Vannacht vlogen me voor de afwisseling weer eens alle rondslingerende losse eindjes naar mijn strot. Zo'n dag als gisteren, waarin belangrijke werkmomenten verklooid worden aan mooi weer spelen bij anderen, doet daar geen goed aan. Maar het is anderzijds ook een beetje van de zotte om me druk te maken over een middagje naast de pot pissen. Alsof er bloedserieuze deadlines zijn te halen.
Ik ben bezig. Het gaat langzaam. Regelarijen in het algemeen en administratie in het bijzonder blijft iets waar ik een intense afkeer van heb. De pijnpunten in de liggengebleven zooi zijn inmiddels helder en worden zoals gewoonlijk voor me uit geschoven, maar wat gebeuren moet is gebeurd of staat te gebeuren. Ik zou dus eerder tevreden dan benauwd moeten zijn, maar ben dat niet.
Verbazingwekkend, verbijsterend zelfs, hoe hardnekkig ongewenste patronen blijven doorwerken ook als de noodzaak daarvoor geheel is verdwenen. Ok, er zijn dingen, die beter niet nog weken kunnen blijven liggen, maar een dag meer of minder doet absoluut niet ter zake. Voor het merendeel is het echter niet meer dan prettig als het afgehandeld is. Ik doe me er zelf een plezier mee. Raar dat dat niet stimuleert. Niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten