Enthousiast zijn. Het kan. Tussen de teruggewaande K in de darmen Mariana's moeder en de onlangs geconstateerde K bij mijn zus geeft het enthousiast zijn iets surrealistisch. En dan ga ik het nu ff niet over mijn eigen lopende band aan vervelende vaagheden hebben. Alles wordt bruut tot menselijke maat teruggebracht en na morgen is het afwachten. Een hartklacht is wat dat betreft een stuk eenduidiger. Als de ingreep lukt, is het klaar.
De kans, dat soortgelijke berichten mijn leven verstoren, zal naar mate de tijd voortschrijdt, alleen maar groter worden. Iemand als mijn moeder kan niet anders, dan het grootste deel van haar generatiegenoten hebben zien wegvallen. Ik heb haar daar nooit over gehoord. Er ook nooit naar gevraagd. Wil het beste mens werkelijk nog de 100 halen, wat ik uit reacties van enige tijd geleden waag te betwijfelen, dan zal ze zeer waarschijnlijk ook en deel van haar kinderen moeten begraven. Lijkt me het laatste, wat ik als ouder zou willen.
Maar hoe kom ik hier weer terecht? Het doods-duveltje vindt altijd weer een weg naar mijn bezigheden of gedachten. Maakt niet uit of het de tegenslag voor mijn zus is of het vooruitzicht van het genot van een goede en vooral ook automatische kop koffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten