Blauw

 Het vriest geen -25. Het vriest zelfs helemaal niet meer. Maar ik ben door en door koud. De uren, dat ik hier achter de Pc zit, doen het effect van de elektrische deken om mijn voeten teniet. Ondertussen zoekt Windows Update voor de tigste keer naar updates en zoekt, en zoekt, en zoekt. Ik verdenk het systeem er inmiddels van, dat het echte zoeken pas gebeurd op het moment, dat ik de Pc links laat liggen en wat anders ga doen.

 In de afgelopen dagen is het geen ene keer voorkomen, dat het binnenhalen van de Update-bestanden begon terwijl ik ter plekke was. Het gebeurde of 's nachts, maar dan net nadat ik naar bed was gegaan, of gewoon overdag nadat ik net weg was. Natuurlijk genoeg criteria omdat dergelijke mechanismen te laten functioneren.

 Maakt me ook niks uit. Ware het niet, dat het proces met grote regelmaat stopt vanwege een of ander fout. Dat moet ik op z'n minste de boel opnieuw opstarten, eventueel met alle extra's vandien. Ik zit kortom te zitten, krijg van die vierkante kijkers en denk met smacht aan bounty-strakke stranden onder een dito zon.

Flessen

 Ondertussen sla ik me van de ene Windows-Update foutcode naar de andere. Een kringtje inmiddels. Een fenomeen wat me al vaker opgevallen is. Al die automatische toestanden hebben als grootste manco, dat ze het overzicht missen. Je gaat dus van de ene foutcode naar de andere. Foutcodes die notabene vaak meerdere foutmogelijkheden omvatten. Het is werkelijk één groot doolhof. Zie daar maar uit te komen. Einde van het liedje is meestal een schone installatie van het besturingsprogramma. Zover ben ik ook na drie fultime dagen achter het scherm nog niet. Maar het hangt al in de lucht.

 WindowsUpdate die eerst geüpdate moet worden voor het programma kan updaten. Services die opgestart dan wel net afgesloten moeten worden. Viruschecks die nergens opslaan. Probleemoplossers die niks oplossen. Etc. Het is niet de eerste keer, dat ik in deze zooi verstrikt raak. Wat opvalt is, dat, naarmate je verder gaat, stap voor stap de zin van de voorgestelde handelingen meer en meer ontbreekt. Het zijn zachte heelmeesters. Mag dan wel digitaal zijn, maar het ettert er niet minder om.

Druppel

 Naast de ergernis die het oplevert, kun je van het hele digitale geëmmer om dingen simpelweg te laten doen, wat ze pretenderen te kunnen, alleen maar meliger dan melig worden. En dat ben ik dus al dagen: melig, meer dan simpelweg melig. En als je dan na weken van zoeken, proberen en informeren er ook nog achter komt, dat een simpele afhandeling via het internet niet mogelijk is, omdat je Franse creditcard in Roemenië als frauduleus betaalmiddel wordt aangemerkt, dan ligt je broek op je schoenen, voordat je dat hebt kunnen voorkomen.

 Carrefour! Een Frans bedrijf. Ook actief in Roemenië. Een creditcard, waar ik net een serie vluchten mee betaald heb aan firma's, die bij nadere beschouwing oa in Griekenland zijn gevestigd en hotelkamers heb gereserveerd ergens in de Indische oceaan.

 Alles geen probleem, maar in het betalingssysteem van Carrefour-photo heeft een of andere klojo risicowaarden ingevoerd, die maken, dat ik hier niet kan betalen met iets wat tot op heden nergens anders een probleem heeft opgeleverd. Een computerprogramma is (helaas) nog steeds zo beperkt als de denkwereld van z'n ontwerper.

Digitalmen

 Meer zin om te gillen dan om te schrijven. Graag terug naar ganzeveren, holle boomstammen en rooksignalen.

Lolas(?)

 De juiste naam moet ik opzoeken, maar het gebruik, feest stamt uit de tijd, dat de Sachsen hier in de meerderheid waren of tenminste een serieuze minderheid vormden en heeft veel weg van Carnaval. Iets met verkleedpartijen, eindwinterfeesten en ongetwijfeld het verdrijven van kwade geesten.

 Gekleed in pakken waarop een soort franje is genaaid, een koebel op de kont hangend, getooid met masker en 'gewapend' met een zweep trekken de mensen door het dorp, stadje terwijl ze hun zwepen laten klappen. Soms worden dansjes gemaakt met toeschouwers, waarbij je dan een soort donut kunt scoren.

 Dat is tenminste het verhaal. Gezien heb ik weinig. We waren te laat. Zoiets begint hier op 09:00 op zondagochtend. Boerentijden! Het had een leuke afleidin kunnen zijn. Volgend jaar beter.

Herhaling

 Op naar de derde dag achter de computer. Updates zijn weer gecheckt, nu ophalen en installeren. Het heeft veel weg van klanten pesten, als die het updaten niet automatisch laten verlopen. En nu dan ws ook nog een soort demotivatie campagne in het voordeel van de windows 10 versie. Asociaal, alsof je gedwongen wordt iedere paar jaar een nieuwe auto aan te schaffen vanwege strengere emmissie-eisen. Met het verbod op oude diesels in diverse binnensteden gaat het trouwens wel die kant op. Staks nog eens een LinuxOS proberen voor ik verder ga met Apple. Maar nu eerst verder met de huidige queeste in het ontgrendelen van mijn iPhone.

Slecht

 Je kunt het nauwelijks zachte dwang noemen, maar het geeft ze wel het gewenste resultaat. Tenminste dat denk ik. De Blogger-app maakt wel mogelijk wat inmiddels een week niet meer via het internet kan op de mini, namelijk mijn Blog bijwerken. Maar ik ben er niet blij mee. Het is een erg onvolledige versie vergeleken met de mogelijkheden via het internet. Geen statistieken, geen keuze mogelijkheden bij de labels, die moet je zelf invoeren met alle risico's qua creëren van extra maar onbedoelde categorieën en geen mogelijkheid om vooruit of met terugwerkende kracht stukken te schrijven. En dat is alleen wat me op het eerste gezicht opvalt. Zo wordt je gedwongen om met minder tevreden te zijn om toch te kunnen doen wat vanzelfsprekend zou moeten zijn. Grrrr.

 Slechte week qua internet-ervaringen. Niet alleen geklooi van Google. Ook het updaten van Windows kost belachelijk veel uren, steeds opnieuw starten en met regelmaat zoeken naar de betekenis van de zoveelste foutcode, die je voor de kiezen krijgt. En Apple is met z'n iTunes geen cent beter.

 Het zijn van die momenten, waarop je beseft dat die zogenaamde digitale gemakken, die je je hebt laten opdringen, knap kwetsbaar zijn. Ooit was het alleen het irritant vaak verschijnen van het welbekende blauwe scherm op je Windows desktop. Nu betreft desktop, laptop, tablet èn telefoon. En in feite ook de auto en straks de Tv en de koffiemachine als gekocht is wat op de verlanglijst staat. Voelt fuikerig aan.

Staartje

 Moe. Maar dat mag niet verbazen. De dag loopt teneinde. Het bed lonkt. Buiten drupt en druppelt het overal. De temperatuur vertoeft voornamelijk boven nul en de sneeuw verdwijnt gestaag. De dag van vandaag is volledig anders verlopen dan gewenst. Geen ID opgehaald. Niks geen Roemeens telefoon abonnement. Straks soep. Het idee doet goed.

 Weer zo'n streep door iets wat net lekker liep. Had zo graag verbaasd geweest vanwege het uitblijven van deze haast vaste factor. Soit. De kaarten liggen op tafel. Dit is, waar ik het mee zal moeten doen. Misschien valt het mee, waarschijnlijk niet. Het gaat een hoop tijd kosten in weinig aanlokkelijke omstandigheden. Voor me uitschuiven, snijdt geen hout. Weinig alternatieven anders dan gewoon doen, dus.

 Soms zou ik mijn leven willen uitbesteden. Dit is zo'n moment. Zwak, maar toch. Ff anderen het werk laten doen, waar jezelf tegen aan hikt. Het soort wens, waarvan je weet, dat het niet kan. Je kunt anderen niet in de schoenen schuiven, wat jezelf in je hoofd hebt.

Domheid

 Geen vrolijk stemmende dag, maar ik kan me er gelukkig wel in vastbijten. Maar goed ook, want vastzelfsprekende kost is het al jaren niet meer. En dan altijd weer die commentaren van de buitenwacht, die je voor hulp zou moeten kunnen inroepen. Een deel van het probleem is simpelweg een slecht functionerende internetverbinding. Maar "Neeeeeee, dat kan niet. Het zal vast aan de Pc liggen". Mooi niet dus. Met Pc verkast en daar in 26 sec geregeld, wat me in Coves meer dan drie uur heeft gekost. Al dat gemakzuchtig afschuiven van die helpdeskdiensten is misschien nog wel het meest ergerlijke van alles.

 Ik ben geen specialist, maar hang ook niet voor iedere schijt aan de lijn. Weten die mensen natuurlijk niet, maar moeite om het te weten te komen, doen ze ook niet. Alles gaat in één beweging over de kam van het digitale onvermogen. In mijn geval betreft dat in de meeste gevallen helaas de helpdeskmedewerker. Morgen verder zoeken dus.

WUAUSERV

 Op ouderwetse wijze een hele dag verkloot aan het pogen de digitale hulpjes te laten doen, wat ze zouden moeten doen. Het zijn nu nog maar programma's en gooien 'slechts' vanzelfsprekendheden overhoop, niet minder ergerlijk daarom, maar gelukkig geen robots, die in amok je interieur 'verbouwen'. Leuk spul zolang het doet, wat het doen moet en niet iedere maker vindt, dat er met regelmaat vanalles veranderd dan wel vanwege knulligheden achteraf aangepast moet worden.

 En dan natuurlijk compeet klassiek. In principe een simpel handelingetje, maar voordat de betreffende handeling uitgevoerd kan worden, moet er gebackuped en ge-üpdated worden. iTunes, iOS, Windows en wie weet nog meer. Want zover ben ik geeneens gekomen. iTunes geeft na bijwerken enkel een foutmelding en weigert verder iedere functie. De nieuwe versie van het besturingsprogramma voor de iPhone wilde niet eens downloaden. En in de zoektocht naar een oplossing voor beide problemen ben ik nu in het drijfzaand terecht gekomen, dat Windows-Update heet.

 De boosdoener, één van de boosdoeners schijnt de wuauserv te zijn. Wat dat ook moge weze. Windows kent de fout. Heeft er zelfs een 'fix' voor, maar is weer niet zo clever, om die vooraan in de update-line te zetten. Ja, ja, ik hoor ze al denken: Moet je maar automatisch updaten jochie!!

Raddraaien

 Hoelang mag een kringetjes-draaiend wachtsymbool in het internet kringetjes draaien, voordat je kan/moet constateren, dat het misschien wel kringetjes draait, maar zeer waarschijnlijk niet doet, waar het pretendeert mee bezig te zijn??

2 minuten,
5 minuten,
9 minuten?

 Dit zijn Fred Flintstone tijden in het digitale tijdperk. Hier dragen dino's datapakketjes en doen zich te goed aan malse ribeyes, onderwijl hun bestemming uit het oog verliezend. Afbreken die hap en verder zien.

Pieken

 Geen slap moment gehad vandaag. Van het vertrek onder het dekbed vandaag, zo ergens net na achten, tot een minuut of tien geleden doorlopend bezig geweest met meer dan niksen. Geen vraagtekens. Geen gerelativeerd. Opgestart en doorgelopen.

 Honden/katten/kachel, ontbijt, koffie, rit naar Sibiu, gesloten deur immigratiedienst, naar centrum, koffie, koffer, telefoontoestanden, kleren, boekenwinkel, lunch, weer de koffer, weer de imigratiedienst, langs een stoffenzaak, een afspraak bij een privé-kliniek, rit huiswaarts, honden/katten/kachel, wijntje, schrijven, pffffffffffff. Genoeg gehad.

 Twee van dergelijke dagen per week en dan enige sturing in de activiteiten en ik zou een stuk minder mopperen. Waarschijnlijk is het dan nog niet goed, maar gebeurd er wel voldoende. De andere dagen mogen dan aan WLSKT besteed worden. Lijkt wel een boekingscode voor een vliegticket. De onderhandelingen gaan voort.

Doenerig

 Best een hoop gedaan. Lullig dat de afgelopen dagen meer aan de lopende lijst is toegevoegd, dan ik er vandaag van kon afstrepen. Maar niet mee bezig zijn en stug door ploeteren.

 Inschrijving in Roemenië lijkt vooralsnog het 'eitje' te blijven, wat het eergisteren al leek. Morgen kan ik de ID ophalen. Ook de omzetting van de telefoon geeft minder praktische problemen, dan de diverse verkopers me tot op heden probeerden duidelijk te maken. Moet wel iets met desimlockage, maar volgens mij kan ik dat via het internet, waar de verkoper van vandaag zei, dat je in een vergelijkbaar Roemeens geval terug zou moeten komen naar het verkooppunt, waar het abonnement is afgesloten. Ik kon natuurlijk altijd een nieuwe telefoon doen. Aardig idee. Is mezelf ook al diverse keren door mijn kop geschoten, maar daar staat mijn hoofd nu niet naar.

 En passent een wifi-box geregeld voor in het toekomstige huis. De Tv maar laten zitten. Mag de schotel dan wel gratis zijn, maar als alles goed gaat, is er voor het einde van de zomer glasvezelkabel en wordt de schotel overbodig. Zonde van de gaten in de muur.

 Tussen de bedrijven door een grotere koffer aangeschaft. Een vrouw wil tenslotte kunnen kiezen, ook op vakantie. Zal me volgende week eens over de Lonely's planets buigen qua wat allemaal niet vergeten mag worden om mee te nemen. Mn de laatste week kent geen Appie's op de hoek.

Droomland

 De nachten zijn veranderd of meer mijn nachtelijke bezigheden. Het is een van die dingen, die je met vertraging beseft. Geen dromen meer van eindeloos gehol door lange gangen met buitensporig veel trappenhuizen. Ook geen wateroverlast meer door binnenstromende regen of springende waterleidingen.

 De nieuwe beelden zoeken naar een vorm. Veel verder dan vage vegen komt de herinnering niet. Ik droom, weet dat ik het doe, maar de beelden zijn al verdwenen, voordat ik in staat ben ze te registreren. Een ding weet ik wel. Champagne-fuifen zijn het niet. Ik ben stik benieuwd, wat mijn onderbewustzijn, of hoe je het wilt noemen, voor vorm kiest voor alle recente veranderingen in mijn bestaan.

 Welke pijnpunten vragen om aandacht? Waar maak ik me druk over zonder dat ik hetzelf al als zodanig ervaar? Hoe werkt dat met dromen? Hoe snel weten die te switchen van oude vertrouwde beelden naar nieuw beeldmateriaal? Wanneer gaan dromen zich ergens tegenaan bemoeien? Genoeg vragen voor als ik weer wakker lig.

Dreef

 Moe, maar niet verkeerd. Een dag mijn voornemens een voor een uitgevoerd. Geen externe tegenwerking, geen interne inzinking. Alles had met geld en mn het uitgeven daarvan te maken. De Franse boekhouder, een Belgische boete van een jaar geleden, het parket voor op de laatste twee kale vloeren en meneer de aannemer met z'n enigszins dubieuse naheffing. Streep eronder en verder. Over blijft de Rsi, het orgaan voor de regeling van de sociale zekerheid voor (kleine) zelfstandige ondernemers in mijn voormalige woongebied.

 Ik had het kunnen weten, dat deze als laatste zou overblijven. De haat-liefde verhouding met deze instelling snijdt nog dieper dan die met de belastingen. Het enige voordeel van deze club is, dat je er qua ziektekosten direct resultaat ziet in een uitbetaling van een deel van de gemaakte kosten. Zonder aanvullende verzekering zou je daar trouwens niet overdreven vrolijk van worden.

 Morgen dus het voorspelbare laatste loodje op het af te sluiten administratieve vlak, onverwachte verrassingen buiten beschouwing gelaten. En dan kan ik de inmiddels chaotische ogende papierstapels om me heen terug stoppen in de verhuisdozen, om ze over vijf jaar bij het aanmaken van de kachel weer te voorschijn te halen.

Funderen

 Terugkerende stevigheid ..... tenminste voor het moment. Niet bijvoorbaat iedere activiteit bezwaren met de zin of het ontbreken ervan. Geen terugtrekkende bewegingen waar vooruit de richting is. Gewoon: Wat moet gebeuren? Ok. Doen!

 Het zijn minimale verschillen met een verbazende impact. Mijn hoofd is niet bezig met het zoeken naar problemen. Ik loop zingend over straat. Trek, na een paar dagen links laten liggen, de schroef van de lekkende waterleiding vaster aan. Eet met smaak mijn vezelvoer en drink kat-kroelend mijn koffie.

 Wat ik veertien dagen loop te treineren, handel ik af in een uurtje. Laat me niet van het stuk brengen door een onwillige blogger, neem een extra koffie en voel me in het diepe kiplekker. Mens, mens, mens.

Leesvoer

 Net voor vertrek uit Frankrijk de barman van de lokale kroeg de toezending laten stop zetten en een week geleden hier ter plekke een abonnement genomen. Mooi dat het kan. Zelfs met rekening cq geen vooruitbetaling met creditcard. Goedgelovigheid? Of zijn krantlezers betrouwbare betalers?

 Maakt niet uit. Vanochend ging ik voor het eerst sinds bijna een jaar met een FAS onder de arm de deur uit. Niet alleen het schrijven ook het bijhouden van de secundaire actualiteit eist z'n plekje op, of terug. Heerlijk die zondagsversie van de FAZ. Volgens de Wiki een centrum-rechtse, liberaal-conservatieve krant. Voor mij een genot van een hoogwaardige jounalistieke toepassing van de Duitse taal. Mocht ik 'm een keer ergens tegen komen, zal ik Die Zeit ernaast leggen, die schijnt aan de linkerkant van het spectrum te zitten.

 Niet dat dat 'rechts' of 'links' mij iets uitmaakt. Persoonlijk denk ik, dat ik er tussenin hang, zoals bijna altijd met alles. In de hele vluchtelingendiscussie komt, wat links genoemd wordt, aardig wereldvreemd op me over. Terwijl ik van iemand als Wilders of  mevrouw Le Pen de kriebels krijg, als ze weer een keer de nuance uit het oog verliezen. Maar ook dat maakt me niks uit. Ik heb weer een krant en verheug me op het lezen. Nu de plek in mijn leven en concreet qua ruimte voor het ouderwetse formaat.

Pré-definitief

 Grote stap gezet vandaag. Registratie in Roemenië! Tenminste daarmee begonnen.

 De immigratiedienst was om te beginnen net vorige week verhuisd van het centrum naar een uithoek van de stad. Blijkbaar willen ze het nieuwkomers niet al te gemakkelijk maken. Met wat rudimentaire straat-info, Wifi en de kaart-app van Apple kom je een heel end. Het herkennen van de gevonden lokatie kostte alle registeren in mijn kennis van de stad, maar uiteindelijk gevonden.

 Niet verbazingwekkend, maar ik was blij verrast, dat men Engels sprak. De 'waslijst' met benodigde papieren viel dusdanig mee, dat ik nog steeds iets wantrouwigs heb. Ergens moet een adder zich schuil houden.

 Terug in Agnita direct de benodigde papieren geregeld. Kopie paspoort. Kopie kaart ziektekostenverzekering, kopie recent bankafschrift met minimaal een saldo van 35 euro, een bewijs van betaling van 5 lei aan de gemeente èn een dossiermap met zo'n ijzeren strip, die je door de perforaties van de gewenste papieren schuift. Geen bad, bed en brood dus, en al helemaal geen Miele bij binnenkomst,maar je eigen mapje betalen. Kijk, laat al die potentiële nieuwe Europeanen op die manier aangepakt worden. Brussel, zie en leer!!

Klaploos

 De hele dag heeft het gevroren. De doorgaande wegen zijn redelijk schoon. Dus geen problemen gemaakt van de geplande rit naar Sibiu. Een situatie die voor mij nog geen routine is en me sowieso voorzichtiger maakt dan in normale, droge wegomstandigheden. Rit naar Sibiu bij -4/-5 en nat wegdek. De terugweg na uren zon mooi droog. Desondanks mijn tempo niet overtrokken.

 Bonamassa uit de speakers dreunend net door de verraderlijke S-bocht voorbij Cornatel gekoerst, waarna het licht bergop gaat en naar links draait in een onoverzichtelijke bocht. Alles erg netjes aangegeven met een overdaad aan verkeersborden en snelheidsbeperkingen voor als je 85 bent of ouder. Punt is dat Roemenen zich van alle die goede bedoelingen weinig aantrekken.

 Net in de bocht naar links zie ik in een flits, dat een klein eind vooruit een inhaalmanoeuvre wordt begonnen. Doorgetrokken streep, verbodsbord inhalen, maar toch. Het eerst busje gaat net goed, maar er zit er nog eentje achter die het ook nog denkt te kunnen halen. Het gaat allemaal in fracties van seconden. Ik zie, dat het absoluut fout gaat, ga vol op de rem, stuur de wagen met een wiel in de berm en wacht op de klap.

 Helemaal debiel was de tegemoet komende chauffeur gelukkig niet. Terug naar rechts kon hij niet, maar ook hij ging vol op de rem. We eindigden op een halve meter van elkaar. De tegenligger trok z'n schouders op, hief zijn armen omhoog, lachte als een boer met kiespijn, reed achteruit en draaide zijn weghelft op. Een zucht ontglipte me, maar ik vergat te vloeken.

Hindernisloop

 Eerst werkte de Mini niet. Vervolgens deed de Wifi het niet. Nu werken beide eindelijk en vertikt Blogger verder te gaan dan de startpagina. Wordt hier geprobeerd om me iets duidelijk te maken? Ik heb er normaal niet zo'n last van, maar nu ga je toch bijna denken, dat iets of iemand me het werken hier onmogelijk probeert te maken. Seintje, dat ik beter naar huis of in elk geval Coveș kan gaan, hoeft niet zo omslachtig.

 Ergerlijk en dan werk ik slechts met twee programma's online. Ze maken er geen gewoonte van, maar beiden hebben me al in de steek gelaten en Blogger meer dan eens. Gebeurd dat lokaal, de laatste keer is jaren geleden (Ff afkloppen!!), dan geef je en Ctrl-Alt-Del of trekt de stekker eruit en kun je na het opstarten weer verder. Dat werkt met Blogger op de Mini anders. Op de laptop is het gelukkig geen probleem. Die is alleen erg onhandig om mee te nemen.

 Een stom programma verziekt kortom mijn ochtendroutine, waar ik net zo blij mee was. Omstandigheden... Na de instanties mijn grootste ergernis. Hoe minder je in je hand hebt, hoe schoner je neus wordt.

Nachtspinsels

 Alles kost moeite.
 Niks gaat vanzelf.
 Alles heeft een aanzetje nodig.

 Interesseert het me allemaal zo weinig?

 Als ik nu een streep onder mijn activiteiten zet, wat zou dan het eerste zijn, wat ik weer zou oppakken, überhaupt oppakken?

 De ochtendwandeling
 Het schrijven
 Het koken
 De tuin.

 Als ik in de nachtelijke rust mijn gedachten hier overheen laat gaan, merk ik een verbluffend groot begrip voor mensen, die op een bankje in zon de dag aan zich voorbij laten gaan.

 Als ik dan een heel klein stapje verder denk bijv. aan het graf van Yoland, wat ik qua internet zou willen en de verbouwing, word ik zenuwachtig en krijg het benauwd.

 Tijd om mijn willen eens tegen het licht te houden?

Kritiek

 Terecht gerammel in mijn achterban. Het is goed, dat sommige mensen me af en toe eraan herinneren, dat mijn manier van doen weinig rekening houdt met het doen en laten van anderen, laat staan hun wensen. Het is een feit, dat ik in perioden van onduidelijkheid me volledig op mezelf concentreer. Klopt dus, dat ik de afgelopen jaren de wereld om me heen grotendeels links heb laten liggen. Noem het overleven, bijbenen, maakt niet uit.

 Het is vrij simpel om daar een hele berg "Ja, maar's" voor aan te dragen. Dat verandert niks aan de feiten. Er zijn mensen, die dat accepteren. Iets wat ik dan weer niet 'beloon' maar vanzelfsprekend vind. En er zijn mensen, die terecht tegen mijn schenen trappen. Ik zal er geen gewoonte van maken, maar misschien is het aardig, als ik het deze keer niet bij de constatering laat.

 Het is een beetje de omgekeerde situatie van rouwen. Waar ik eerst in mezelf bleef steken en merkte dat anderen dan afhaken, gaat het nu al een tijdje gestaag maar erg langzaam vooruit en vergeet ik dat er mensen zijn die daar ws in geïnteresseerd zijn. Deels natuurlijk door mijn solistisch gedrag. Over de rest moet ik eens rustig nadenken. Het lijkt veel weg te hebben van een manier van leven, die je de mijne zou kunnen noemen. Een leven, dat nou niet bepaald gekenmerkt wordt door een vertoon van sociaal wenselijk gedrag. Moet ik daar (nog) iets mee? Bijna mosterd na de maaltijd.

Zweefduik

 Rommel, rommel en nog eens rommel. Eigenlijk leef ik al 35 jaar in rommelige situaties, waar het orde en netheid is, wat ik het meest weet te waarderen. Ik d'r helaas in praktijk weinig energie in steek. Toch die bulter die mist. Hoewel, een bulter zal zich te goed voelen voor het opruimen en schoonmaken. Personeel kortom. Maar zie je mij met een of meerdere mensen om me heen door de dag heen komen? De partner kan al randje zijn. Ik zou mijn huis ontvluchten. Hier komt wens en werkelijkheid waarschijnlijk nooit samen. Een punt waarop ik gewoon moet toegeven, dat het nooit geworden is, wat ik had gewild.

 Natuurlijk wel een beetje lullig, dat je ouders geen 'bedienden' hadden en jij van begin af aan je schoenveters zelf hebt moeten strikken. Hier gaat het dus dik mis met het achteraf invulsysteem van al die zwevertjes in deze wereld. Je kunt achteraf wel aan alles een draai qua betekenis geven, maar concreet verandert er niets.

  Ik loop gewoon al 35 jaar te kutten met mijn directe leefomgeving en moet daar op de een of andere manier een invulling van accepteren, die bij mijn momentele verlangens past. Volgens mij kun je de boel toch echt beter sturen vanuit wat is, dan vanuit wat straks de beste invulling lijkt van wat nu de revue passeert.

Accu(raat)

 De Mini is weer opgeladen. Net zo heerlijk als de onvoorspelbaarheid ervan ergerlijk is.

Bekenden

 Goeiemorgen, daar was de dood weer. Geniepig ventje, of misschien wel vrouwtje. Maakt voor het resultaat weinig uit. De creativiteit, waarmee deze gedachte mijn leven weet te raken, blijft verbazingwekkend. Geen plat getreden paden, want die weet ik te ontwijken. Altijd weer die onverwachte draai, verschijning, omkering of plompverloren stok in mijn spaken. Je krijgt het niet bedacht en doet er goed aan het ook niet te proberen, denk ik.

 Hoe kun je rekening houden met de mogelijkheid, dat je ergens in de nacht wakker wordt of ligt en ineens een gedachte je bij de strot pakt, die je alweer lang en breed vergeten was? Als je je leven daarop moet inrichten kun je beter bungee-jumpen zonder elastiek. Maar zo weinig subtiel is de dood niet. Die doet het netter, tergender. klopt en krast tot je niet anders meer kunt dan de deur openen. Het vermogen om feilloos de juiste snaar te raken.

 Ik weet werkelijk niet, hoelang geleden ik de laatste keer wakker geschrok, denkende, dat ik in een doodkist onder de grond geschoffeld werd, zonder dood te zijn. Bijna iets uit mijn jeugd. En ineens walst het door je nacht heen. Een onmogelijke gedachte. Nergens op gebaseerd. Maar mooi, dat je ff alle zeilen moet bijzetten om niet in de paniekmodus te geraken. Dan wil ik een borrel naast mijn bed en geen water!!

Vloeibaarheden

 Een dag die bij het schroot kan. Kan gebeuren. Verder maar niet mee bezig zijn. Tijd voor een beetje verwennerij. Het koken zien we maandag weer. Mocht de mini het werkelijk niet meer willen doen, dan zij dat maar zo. Aan de oorspronkelijke opzet van de reis ga ik geen afbreuk doen. De telefoon kan ws in Sibiu geregeld worden. En de rest is een kwestie van betalen en dat is voorlopig geen probleem.

 De grote vraag is, gaan we de reserves parkeren of laten we ze werken? Dat laatste kan goed, fout en goed fout gaan. In de afgelopen 8-9 jaar is meer verdampt dan uitgegeven. Het is een puntje, waar ik nog eens in alle rust aan ga zuigen.

 Alles hangt natuurlijk, zoals altijd af van de periode, die overbrugt moet worden. Met stijgende leeftijd luistert dat allemaal iets nauwer. Het jeugdige gevoel van een haast oneindig bestaan heeft een andere draai gekregen. Maar ook als de eindigheid tegen je aan schurkt, blijft de overzichtelijkheid onvoorspelbaar. Kun je kortom die 100 euro stukslaan in een uur of moet je er het einde van de maand mee halen. Een vraag die me zeer recentelijk nog druk heeft bezig gehouden.

Ge.....

 Geen mini, geen werkende Wifi, mensen die te laat zijn, telefoonmaatschappijen die geen abonnement af willen sluiten ... Het gaat weer ff niet naar wens. Ik heb het koud, meer last van de kou dan toen het -23º was. Wat zal het zijn? Meer dan -3º is het niet. Ik kan mijn gang niet gaan, moet wachten, rij voor noppes. Dat zijn de factoren, die de boel naar de verkeerde kant laten overhellen. Het swingt niet meer en dan is er teveel aandacht voor de mindere kanten in het moment. Tegelijkertijd realiseer ik me de grootsheid van mijn plannen en ook dat laat me terug in mijn schulp schieten.

 Het zijn geen wonden, die ik moet likken, maar er moet wel ff opnieuw geschud en gedeeld worden. De reikwijdte van het spel herverdient enige aandacht. Een paar keer slikken is op z'n plaats, vervolgens de neus dichtknijpen en hup! het diepe in. Dat kun je uitstellen, wat je wilt. Rondjes dralen. Terugstappen van de kant. Bezwerende danspassen maken. Iets richting de Here prevelen. Het soort uitstel dat geen afstel weet af te dwingen.

Niets

 Je ligt op een hagelwit zandstrand. Niet op de door de zee tot gruis vermalen schelpen en koraalresten maar op een teak-houten stretcher met en matrasdikke bekleding in natuurlijk verantwoorde katoenkleuren. Parasol boven je kop, wifi op vol vermogen, een bak verse, gesneden vruchten naast je en een heerlijk koel glas volle witte wijn in je handen. Laat dan die zon maar schijnen, ondergaan of desnoods opkomen.

 Water rolt af en aan. Het geluid van een paar verdwaalde vogels. Een groep dolfijnen speelt luidruchtig een eind verderop in het water. De 'drukte' van het eiland heb je achter je gelaten. Je zit een paar honderd meter verderop op de buitenrand van het zoveelste atol in een atol. De 'roomservice' heeft uitvoerig geïnformeerd naar eet- en drinkwensen, voordat de zandbank per boot werd aangestuurd.

 Helemaal niks. Niks moeten. In feite zelfs niks kunnen. Een bijzondere ervaring. Het doet me denken aan de momenten, waarop ik voor mijn gevoel in een soort 'niets' weg zak. Overgave, maar uit keuze.

 Na ik weet niet hoeveel uren, sla ik mij boek dicht op de eerste pagina, drink mijn glas leeg, geef een teken aan de service, dat ze alles mogen wegruimen, loop de lagune in en zwem terug.

Spannend!

 Lang over gedaan. Eindelijk gebeurd. Mijn mobiele abonnement opgezegd. Het Franse mobiele telefoon abonnement wel te verstaan. Van die dingen waar ik lang tegen aan kan hikken. Ik denk, dat menigeen dat allang gedaan zou hebben. Niet dat het je geld opleverd. Prijzen liggen hier op hetzelfde niveau. Wel een tijdje bezig geweest met een dual-sim kaart. Die blijkt hier gewoon (nog) niet te bestaan. Maar dat is niet de werkelijke vertragende factor geweest. Die bestaat nl. niet concreet. Het is puur een kwestie van omschakelen en 'afscheid nemen van' geweest. Hoe makkelijk ik daar in ben qua woonplek, zo moeilijk ik daarin kan zijn qua gewoontes. Maar gebeurd dus.

 Nu het nieuwe abo. Ik heb me 10 dagen speling gegeven. Twee abonnementen dus, een voor de foon en een voor de mini. Het moet een waar genot zijn, als ik straks niet meer afhankelijk ben van Wifi. Het checken van de wifi-mogelijkheden is bijna een tweede natuur geworden. Gewoon WA'n ipv sms'n ongeacht waar ik ben ..... qua bewoonde omgeving dan. Café's en restaurants kunnen kiezen zonder eerst te controleren of ze wel een niet-afgeschermde Wifi-verbinding hebben. Aantekeningen 'per continuüm' de wolk in jagen.

 Het lijkt allemaal niks maar het zijn in feite doortastende stappen vol het nieuwe leven in. Goed gevoel. Ik wil het ook stap voor stap proeven, voelen, ondergaan, beseffen en meer van die onzin.

Superdeluxe

 Het staartje van de trouwerij krijgt langzamerhand vorm. Gewapend met een paar "Lonely planet's" en natuurlijk het internet is er inmiddels een soort overzicht van vlucht- en verblijfsmogelijkheden. Het is iets ingewikkelder dan Beauvais - Cluj. En behalve de verbindingen, maatschappijen, wachttijden en vlieguren moet je ook iets met prijzen. Je betaalt met gemak voor dezelfde vlucht in dezelfde klasse bedragen tot meer dan het tienvoudige. Wie betaalt nou 5000 euro als je ook voor 800 in hetzelfde vliegtuig in economy class van A naar B kunt??

 Het vereist een aparte manier van denken. De rondvlucht nog proberen op te knippen in retourtjes, maar dat levert niks op. Op de terugweg is Dubai niet interessant. Dus verlopig is het Sibiu, Wenen, Dubai, Mahé, Dubai, Male, Qatar, München, Sibiu. Acht vliegbewegingen in 14 dagen en dat voor iemand, die in 2012 kalmeringsmiddelen nodig had om na 25 jaar voor het eerst weer in een vliegtuig te stappen.

 Verblijf op Maldives is duur. Maar de uitgekozen plek is van alle alternatieven, die ik een jaar of wat geleden al had uitgevogeld, de beste. Geen kleine kinderen gewenst, redelijk wat loopmogelijkheden (alleen maar zwemmen gaat ook vervelen) en meerdere restaurants en bars. De overnachtingen in zo'n hut in het water is al duur, belachelijk duur, maar het eten (en ws ook de drank) is nog veel buitensporiger geprijst. En ff naar de stad, zit er daar niet in. Al is het maar omdat de prijs van een speedbootretourtje het prijsvoordeel van een restaurant in de hoofdstad ruimschoots compenseert.

 Wat in de laatste week een dag kost, daar kan op de Seychelles bijna de hele week van geleefd en geslapen worden. Maar ja, dit is "the once in your lifetime experience", waarvan ik nooit gedacht had, die ooit te kunnen maken.

2929

 Te mooi om ongemerkt voorbij te laten gaan.

Minimaal

 De mini wil weer niet laden. Irritant. Moet ik straks een nieuwe aanschaffen enkel en alleen omdat ergens een slechte verbinding zit in het laadsysteem. De mobiele elektronica heeft van begin af aan gehad wat auto's inmiddels ook hebben: je kunt er zelf (bijna) niets aan repareren. Voor auto's heb je gelukkig nog garages, maar voor de electronica moet je de reparatiespunten zoeken met een vergrootglas en veel meer dan onderdelen vervangen doen ze meestal niet. Apple zelf doet helemaal niks. Je kunt je ding ruilen met forse bijbetaling en dat alleen in de garantiejaren. Iets waar Apple je ook nog extra voor probeert te laten betalen, terwijl het gewoon in het consumentenrecht is opgenomen.

 Gewoon ergerlijk voor iets waar in principe weinig aan kapot kan gaan. Maar je went eraan. In aanloop naar de aanschaf tijden over gedubt, maar na aankoop snel eigen gemaakt. Het ding heeft z'n plek veroverd en ik zou 'm wel kunnen maar niet willen missen. Nog een beetje aanklooien dus en anders gaat deze definitief aan de stroom, maar verliest daardoor eigenlijk z'n hele functie, en een nieuwe voor het mobiele werk. Weer een mini, want een erg prettig formaat.

Soit!

 Morgen slaan we vandaag over.

Afzien?

 De winter van 2015/2016 zal me nog jaren heugen. Niet dat de winter zo bijzonder is. Volgens mij is ie ook met de -22/24º C van vannacht nog steeds overwegend aan de zachte kant. Nee, het zijn meer de omstandigheden waaronder ik probeer mijn leven op de gewenste wijze te leiden. Daarin maak je keuzes en die vallen af en toe een beetje belachelijk uit.

 Het is geen kwestie van het kiezen voor een gewenste situatie, maar de noodzaak om te kiezen tussen twee kwaden. Middag na middag in een overhitte leef- en slaapkeuken zitten met een zwijgend mens op de bedbank links van me, leek en lijkt me dusdanig onaantrekkelijk, dat ik gekozen heb voor het weerstaan van de kou op de tijdelijke slaapétage. Driekamers met dubbele ramen èn luiken, die geen van allen echt sluiten en waarvan een aantal gebarsten is, één klein elektrisch kacheltje, een elektrische deken in een wollen deken gewikkeld om de voeten, winterjas aan, sjaal om en muts op.

 Het enige verschil met buiten zijn de ontbrekende handschoenen. Het toetsenbord reageert al met de nodige haperingen op mijn blote vingers, laat staan als ik die in dik gevoerde handschoenen stop. Maar het is te doen met het idee in het achterhoofd van één keer en nooit meer en net voor je helemaal stijf bent ff een rondje lopen. Ik ben al blij, dat ik niet buiten hoef te slapen, zoals de meeste honden hier moeten doen.

Smullen

 Nog nooit een kookboek zo uitgebreid gelezen en dan heb ik nog geen recept bekeken. In een notedop een belangrijk hoofdstuk uit de geschiedenis van deze streek, Transylvania. Het hoofdstuk van de Sachen. Ooit (eind Middeleeuwen) uit Duitsland naar hier getogen en in de jaren 70 en 80 vn de vorig eeuw dank communistische repressie en Roemeense ondankbaarheid veelal weer en onder moeilijke omstandigheden teruggekeerd naar Duitsland. Mondjesmaat keert men inmiddels terug o.a. omdat ook bezittingen weer erkent en (deels) teruggegeven worden. Een nazaat uit die groep is momenteel zelfs president van het land. Wat lokale specialiteiten heten te zijn, is in feite een Duitse erfenis.

 Een mooie keuken maar moeilijk 'Roemeens' te noemen. Nu is dat met al de boerenkeukens in Europe een beetje het geval, maar hier valt het wel erg op. Je voorstaan op de vruchten van een eeuwenoude aanwezigheid van buitenlanders als zijnde het regionale/nationale culinaire spectrum en tegelijkertijd de ´Godfathers' van die keuken het land uit gewerkt te hebben, is bovendien weinig kies.

 Mooi boek in tweevoudige betekenis: het verhaal èn de recepten. "Und am Tisch war immer Platz" van Gärtner en Jone. De overheersende Duitse invloed op de Roemeense keuken. Maar er is meer. Ook de Hongaren, de Grieken, de Zigeuners en mn ook de Turken hebben zich tegen de keuken aan bemoeid. Vele vingers in de Roemeense pap.

Spiraal

 Ik ben gelukkig!!

 Mag je zoiets zo plompverloren zeggen?

 De plek, de persoon, het leven .... Heerlijk. Had 25 jaar geleden gemogen.

 Niet netjes naar Yoland toe. Maar toch. In feite hadden we alles, maar Yoland wist niet te genieten. Er waren momenten, maar die werden achteraf steeds weer afgezwakt of ongedaan gemaakt. Vakanties, avondjes uit, ook de Gracht was alleen een succes, omdat de verkoop belachelijk goed verliep. Terwijl er zoveel meer te genieten viel op en van die plek. De mogelijkheden van het gecombineerde voor- en achterhuis, de prachtige werfkelder, het terras aan de werf, de ligging in het centrum. Een goudmijn en niet alleen financieel. Niks telde op den duur. De bouwplannen, enkel een tijdelijke opleving van enthousiasme.

 In Frankrijk is het weinig anders verlopen, ondanks het feit dat een gewaarschuwd mens voor twee telt en we een gedegen voorbereiding achter de rug hadden. Het aanvankelijk enthousiasme verdween toen voor het resultaat gewerkt moest worden. Gewerkt in de betekenis, dat niet alles meer van een leien dakje ging. En in 2006 was het bijna weer gelukt om met de zoveelste opgave goed weg te komen.

 Ik heb me vaak afgevraagd hoe het leven verlopen zou zijn, als Yoland niet in 2007 was overleden. Hoe hadden de afgelopen 8 jaar er dan uitgezien? Zou Yoland die volgehouden hebben? Soms betwijfel ik dat.

Levensvreugde

 Niet de eerste keer dat ik het gemis voel. Vreemd, omdat het in al die jaren Frankrijk maar op zeer zeldzame momenten en dan mn in de laatste jaren is voorgekomen. En wat toen meer iets was van het verlangen om te ontsnappen aan wat was, is het nu meer een verlangen tot delen van een genot. De mogelijkheid om gewoon een beetje te keuvelen met mensen. Het type geneuzel aan de bar. In dit kader misschien wel het beste signaal, dat ik het erg naar mijn zin heb.

 Een beetje lullen over vanalles nog meer van dat niks. Glaasje erbij. De middag de middag laten zijn. Later in een restaurant terecht komen of zelf voor meerdere mensen achter het fornuis kruipen. Onderwijl geen lege glazen dulden en zonder gêne de avond over laten gaan in de kleine uurtjes. Heerlijk. Lijkt wel Roemeens.

Plezier

 Het wil weer niet echt met doen wat gedaan moet worden, maar behalve dat ik er niet zo van onder de indruk ben, heeft ook mijn humeur er weinig last van. Eigenlijk heb ik het best naar mijn zin, moet ik alleen een paar van die kleine vervelende zaakjes afhandelen. Alles erg overzichtelijk, alles erg eindig, alles prettig afrondend. Misschien is het niet zo vreemd, dat ik niet zo'n haast heb en het me eigenlijk weinig kan schelen.

 Ben naar 'huis' gegaan, heb me een Chimay bleu ingeschonken en loop zingend rond. Een beetje afwassen, beetje koken, beetje stofzuigen en (morgen) een beetje klussen. De plek is het nog niet, maar het leven komt heerlijk dicht in de buurt.

Koppig

 Op welke manier gaan we de motivatie opkrikken, dan wel erin slaan?? Ik merk, dat het schrijven geen indruk maakt. Wordt weer een greep in het nekvel, maar ook die handeling begint aan effect in te boeten. Eigenlijk kan het me ook allemaal aan mijn reet roesten. Dat de hele wereld het toch uitzoekt en mij eindelijk eens met rust laat! Waar is dat onbewoonde of tenminste van overbodig geregel vrije eiland? Ik vrees, dat ik me dat toch zelf moet maken door netjes alle regeltjes af te handelen. Was in Frankrijk weinig anders en heeft daar enige jaren gekost. Hier hoop ik het virtuele onbewoonde eiland ergens voor de zomer gerealiseerd te hebben.

 Hoe sneller ik alles afhandel, hoe eerder ik mijn rust heb! Mag dan een waarheid als en koe zijn, het glijdt als een paling door het snot van me af. Mijn reet heeft een hoop plek voor roest!

 Daar is ie weer! De kleine dwarsligger. Kont tegen de krib en stug "Nee" schudden. Het kinderlijk geloof, dat administratieve instanties gevoelig zijn voor stampvoeten en adem ophouden. Ha!! Je werkt daar niet als je gevoelig zou zijn voor maatschappelijke relevantie, laat staan voor persoonlijke beslommeringen. Ren maar lekker met de kop tegen de muur. Dat ontnuchtert!

Weekwerk

 Maandag. Tweede en hopelijk laatste week voor het wegwerken van administratieve irritaties. Eerst de bankmeneer de oren wassen. In het weekeind weer tegen allerlei onmogelijkheden in de internetrestrikties aangelopen. Snap niet hoe ze het verzonnen krijgen. Al vaker gedacht, maar als dit Frankrijk is, dan snap ik ook dat Frankrijk niet zo zit te springen om een echte vrije markt in Europa. De Franse banken, en niet alleen die, zouden zo weggevaagd worden.

 Vervolgens mag ik achter de verzekeringsagent aan. Die weet je wel te vinden als betaald moet worden, maar heeft beduidend minder haast als het om terugbetalen gaat. Dan is er nog iets met foto's en de Carrefour en tenslotte het opzeggen van de laatste band met Frankrijk: de mobiele telefoon. Zou raar zijn als dat laatste zonder slag of stoot realiseerd kan worden.

 Ff de schouders eronder vanmiddag en een goede start kan zo de hele week lichter maken. Wordt weer tijd om concrete zaken uit mijn handen te laten komen ipv van dit soort geregel.

Wintersport

 Prachtig. Eindelijk de romantische kant van de winter. De sneeuw heeft iets van 10-15 cm gehaald. En nu ligt het vrijwel witte tapijt onder een bijna volledig blauwe hemel. Net niet perfect, maar meer dan aardig. Een wintersportgevoel bij de ronde met de honden. Hoger op de hellingen is de sneeuwlaag net iets dikker èn vrijwel onbetreden op een sporadische passage van een hond na.

 Veel ervaring heb ik er niet meer. Eenmaal ergens in de Franse Alpen ver van alle ski-pistes op sneeuw getrakteerd, en een keer in Zwitserland het ski-gebeuren bewonderd. Het winterse landschap heeft wel wat. Zeker als de zon schijnt of het net heftig sneeuwt. In Frankrijk was het groen toen we de berg op reden en hoefden we vervolgens de besneeuwde berg een weekje later enkel naar beneden bij vertrek. Inmiddels was de weg weer redelijk begaanbaar.

 Zwitserland was genieten. Een monorail van hotel naar skihut naast de piste. Dekens voor over de benen, terwijl de bediening af en aan stoof met alles wat je je maar kon wensen (en betalen). En vervolgens op de slee naar beneden. Nu is het ietsje meer zelf baggeren en ontbreekt de skihut, maar het doet geen afbreuk aan de charme van de wit/blauwe combinatie.

Hindernisloop

 Het gaat langzaam, maar vooruit. Tempo is en blijft voor mij een belang houden. Nog steeds niet waar ik allang had willen wezen en onderhuids die angst er nooit te komen. Iedere dag weer gooi je daar een dosis energie tegenaan om iedere keer weer te moeten constateren, dat de inzet na een korte en soms wat langere opleving wegzakt in een vorm van berusting. Op zich niet gek, maar ergens ook helemaal fout.

 Iedere keer loop je weer tegen iets aan, dat je de broek laat afzakken. Telkens weer loop je tegen de vraag aan "Waar je mee bezig bent?" en erger "Wat de zin is van je inzet?". De marges zijn daarbij nog steeds zeer minimaal en opgelopen ergernis weten ze niet te verbreden.

 Moet je eerst bijv. al constateren, dat je voor Europese begrippen, maar belachelijk kleine bedragen van je Franse rekening mag over maken via het internet, blijkt nu ook nog eens dat je niet twee- of meermaals hetzelfde bedrag naar dezelfde rekening mag overmaken. Het is werkelijk een geluk, dat ik geen bazooka bezit èn niet meer in de buurt van die bank zit, want de neiging om die opeenhoping van klantonvriendelijkheid voorgoed van deze aardkloot te verwijderen, is moeilijk te onderdrukken.

 Dat is de eerste reactie. Vervolgens zak ik in ontnuchterde vertwijfeling zuchtend van mijn stoel op de grond. En dit is maar een toevallig voorbeeld uit een eindeloos lijkende reeks onnodigheden. Op naar de volgende!

Werkwijzen

 Na de anders gelopen dan in mijn hoofd geplande zaterdagmiddag vandaag verder met wat 'moet' gebeuren cq. ik me voorgenomen had en heb. Weer wat meer spanning op de teugels. Overgangen zijn iets anders dan het afsluiten van wat geweest is, dat vereist geleidelijkheid ipv een dichtslaande deur. Vooralsnog dus maar verder met meer of minder geplande activiteiten en de dag niet ongestructureerd over me heen laten komen om vervolgens door te schuiven, wat niet gebeurd is. Het laatste zou theoretisch minder frustratie moeten opleveren. In mijn geval betwijfel ik dat.

 Voor vandaag dus weer een stel ouderwetse streefvoornemens. Komt vaak ook niet veel van terecht, maar ik probeer het wel en in ieder geval is de intentie aanwezig om het voorgenomene uit te voeren. Het verschil is subtiel, misschien zelfs meer psychologisch dan reëel. Het verschil tussen voornemens aan de kant schuiven en dat laatste niet hoeven doen, omdat je geen voornemens hebt gemaakt. Doe mij de eerste versie maar. Dan weet je tenminste, wat had moeten gebeuren, als het niet gebeurd is. De andere versie is naar mijn idee een met groene zeep ingesmeerde glijbaan richting de vergetelheid.

Winters

 Winter weer terug èn in vollere glorie. Op naar de 10 cm sneeuw. In feite valt de winter me tot op heden tegen. Die twee dagen -16/-17 en drie centimeter sneeuw ken ik ook uit Frankrijk. Daar hebben we zelfs een halve meter sneeuw gehad en 20 cm ijs op het meer. Dat was een uitzondering, maar toch. Een beetje meer winter zou prettig zijn. Je zit in de overgang van zee- naar landklimaat of je zit er niet. Maar ik zal niet te hard brommem. Het sneeuwt stug door en de koude voorspellingen reiken verder dan twee weken.

 Hup op de slee, paard ervoor en de paden op. Qua sneeuw zou het bijna kunnen. Of moet het paard dan sneeuwhoefijzers hebben? Het paard hier is helemaal niet beslagen. Wat goed of slechts is, ik heb er geen verstand van. Wat ik wel weet, is, dat ik niet met koe of paard zo willen ruilen op het ogenblik. Die staan tot ergens eind maart of begin april op een paar vierkante meter stal hun winter door te komen. De koe wil nog weleens gaan liggen, maar het paard staat al die mndn. Af en toe een beetje in de hof laten lopen, zou volgens mij gewaardeerd worden.

 Maar dat is mijn pakkie an niet, net zo goed als de beroerde manier van varkens slachten of de weinig praktische wijze waarop de moestuin wordt benut. Van een hoop zaken is het niet aan te raden om de traditionele voorbeelden te volgen. Wat dat betreft leeft men hier op het platteland in een andere tijd. Waarschijnlijk sterk bevordert, doordat de leiding in feite in handen van een tachiger is, die al meer dan 60 jaar hetzelfde deuntje dreunt en de jongere generatie niet of nauwelijks geïnteresseerd is in een eigen inbreng, zo daar al ruimte voor is.

Inslaan

 De vooravond van sneeuw en vorst en dat 's morgensvroeg. De sneeuw in het weekeinde, de kou in de komende twee weken, minimaal. Over een paar jaar lach ik er misschien om, maar het lijkt me nu wel gepast om boodschappen te gaan doen in Sibiu. Niet dat het risico van verhongeren op de loer ligt, als ik het dorp niet uit zou kunnen. Er zijn inmiddels 3 dorpswinkels (1'tje net geopend) waarvan twee ook een beetje als bar functioneren en 2 bars waarvan eentje ook een beetje een winkel is.

 Dan is ook Agnita nog met sneeuwkettingen te doen en daar is in feite 'alles' te krijgen, als je geen speciale wensen hebt qua merk of soort of opzoek bent naar iets minder normaals. In alle drie de categorieën schortte het, dus in de wielen, voordat het straks overal prachtig wit maar lastig rijden is.

 Dat Ff naar Sibiu loopt altijd weer uren uit. Snel door een supermarkt racen, zit er niet in. Heeft zo z'n charme, is niet altijd praktisch en kwam nu eigenlijk niet uit. Eenmaal in 'de stad' ga je ook niet zonder 'koffie' retour. Van koffie komt shoppen, van shoppen komt eten en toen vervolgens in de meubelzaak een gesprek begonnen werd over bedden, had ik eigenlijk wel een hotel kunnen gaan boeken. Met wat duw- en trekwerk toch nog thuis weten te komen.

Ontdooien

 Tijd om oude koeien hun sloot te wijzen. De inmiddels misplaatste gereserveerdheid in mijn leven kan gevoeglijk over boord. Ik zal niet gelijk spuitend, slikkend en zuipend mijn geld over de balk smijten, terwijl ik me in zeven orgieën tegelijk stort. Ook zonder sex, drugs & rock'n roll mag het best iets minder terughoudend, soepeler qua leven en centen.

 Maar patronen slijten snel in. Slechts 8 jaar heeft het geduurd. Waarvan nog de nodige jaren, waarin de overtuiging, dat enige matiging misschien niet zo gek zou zijn, maar soms een beetje met de voet aan de grond kwam. Pas met het verbouwen in Roemenië drong het besef door, dat ik straks wel een leuk ingericht en orgineel huis zou hebben, maar het kleingeld voor het normale leven krap zou kunnen gaan uitvallen.

 Dus zeg, drie jaar is voldoende geweest. Voldoende om een mentaliteit erin te rammen, dat de knip van de beurs zoveel mogelijk gesloten moet blijven. Gelukkg kon ik daarbij terugvallen op eerdere ervaringsmomenten en mijn ouderlijke bijdrage cq. opvoeding!

 Boekhouden kan nooit kwaad, dubbeltjes draaien hoeft niet meer. Het is toch te gek, dat je je dat bijna weer moet aanleren. Ik bedoel: afleren!

Aasgieren

 Vandaag gaan de laatste betalingen de deur uit richting de Franse belastingdienst in St. Yrieix la Perche. Onroerendgoed. Ieder jaar een onaangename verrassing na de zomer en zoals bijna elk jaar ook nu weer stevig verhoogd en dan heb ik het niet over de 10% boete, waar ze feitelijk geen recht op hebben. De eerste aanslag heb ik namelijk nooit gehad. Dit is duidelijk nav de verkoop en niet nav de adreswijziging, die ik netjes in september heb opgestuurd. Maar je zult zien, als ik dwars ga liggen, krijg je vast van dat gelul, dat ik het ontbreken van de aanslag had moeten signaleren.

 Nu zien wat met de oude taxe professionelle gaat gebeuren. Die ga ik dus mooi niet meer betalen en daar was vorig jaar iets mee, dat je die niet meer via papier, maar in het internet betaald moest gaan worden. Èn niet alleen dat, je moest ook zelf het moment van betaling in de gaten houden. Goed dat ik daar niet meer ben, want ik zou dat mooi geweigerd hebben. Belasting betalen à la, maar dan op z'n minst met een signalering. Of dat nu op papier of digitaal is, maakt me niks, uit, maar ik ga niet ergens inloggen om te zien of iemand iets van me wil hebben. Als je dat wilt, heb je toch ergens een draadje los.

 Over blijft de boerderij in de Creuse (iemand interesse??) en een stukje grond op de grens van Masvieux en Petit Masvieux, dat op mijn naam blijft staan ivm het in stand houden van de privé cq het uitsluiten van de ACCA's van het oorspronkelijk terrein ter grootte van bijna 93 hectare. Zien wat me dat gaat kosten.... Bedenk me net, dat er hopelijk geen minimum aan het heffen van de grondbelasting zit, want dan zou dat volgend jaar een onaangename verrassing kunnen opleveren .... maar in dat geval betalen de Dames en de buurman het maar gezamelijk. De constructie is opgezet ten behoeve van hen. Los van Frankrijk ben ik voorlopig nog niet.

Overhevelen

 Met iedere gekookte maaltijd krijgt het huis ietsje meer eigens. Met iedere stapel rommel in de keuken wordt het er steeds huiselijker. Enkel het hardnekkig neerdwarrelende stof herinnert aan het feit, dat er nog steeds ergens in het huis gebroken en gebouwd wordt.

 Het doet goed om me aan het eind van de middag, na de ronde met de honden in de keuken terug te kunnen trekken en aan de slag te gaan met koken. Verse groenten, niet persé vlees of iets anders van het varken omdat de maaltijd anders 'niet compleet' zou zijn, glaasje wijn onder handbereik, kaas toe en alles zonder haast, met uitgebreid nazitten zonder dat weer iets met de beesten moet of de Tv aangeknald wordt.

 Het loopje van huis naar bedbank is bijna aangenaam. Met de portie voor haar moeder onder de arm gaat het bergop het dorp in. Zal wennen zijn voor het ouwe mens, als het eten de komende weken steeds regelmatiger uit mijn handen zal komen, waarbij zij niet altijd aan onze tafel zal aanschuiven, als het aan mij ligt. Ze wil wel, maar hoeft niet overal met haar neus tussen te zitten. Ik ben in mei niet met haar maar met met haar dochter getrouwd. Zien dat we ergens zo'n stapel pannetjes op weten te duikelen, waarin Tafeltje-dekje-ondernemingen (vroeger) de maaltijden aan huis afleverden.

Goddelijk

 De badkamerinstallateur studeert theologie ..... Een badkamer aangelegd door een toekomstige priester. Het geeft me een vreemd gevoel. Iets onbehaaglijks. Alsof het werk ineens een andere betekenis krijgt. Stom natuurlijk, maar toch. Zou het te maken hebben met het feit, dat een weldenkend mens, en zo zie ik die man, naar mijn idee niet serieus voor een bestaan als priester zou kiezen? En nu die dat wel doet, twijfel ik aan zijn capaciteiten als installateur? Eigenlijk zou het eerder een meerwaarde dan diskwalificatie moeten zijn.

 Priester is hier volgens mij veel meer een beroep dan de roeping, waar ze het in de rooms-katholieke kerk over hebben. Priesters hebben hier vaak ook een baan naast hun ambt. Maar dan eerder onderwijzer dan badkamerinstallateur. Bovendien moeten ze getrouwd zijn, willen ze in aanmerking komen voor zoiets als een eigen parochie.

 Neemt niet weg, dat het voor mij een moeilijk te volgen keuze is. Nu hij het bovenaardse meer waarde toekent dan het ondermaanse, moet de toch al redelijk uitzonderlijke badkamer hem bijna duivels decadent voorkomen. Denk ik. Of misschien zijn ze daar op z'n orthodox's ook makkelijker in dan de Roomsen. Hoe dan ook, de badkamer zal van nu af aan altijd iets aparts hebben.

Fundamenten

Ben ik te gemakkelijk? Niet zozeer voor mezelf als in het aanpassen aan omstandigheden? En zo ja, is dat erg of net niet? Ik leef inmiddels negen mndn, ruim, op een manier, die ik te allen tijde in mijn verleden verafschuwd en geweigerd zou hebben. Inwonen. Je krijgt het niet bedacht. Terug in de situatie van mijn eerste jaar in Utrecht, op kamers bij een hospita. En voordat de eigen plek eindelijk volledig functioneel zal zijn, gaan we over het jaar heen! Meer dan twaalf mndn overgeleverd aan het aanpassen aan anderen. Het is iets tussen zelfkwelling en marteling in.

 En ipv te kiezen voor dag en nacht werken om aan deze situatie een eind te maken, kies ik voor het zo leefbaar maken van de vigerende situatie als mogelijk is. Probeer op andere manieren toch een leven te leiden wat enigszins in de buurt van de gewenste vorm komt. Ok, de badkamer is niet aan mij en ook het parket in de slaapkamer is nog voor de buitenwacht. De bestelde stopcontacten en lichtknoppen schieten ook niet op en de afronding van het buitenwerk, mn de kelders kan pas na de winter. Zoveel kan ik dus niet doen, al zou ik willen, maar toch. Als ik niet uitkijk, ga ik normaal vinden, wat ik eerst verafschuwde. Moet ik straks nog moeite gaan doen om weer te wennen aan wat vanzelfsprekend zou moeten zijn: slapen in een bed, eten naar eigen smaak, douchen buiten kerktijden om, koken zonder zelf gekookt te worden, (af-)wassen naar behoefte en internetten in je eigen huis en dat alles zonder rekening te hoeven houden met meer dan één andere persoon.

Oudjes

 Vannacht vlogen me voor de afwisseling weer eens alle rondslingerende losse eindjes naar mijn strot. Zo'n dag als gisteren, waarin belangrijke werkmomenten verklooid worden aan mooi weer spelen bij anderen, doet daar geen goed aan. Maar het is anderzijds ook een beetje van de zotte om me druk te maken over een middagje naast de pot pissen. Alsof er bloedserieuze deadlines zijn te halen.

 Ik ben bezig. Het gaat langzaam. Regelarijen in het algemeen en administratie in het bijzonder blijft iets waar ik een intense afkeer van heb. De pijnpunten in de liggengebleven zooi zijn inmiddels helder en worden zoals gewoonlijk voor me uit geschoven, maar wat gebeuren moet is gebeurd of staat te gebeuren. Ik zou dus eerder tevreden dan benauwd moeten zijn, maar ben dat niet.

 Verbazingwekkend, verbijsterend zelfs, hoe hardnekkig ongewenste patronen blijven doorwerken ook als de noodzaak daarvoor geheel is verdwenen. Ok, er zijn dingen, die beter niet nog weken kunnen blijven liggen, maar een dag meer of minder doet absoluut niet ter zake. Voor het merendeel is het echter niet meer dan prettig als het afgehandeld is. Ik doe me er zelf een plezier mee. Raar dat dat niet stimuleert. Niet?

Schaduwkant

 Enthousiast zijn. Het kan. Tussen de teruggewaande K in de darmen Mariana's moeder en de onlangs geconstateerde K bij mijn zus geeft het enthousiast zijn iets surrealistisch. En dan ga ik het nu ff niet over mijn eigen lopende band aan vervelende vaagheden hebben. Alles wordt bruut tot menselijke maat teruggebracht en na morgen is het afwachten. Een hartklacht is wat dat betreft een stuk eenduidiger. Als de ingreep lukt, is het klaar.

 De kans, dat soortgelijke berichten mijn leven verstoren, zal naar mate de tijd voortschrijdt, alleen maar groter worden. Iemand als mijn moeder kan niet anders, dan het grootste deel van haar generatiegenoten hebben zien wegvallen. Ik heb haar daar nooit over gehoord. Er ook nooit naar gevraagd. Wil het beste mens werkelijk nog de 100 halen, wat ik uit reacties van enige tijd geleden waag te betwijfelen, dan zal ze zeer waarschijnlijk ook en deel van haar kinderen moeten begraven. Lijkt me het laatste, wat ik als ouder zou willen.

 Maar hoe kom ik hier weer terecht? Het doods-duveltje vindt altijd weer een weg naar mijn bezigheden of gedachten. Maakt niet uit of het de tegenslag voor mijn zus is of het vooruitzicht van het genot van een goede en vooral ook automatische kop koffie.

Cadeautje

 Tot voor een jaar of iets meer was Jura voor mij een gebergtestreek op de grens van Frankrijk en Zwitserland. Een oud massief geactiveerd door de Alpen en in noordelijke richting overgaand in de Vogezen en vervolgens de Ardennen/Eifel. Vrienden, die nu in Portugal wonen, hebben ooit in het overgangsgebied tussen het Juragebergte en de Vogezen een chambres-d'hôtes gehad. Zo heb ik iets meer van de wijnen uit de Jura meegekregen, mn de Arbois-streek met z'n sherry-achtige witte wijn. Me zelden zo bekocht gevoeld, als toen ik die wijn proefde. Maar het jaarlijks terugkerende spektakel van het aanslaan van het eerste vat "Vin jaune" is zeker de moeite van het meemaken waard.

 Bij Jura denk ik inmiddels voornamelijk aan de keuze tussen "Piano black" of "Aluminium". Het realiseren van de verkoop had naast wat kleinere royaliteiten toch nog een dure wens op het programma staan. Ik was 'm ff vergeten, maar vorige week schoot ie me weer te binnen. Het neigt naar decadentie, maar soms moet je open staan voor 'foute' zaken. Vooral als je er verder niemand mee benadeelt.

 Je eigen Latte Macchiato met een simpele druk op de knop. Bluetooth geregelde melkvoorraad. Tiptoetsenbediening. En, op aanraden van en vriend uit mijn Utrechtse tijd, de keuze uit twee vers te malen koffieboonsoorten. Het idee alleen al, daar kan geen 5-sterren hotel tegen op.

Babbeldeblabla

 Rare dag en anderzijds is het misschien wel het soort vulling, dat mijn toekomstige dagen vorm zal geven. Rustig en vooral kalm wakker geworden. Een goed begin is nooit weg. Prachtig weer buiten en heerlijk gelopen met de honden. Het kadaver en de ligging van de steeds weer verschuivende schaapskooi maakt het inmiddels moeilijk om het agressievere deel van de schaapshonden te ontwijken. De mijne houden inmiddels iedere poging tot contact voor gezien. Als een van de 'verkeerde' honden begint te blaffen, lopen zij een pas sneller voor me uit. Wachten me op gepast afstand gelukkig wel op.

 Na de koffie en het laden van mijn mobiel de stad in getogen. Het is redelijk zinloos, maar toch gekozen om mijn auto schoon te laten spuiten. Uurtje wachten was mijn deel. Daarna aan de koffie, waarbij ik getrakteerd werd op gebakjes, iets wat niet iedereen ten deel viel. De dame van de bediening was jarig. Leuk!

 Schrijven wilde niet. Jammer. Wel een abo op de FAS genomen. Ik verheug me nu al op het moment, dat ik ga besteden aan het uitvlooien van die zondagskrant. Kan notabene gewoon betalen met een rekening. Was wel een kleine misser, dat je ondanks de keuze voor "Auslandbesorgung" geen ruimte had om de Roemeense postcode in te vullen. Gelukkig genoeg ervaring met systeemomzeilend invullen van gegevens.

 De dag hobbelde voort naar Fagaras. Het in het weekeinde mislukte vriendinnenbezoek. Normaal is dat Ica en haar vent, maar vandaag waren er nog twee buurvrouwen. Het gesprek, dat toen op gang kwam, stopte pas, toen ik na ruim twee uur aandrong op de terugreis. Iets met school, ook Ceausescu werd weer van stal gehaald en in Noorwegen schijnen kinderen uit een Roemeens gezin weggehaald te zijn, omdat de Noren het niet eens zijn met Roemeense opvoedingsmethoden ..... Europa!! Gelukkig op tijd terug voor de honden.

Rook

 Roken in café's kan iets hebben, bijdragen aan de sfeer, die er hoort te hangen. Ik heb al eerder duidelijk gemaakt, dat ik geen fervent tegenstander ben. Dat heeft echter z'n grenzen. Een grens, die er trouwens altijd geweest is. De grens van de kleren, de stinkende kleren.

 Als het heel erg is, kan de stank je al 's avonds tegen de borst stuiten, als je je kleren uittrekt. Ontgaat het je dan, dan knalt de stank je 'sochtends tegen de al dan niet katerige kop, als je de fout maakt, om dezelfde kleren aan te willen trekken als de avond ervoor.

 Het heeft wat maanden geduurd, maar de afgelopen weken verlang ik met regelmaat naar een rookvrije ruimte, waar ik mijn ochtendkoffie kan genieten. Heeft natuurlijk ook met het seizoen te maken. De terrassen zijn verdwenen, deuren worden angstvallig dicht gehouden en zelf loop je ook minder buiten rond. Je stapt rook-omhuld vanuit het café in de auto om thuis dan iets te hebben van "Gètver, wat stinkt het toch!" Zeker als je in de winterjas achter je laptop zit in verder schone lucht.

Vagelijk

 Plannen. Een eenvoudige activiteit, die je leven iets overzichtelijks geeft als je het goed toepast. Ook zoiets als richting, doel, etc. heeft er baat bij. Plannen is van alle tijden, maar lang niet even vanzelfsprekend voor iedereen. Plannen en plannen is dus twee en misschien wel meer. Dat zijn allemaal feitjes of inzichten, die rondom het plannen tot mijn ervaringen zijn gaan behoren. Een hoop gelul, niet? Maar nu komt het ... Ik weet nog niet precies, hoe ik het moet benoemen, maar de betekenis van het plannen is in mijn leven door de jaren heen sluipenderwijs veranderd.

 Op mijn 25ste plande ik anders, dan ik nu doe met zicht op de 75 in een niet meer zo heel ver weg gelegen toekomst. Het verschil is niet zozeer het gebrek aan geduld of zelfs haast, hoewel die factoren soms weldegelijk meespelen, maar ..... Ja, wat 'maar ....'? Het heeft iets met "niet meer vooruit plannen te maken". Ik plan niet meer met het oog op plannen/gebeurtenissen, die ooit waarschijnlijk komen gaan. Geen targets halen voor zoiets als 'het pensioen'. Ik heb mezelf inmiddels gepensioeneerd. Jaren later dan het ooit de bedoeling was, maar die mijlpaal is gepasseerd. En nu? Ja, ik kan mijn begrafenis regelen, maar daar houdt het dan ook wel zo'n beetje mee op.

 Qua 'grote' zaken valt er niet meer zoveel te plannen. Het huis afmaken, een beetje door Europa touren, de zoveelste moestuin uit de klei trekken en wat minder duidelijks als misschien iets met een soort van stimuleringsfonds voor kinderen, die het minder dan gemiddeld treffen, maar wel de capaciteiten voor meer hebben. Het leven is bovendien zonder extra inspanningen al aardig overzichtelijk. Misschien wel akelig overzichtelijk.

Loos

 Alle heisa, of moet ik zeggen hysteria?, voor noppes. Niks bijzonders aan het handje, een paar pillen extra in de toch al uitgebreide verzameling en verder met het leven. Kost iets van drie uur wachten, maar dan heb je ook wat.

  Had ik het vandaag willen hebben over het feit, dat er ineens een beetje veel dood en mogelijk aanstaand verscheiden om me heen was. Dat kan dus van mijn bordje. Blijft interessant om te zien hoe een aantal familieleden zich gezamelijke de put cq het graf in weten te praten ahv iets onduidelijks. Ok, het mens is ooit voor darmkanker onder behandeling geweest en zo'n ervaring slijt misschien wel, maar verdwijnt natuurlijk nooit. Enige relativering had echter voor een betere nachtrust gezorgd.

Doodsbenauwd

 Roepen "Ik ga dood!" als je 81 bent, is eigenlijk een beetje flauw. Of niet? Soort van "Ik val." als je van je bungy-platform duikt. Hoe serieus het is, blijft gissen, tot de specialisten er hun zegje toe gedaan hebben. Tot die tijd draait 's mens'fantasie op volle toeren en de familie laat zich gedwee meeslepen. Een stukje droog brood krijgt iets van een galgenmaal en de tranen rollen. Het maakt weer mooi duidelijk, dat mensen de dood ontkennen tot het laatst mogelijk moment.

 Ergens heb ik het idee, dat Bowie gisteren de dood met open ogen tegemoet is getreden. Nergens op gebaseerd natuurlijk, maar dat is het idee, wat ik blijkbaar van die man heb. Zou trouwens niet weten, hoe je dat doet, de dood met open ogen tegemoet treden. Het kan nauwelijks meer zijn dan simpelweg accepteren wat gebeurd. Je neerleggen bij, wat je levenlang in de koker zat. Bij iedereen in de koker zit!

 Hier staat de boel dus op stelten en afhankelijk van de tijd, die het duurt om de noodzakelijke specialisten af te klapperen, zal het nog wel ff doorgaan. In Nederland zou het nog en beetje tussen de bedrijven door geregeld worden, denk ik. Hier is het vol op het orgel, alles in het kader van. Werk gaat aan de kant, tenminste voor Mariana, niet voor haar broer. En hoe zal het verder gaan? Van wachtkamer naar wachtkamer. Hopend op verlossing. Vrezend voor een oordeel.

Aanloop

 Een nieuwe week, en in feite ook een nieuw jaar. Was het vorige week maandag ook, maar afgelopen week is weinig van een nieuwe start terecht gekomen. Deels door de welbekende opstartvertraging maar ook door vakantievierend Roemenië. Die vakantie is nu voorbij, de opstartperikelen kunnen daarmee hopelijk makkelijker glad gestreken worden. Mag hopen dat niet iedereen last heeft van examentoestanden. Wat een knullige gedoe.

 Na een snelle scan van wat allemaal op mijn aandacht ligt te wachten, besloten om vandaag achter de Pc te kruipen. Een lachwekkend gezicht, zo winters ingepakt op de toetsen te zitten rammen, maar anders zie ik het maart of april worden voordat de administratieve losse eindjes weggewerkt zijn. Nu kan die Belgische boete best nog ff wachten en dat geldt ook voor de Franse belasting maar mijn financieën op orde brengen kan geen kwaad en zo is er meer. Mijn handen vrijmaken voor de volgende laatste loodjes; het huis en de registratie in Roemenië.

Valreep

 De badkamermeneer blijkt te studeren. Lovenswaardig, lijkt me zo. Minder is dat hij 'ineens' examens moet doen en daarvoor de klus bij ons voor een aantal weken stil legt. Lekker als je dat op de avond hoort, voordat hij weer aan de slag zou gaan na twee weken Kerstvakantie. Roemenen en planning & organisatie ..... moeilijk te combineren eenheden.

 En natuurlijk brengt hij het alsof 'm dat gisteren pas is verteld. Schijtzooi. Past mooi bij de rest van vandaag.

Leeglopen

 Niks geen buurten bij vriendinnen. Moeders dacht een paar uur lang, dat ze dood ging. Als mensen dat spontaan denken, dan valt het meestal wel mee. Zo ook nu. Gelukkig is dit niks wat regelmatig gebeurd, maar ik ben blij, dat ik daar verder in concreto niks mee te maken heb. Leuk, dat idee van zorgen voor je ouders, maar dan moet je wel met dat idee zijn grootgebracht. Ik laat de luiers aan mij voorbijgaan!!

 Maar goed de middag is verkloot. Erger is echter de gecrashte verwarming. Een doorgebrande stekkerdoos. Had erger kunnen uitpakken, maar het leek er nou net op, dat ik een mogelijkheid had gevonden om mijn internetuurtjes zonder al te grote koudeproblemen te kunnen draaien. Dat lijkt nu mis te gaan. Morgen zien of het alleen de stekker en stekkerdoos zijn of dat meer aan de hand is. Voor vandaag naar de pizzaria. Trek in pasta èn wijn!!

Moois

 Terug uit Sibiu een moment van algehele rust. Het is als een warme deken in een koud bed.

 Mooie dingen gezien in een winkel, waar we een week of wat geleden al zijn geweest. Het probleem met Mariana is, dat ze moeilijk vooraf weet te bedenken, wat ze wil en we dus steeds weer zolang moeten rondkijken tot ze iets ziet, wat haar aanspreekt. Dat was nu het geval. Nog niet concreet, in detail maar qua grote lijn. Volgende keer verder. En dan aub niet teveel alternatieven, want ook kiezen is niet direct haar sterkste kant.

 De winkel, een mix van antiek en nieuw had ook een paar mooie oude klokjes staan. Nu heb ik door de jaren heen een aantal swatch's gekocht enkel voor de heb en heb ik bij de verhuizing oude klokken meegenomen zonder dat dat direct enige zin had, maar verder nooit bijzonder bezig geweest met die dingen. Waarom dan nu ineens wel? Heeft de aantrekkingskracht daarvan iets met mijn gevorderde leeftijd te maken? De veranderende betekenis van het begrip tijd? Eens rustig over nadenken, maar ze waren ook gewoon mooi in hun kale eenvoud van tandwielen.

Geschiedenis

 Geluncht in MAX. Mij was ff ontschoten dat het de bedoeling was om in de avond met de moeder uit te gaan eten. Soit, een beetje extra verwennerij is nooit verkeerd. Uitstekend gegeten met een goed glas wijn. Maar daar gaat het nu ff niet om.

 Aan tafel in een discussie verzeild geraakt over Ceausescu en mn diens terechtstelling. Iets dat door een of andere onthulling ineens weer vol in de schijnwerpers staat. In december 1989 is het hier zo'n beetje burgeroorlog geweest. De omwenteling is niet zoals in andere Oost-Europese landen zonder bloedvergieten gegaan en dan heb ik het niet over de executie van een dictator en z'n vrouw. Een executie, die nou niet bepaald het resultaat was van een gedegen en onbevooroordeelde rechtsgang. Maar opgeruimd staat netjes, zou ik denken.

 Frappant is dan om te zien hoe hardnekkig Mariana het idee verdedigt, dat de omwenteling in 1989 (en dus de executie) het werk is geweest van buitenlandse krachten, Russisch en/of Amerikaans. Een wat raar uitgangspunt in mijn optiek gezien al de voormalige Oostbloklanden, waarin de regeringen toen, de een na de ander, omvielen als domino-stenen. Ze komt bijna op voor Ceausescu, toch niet de minste dictator van het Oostblok. Roemenen zijn namelijk niet zo geweldadig en te volgzaam voor zo'n opstand, bovendien had 'men' het toen niet zo slecht. Volgens mij zit bij dat laatste een groot verschil tussen stad en platteland. Het waren niet de boeren, die in opstand kwamen. En verder is het een kwestie van groepsdynamiek met niet te onderschatten invloed op individuen. Maar nee, alles een kwestie van buitenlandse bemoeienis. Weer zo'n typsch Roemeens trekje? Als ze iets niet kunnen vinden, is het ook altijd gestolen door de zigeuners en niet kwijt gemaakt door hen zelf ...

Eigen(aardig)heden

 Van de week op de terugweg van 'een kopje koffie buiten de deur' bedacht om bij iemand langs te wippen voor de beste wensen in het nieuwe jaar. Persoon, collega van Mariana, was niet thuis. ook het volgende alternatief, een familielid bleek niet thuis. Bij een oud-collega hadden we meer geluk. Gezellig mens. Ze was bezig met de afwas en manlief met het verzorgen van de beesten. Beide lieten accuut waar ze mee bezig waren voor wat het was. Tafel werd gedekt, cake en koekjes er op en ik kon kiezen uit sterke drank of wijn (rood of wit). Beide uit eigen produktie.

 Het gesprek is bij de eerste stap over de drempel al begonnen en golft zonder aarzeling verder van het ene naar het andere onderwerp en natuurlijk ook onze viering van de jaarwisseling. En prompt als eerste, de zeer karakteristieke vraag: "En wat kostte het?".

 Maakt niet uit waar het om gaat, Roemenen hebben de neiging om bij alles, wat nieuw is of ondernomen wordt, te vragen, wat het kost. Het is werkelijk de eerste vraag, die je in 9 vd 10 keer gesteld krijgt. Een jurk, het dak, de auto, iPhone, bruiloft, druiven en dus ook ons O&N feest in Sibiu. Ik heb in het begin nogal eens de fout gemaakt om bedragen te noemen of dat proberen te ontwijken. Nu is het gewoon steeds "geld" of "veel geld" en daar laat ik het dan bij.

 Bij de meer dagelijkse zaken is het een ingebakken neiging tot vergelijken en natuurlijk weet men dan meestal wel iets dat of iemand die goedkoper is. Met beter zijn ze zelden bezig. Bij de minder noodzakelijke zaken is het toch iets van iemand de maat nemen. Zijn/haar mogelijkheden inschatten. Op andere momenten krijg je dan 'de rekening' gepresenteerd. Collega's die vinden, dat je eigenlijk niet meer zou moeten werken. Of mensen die jou meer proberen te laten betalen voor werk, waar ze elders minder voor krijgen, etc.

Hemels

 Spijsverteringsloopje in de avond. Heb je al twee rondes met de honden achter de rug, moet je weer de deur uit. Dorpstraat op, dorpstraat af. Het dorp uitlopen heeft in beide richtingen weinig zin. Aan de zuidzijde loopt weliswaar de asfaltweg door, maar in beide gevallen is het na een paar meter aardedonker. Nu heb ik niet zo'n last van fantasieën over wolven en beren en ook het grotere aantal 'wilde' honden, dat 's winters in de nabijheid van het dorp rondstruint, houdt me niet tegen, maar als je nauwelijks iets ziet, ontgaat mij snel de zin van een wandeling. Bij dichte mist in de ochtend idem, trouwens.

 Waar wel een hoop te zien is, is als je omhoog kijkt. Iedere pas verder weg van de straatverlichting laat nog meer sterren zien, dan in het dorp al het geval is. Prachtig. Ook weer zo'n 'Frans' moment, dat niet verloren is gegaan door de verhuizing.

 Ik heb er niet altijd last van, maar vanavond moest ik weer denken aan de uitgestrektheid van het heelal cq de nietigheid van de aardkloot. En dan is het niet eens gezegd, dat er slechts één universum is. De hele aarde, de mensheid, al het geploeter van de mens, zijn religieuze vormgeving van wat 'm boven de pet stijgt, etc, etc. Nietigheid! Toeval? Willekeur? Het is uit niets ontstaan en zou volgens sommigen ook weer in niets kunnen verdwijnen. Bijzonder en eigenlijk ook een knap treurige toestand.

Afzien

 Administratieve bezigheden strijken mij steeds weer tegen de haren in. Maakt niet uit hoe zwaarwegend de klus of het klusje ook is, ik moet iedere keer afdalen tot in de verste uithoeken van mijn kleine teen om iets van een motivatie boven water te halen. Ergens moet ik ooit een giga frustratie opgelopen hebben mbt dit soort zaken. Ik kan me alleen met de beste wil van de wereld niet bedenken, waar dat geweest zou moeten zijn. Je zou bijna aan andere levens gaan denken. Ergens moet het tenslotte vandaan komen. Of dan misschien uit de genen?

 Mijn vader zag werk ook alleen als een noodzakelijk kwaad om zijn gezin te onderhouden. Iets wat voor hem erg belangrijk was. Al die nonsens als persoonlijke ontplooiing en andere blabla heb ik nooit gesnapt. Ja, koffie drinken en bijkletsen in de baas z'n tijd, dat mechanisme is me bekend. Misschien bestaan de mensen werkelijk, die hun bestaansreden uit het werk putten dat ze verrichten. Ik ben ze tot op heden nooit tegen gekomen.

Misplaatst

 Waarom wordt er toch zo ontzettend krampachtig gedaan over simpele berichtgeving? Het is meer schering en inslag dan uitzondering en bij wat in Keulen is gebeurd, komt het hele geëtter uitvergroot aan de oppervlakte. Vrouwen worden lastig gevallen, bestolen, aangerand, blijkbaar zelfs verkracht = simpelweg: Vrouwen worden lastig gevallen, bestolen, aangerand èn verkracht. Wat kun je daar anders van maken?? Gebeurd dat door Noord-Afrikaans uitziende types danwel hun evenknie uit het Midden-oosten, dan gebeurd het door Noord-Afrikaans uitziende types danwel hun evenknie uit het Midden-oosten. Ik snap de kramp niet waar instanties in schieten en daarmee daders de gelegenheid geven om met hun daden weg te komen.

 Je moet niet iedereen over één kam scheren, maar bij fout=fout gaat dat blabla-verhaal gewoon niet op. Het heeft niks met scheren en kammen te maken, hier worden grenzen overschreden en niet zomaar, maar overduidelijk groepsgewijs en bij die omvang kan dat alleen georganiseerd. En dan kun je lang en breed lullen, maar hier wordt misbruik gemaakt van de ruimte, die het botsen van de culturen onmiskenbaar geeft. Daar kun je eindeloos je kop voor in het zand blijven steken, maar als je een oplossing wilt dan wordt het net tijd om het zand eindelijk eens uit de ogen te scheppen.

Eilandje

 Het is blijkbaar moeilijk te snappen, dat schrijven, maakt niet uit wat, een bezigheid is, die enige concentratie vraagt en dus niet zit te springen om enige vorm van verstoring. In mijn zoektocht naar een nieuw dagritme, waarin plaats is voor wat ik wil doen en voor wat gedaan moet worden, zit ik de laatste tijd met enige regelmaat in de Roemeense versie van een Frans PMU-café. Een hoop schermen met lotto-varianten, sportverslaggeving, andere ongein en aparte zalen met gokmachines, die eufemistisch speelautomaten worden genoemd, maar met een goede wifi èn een temperatuur die tussen koken en bevriezen in ligt. Bovendien hebben ze een redelijke Latte Macchiato en ken ik er niemand. Dat laatste voorkomt ongewenste verstoringen. Of voorkwam ze.

 Inmiddels schuift de aannemer af en toe aan, wat te overzien is. Erger is, dat in vakantieperiodes zoals nu, het Mariana is, die mij in de kroeg als een soort parkeerplaats in Agnita ziet en iedere keer wel weer een reden weet te verzinnen om langs te komen. Gezellig maar ongewenst èn niet uit te leggen.

 Zou toch niet zo moeilijk moeten zijn om dat te snappen, dacht ik zo. Maar als er dan zoals vandaag ook nog afspraken met anderen gemaakt worden, die dan vanzelfsprekend aan het tafeltje aanschuiven, begin ik een beetje aan mijn vermogen te twijfelen om een ander iets simpels duidelijk te maken. Ook sociaal kunnen werelden universa ver uit elkaar liggen. Het is voor mij niet vanzelfsprekend, dat voor een binnenvallende ander alles uit mijn handen valt, en zal dat ook nooit worden. 'Tijd voor jezelf' bestaat hier gewoon niet, maar of dat nou specifiek Roemeens is ....

(On)smakelijk

  Vanochtend het kadaver niet tegengekomen op mijn ronde met de honden. Weet wel ongeveer waar het gedumpd is, dankzij de tractorsporen in de sneeuw en een hond, die meer en meer de gewoonte heeft om met ons mee te lopen. Een vuil-witte halflangharige hond met klitten hangend aan z'n onderkant. Het beest zag vandaag bij het begin van onze ronde al aardig rood op z'n achterkant. Bij onze terugkeer had z'n vacht rondom iets roodachtigs. Het kadaver moet dus al een smeerboel zijn.

 Het dode beest is waarschijnlijk nog niet ontdekt door de meute min of meer loslopende schaapshonden. Deze hond lijkt me nou niet van het agressieve soort, die een kadaver gaat verdedigen. Voorlopig dus een aangenaam overdadig feestmaal. Ik kan het de hond/honden niet kwalijk nemen, maar het idee staat me danig tegen. De mijne zouden behalve niet weten, wat ze er mee zouden moeten ook weinig behoefte aan het vlees hebben. Met botten werkt dat anders. En dat er ergens iets te vinden moet zijn, hadden ook de mijne door. Niet in de laatste plaats dankzij het bloedspoor, daar waar het paard voorbij is getrokken.

Dualisme

 Rare mengeling tussen alles liever gisteren regeld hebben en afkeer van doen wat gedaan moet worden. 'Moeten' zonder direct voelbare noodzaak is de minst stimulerende stimulans, die ik me kan bedenken. Toch moet het een en ander gebeuren. Kaboutertjes bestaan niet en alles uitbesteden is ook geen alternatief. Daarvoor zijn mijn wensen niet vanzelfsprekend genoeg.

 Hoewel de winter natuurlijk (?) niet uitblinkt in het creëren van activiteitstimulerende omstandigheden, zou de tegenstrijdigheid tussen 'willen' en 'moeten' in de zomer misschien minder opvallen, maar per saldo weinig anders zijn. Er zijn, en waarschijnlijk blijven er ook altijd zaken, waarbij het alleen werkt, als ik me in het nekvel pak en dwing tot actie. Dat houdt waarschijnlijk pas op tussen zes planken.

 Voorlopig kan in me verbergen achter het vakantie-argument en zonder wroeging de opstart van 2016 naar volgende week verschuiven. Overheidsinstellingen, bedrijven en zelfs sommige winkels zijn simpelweg gesloten. Het zou me echter verbazen, als ik maandagochtend barstend van de energie en popelend van het initiatief mijn bed uit spring. Maar ik sta er wel open voor ..... Grapje.

Alsnog?

 Het is moeilijk om anders te concluderen, dan dat ik weldegelijk in iets van een gat ben gevallen. Zo'n idee had ik al. En opkrabbelend en terugkijkend is het nu ook met zekerheid te zeggen. Lang ergens naar toe werken, verlangen ook en het uiteindelijk weten te realiseren, maakt het niet vanzelfsprekend, dat je dan fluitend de gewenste toekomst in wandelt. Ik had me dat ook wel een beetje bedacht, althans de mogelijkheid niet uitgesloten, maar gehoopt of eigenlijk gedacht, dat zoiets te gek voor woorden is en ik na het wegebben van de feestvreugde weldegelijk soepeltjes mijn nieuwe leven probleemloos z'n gewenste vorm zou weten te geven. Mooi. Niet. Dus.

 Maar soit, het ergste, zeg de accute fase hebben we weer gehad. Nu het hangen en wurgen bij het opgang komen nog en we zijn zo'n beetje waar we in maart afgelopen jaar al hadden kunnen zijn.

 De realisatie van de badkamer in de komende twee weken moet met een beetje geluk als katalysator kunnen werken bij het oppakken van alles wat nog 'moet', voordat ik in alle redelijkheid werkelijk achterover kan leunen in mijn leven. Zelfs als dat laatst natuurlijk voornamelijk overdrachtelijk bedoeld is. Het moet heerlijk zijn, om voor de eerste keer wakker te worden zonder direct herinnert te worden aan wat moet gebeuren of eigenlijk allang gebeurd had moeten zijn. Een dag vol 'kunnen' ipv 'moeten'.

Gevoelloos

 De eerder ergens in het weiland aangetroffen kadavers heb ik in mijn West-Europese gezags- en regeltrouwheid afgedaan als iets illegaals. En wat illegaal is, doe je stiekem. Niet dan? Dus toen ik vandaag een tractor uit het dorp zag komen met iets raars achter zich over de grond slepend, dacht ik eerst aan een soort sneeuwveger. Het was net weer begonnen met sneeuwen. Dat het een paard bleek te zijn, dat aan een ketting werd voortgesleept liet me ff rillen. Een duidelijk dood paard, maar toch.

 Niks stiekems aan dus, alhoewel ik me nog steeds niet kan voorstellen, dat het simpelweg in het vrije veld dumpen van dode dieren een toegestane praktijk is. Vragen daaromtrent hebben me echter niet meer opgeleverd dan wat schouderophalen. Behalve onhygiënisch met alle risico's vandien, als de hele hondenwereld zich erop stort, getuigt zo'n ritje aan een ketting achter de tractor nou ook niet van veel respect voor een dier, dat zeer waarschijnlijk jaren trouw zijn werk heeft gedaan.

 Ik snap ook wel, dat je voor een paard geen kuil in je tuin graaft, maar daarvoor heb je de kadaververwerking, als je te lang hebt gewacht met het afschuiven naar het slachthuis of gewoon 'pech' hebt. Morgen zien waar ik de komende weken niet met de honden moet komen.

Bedrog?

 Het is al goed licht, als ik van ver de werkelijkheid liggend tegemoet treed. Behalve een soort van verdoofd voel ik me opgejaagd en ben ik zenuwachtig. Vaag hangen wat droomflarden in mijn hoofd. Ik neem de tijd om de beelden te verhelderen en dieper in mijn herinnering te graven naar andere flarden. Met wat geduld en gepijnig van de hersenen klonteren de restanten samen tot twee droomfragmenten.

 In de ene droom moet ik mensen op een station vertellen (mobiel .... dromen gaan met de tijd mee!), dat ik niet mee kan op de geplande reis, omdat ik teveel koffers, tassen en zakken bij me heb om op het station te komen..... In een andere droom ben ik verplicht om bij een reisgezelschap te blijven, omdat de leiding verwacht, dat we elkaar anders kwijt raken, om ff later als op de boeg van een schip in een stoeltje voorop de bus te zitten en vol angst en beven de capriolen afwacht van de chauffeur op de onmogelijk steile en bochtige bergwegen.

 Dit zijn niet de jubel- en juichbeelden, die je na de positieve afsluiting van 2015 zou mogen verwachten. Nee, sterker nog, je kunt niet zeggen, dat ik vol vertrouwen de toekomst tegemoet stap.

Gebabbel

 Spontaan een gezellige avond in de bar. Meer dan gemiddeld contact. Een tafel vol Duitslandgangers-met-vakantie. Niet enkel Roemeens (dus?) maar ook Duits en zelfs wat Engels. Jonge mannen, allemaal oud-leerlingen van Marianna. Een stel zonen van de barkeepster en mannen die voor hen werken en die dan weer met vrouw en/of vriendin. Cola, sterke drank, koffie en wij kregen een glas (!!) witte wijn. Een bierglas witte wijn ter grootte van 0,4 ltr. Meer dan een halve fles per glas. Maat houden is de gemiddelde Roemeen vreemd.

 Meerdere gesprekken over de tafel heen en weer in verschillende talen met muziek, die rustig een stuk zachter gekund had. Moeilijk om het gebrekkige Duitse te kunnen volgen, waarin een van hen mij probeerde uit te leggen, wat ze deden in Duitsland en hoe hij alles had geregeld. In de bouw, natuurlijk, en als ik het goed begrepen heb, iets met daken, wat hij 'All-in' afrekende per vierkante meter. En dat verhaal niet één keer, maar meerdere keren. Roemenen geloven in de kracht van de herhalng, dat is me al eerder opgevallen.

 Hun grootste wens was terug te kunnen keren in Roemenië en daar per saldo hetzelfde aan over te houden als ze nu in Duitsland verdienden. De man had goede hoop om na de zomer de switch naar Boekarest te kunnen maken. Hoe het ook zij, een stapje vooruit in de integratie.

Inhaalslag

 Zaken, bezigheden en beleving normaliseren gestaag na de oprisping van O&N. De omstandigheden weten nog steeds een prettige en soepele versie van een simpel en voor mij als normaal geldend bestaan te belemmeren. Maar de laatste ingrepen sluipen veranderend nader. Komende week is Roemenië uit de feestdagen-modus en kan er weer aangepakt worden. Qua huis betekent dat bad, CV, parket en bed. Qua overkoepelende praktijk kloppen registratie van mijn persoontje en bijbehorende voertuigen op de deur. Mn in dat tweede deel verwacht ik de nodige ergernissen en Kafkaiaanse toestanden. Maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen noch instanties ongewild uitdagen.

 Ik moet me in dat kader de laatste dagen iedere keer weer dwingen tot het besef, dat gerealiseerd is, waar ik mndn langer op heb moeten wachten, dan nodig was geweest. Dat ik dus (!) blij, tevreden en meer van dat soort zaken moet zijn. Ik betrap me echter keer op keer op het feit, dat ik vooral bezig ben met wat allemaal noodgedwongen is blijven liggen en waarvan ik het liefst zou willen zien, dat het gisteren gerealiseerd was. Een rare gewaarwording voor een in principe best geduldig mens.

 Dat in één keer alles willen inhalen, wat in de afgelopen 8 mndn achterop is geraakt, zou best nog wel eens de drijfveer kunnen zijn (geweest) achter mijn paniekerigheid van de laatste dagen. Op je zeventiende, vrij van een hoop levenservaring, kijk je daar een stuk soepeler tegenaan.

Ijskamer

 Al eens in winterjas met voering, sjaal om je nek geslagen en muts op achter je laptop zitten werken? Zoiets bedenk je niet, maar doe je wel, als alternatieven ontbreken danwel slechter zijn. Ik mis nu alleen die zichzelf sluitende schoenen, die ik tegen kwam in een artikel over de CES. Niet vanwege mijn luiheid mbt het strikken van mijn veters maar vanwege de ingebouwde verwarming! Dat lijkt me wel wat. Een klein steuntje in de rug van mijn voeten, want die voeten gaan duidelijk als eerste de handdoek in de ring gooien. Morgen iets van een oplossing bedenken. Er moet gewoon het een en ander digitaal geregeld worden.

Smaakverschil

 De oorsprong is te herleiden tot het slachtseizoen, maar waarom het vandaag op Driekoningen als feestmaal geldt, ontgaat me helemaal. Gelatine ken ik in de keuken alleen als decoratie. Goed koud en grofweg fijngehakt. Kraakbeen kan ik me sinds de erwtensoep met 'Eisbein' in het ouderlijke huis niet meer heugen ooit op het bord gehad te hebben. En of ik dat vroeger heb gegeten, zou ik niet weten. Wat ik zeker weten nooit heb gegeten zijn dingen als gezichtshuid, oren en staartvlees van een varken. Kook je die laatste drie ingrediënten urenlang  samen met de poten, dan krijg je na afkoelen een stijve massa. Nu kun je bij het koken zoveel knoflook toevoegen als je wilt, het resultaat verdelen over een x-aantal soepborden en opleuken met paprika poeder. Echt lekker wordt het daardoor niet. Niet voor mij. Dat neemt niet weg, dat het voor de inheemsen, en zeker de wat oudere versies geldt als lekkernij. Maar integenstelling tot de Franse tripe of de ciorba de burta uit deze regionen is het wel te eten ..... als het moet.

Water

 Het heeft drie dagen geduurd, maar de problemen met het water zijn opgelost. Eerst een dag verklooid met het idee, dat de boel ter plekke bevroren was, ondanks alle getroffen voorzieningen net voordat we aan het feesten zijn geslagen. Daarna via-via begrepen, dat het probleem bij het waterleidingbedrijf lag en niet alleen ik, maar heel Agnita zonder water zat. In Coveș hebben de meeste mensen een eigen put en dus geen last van dit soort geklungel. Die put hebben wij ook, maar de pomp en de aansluiting op het eigen waterleidingssyteem ontbreekt nog. En om nou te gaan hengelen met een emmer aan een touw is me iets te romantische voor de heersende temperaturen.

 Mooi trouwens om te zien, dat het water in de put niet bevroren is, ook niet toen de nachten -15 en meer waren. Moet me eens bedenken waar dat aan ligt. De put is niet afgedekt. Het waterniveau ligt op ongeveer 1,5 mtr beneden het maaiveld en is krap an een meter of 2 diep. Aan de stroming kan het niet liggen, lijkt me zo. Zal iets met isolatie en de algehele temperatuur van het grondwater moeten zijn.

 Maar water dus. Kan ik aan de slag met het wissen van de laatste sporen van de feestdagen van 2015.

K

 Het woord, dat je niet wil horen, en al helemaal niet te horen wilt krijgen. Het is 'slechts' een van de beter te behandelen versies, men is er vroeg bij èn het betreft niet mij maar mijn zus, desondanks is het weinig vrolijk makend nieuws. Ook de timing is niet best, al kan ik dat mijn zus niet kwalijk nemen.

 We zijn een redelijk nuchtere familie. Dus geen moeilijke, emotioneel getinte verhalen maar een korte mededeling via whatsapp. Net aarzelend een beetje steviger oftewel rustiger in het zadel en je wordt weer met je neus op de onherroepelijke feilbaarheid van het leven gedrukt. De vorige nacht was dusdanig beroerd, dat dit bericht desondanks geen invloed op mijn, gelukkig betere nachtrust heeft gehad.

 Ff de focus buiten mezelf leggen en hopen dat de noodzakelijke ingrepen het gewenste effect hebben en we niet, zoals bij mijn vader in een toneelspel terecht komen, waarin je tegen beter weten in een paar jaar lang wordt wijs gemaakt, dat het allemaal wel goed gaat komen.

Penitentie

 Eten in de oververhitte woonkeuken is bijna een soort boetedoening. Nu is alleen de vraag, waar ik voor boet?

Controle

 De goegemeente Coveș-zuid wacht op de 'Poppa'. De huizen worden hier jaarlijks gezegend en de beste man 'vindt' in ieder huis een paar centen.

 Vooruitlopende op deze traditie is men al dagen bezig met schoonmaken en opruimen. Zowel binnen als buitenshuis. Ook mijn spullen moest ik de afgelopen dagen meermaals zoeken, ondanks het verzoek om mijn spul te laten, waar het ligt. Maar nee, het huis moet schoon en aan de kant. Niet zozeer vanwege de priester, meer vanwege het halve dorp, dat in z'n kielzog meegaat en zingt, onderwijl gepermitteerd glurend bij de buren..... Niet dat ze dat niet in de rest van het jaar doen, met hun kloploze manier van binnenvallen. Maar goed, zo functioneert de verfijndere sociale controle en werkt iedereen zich rond de jaarwisseling uit de naad om te voorkomen, dat ze de komende dagen over de tong gaan. En als ze ergens goed in zijn in dit dorp (èn waarschijnlijk alle andere dorpse samenleveningen) ......

Gètverdrie

 Een ordinaire paniekaanval!

 Een vijfje op de schaal van 1-10, maar toch. Alle vervelende elementen waren present.

 Tijd om werk te maken van het vinden van een fysiotherapeut, of een andere vorm van massage, die het Spa-gevoel weet te overstijgen.

Herpakken

 Vakantie, zeg maar vorstverlet is voorbij en ook de vorst keert terug naar minder afschrikwekkende cijfers. Niet dat -15° nou zo'n ramp is, als het enige, wat je hoeft te doen, een rondje met de honden is. En dat met een winterse zon, is bijna aangenaam te noemen. Minder is het ontbreken van een alternatief voor binnentemperaturen net boven het vriespunt enerzijds of 25+ anderzijds.

 De Kerstdagen waren met een graad of 12 goed te doen. In de toekomst, straks mag dat best iets hoger, maar niet zo idioot als de temperatuur in de keuken van het ouderlijke huis. Dat lijkt meer op een slowcooker van keukenformaat. De verwarmingsloze laatste dagen van het jaar samen met een stevige dip in de buitentemperatuur hebben de binnentemperatuur op de nieuwe plek naar nul gedrukt. De kleine elektrische kacheltjes weten in de eerste drie kamers de temperatuur maar met één graad per dag op te krikken. En de prachtige tegelkachel is qua capaciteit nieteens voldoende voor de ruimte waarin ie staat. Weliswaar de grootste kamer van het huis, maar toch.

 De komende dagen de CV-installateur achter z'n vodden aan zitten, zodat ie in de startblokken staat als de badkamermeneer klaar is met zijn klus. Ook hier komt het einde van de tunnel langzaam in zicht.

Terugval?

 Voor het eerst sinds meer dan een jaar teruggegrepen naar de ontspannings-Cd. Eerst dit proberen, voordat ik naar de kalmerende middelen grijp. De ingewanden bokken, de ademhaling mist zijn vanzelfsprekendgeid en het hoofd wordt geterroriseerd door zware, nare gedachten. Ik ben zenuwachtig en mijn lijf is verkrampt. Wat gebeurd hier?

 Rust. Deed goed. Ietsje minder verkrampt en dat vnl links, maar nog steeds zenuwachtig, een opgejaagd gevoel en een verkeerde ademhaling. Oud zeer. Oude vertrouwde manco's. Waar heb ik het aan te danken?

 Is het wegvallen van de voortdurende spanning rondom de verkoop de reden voor de verstoring? Wel vaker gemerkt, dat plotse ruimte danwel ontspanning tot spanningen in lijf en leven kan leiden. Raar maar waar. Misschien is het ook wel de langzaam maar zeker steeds verder verkrampende rug, die andere mindere prettige fysieke en psychische uitingen triggert. Ook dat is een oude bekende. In Frankrijk het moment om naar de Kiné te stappen. Een van de terreinen, waarop ik hier mijn weg nog niet gevonden heb. Dan hebben we nog het simpele, maar niet te onderschatten feit van een paar dagen veel teveel eten en in mindere mate ook de hoeveelheid drank. Van de ingewanden zijn de darmen wel het meest irritante onderdeel. Er is meer mogelijk en ook een mix behoort tot de mogelijkheden. Laat ik hopen, dat het vooral, een tijdelijke, zeer tijdelijke oprisping is.

Gewoontes

 "Overdaad schaadt" is hier geen regel, waar mensen gevoelig voor zijn. Integendeel. Het is meer "Overdaad hoort" en wordt misschien niet zozeer gewaardeerd als wel geëist door de ongeschreven wetten van de omgang met elkaar.

 Net als al de soorten drank tegelijkertijd op het O&N-feest, krijg je ook als je bij mensen op bezoek gaat van al de mogelijkheden, die ze je aanbieden een glas voorgeschoteld. Sterke drank, bier, cola en koffie is een doodgewone combinatie. Daarbij krijg je dan (minimaal) koekjes, chips, nootjes en fruit.

 Bij het tafelen, wat ik nog niet echt bij anderen thuis gedaan heb, maar wel op kleine schaal heb zien gebeuren, vertaalt zich dat in soep met brood, zure room en uien of pepers, meerdere soorten vlees in dezelfde gang, aardappels met rijst, brood, sla, gekookte groenten en diverse in het zuur gelegde groenten en worden nog worsten en kazen op hetzelfde moment op tafel gezet en natuurlijk een keur aan gebak na afloop. Het soort maaltijd waarna je automatisch aan het vasten slaat.

Au?

 De eerste hond tegen de auto. Blindelings van links over de weg. Op de een of andere manier trok het dier al mijn aandacht, hoewel moeilijk zichtbaar in het licht van mijn koplampen. Gas los dus en bovendien in de bebouwde kom, dus geen 70 of meer.

 Een duidelijk klap tegen de auto. Vol op de rem en de berm in. Daar zit je dan. Uitstappen lijkt zo logisch, maar dan? Als het dier het niet overleefd heeft, leg je 'm netjes in de berm. Maar wat als ie nog leeft en gewond is??

 Geen kadaver, noch bloed of een deuk. Wel geblaf, maar ik zie niet veel. Het licht van de telefoon is geen schijnwerper. Hier kom ik goed weg. Ik hoop voor de hond, dat de confrontatie met mijn blik voor hem/haar is meegevallen. De verdere rit zat het weinig lekker achter het stuur.

Uiterlijkheden

 Mannen met een 9 mndn buik, geverfde haren, een in het oog springend brilmontuur en de indicatie van hun bankrekening aan de pols hangen.  .... Niet mijn wereld.

 Vreemd dat mensen van bepaald bestedingsgroepen in hun presentatie op elkaar (gaan) lijken. Kuddegedrag of andere ongein? Mn als je de centen hebt, zou het niet moeten hoeven. De praktijk wijst anders uit. De BMW's ff in het midden gelaten, al kun je voor die bedragen ook hele andere en vooral mooiere wagens krijgen. En dan kom je op smaak uit en daar valt bekend niet over te twisten, alhoewel het achterdochtig maakt als ineens iets massaal in de smaak lijkt te vallen.

 In de witte, hotel badjassen richting zwembad en sauna blijft er trouwens weinig over van de anders overdadig aanwezige, pretentieuze opsmuk. Raar, maar dat maakt hen dan zo te zien weer niks uit.