Nog niet terug bij mezelf. Loop rond met een leeg gevoel. Het blog gaat verder maar de afsluiting is geen fake geweest. Afscheid genomen maar nog niet vertrokken. Huis verkocht maar nog geen nwe plek gevonden. Het klussen is ff moeten af en geswitcht naar een welkome afwisseling. Een perfect passende uitvlucht in de rug gesteund door fysieke chaos. Vijf rijen auto's op een driebaansweg. Italiaanse toestanden.
Het was in meerdere betekenissen een abrupte afsluiting van een aantal weken, die wel wat weg hadden van een verblijf in een 5-sterren hotel met inpandige restaurants en een sfeervolle bar met een uitnodigende voorraad dranken met bijpassende hapjes. Of zo'n vakantie waarna je niet meer naar je werk wilt, omdat je weken alleen maar gedaan hebt wat je wilde. Terug met beide benen op de grond. Een grond die notabene zo goed als vrij is van verplichtingen.
Ik zoek en duidelijk niet alleen naar de vormgeving voor het nwe blog cq de voortzetting in andere vorm van wat net is afgesloten. Het (bezig) zijn heeft momenteel iets ongedurigs. Ook de Europese wegen weten me niet te boeien. Ik voel een neiging tot het vermorzelen van tegenstanders. Redelijk rechttoe, rechtaan. Het is eerder tijd om te slopen dan om te bouwen.
D'r moet iets uitrazen. Geen idee waarom. Dat zijn bergen aan energie, waarvan het zonde is om die te verspillen. Temmen en sturen? Wordt het een actief jaar? Maand? Week? Dag? Een hik en dan is het weer voorbij en sudderen we voort?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten