Goeiemorgen, daar was de dood weer. Geniepig ventje, of misschien wel vrouwtje. Maakt voor het resultaat weinig uit. De creativiteit, waarmee deze gedachte mijn leven weet te raken, blijft verbazingwekkend. Geen plat getreden paden, want die weet ik te ontwijken. Altijd weer die onverwachte draai, verschijning, omkering of plompverloren stok in mijn spaken. Je krijgt het niet bedacht en doet er goed aan het ook niet te proberen, denk ik.
Hoe kun je rekening houden met de mogelijkheid, dat je ergens in de nacht wakker wordt of ligt en ineens een gedachte je bij de strot pakt, die je alweer lang en breed vergeten was? Als je je leven daarop moet inrichten kun je beter bungee-jumpen zonder elastiek. Maar zo weinig subtiel is de dood niet. Die doet het netter, tergender. klopt en krast tot je niet anders meer kunt dan de deur openen. Het vermogen om feilloos de juiste snaar te raken.
Ik weet werkelijk niet, hoelang geleden ik de laatste keer wakker geschrok, denkende, dat ik in een doodkist onder de grond geschoffeld werd, zonder dood te zijn. Bijna iets uit mijn jeugd. En ineens walst het door je nacht heen. Een onmogelijke gedachte. Nergens op gebaseerd. Maar mooi, dat je ff alle zeilen moet bijzetten om niet in de paniekmodus te geraken. Dan wil ik een borrel naast mijn bed en geen water!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten