten vernieuwd, weten wij nog niet in welke vorm we het gaan gieten en moeten we sowieso nog 2 of 3 weken ‘aangespijkerd' zijn geweest alvorens van het echte trouwen sprake kan zijn. Kortom de oorspronkelijk datum van 10 mei komt steeds dichterbij en de beoogde tijdwinst minimaliseert zienderogen.

Dood

 Als deze verhaaltjes een rangorde zou hebben, dan zou dit stukje net niet het behalen van mijn diploma overschaduwen en daarmee de eerste plaats slechts nipt mislopen.

 We deelden volgens mij aardig wat lessen en toch was de afwezigheid van Jacqueline niet een feit, dat direct in het oog sprong. Jacqueline viel niet op. Niet als ze er was en dus ook niet toen ze er niet was. Schrok ik, toen ik hoorde, dat ze ziek was en niet zomaar ziek? Ik geloof van niet. Er is intensief contact geweest in de tijd, maar dat is langs me heen gegaan zoals veel langs me heen is gegaan. Jacqueline was tijden weg, soms even terug en toen was het feest in de verkeerde betekenis van het woord. Begrafenis. Afscheid van iemand waarmee je nauwelijks kennis hebt gemaakt, maar geen oma of verre oom maar iemand van je eigen leeftijd.

 Gelukkig werden we toen nog niet bedolven onder allerlei zinloze psychologische begeleiding en klassikale rouwverwerking. Maar het was wel een pas op de plaats. De voorbereidingen voor de herdenkingsdienst staan me nog helder voor de geest. Ik had me vanalles bedacht, maar kon d'r uiteindelijk niks mee doen. De viering zelf is een blinde vlek. In de jaren na het eindexamen ben ik een aantal keer naar haar graf op het kerkhof aan het Eikske geweest. Achteraf kun je daar met een gerust hart allerlei betekenissen aan toekennen, maar ik weet heel zeker dat mij door het plotselinge vertrek van Jacqueline duidelijk is geworden, dat het leven danig onvoorspelbaar is. Helaas (of gelukkig) vergeet je dat als mens steeds weer.

(Restant reünie-blog)

Rustig

  Na een paar snelle tussenstops aan het begin van de nacht het verdere deel zonder onderbrekingen afgelegd. Maar om nou om half zeven naast mijn bed te staan? Mmmmoah. De honden zouden zich een ongeluk schrikken, en bovendien kun je die beter niet aan iets nieuws laten wennen, als jezelf niet weet of je de verandering gaat volhouden. Het mobiel was ergens in de nacht wederom het netwerk bijster geraakt, dus me heerlijk omgedraaid en nog een paar uur ver weg geweest.

 Eenmaal in de benen verloop de ochtendriedel als vanzelf. Daar hoef ik geeneens wakker voor te zijn. Na de eerste bak koffie en enige maagvulling uitgebreid gelopen met de honden. Sammy wilde meer dan het rondje meer en ook de extra lussen door het bos waren blijkbaar niet genoeg, want meneer was ineens verdwenen. Katrien stond een beetje spijtig in de richting te blikken, waarin Sammy waarschijnlijk was verdwenen. Waarom ze dan niet mee is gegaan ontgaat me, zoals me wel meer ontgaat van hun belevingswereld. Na een paar keer roepen en fluiten verder gelopen. In tegenstelling tot de dame blijft Sammy zelden uren weg en ik had zin in mijn tweede verzopen koffie.

 Is het vandaag een kalm einde van een rustige week of is het rustige begin van een waarschijnlijk kalm weekeinde? Maakt het wat uit? Ik zal in alle rust de tijd nemen om me daar uitgebreid over te buigen.

Lijstjes

 Na een hoop wikken en wegen besloten om het verfoeide maar o zo praktische systeem van rijtjes en opsommingen van stal te halen. Waarschijnlijk, want ik aarzel. Niet dat ik niet weet, wat ik zou moeten doen, maar meer omdat er zoveel te doen is, dat ik het een vergeet door met het andere aan de slag te gaan om me niet veel later te realiseren wat ik heb laten liggen. Vooral praktisch zou je dus zeggen en dat klopt. Deels tenminste, voor de rest is het vooral frustrerend.

 Lijstjes zijn eigenlijk alleen aan te raden, als je bijna klaar bent met de dingen, die je je hebt voorgenomen. Lijstjes zijn naast het geheugensteuntje namelijk bedoeld om af te strepen, niet om eindeloos aan te vullen. Helaas vrees ik dat voorlopig de ongewenste kant zal overheersen. Ik schat het voorzichtig op 1: 20 als ik in staat ben enige terughoudendheid bij het aanvullen van de lijst aan de dag te leggen.

 Het interne beraad in deze heeft het finale stadium nog niet bereikt, maar de uitslag van een mogelijke stemming zal waarschijnlijk in het voordeel uitvallen van de lijst. Uiteindelijk zal ook de werkelijkheid eens uitgeput raken, stormen en ander ongerief daar gelaten en dan zal ergens in het komende decennium het omslagpunt gehaald worden. Denk ik, schat ik, hoop ik.

Balen

(03/02/2009) K*t, k*t, kl*te! De boer gaat verder en heeft beroep aangetekend. Zou ik het aangevoeld hebben. Het is een dag van niks geweest in elk geval. Nu wordt het dus weer afwachten en bestaat bovendien de kans, dat je na eenmaal het gelijk aan jouw kant gevonden te hebben, nu de wip weer helemaal de andere kant op kan slaan. Dit is enkel en alleen interessant voor de advocaten. GvD, ik baal d’r echt van. Ik had stiekem gehoopt, dat ik hier de dertiende van verlost was geweest en ik kon beginnen met het initiatief naar mij toe te trekken. Gotvèrdegotvèr. Het zij zo, maar weer zien hoe we dit aanpakken en wat het gaat opleveren. Voorlopig weer geen verkoopbeslommeringen, maar doorgaan met instand houden.

Tractor

(07-03-2002) Het is inmiddels onze derde winter hier ter plekke en behalve vorst, sneeuw, veel regen en af en toe een storm, kennen onze winters inmiddels een ander wederkerend verschijnsel: een onwillige tractor. Dat een accu leeg kan lopen weten we inmiddels en dat kan makkelijk verholpen worden door het afkoppelen van één van beide polen. Maar waarom het karretje op volstrekt willekeurige momenten ‘de geest' geeft, om het haast net zo willekeurig een paar uur of een dag later weer te doen, is onderwerp van vele uren zoek- en sleutelwerk geweest. Hoewel vaak na enige uren sleutelen niet duidelijk was waarom hij het ineens weer deed.

 Begonnen zijn we om op aanraden van mensen met meer ervaring spiritus en/of petroleum aan de diesel toe te voegen om het eventueel aanwezig water (condens) te binden en geen probleem bij het verbrandingsproces te laten zijn. We hebben verder het brandstoffilter verwisseld, idem de olieversie en direct de olie ververst. We hebben de startmotor schoongemaakt en een koolborstelveer vervangen, de dynamo schoongemaakt, het injectieding (hoe heet zoiets?) en de dieselpomp ook. Het probleem bleef echter terugkeren en afgelopen jaar zelfs al ver voor de winter. Toen hebben we de benzineleidingen schoongeblazen en zover als mogelijk ook de tank om ‘vuiltjes' in de leiding te verwijderen en verder te voorkomen. Iedere raad die we kregen hebben we opgevolgd. Uiteindelijk is er iemand van een garage bij geweest, die behalve het brandstoffilter ook een aantal dichtingen van de dieselleiding heeft vervangen. Dat laatste heb ik op nog een aantal plekken gedaan en zie ..... sindsdien loopt het ding als een trein. Lucht .... pfffffff.

Dubbeltje

 Het zijn meestal prettige verrassingen, vallende dubbeltjes en voorlopig kan ik er nog wel wat gebruiken. Na jaren duw- en trekwerk laat je de boel maar weereens de boel vanwege schijnbare bewegingsloosheid en zie daar, het kreng begint te rollen. Ja rollen, voor vallen is het nog te vroeg, maar ik schat in, dat die val d'r wel van gaat komen. Het heeft met hier en daar, met stad en land, met wensen en tevreden zijn, met down graden ipv overladen, met inzicht te maken ipv blindelings vasthouden aan een route, waarvan de zin al op het moment van vertrek in feite verloren is gegaan.

 Bij grote en zeker bij grote ingrijpende gebeurtenissen in je leven word je aangeraden geen overhaaste beslissingen te nemen. Overmatig enthousiasme is net zo'n slechte leidsman als overdonderende rouw. Wilde ideeën genoeg gehad en bij de ideeën is het meestal gebleven. Had niet gehoeven, want voor echt 'wild' was ik zelfs toen te nuchter, maar de externe omstandigheden veranderden in een dermate hoog tempo in de verkeerde richting, dat de beslissingen simpelweg voor mij werden genomen. De ene streep werd door de andere rekening heen gehaald en het heeft tot ruim drie jaar na dato geduurd voordat sprake was van enig zicht op mijn nieuwe (on)mogelijkheden.

 Nieuwe mogelijkheden deels op basis van bagage die in 2006/7 gekozen werd vanwege een net nieuw gecreëerd plaatje, dat kort daarna bruusk werd verstoord. Ik heb het nooit zo gezien of ervaren maar in feite zit ik al een tijd tussen de wal en het schip. Het ene kan niet meer en van het andere is het maar de vraag of ik dat in deze omstandigheden wel wil. Langzaam gaan mijn ogen open. Tijd, tijd, wat kost het allemaal gigantisch veel verloren tijd.

Anders

 Vanaf morgen dus alles anders.... Proest! Verslik me bijna in het schrijven. Het zou niet de eerste keer noch waarschijnlijk de laatste poging zijn, maar rest me iets anders dan steeds weer opnieuw die handdoek op te pakken ipv 'm in de ring te gooien? Nou dan.

 Morgen dus weer een nieuwe dag, nieuwe ronde en hopelijke nieuwe, andere kansen, die, als het effe meezit, iets langer beklijven dan een dag of wat. Ergens onder de vanzelfsprekendheden van het dag-in, dag-uit bestaan moet die sleutel liggen die toegang geeft tot de gewenste regelmaat in doen en voortgaan. Waarschijnlijk kijk ik er al jaren overheen. Eerst omdat ik er niet in geïnteresseerd was, vervolgens omdat ik dacht dat het ook zonder kon en laatstelijk doordat ik vergeten ben waar ik precies naar zoek.

 Ken je dat? Iets niet zien, omdat het beeld, dat je in je hoofd hebt, compleet anders is, dan het ding waar je naar opzoek bent? Zo dus. Je hebt een messingkleurige ouderwets grote deursleutel in je hoofd zitten en loopt daardoor de inmiddels roestig geworden lipps-sleutel voorbij. Er had een fluoriserend gele pijl bij kunnen liggen en dan was het nog maar de vraag geweest of je de link naar de sleutel gelegd zou hebben.

 Morgen dus de zoveelste ronde in deze 'strijd' om/in mijn bestaan. Ga ik het maken of blijven de omstandigheden de dikste vinger in de pap houden? Hoe was het ook weer met die volhouder en winnen?  Zou het echt?

De Ander(s)

 De eerste twee stukken wisten me nog te overtuigen maar het derde deel is gewoon "shit". Wel erg om dat goed twee jaar na dato te moeten constateren. Gelukkig vertrouw ik niet blindelings op mijn ingevingen, zelfs al zijn ze vaak raak en onverbeterlijk als ze spontaan opwellen. Vaak, maar mooi niet altijd dus en het derde hoofdstuk of hoe je het wilt noemen, moet gewoon anders, over. Misschien geeft het me het handvat om een definitieve vorm voor het geheel te vinden.

 Dat hele schrijven is niks. Zo snel je meerdere stukjes in een kader wilt plaatsten is het echter ineens een compleet ander verhaal. De boog gespannen houden over meerdere personen en gebeurtenissen heen is mij (nog) niet gegeven. Ben meer voor 'de krenten' dan 'de pap', geloof ik. Loop me in het dagelijkse bestaan ook maar zelden te verwonderen over wat dag-in, dag-uit om me heen te zien is en gestaag verandert. Maar die ene omgevallen boom, ineens aanwezige witte reiger, vreemd geluid of afwijkende geur zijn de zaken die niet aan mijn aandacht ontglippen. Toch kan het eenmalige niet begrepen worden zonder het kader waarin het plaats vindt, het paard niet zonder de wijdsheid van de vlakte waar het in gallopeert en de mens niet zonder de ogenschijnlijk zinloze bagage die hij of zij in het leven heeft verzameld.

 Terug dus en over, anders, wroeten naar wat ik eigenlijk zeggen wil en dat ene speciale element naar voren halen zonder het los te wrikken uit de achtergrond.

Duits

 "Marmerstein und Eisen bricht, aber unsere Liebe nicht. Damm, damm..." *traantje wegpinkt*  (@toon1953) .... ontlokte me een glimlach en laat me voor het eerst een link leggen tussen de wereld van het twitteren en die van het bloggen en raar maar waar doe ik dat hier en niet op Twoggen.

 Ik zou zonder overdreven moeite mijn jeugd kunnen verwoorden in een aaneenrijging van schlagertitels. Van de wat algemenere, door mijn ouders bepaalde onderwerpen uit de jaren vijftig en begin jaren zestig via de liefdesperikelen van enige jaren na de Franse '68 revolutie naar de wat verlate existentiële teksten eind jaren 70. Ergens in die zeventiger jaren heeft het Engelstalige in de muziek de overhand gekregen zonder het Duits volledig uit te kunnen vlakken. In de loop van de 21ste eeuw ben ik tenslotte het spoor van de popmuziek kwijt geraakt. Het spreekt me niet meer aan, ik luister geen radio, heb een hekel aan live-optredens ... kies maar. Zo af en toe loop ik onverwachts tegen iets nieuws aan, zoals de Française ZAZ of alweer ruim een jaar geleden een mooie Cd van Max Raabe met werkelijk haast poëtische teksten, waarmee het Duits weer is teruggekeerd in het muzikale deel van mijn bestaan.

 Een selectie onder de titel "Van Du tot Dadada" heeft oude verlangens wakker gemaakt en me op de sporen van mijn herinneringen gezet: Reinard May, Freddy Quin, Roy Black, Trude Herr, Caterine Valente, Peter Maffay, Hildegrad Knef, Peter Orloff, Rex Gilo ..... ach ik kan zo minstens een pagina vullen. Het ene plaatje herinnert aan een moment, het andere drijft simpelweg op z'n tekst of heeft een melodie, die je maar moeilijk uit je hoofd krijgt.

 Nu ik de top-2000 voor mezelf door een filter heb gehaald, mijn sporen in de Blues heb gezocht en gevonden, Gospel herondekt, Johnny Cash helemaal heb uitgevlooid, qua Cuba ritmes, fado en mevr. Evora aan mijn tax zit, wordt het tijd dat ik, naast de permanente verleiding van een mooie vrouwenstem, de deur open gooi voor die oudere muziekherinneringen ...

Energie

(02/02/2009) Maandagochtend, begin van een nieuwe week en misschien wel een nieuwe periode in mijn leven. Ben vandaag 7 dagen zonder kalmeringsmiddel. Dat is de eerste keer sinds ik maart 2008 begonnen ben om het spul met regelmaat te slikken. Het lijkt veel langer geleden . . .Globaal moet je nu kunnen stellen dat de ergste lichamelijke afhankelijkheid bij deze een gepasseerd station is. De eerste afstand is gerealiseerd. Nu is de volgende stap de komende veertien dagen volhouden en via de combi van ontspannen en bezig zijn, mijn lichaam weer wennen aan oude vertrouwde routines.

 Daarna rest "enkel" nog het leren omgaan met de gedachten en/of manier van denken, die de afgelopen tijd de aanleiding is geweest tot paniekaanvallen, ademhalingsproblemen en ga zo maar door. Kortom het deel wat tussen de oren is begonnen en daar nu moet blijven c.q. uitgeschakeld, onschadelijk moet worden gemaakt.

 Wat echter door het zoeken naar oorzaken en het benoemen van problemen steeds weer onderbelicht blijft en vanuit een zekere mate aan ongeduld en onvrede met het tempo, waarin alles gebeurt, als vanzelf in een hoekje gedrukt wordt, is het feit dat, vanaf ik met mezelf bezig ben, een hoop dingen zijn veranderd, zijn bereikt. Vooruitgang is er in feite alom. Ik ben alleen nog niet waar ik zo graag zou willen zijn: terug in mijn oude doen in het volle besef van de nieuwe mogelijkheden.

 Zoiets als de zeven-dagen-zonder verdwijnt in een grijze vanzelfsprekenheid, als je jezelf niet dwingt om er bij stil te staan. Ik heb hier sinds augustus 2008 voor geknokt, dat zijn zes maanden inmiddels. Dit zou gevierd moeten worden! Champagne!! Vakantie!! Vooruitgang! Stimulans! Het is zelfs zo, dat de terugslag waar ik op voorbereid was en ben, gewoon niet komt! Ik kan er blijkbaar zo goed mee overweg, dat het allemaal zeer controleerbaar blijft. Geen paniek, geen serieuze ademhalingsproblemen, maar wel een hoop lichamelijke onrust, pijn, kramp, etc.

 Tijdens de perioden waarin ik vannacht wakker heb gelegen, heb ik met verbazing mijn lijf waargenomen en de pijnen, pijntjes, krampen, zware ledematen, heftige darmbewegingen, etc, etc gevolgd. In de gedachtengang van energie-denkers betekent dat, dat er vanalles gebeurt. Geen blokkade maar beweging! Energiestromen, noem het maar op. Het zou mooi zijn als de spanning in mijn lijf werkelijk vermindert en ik ontspannener door het leven kan gaan. Dan kan het gevoel, het onbewuste weer wat meer naar de achtergrond waar het naar mijn idee hoort en kan ik mijn leven weer in eigen hand nemen!!

Beweging

  Gaat de dag ten einde onder begeleiding van de speelse klanken en tonen van Brigitte, blik ik terug en moet constateren dat het vertrekpunt van vanochtend niet in die richting te zien is. Hetgeen klopt omdat het vóór mijn voeten ligt en niemand noch ikzelf het heeft weggemaaid. De kring van deze dag is met het vallen van de avond gesloten waar ik ben vertrokken, zonder dat van enige verplaatsing sprake is geweest. Verplaatsing in de betekenis van verandering en/of vooruitgang. Het simpele van de ene naar de ander plek bewegen werd vandaag zo'n drukke bedoening, dat ik mezelf in de loop van de middag ff op een terras heb gedeponeerd ondanks de dreigende luchten met bijbehorende rommelende ritmes.

 Je zou het anders willen, maar beseft dat het vele malen slechter is geweest en een pas op de plaats nog altijd beter is dan twee stappen achteruit. Je laat je waar mogelijk meedrijven, peddelt soms in de hoop invloed te hebben op de richting en kiest uiteindelijk voor de dag van morgen.

Klussen

(28-02-2002) Opgang gekomen na de Kerst....of eigenlijk al ervoor -noodgedwongen- vanwege al die kapotte waterleidingen ploegen we ons van het ene klusje naar het andere. Het gaat moeizaam. Eigenlijk zouden we gewoon alles willen veranderen en nu moet bij ieder klusje afgewogen worden of het wordt gedaan en zo ja, waar het dan ophoudt. Ik snap het wel, dat bij woningsanering meestal gewoon botweg met slopen wordt begonnen, maakt het werk een stuk overzichtelijker.

 Om het allemaal wat makkelijker te maken hebben we een lijst samengesteld. Netjes onderverdeelt naar categorieën. Zoals huisjes, privégedeelte, buiten, onderhoud, etc. Wel zo'n 20 verschillende klusgebieden met elk weer een meer of minder lange waslijst van kleine, grote, noodzakelijke of wenselijke klussen. De volgende stap is een prioriteitenplanning maken en aansluitend (èn ondertussen!) hoeven de klussen enkel nog gedaan te worden ......

Uitzicht

(29/01/2009) Zit ik mezelf dwars? Is dit het laatste stukje tot op de bodem en moet ik er gewoon effe door? Ik zit nu op drie dagen zonder kalmeringsmiddel, drink niet of nauwelijks alcohol, slik allerlei voedingssupplementen en ben bezig (als ik het moet geloven) met een grote schoonmaak van de lever. Zoveel gezondheid, zoveel zorgvuldigheid en het levert mij (nog) niet dat ene kleine stukje extra energie op, het fysieke steuntje in de rug, waardoor ik wat gemotiveerder in mijn leven sta, de dingen makkelijker aanpak ipv alles maar ongeïnteresseerd te laten lopen. Het steeds maar vol blijven houden, mezelf moed in praten, tot geduld manen, oppeppen, dom doorzetten en steeds weer de dag beëindigen met lege handen, zonder serieuze vooruitgang. Het is zo ontmoedigend.

 ‘Tuurlijk zie ik de kleine dingen, dwing me die te zien, dwing me daar bij stil te staan. ‘Tuurlijk sta ik niet meer, waar ik een jaar geleden stond, op een slagveld, met stomheid geslagen, kreperend van de pijn en volkomen gedesoriënteerd. Nee, gelukkig, maar als ik het slagveld al verlaten heb, sta ik hooguit aan de rand, me vertwijfeld afvragend of ik terug ga naar waar ik vooraf vandaan ben gekomen of verder ga of ik doorga of beter/net zo goed kan blijven of ik bereid ben de strijd (met het leven) weer aan te gaan of me ervoor verstop. Het is geen mooie stemming, waar ik sinds mijn recente inzicht in verzeild ben geraakt. En wist ik nou maar waarom, -door dat zo is. Door het verkregen inzicht? Door het stoppen met het kalmeringsmiddel? Door de bezem die door mijn lijf gehaald wordt? Gewoon door het proces waarmee ik bezig ben? Wie het weet, mag het zeggen!

 Ondanks het feit dat ik me fysiek steviger en emotioneel stabieler voel èn ben, is er iets wat me weerhoudt om daar mijn voordeel mee te doen. Steeds weer het gevoel alsof ik niet verder mag, alsof dit niet meer voor mij bedoeld is, alsof dit alles me niet toekomt….. Ik kan zo moe van mezelf worden. Soms word ik d’r een beetje gek van. De afgelopen dagen is d’r weer met enige regelmaat de neiging om te huilen. Kon ik die kraan maar open zetten en dan, zoals de verhalen gaan, er vanaf zijn …… Lijkt me heerlijk. Weer beweging, actie, lol, bezig zijn, zin, motivatie. Allemaal simpele, kleine, voor de hand liggende dingen, die mij maar niet gegund worden ..... door mezelf (?).

Slijtage

(28/01/2009) Motivatie!! De zon komt op en mijn motivatie om met deze dag bezig te zijn verdwijnt als rijp van de daken. Het is raar. Ik mis Yoland ogenschijnlijk vanzelfsprekend op mindere momenten maar vooral toch op momenten als deze waarop het beter gaat, maar net niet helemaal. De stimulans waar je vaak enkel met aanwezigheid met z’n tweeën (onderling) toe in staat bent, is moeilijk in je eentje op te brengen.

 Een mooie dag, vooruitgang alom maar zin om iets te doen?? Hò maar!! Daar is het ongeduld weer. Eerst snakken naar vooruitgang. Is er vooruitgang, dan ineens alles willen!! Moeite, het zal nog heel wat moeite en tijd kosten. Niks is ooit vanzelf gegaan, zelfs niet toen het leven een goed geöliede machine was. Met al het zand van het afgelopen jaar in de machinerie zou het wonderlijk zijn als het sneller en soepeler ging.

 Hoe maak ik het mezelf aantrekkelijker om door te gaan ipv bij de pakken neer te zitten?? Ik vrees, dat er weing anders op zit dan proberen, proberen en nog eens proberen en niet al te moeilijk doen als het niet lukt. Ergens ooit zal die bal wel weer gaan rollen zoals de afgelopen dagen ook ineens, een beetje als uit het niets de rust in mijn lijf lijkt teruggekeerd. Slijten is een slijtageslag!

Smaak

 Vanmiddag o.a. in de Metro geweest. Een aantal dingen kan ik of nergens anders krijgen of moet het naar mijn smaak te duur betalen o.a. omdat het in tè kleine verpakkingen wordt aangeboden. Lopend door die multi-functionele hal, waar net zo goed een Kwik-fit of een auto-dealer had kunnen zitten, kriebelde vanalles onverwachts.

 Ik kwam er wekelijks maar nu hooguit 1x per kwartaal en pik dan snel en bijna blindelings de gewenste produkten uit de rekken, sluis me door de kassa's en ben weer weg. De vorige keer, voor de feestdagen bleef ik onverwachts al iets langer hangen op de afdeling servies en andersoortige potjes en glazen maar vandaag was het bijna ouderwets snuffelen naar wat ik allemaal wel niet zou kunnen gebruiken.

 De vijf kilo asperges heb ik maar laten staan hoewel die erg lekker uitzagen. Ook de verse kreeft en de nog bijna levende forellen maar gelaten voor wat het was. Behalve dat de hoeveelheden betekenen dat het grootste deel in de diepvries zal verdwijnen, is mijn voorspelbaarheid qua voedselinname nog erg afhankelijk van nauwelijks te benoemen factoren. Voorlopig vooral ingrediënten uit de groentehoek en andere redelijk anonieme maaltijdonderdelen, die ik met wat kruiden de ene of ander kant van de wereld op kan manoevreren.

 Maar de smaak is er weer. Ook de smaak. De smaak naar anders. De smaak naar meer. Nog ff en ik geloof weer in mezelf. Dit is een waarschuwing die minstens goed is voor twee!!

Omdenken

 Bij gebrek aan een duidelijk onderwerp, een fenomeen dat me de laatst tijd met regelmaat parten speelt, en het ontbreken van irritatie en ergernis zie ik me gedwongen om andere blikken open te trekken dan het simpelweg een eind weg mopperen op mezelf en de wereld. Ik zou een eindje weg kunnen filosoferen. Onderwerpen als "Vrijheid" en "Kritiek" walsen nog steeds niet zo lekker over mijn tong als een volle ronde Bourgogne op leeftijd om over de nasmaak nog maar te zwijgen. Helaas staat mijn pet daar niet naar. Waar dat hoofddeksel wel voor te porren is, zal ik in het uiterste geval aan Joost vragen, maar die wijsneus hou ik het liefst buiten mijn persoonlijke beslommeringen.

 Het gaat goed! Dat doet deugt maar staat zo kaaltjes. Nu kan het altijd beter maar duik ik daarin, lijkt het net alsof het slecht gaat en dat klopt dus niet. Ingewikkeld en dat op een morgen die aanvoelt als maandag terwijl de week al een dag voortgeschreden is. Een dinsdag met maandaggevoel en bovendien voor het eerst sinds weken zoiets vreemds als vallend water gehad. Ik voel een prettig huiselijke mopperbui opkomen maar zal deze voor een keer over laten trekken.

 Mocht dit zo doorzetten ontstaat de komende weken en maanden een zeer tegenstrijdige situatie op deze plek. De laatste herinneringen uit 2002 èn 2009 schetsen vooral een beeld van slecht, slechter, slechtst. Het waren beide jaren, die ik van me af heb geschreven om ze kwijt te zijn. Voor grotere verschillen met wat er nu aan schijnt te komen en voor mijn gevoel het grootste deel van mijn leven heeft uitgemaakt, moet je ver terug in de vorige eeuw. Dat klinkt!! Alleen de eerste helft van de jaren tachtig heeft zwartere momenten gekend. Eens zien hoe we al deze uitdagingen het hoofd gaan bieden. Ik voel een mij geheel vreemde activiteit opborrelen: opruimen!!

Unwanted

 Rare dagen die laatste weken en het heeft een tijdje geduurd, voordat ik begreep wat gaande was. Bezig met vanalles en nog wat, druk zelfs en niet alleen in vergelijking met de afgelopen jaren en toch steeds een onbestemd gevoel dat de boventoon bleef  en blijft voeren. Geen vreemd gevoel in feite, dat gebrek aan bestemming als je erbij stilstaat. Ik ben nu uiteindelijk, tegen alles in wat ik wilde na de dood van Yoland, gewoon weer bezig met leven hier.

 Alles wat ik doe, roept vragen op. Hoe wil ik het? Waar wil ik het? Wat mag het kosten? Wat wil ik ermee? Wil ik er iets mee ..... Nee dus, maar zonder een antwoord geen doen, zonder doen nog meer rotzooi en dat wil ik niet meer. Dat is de enige reden geweest om aan de slag te gaan. Cosmetisch, enkel voor de indruk, opmaak, nep, fake, pretentie, noem het op, allemaal van die foute zaken, alles waar ik een pesthekel aan heb.

 En ondanks alle denkbare dubbelheden, inwendig verzet en dagen dat de hele zooi in de blubber mag zakken voelt het niet verkeerd. Ik ben in grote lijnen lekker bezig, weet redelijk afstand te houden, relativeer alle noodzakelijke kanten op, blijk het genieten niet verleerd en beloon me indien gewenst ruimschoots met die andere bezigheden, die er vroeger stelselmatig bij inschoten.

Jippie!

 Teug op de thuisbasis en nieteens met tegenzin! De beweging Voortwaarts dendert door, geen stappen op de plaats of zelfs terug en ik ga dat lekker laten gebeuren. Baggage naar binnen, overstappen van de ene auto in de andere en de honden ophalen. Als club compleet is straks een glaasje erbij en voorzichtig met mijn blik richting de invulling van de nieuwe maand.

Frans

 Vanaf de allereerste kennismaking in de brugklas heb ik een gepaste hekel gehad aan alles wat met de Franse taal te maken had. Welke duistere krachten daarbij aan het werk zijn geweest, mag de befaamde Joost weten, ik niet. Na de terreur van het hele regiment verschillende tijden met de daarbij behorende werkwoordvervoegingen en een uitspraak ("Formidabel miserabel" volgens Kaldenhoven!) die maar geen vrede met mijn tong kon sluiten, dacht ik na vier jaar dat het leed geleden was.

 Slechts een paar jaar later zat ik voor mijn studie Fysische Geografie in de Vogezen, Frankrijk. Een soort "Nooit meer slapen" maar dan in eindeloos uitgestrekte dennenbossen. Zonder individuele veldwerkervaring in een land waar je met de taal niet uit de voeten kunt, zal het nooit lukken om dat formidabele boek op de juiste waarde te schatten. Door omstandigheden heeft die periode ipv 2x6 uiteindelijk iets van ruim 30 weken geduurd, verdeeld over drie jaar. Het veldwerk heeft nooit iets opgeleverd, maar mijn Frans is in die tijd met sprongen vooruitgegaan.

 Dat ik ooit in het buitenland zou eindigen, stond voor mij al vroeg als een paal boven water. Ik had en heb niks met Nederland. Geniet nu de eerste dagen van mijn jaarlijkse bezoekje met volle teugen van oude vertrouwde plekken en gewoontes om in de laatste dagen zo'n claustrofobische afkeer op te bouwen, dat ik na een week altijd opgelucht ademhaal als ik Lille achter me heb gelaten. Maar ja, dat het nu Frankrijk moest worden ....

(Restant reünie-blog)