(Zondag)ochtend. Het lijf voelt (weer) aan als een verzameling onwillige onderdelen. Niet goed voor het moreel. Het zijn steeds dezelfde klachten. Het zou prettig zijn als het waarom duidelijker zou zijn. Ik heb al een hoop bedacht en laten bedenken, maar niks dekt de lading. Het verdwijnt net zo onvoorspelbaar als het verschijnt. Dat wordt dan weer een paar dagen 'strompelen'. Mag hopen, dat het daar tenminste bij blijft.
Ondertussen geniet ik van het staartje winter. Door de mist en vorst van gisteren is alles wit geworden. Niet genoeg sneeuw voor een ouderwets sfeervol kerstplaatje, maar het geheel is voldoende om jezelf wijs te maken, dat het weer ff winter is. De honden vanochtend losgelaten en ook zij weten het weer te waarderen. Buikschuren, rollen, happen en uitschudden. Ik weet niet of ze ook vinden dat de sneeuw wat meer had mogen zijn. Dat zou ze zeker meer lol opleveren.
Rosa kwam als enige direct mee naar binnen. Haar lege maag weegt zwaarder dan het genieten van de vrijheid. Mopke net opgehaald. Prada blijft natuurlijk treiteren tot ze er zelf geen zin meer in heeft. Die komt straks wel uit zichzelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten