Drijfzand. Niet de beste plek om vanuit te starten. Dat wordt stapje voor stapje in de benen (proberen te) komen. Geen duik in het diepe maar bibberend het trapje af. Shit! Waar is die zo node gemiste souplesse? Werken, alles is werken. Moet ik straks ook nog mijn pomp aan de gang zien te houden of blijven die onderdelen doen, waarvoor ze gemaakt zijn? De grijze massa zou er een voorbeeld aan kunnen nemen. Meewerken ipv dwarsliggen!!
Dreigen heeft net zo weinig effect als smeken. Het is iedere keer weer afwachten hoelang het deze keer duurt voordat alles weer in het gewenste rijtje samenwerkt. Een paar uur, een dag, een paar dagen. Gelukkig zelden nog wkn, maar ook een uur maakt me niet vrolijk. 'Vrolijk' wat is dat trouwens? Weinig meer dan een herinnering. Dat zonnetje in huis zou zelfs in mijn eentje ver te zoeken zijn.
Het klinkt weer voor geen meter. Gelukkig valt dat per saldo minder dramatisch uit. Het is gewoon strontvervelend om er iedere keer weer mee geconfronteerd te worden en dus mee aan de slag te moeten. Ging nu liever fluitend een terras opzoeken, zelfs nu het een beetje regent, dan het eeuwige geworstel met de alsmaar oplopende achterstand in alle bezigheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten