Het gaat langzaam, maar vooruit. Tempo is en blijft voor mij een belang houden. Nog steeds niet waar ik allang had willen wezen en onderhuids die angst er nooit te komen. Iedere dag weer gooi je daar een dosis energie tegenaan om iedere keer weer te moeten constateren, dat de inzet na een korte en soms wat langere opleving wegzakt in een vorm van berusting. Op zich niet gek, maar ergens ook helemaal fout.
Iedere keer loop je weer tegen iets aan, dat je de broek laat afzakken. Telkens weer loop je tegen de vraag aan "Waar je mee bezig bent?" en erger "Wat de zin is van je inzet?". De marges zijn daarbij nog steeds zeer minimaal en opgelopen ergernis weten ze niet te verbreden.
Moet je eerst bijv. al constateren, dat je voor Europese begrippen, maar belachelijk kleine bedragen van je Franse rekening mag over maken via het internet, blijkt nu ook nog eens dat je niet twee- of meermaals hetzelfde bedrag naar dezelfde rekening mag overmaken. Het is werkelijk een geluk, dat ik geen bazooka bezit èn niet meer in de buurt van die bank zit, want de neiging om die opeenhoping van klantonvriendelijkheid voorgoed van deze aardkloot te verwijderen, is moeilijk te onderdrukken.
Dat is de eerste reactie. Vervolgens zak ik in ontnuchterde vertwijfeling zuchtend van mijn stoel op de grond. En dit is maar een toevallig voorbeeld uit een eindeloos lijkende reeks onnodigheden. Op naar de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten