Zo'n dag die zich bij het ontwaken zelf niet ziet zitten. Dat kan alleen maar meevallen. Gisteren een tweede dag van extreme vermoeidheid en nog wat andere opvallende veranderingen. D'r zit een herkenbare volgorde in. Het zijn stappen in een afrollend proces. De goede dagen zijn voorbij, het gaat weer bergaf. Het 'himmelhoch jautzende' is er af, net als het 'zum Tode betrübte'. Het blijft netjes binnen de lijnen van de uitersten.
Weken dezelfde macaroni met ei. De ene keer iets verser en dus smaakvoller dan de andere keer, maar het is en blijft dezelfde kleffe troep. Iedere dag weer. Het hikt tegen de film Groundhog Day aan zonder de grenzen te tarten. Dagen, wkn, mndn, jaren ... het is steeds weer hetzelfde. Deels zou je dat nog willen ook, alleen is de invulling verkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten