Vandaag gaat het dan eindelijk weer ff van de tuin komen. De haast alweer bijna verloren strijd tegen het welig tierende onkruid. Het is een mengeling van 'blij dat het kan' en 'twijfel aan de zin ervan'. D'r is maar één manier om daar mee om te gaan en dat is aan de slag gaan. Het is het beginnen met afgraven dat het geloof sterkt, dat je de berg ooit uit de weg krijgt.
Al is het vandaag maar een vierkante meter, meer mag en is gewenst, maar de betekenis daarvan is oneindig veel groter dan het feitelijk geschoonde oppervlakt. Het is altijd weer het opstarten waar doorheen gebeten moet worden. De aanzet. Wat rolt dat rolt.
Het nwe aardbeienveldje wordt de lakmoesproef. Het moet een genot zijn om het straks schoon te zien. Het beeld staat al jaren op mijn netvlies gebrand. De werkelijkheid is er in die jaren niet op vooruit gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten