Terecht gerammel in mijn achterban. Het is goed, dat sommige mensen me af en toe eraan herinneren, dat mijn manier van doen weinig rekening houdt met het doen en laten van anderen, laat staan hun wensen. Het is een feit, dat ik in perioden van onduidelijkheid me volledig op mezelf concentreer. Klopt dus, dat ik de afgelopen jaren de wereld om me heen grotendeels links heb laten liggen. Noem het overleven, bijbenen, maakt niet uit.
Het is vrij simpel om daar een hele berg "Ja, maar's" voor aan te dragen. Dat verandert niks aan de feiten. Er zijn mensen, die dat accepteren. Iets wat ik dan weer niet 'beloon' maar vanzelfsprekend vind. En er zijn mensen, die terecht tegen mijn schenen trappen. Ik zal er geen gewoonte van maken, maar misschien is het aardig, als ik het deze keer niet bij de constatering laat.
Het is een beetje de omgekeerde situatie van rouwen. Waar ik eerst in mezelf bleef steken en merkte dat anderen dan afhaken, gaat het nu al een tijdje gestaag maar erg langzaam vooruit en vergeet ik dat er mensen zijn die daar ws in geïnteresseerd zijn. Deels natuurlijk door mijn solistisch gedrag. Over de rest moet ik eens rustig nadenken. Het lijkt veel weg te hebben van een manier van leven, die je de mijne zou kunnen noemen. Een leven, dat nou niet bepaald gekenmerkt wordt door een vertoon van sociaal wenselijk gedrag. Moet ik daar (nog) iets mee? Bijna mosterd na de maaltijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten