Ik mis mijn koekjes. De vanzelfsprekende aanwezigheid is passé. Is maar goed ook, maar dat doet geen afbreuk aan het gemis. Na de speculaas, de printen, ontbijtkoek en stroopwafels liggen er nog twee pakjes met van die harde room(?)wafeltjes van Delhaize. Die gaan daar geen weken meer liggen, maar voor het moment probeer ik me in te houden. Mijn aanwas met de feestdagen was meer dan het had mogen zijn en die kilo's moeten er echt weer van af. Koekjes zijn daar geen hulp in.
Het is er aan gekomen en dus kan het er ook weer af. Niks zo vervelend als een knellende band van je broek, als je wilt gaan zitten. Knoop los. Knoop vast. Knoop vergeten. Gelukkig vallen de Pasen hier vrij laat. Heb ik tot begin mei voor de feestdagen me weer kunnen verleiden. Hoewel, aan hardgekookte eieren ga ik me niet zo snel te buiten. Dat is met die kleine wafels wel anders. Verderfelijk lekker, bijna zo lekker als raffaelo van Ferrero.
Blijft raar deze oprispingen van een hang naar zoetigheid. Zo'n snoepkont ben ik over het algemeen helemaal niet. Zelfs het eten van toetjes in Frankrijk ingeruild voor een afsluiting van de maaltijd met kaas. Maar als, dan gaan de remmen ook los. Terugdraaien gaat een stuk minder soepel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten