Zaken, bezigheden en beleving normaliseren gestaag na de oprisping van O&N. De omstandigheden weten nog steeds een prettige en soepele versie van een simpel en voor mij als normaal geldend bestaan te belemmeren. Maar de laatste ingrepen sluipen veranderend nader. Komende week is Roemenië uit de feestdagen-modus en kan er weer aangepakt worden. Qua huis betekent dat bad, CV, parket en bed. Qua overkoepelende praktijk kloppen registratie van mijn persoontje en bijbehorende voertuigen op de deur. Mn in dat tweede deel verwacht ik de nodige ergernissen en Kafkaiaanse toestanden. Maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen noch instanties ongewild uitdagen.
Ik moet me in dat kader de laatste dagen iedere keer weer dwingen tot het besef, dat gerealiseerd is, waar ik mndn langer op heb moeten wachten, dan nodig was geweest. Dat ik dus (!) blij, tevreden en meer van dat soort zaken moet zijn. Ik betrap me echter keer op keer op het feit, dat ik vooral bezig ben met wat allemaal noodgedwongen is blijven liggen en waarvan ik het liefst zou willen zien, dat het gisteren gerealiseerd was. Een rare gewaarwording voor een in principe best geduldig mens.
Dat in één keer alles willen inhalen, wat in de afgelopen 8 mndn achterop is geraakt, zou best nog wel eens de drijfveer kunnen zijn (geweest) achter mijn paniekerigheid van de laatste dagen. Op je zeventiende, vrij van een hoop levenservaring, kijk je daar een stuk soepeler tegenaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten