De dag nadert z'n eindstreep. Van tevredenheid is geen sprake. Motivatie is ver te zoeken. Je kunt dan wel een hoop willen maar het moet ook kunnen. Conditie is nog steeds miserabel. Voeten en in het verlengde de benen zijn nog steeds niet wat een mnd of 3 geleden normaal was. Moeheid is een allesoverheersende factor. Een dag zonder een siësta van meerdere uren is een zeldzaamheid. Het humeur is droef en in mezelf teruggetrokken. D'r bestaat beter gezelschap om in te vertoeven.
Na de honden, de was en het voorbereiden van de avondmaaltijd uiteindelijk de tuin verslapen. Me ook een beetje verkeken op de buitentemperatuur. Het was stukken aangenamer dan ingeschat. Maar dat was te laat om nog aan de slag te gaan. Morgen moet het lukken. Zeker als we de siësta weten te onderdrukken. In de tuin ben ik tot op heden nog niet in slaap gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten