Administratieve bezigheden strijken mij steeds weer tegen de haren in. Maakt niet uit hoe zwaarwegend de klus of het klusje ook is, ik moet iedere keer afdalen tot in de verste uithoeken van mijn kleine teen om iets van een motivatie boven water te halen. Ergens moet ik ooit een giga frustratie opgelopen hebben mbt dit soort zaken. Ik kan me alleen met de beste wil van de wereld niet bedenken, waar dat geweest zou moeten zijn. Je zou bijna aan andere levens gaan denken. Ergens moet het tenslotte vandaan komen. Of dan misschien uit de genen?
Mijn vader zag werk ook alleen als een noodzakelijk kwaad om zijn gezin te onderhouden. Iets wat voor hem erg belangrijk was. Al die nonsens als persoonlijke ontplooiing en andere blabla heb ik nooit gesnapt. Ja, koffie drinken en bijkletsen in de baas z'n tijd, dat mechanisme is me bekend. Misschien bestaan de mensen werkelijk, die hun bestaansreden uit het werk putten dat ze verrichten. Ik ben ze tot op heden nooit tegen gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten