Spijsverteringsloopje in de avond. Heb je al twee rondes met de honden achter de rug, moet je weer de deur uit. Dorpstraat op, dorpstraat af. Het dorp uitlopen heeft in beide richtingen weinig zin. Aan de zuidzijde loopt weliswaar de asfaltweg door, maar in beide gevallen is het na een paar meter aardedonker. Nu heb ik niet zo'n last van fantasieën over wolven en beren en ook het grotere aantal 'wilde' honden, dat 's winters in de nabijheid van het dorp rondstruint, houdt me niet tegen, maar als je nauwelijks iets ziet, ontgaat mij snel de zin van een wandeling. Bij dichte mist in de ochtend idem, trouwens.
Waar wel een hoop te zien is, is als je omhoog kijkt. Iedere pas verder weg van de straatverlichting laat nog meer sterren zien, dan in het dorp al het geval is. Prachtig. Ook weer zo'n 'Frans' moment, dat niet verloren is gegaan door de verhuizing.
Ik heb er niet altijd last van, maar vanavond moest ik weer denken aan de uitgestrektheid van het heelal cq de nietigheid van de aardkloot. En dan is het niet eens gezegd, dat er slechts één universum is. De hele aarde, de mensheid, al het geploeter van de mens, zijn religieuze vormgeving van wat 'm boven de pet stijgt, etc, etc. Nietigheid! Toeval? Willekeur? Het is uit niets ontstaan en zou volgens sommigen ook weer in niets kunnen verdwijnen. Bijzonder en eigenlijk ook een knap treurige toestand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten