Het is moeilijk om anders te concluderen, dan dat ik weldegelijk in iets van een gat ben gevallen. Zo'n idee had ik al. En opkrabbelend en terugkijkend is het nu ook met zekerheid te zeggen. Lang ergens naar toe werken, verlangen ook en het uiteindelijk weten te realiseren, maakt het niet vanzelfsprekend, dat je dan fluitend de gewenste toekomst in wandelt. Ik had me dat ook wel een beetje bedacht, althans de mogelijkheid niet uitgesloten, maar gehoopt of eigenlijk gedacht, dat zoiets te gek voor woorden is en ik na het wegebben van de feestvreugde weldegelijk soepeltjes mijn nieuwe leven probleemloos z'n gewenste vorm zou weten te geven. Mooi. Niet. Dus.
Maar soit, het ergste, zeg de accute fase hebben we weer gehad. Nu het hangen en wurgen bij het opgang komen nog en we zijn zo'n beetje waar we in maart afgelopen jaar al hadden kunnen zijn.
De realisatie van de badkamer in de komende twee weken moet met een beetje geluk als katalysator kunnen werken bij het oppakken van alles wat nog 'moet', voordat ik in alle redelijkheid werkelijk achterover kan leunen in mijn leven. Zelfs als dat laatst natuurlijk voornamelijk overdrachtelijk bedoeld is. Het moet heerlijk zijn, om voor de eerste keer wakker te worden zonder direct herinnert te worden aan wat moet gebeuren of eigenlijk allang gebeurd had moeten zijn. Een dag vol 'kunnen' ipv 'moeten'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten