Eind van de middag - begin van de avond en daar gaan we weer. Ik zit nu op een 24 uurs ritme. Ik word er niet vrolijk van. Gaat dit stoppen of moet ik er werk van maken? Het moment, nou ja het uur of zo, zelf is niet zozeer het punt. De naweeën wel. Steeds weer de neiging om me helemaal terug te trekken. Ik snap de honden, mn de reuen wel als ze weereens in een gevecht verwikkeld en gewond zijn geraakt. Vaak is een loopse teef de aanleiding. Dan hebben ze geen trek in voedsel en ook voor de rest niks te missen.
Bobby gisteren en vandaag voor de tweede keer zonder zichtbare serieuze verwondingen. Iancu heeft in 24 een kleine week uitgeteld gelegen op de bedbank met een deels opgezwollen kop en iets aan één van de voorpoten. Moeilijk te zien wat en hoe. Zelf honden, die aan je gewend zijn, zijn niet makkelijk toegankelijk, als ze ergens pijn hebben.
Mijn toegankelijkheid, die altijd al te wensen over laat volgens derden, gaat er ook niet op vooruit. Snel geïrriteerd en nog minder behoefte dan normaal aan mensen in mijn directe omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten