Ben ik te gemakkelijk? Niet zozeer voor mezelf als in het aanpassen aan omstandigheden? En zo ja, is dat erg of net niet? Ik leef inmiddels negen mndn, ruim, op een manier, die ik te allen tijde in mijn verleden verafschuwd en geweigerd zou hebben. Inwonen. Je krijgt het niet bedacht. Terug in de situatie van mijn eerste jaar in Utrecht, op kamers bij een hospita. En voordat de eigen plek eindelijk volledig functioneel zal zijn, gaan we over het jaar heen! Meer dan twaalf mndn overgeleverd aan het aanpassen aan anderen. Het is iets tussen zelfkwelling en marteling in.
En ipv te kiezen voor dag en nacht werken om aan deze situatie een eind te maken, kies ik voor het zo leefbaar maken van de vigerende situatie als mogelijk is. Probeer op andere manieren toch een leven te leiden wat enigszins in de buurt van de gewenste vorm komt. Ok, de badkamer is niet aan mij en ook het parket in de slaapkamer is nog voor de buitenwacht. De bestelde stopcontacten en lichtknoppen schieten ook niet op en de afronding van het buitenwerk, mn de kelders kan pas na de winter. Zoveel kan ik dus niet doen, al zou ik willen, maar toch. Als ik niet uitkijk, ga ik normaal vinden, wat ik eerst verafschuwde. Moet ik straks nog moeite gaan doen om weer te wennen aan wat vanzelfsprekend zou moeten zijn: slapen in een bed, eten naar eigen smaak, douchen buiten kerktijden om, koken zonder zelf gekookt te worden, (af-)wassen naar behoefte en internetten in je eigen huis en dat alles zonder rekening te hoeven houden met meer dan één andere persoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten