Het is blijkbaar moeilijk te snappen, dat schrijven, maakt niet uit wat, een bezigheid is, die enige concentratie vraagt en dus niet zit te springen om enige vorm van verstoring. In mijn zoektocht naar een nieuw dagritme, waarin plaats is voor wat ik wil doen en voor wat gedaan moet worden, zit ik de laatste tijd met enige regelmaat in de Roemeense versie van een Frans PMU-café. Een hoop schermen met lotto-varianten, sportverslaggeving, andere ongein en aparte zalen met gokmachines, die eufemistisch speelautomaten worden genoemd, maar met een goede wifi èn een temperatuur die tussen koken en bevriezen in ligt. Bovendien hebben ze een redelijke Latte Macchiato en ken ik er niemand. Dat laatste voorkomt ongewenste verstoringen. Of voorkwam ze.
Inmiddels schuift de aannemer af en toe aan, wat te overzien is. Erger is, dat in vakantieperiodes zoals nu, het Mariana is, die mij in de kroeg als een soort parkeerplaats in Agnita ziet en iedere keer wel weer een reden weet te verzinnen om langs te komen. Gezellig maar ongewenst èn niet uit te leggen.
Zou toch niet zo moeilijk moeten zijn om dat te snappen, dacht ik zo. Maar als er dan zoals vandaag ook nog afspraken met anderen gemaakt worden, die dan vanzelfsprekend aan het tafeltje aanschuiven, begin ik een beetje aan mijn vermogen te twijfelen om een ander iets simpels duidelijk te maken. Ook sociaal kunnen werelden universa ver uit elkaar liggen. Het is voor mij niet vanzelfsprekend, dat voor een binnenvallende ander alles uit mijn handen valt, en zal dat ook nooit worden. 'Tijd voor jezelf' bestaat hier gewoon niet, maar of dat nou specifiek Roemeens is ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten