Weer drie uur van de wereld geweest en als ik daarna nou blaakte van de energie kon ik er mee leven. Goed zelfs, denk ik. Maar zo zit de vork niet de steel. Het levert vooral korte daglicht-dagen op, twee keer opstarten per dag en, zoals al gezegd, het frist niet echt op. Af en toe een opwelling die net zo plots verdwijnt als ie de kop op steekt.
Morgen weer naar buiten, hoop ik. Het zou mooi zijn, als er een indicator zou zijn voor de vooruitgang (of niet) van de beschikbare energie en mobiliteit. Zoiets als kilo's bij het het afvallen. Helemaal terug naar de basiswaarden doe ik het nog steeds vrij aardig. Iedere dag iets, vaak zelfs ietsje meer. Hele blanco dagen zijn een uitzondering. Maar dat tempo hè. Dat tempo. Als ik al niet zoveel zou slapen zou ik er ongetwijfeld van in slaap vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten