Van de week op de terugweg van 'een kopje koffie buiten de deur' bedacht om bij iemand langs te wippen voor de beste wensen in het nieuwe jaar. Persoon, collega van Mariana, was niet thuis. ook het volgende alternatief, een familielid bleek niet thuis. Bij een oud-collega hadden we meer geluk. Gezellig mens. Ze was bezig met de afwas en manlief met het verzorgen van de beesten. Beide lieten accuut waar ze mee bezig waren voor wat het was. Tafel werd gedekt, cake en koekjes er op en ik kon kiezen uit sterke drank of wijn (rood of wit). Beide uit eigen produktie.
Het gesprek is bij de eerste stap over de drempel al begonnen en golft zonder aarzeling verder van het ene naar het andere onderwerp en natuurlijk ook onze viering van de jaarwisseling. En prompt als eerste, de zeer karakteristieke vraag: "En wat kostte het?".
Maakt niet uit waar het om gaat, Roemenen hebben de neiging om bij alles, wat nieuw is of ondernomen wordt, te vragen, wat het kost. Het is werkelijk de eerste vraag, die je in 9 vd 10 keer gesteld krijgt. Een jurk, het dak, de auto, iPhone, bruiloft, druiven en dus ook ons O&N feest in Sibiu. Ik heb in het begin nogal eens de fout gemaakt om bedragen te noemen of dat proberen te ontwijken. Nu is het gewoon steeds "geld" of "veel geld" en daar laat ik het dan bij.
Bij de meer dagelijkse zaken is het een ingebakken neiging tot vergelijken en natuurlijk weet men dan meestal wel iets dat of iemand die goedkoper is. Met beter zijn ze zelden bezig. Bij de minder noodzakelijke zaken is het toch iets van iemand de maat nemen. Zijn/haar mogelijkheden inschatten. Op andere momenten krijg je dan 'de rekening' gepresenteerd. Collega's die vinden, dat je eigenlijk niet meer zou moeten werken. Of mensen die jou meer proberen te laten betalen voor werk, waar ze elders minder voor krijgen, etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten